Na de fantastische tijd in Colombia is het tijd voor een kort blogje, ofwel: Ecuador! Ik heb maar 8 dagen in Ecuador doorgebracht om verschillende redenen. 1 ding is wel zeker: niet omdat het land saai is....want prachtig is het!

Zuid-Amerikaanse grenzen…altijd een nieuwe beleving

Mijn tijd in Colombia was langer dan gepland en met de perikelen van de gestolen tas, bankpassen en nieuwe telefoon en camera liep ik inmiddels ruim 2 weken achter op mijn planning. De beslissing was zwaar maar de Galápagoseilanden en de rest van Ecuador leken me een ideale bestemming om te bewaren voor een trip in de toekomst! Daarnaast was de recente gigantische aardbeving aan de kust van Ecuador ook niet echt rustgevend.... Maar terug naar het echie!! Wat ik gezien heb in Ecuador was 1 groot feest en voor het eerst sinds lange tijd gingen we weer echt de hoogte in! Na de vroege morgen in Ipiales en de Las Lajas Sanctuary bezocht te hebben in Colombia, was het 1 grote grap bij de grens....Het in- en uitstempelen heeft me in totaal 3 uur gekost waarvan 2 uur buiten in de regen in de rij te staan voor het uitstempelen. Het was 1 grote mensenmassa en helemaal verzopen met backpack en al was het binnen 10 seconde uitstempelen en op weg naar de volgende rij om Ecuador in te komen. Gelukkig heb je in al deze tijd genoeg minuten om met andere toeristen te praten en konden we samen een taxi delen naar de eerste de beste stad om van daar een bus naar Quito te pakken. Eenmaal in Quito aangekomen had ik een perfect hostel, zogenaamd "the Pod Experience". Het is een soort bedstede maar dan modern, met een superbreed bed ofwel je eigen kleine huisje in het hostel. Het was een perfecte sfeer met 2 avonden poolcompetities en het voelde als 1 grote familie.

Hobbit alert: Midden-Aarde bereikt!

Nu we in Ecuador waren en dus zo dicht bij de evenaar, was het tijd om naar Midden Aarde te reizen! Ik had uitgevonden hoe ik er met lokale bus kon komen en voor een halve euro was je een uur later bij het stadje aangekomen dat speciaal gevormd is als monument op de evenaar (Midden Aarde). Het plan was om alleen Mitad del Mundo het monument te bekijken, maar ik had geen idee dat er een hele “stad” was gebouwd voor dit punt op de aardbol. Voor een redelijke prijs kocht ik de all-in ticket en heb ik spontaan de hele dag hier doorgebracht. Het monument staat precies op de evenaar en het is best raar om erover na te denken dat je op dat moment precies op de evenaar staat. Het monument zelf is indrukwekkend en in het monument zelf kom je veel te weten over de verschillende mensen die in Ecuador wonen, de geschiedenis en barst het van de experimenten die te maken hebben met de zwaartekracht en de aarde. Leuk om te weten dat ik hier 0,5 procent lichter woog dan op de polen, dus misschien toch maar naar Ecuador verhuizen??

Dromen blijven dromen, maar avonturen worden herinneringen!

Voordat mijn reis begon was het een droom om een bergtop te beklimmen met op de top een gletsjer en dus met ijsschoenen en al de top te bereiken. Na het inlezen leek de Cotopaxi voor mij de ideale kans en hadden alle aanbevelingen van anderen me al super enthousiast gemaakt. Wat bleek…..toen ik in Quito ging informeren bleek je niet naar de top te kunnen op expeditie omdat de vulkaan de afgelopen tijd weer actief was geweest….De Cotopaxi en zijn gletsjer beklimmen ging het dus niet worden, maar uiteraard zochten we al snel naar een vervanging want plezier beleven stond nog altijd op één! Die dag zou ik alsnog naar de Cotopaxi afreizen om die te beklimmen tot en met 4100 meter (in plaats van haast 5900 meter), een wandeling te maken rondom een prachtig meer aan de basis van de vulkaan en uiteindelijk ruim 30 kilometer af te dalen van de vulkaan en direct door op de Panamerican Highway! Het leek me een aardig alternatief om alsnog te genieten van de Cotopaxi! Voor het eerst ging ik weer serieus de hoogte in en het blijft altijd een verrassing of iedereen tegen de hoogte kan….Ook dit keer was er weer één vrouw die helaas al vroegtijdig moest afhaken en snel moest afdalen. Hoogteziekte overkomt je plotseling en helaas geeft fitheid of ervaring in de bergen geen enkele garantie! We kwamen aan bij het meer op 3800 meter en dit was de eerste keer op mijn reis dat ik echt de bizarre kou mocht ervaren overdag. We liepen een prachtige route rondom het meer en op enig aandringen hebben we uiteindelijk tot 4300 meter gelopen. Het was verboden om hoger dan 4100 meter te gaan, maar onze gids wilde wel meewerken aan een klein avontuurtje. Het is en blijft een actieve onvoorspelbare vulkaan, dus gevaarlijk spelen met de natuur gingen we verder niet doen. Halverwege de wandeling rondom het meer gingen we even stijl de berg op om de 4300 meter te bereiken en prachtig uitzicht te hebben om de omringende bergen. En het was tevens de eerste keer dat ik de 4000 meter grens had bereikt!!

Cruisen op de Panamerican Highway, met het fietsie!

Na een korte afdaling en het vervolg van de wandeling rondom het meer en over het prachtige vlakke vulkaanlandschap was het tijd om de mountainbikes op te pakken! Een deel van deze tocht kunnen jullie terugzien in video 12 en het maakte de dag na het wandelen tot een perfecte dag. De fietstocht begon op het vlakke open vulkaanlandschap waarna we al snel een offroad afdaling hadden langs de basis van de vulkaan. We hadden geen idee, maar de laatste 10 kilometer kwamen we uit op de echte Panamerican Highway en konden we even serieus met maximale snelheid afdalen op het asfalt en ondertussen proberen te genieten van de fantastische ervaring en omgeving. Het Cotopaxi avontuur was alsnog een geslaagd avontuur geworden.

De volgende dag zouden we er geen minder avontuur van maken! Het was tijd voor een volle dag op weg naar de Quilotoa krater. Voordat we daar zouden aankomen hadden we de mogelijkheid om de indigious Indian market en de animal market in Saquisili te gaan bekijken. Ik had werkelijk geen idee wat te verwachten van deze markten en had zelfs geen idee dat we deze gingen bezoeken voordat we naar Quilotoa gingen. Voor mij blijft het altijd de vraag op de lokale markten hier: Bekijk ik nou de markt en de indigious mensen of bekijken zij mij?! Na wat heen en weer gestaar en wat "ohh's" en "ahh's" voor de lange Hollander was ik oprecht verbaasd over de Indian Market. Het waren de echte originele Indian inwoners van Ecuador die zich hier verzamelden om de meest typische producten aan elkaar te verkopen. Het is prachtig om te zien hoe de mensen met elkaar onderhandelen en de emoties die bij deze mensen te zien zijn. Het leken soms wel de documentaires over een land als Ecuador en voor mij was het de ideale gelegenheid om een keer te proberen de lokale mensen en hun emoties vast te leggen door te wachten op het juiste moment. Naar mijn mening is het fotograferen van mensen 1 van de moeilijkste dingen die er is, maar ik was best tevreden met mezelf en mijn nieuwe camera! Van nieuwe soorten fruit, de typische quinoa voor dit land, de meest bizarre soorten noten en groenten, complete varkenskoppen, levende kippen etc. Je kon het zo gek niet opnoemen en ik wist soms niet meer waar te kijken zoveel nieuwe indrukken doe je op als je op zo een lokale markt loopt.

Eindelijk weet ik wat “door merg en been” betekent…

Alsof het niet genoeg was gingen we ook nog naar de lokale animal markt in Saquisili, 5 minuten verderop. Hetzelfde principe maar hier onderhandelen de mensen over varkens, koeien, schapen en lama's! Bijzonder om te zien, maar hier haakten ook wat mensen af.....Ik weet niet of jullie ooit een varken hebben horen schreeuwen als hij door 3 man sterk achterin in een jeep wordt gesleurd en hoogstwaarschijnlijk weet hoe laat het is?? Dat geluid gaat werkelijk door eigen merg en been en na 5 minuten wil je letterlijk wegrennen...De lokale mensen zijn niet anders gewend en de beesten worden aan de lopende band verkocht en ingeladen in de auto's met 2 simpele touwtjes. Zo zie je door het gehele dorp jeeps rijden met lama's in de laadbak die boven de auto uitsteken en verdwaald om zich heen kijken. Voor de geïnteresseerden: een klein varkentje of lama is hier mee te nemen voor 30 dollar en een volwassen lama voor 120! Koopje!!

Tijd om de gekke Hollander uit te hangen

Na een vervolgrit door het berglandschap en de vele quinoaplantages kwamen we aan bij de Quilotoa krater. Vrieskou en de wind maakte het ongekend koud op de top! Maar als je er eenmaal staat vergeet je even alles: Het was de grootste krater die ik ooit had gezien.....rondom de krater lopen was een wandeling van 12 kilometer! De wiskundigen onder ons kunnen dan wel uitrekenen wat de diameter van de krater is! De krater is gevuld met water wat een prachtig meer vormt en door het jaar heen van kleur veranderd. De afdaling was een avontuurtje op zich met een zandpad op stenen, wat het soms nogal tot een glibberige boel maakte! Na af en toe te stoppen om te genieten van het onwerkelijke uitzicht op het kratermeer kwamen we met een groepje aan bij het meer. Het was constant genieten en je had geen idee dat je je rond de 4000 meter bevond. We hadden een geweldige gids vol met verhalen en hij had een verhaal over een oud Russisch vrouwtje dat in het meer wilde zwemmen omdat ze de kou in Rusland gewend was. Ze moest uit het meer gered worden omdat dit toch een stap kouder was dan ze verwacht had! Van de 16 man sterk tijdens onze tour was er 1 gek genoeg om een poging te wagen....JUIST het was deze gek! Ik had gehoord dat het mogelijk was als je echt gek was en had uit voorzorg mijn zwembroek meegenomen. De gids had me zo gek gekregen en met een compleet publiek ging ik een poging wagen. Voor de geïnteresseerden: het is puur ijswater uit de bergen op een redelijke hoogte....ik heb de nieuwjaarsduik nu meerdere malen gedaan met een watertemperatuur van 6-8 graden, maar ik kan jullie verzekeren: de nieuwjaarsduik is een heerlijke Jacuzzi vergeleken met dit! Zonder nadenken sprong ik in het water en zwom ik een stuk uit de kant (en ja het bewijs staat op foto). Na 30 seconden was het zo koud dat mijn benen begonnen te tintelen en ik wel terug moest! Het voordeel is dat als je terug op de kant komt het dan gewoon warm aan voelt in je zwembroekie! Met verdoofde voeten trok ik snel mijn kleren weer aan en heeft het enkele uren geduurd om weer het gevoel geheel terug te krijgen. Het weerhield me niet om de klim naar boven te voet te doen en mezelf nog eens flink te testen!

Cavia madness

Tijdens de warme busreis terug naar Quito hadden we nog 2 stops: de Toachi Canyon en een ECHTE Inca familie en huis bezoeken in de bergen. De canyon was gevormd door een oude vulkaanuitbarsting en was enorm. Toen ik als eerste naar de rand liep met de gids voor een fotootje werd het nog even gevaarlijk toen de mensen begonnen te schreeuwen omdat ze vonden dat ik gevaarlijk deed. Door het schreeuwen schrok ik en was mijn evenwicht even zoek en kon ik gelukkig nog een stap de juiste richting op zetten....voor al het geschreeuw was er niets aan de hand, maar de spanning hield me goed wakker haha! De canyon was toch iets te diep om veilig te landen....De echte Inca familie bezoeken was bijzonder en de voor een kleine tip mochten we hun huis bezichtigen. Met het hele gezin slapen ze op een houten tafel, aan de muren vind je allerlei kookgerei en op de grond zwerven letterlijk een stuk of 200 cavia's....En ja, deze zijn er puur voor het avondeten of voor de verkoop, waar ze uiteindelijk hetzelfde lot tegemoet gaan... De man des huizes genoot ervan om in de belangstelling te staan en poseerde graag voor de foto's! Een les om te zien waar zulke families blij mee zijn!

Je bent en blijft een toerist

Na deze zware dag was het tijd om de volgende dag voor de eerste keer de ultieme toerist uit te hangen!: lekker relaxen in de City Tour dubbeldekker in het zonnetje en in 4 uur alle bezienswaardigheden te bewonderen. 4 uur klinkt lang, maar de stad strekt zich uit over 42 kilometer!! Daarnaast heeft Quito 's werelds grootste historisch centrum en is het ooit als eerste stad uitgeroepen tot UNESCO world heritage. De ideale manier dus om de grote stad te verkennen en zo kwam ik direct makkelijk bij het voornaamste uitzichtpunt van de stad ver op een heuvel met de van overal herkenbare gigantische stenen engel. Voor het eerst was ik ook weer eens onder de indruk van een kathedraal die volledig in Gothische stijl waa gebouwd. Midden in het historisch centrum stapte ik uit om het een ander van dichtbij te kunnen bezichtigen en om na 2 uur weer in te stappen en de rit te kunnen vervolgen. De klassieke hop on- hop off bus! Het 360 graden uitzichtpunt met de stenen engel op de top laat je pas echt zien hoe uitgestrekt Quito is en het einde was niet eens te zien....het was een goede relaxte afsluiting voor mijn tijd in Quito om diezelfde avond richting Baños te vertrekken.

Lekker schommelen

Baños is een compleet andere omgeving en binnen 4 uur bevind je je in de bergen van Ecuador. Je bent omringd door watervallen en iedereen komt hier voor de wereldberoemde "End of the world" schommel! Om mijn bezoek maar direct goed te beginnen nam ik in de vroege morgen direct de lokale bus naar de schommel....je rijdt haast een uur lang door de bergen met ontelbare slingerbochten en je hebt geen idee meer waar je bent...het was tevens een regenachtige dag met veel mist! Het was niet ideaal voor het schommelavontuur, maar het was in ieder geval wel een ander gezicht! We bevonden ons letterlijk in de wolken en als je naar beneden keek bij de schommel zag je op sommige plekken vaag hoe hoog het wel niet boven de afgrond was. Ik ontmoette hier Catharina en een vriend en Tamara en één voor één was het schommeltijd en was het voor de anderen de taak om de foto's te schieten en zo hoog mogelijk te duwen! Al snel werd ik weer geconfronteerd met een mogelijk nieuw beroep, namelijk schommelduwer! Door mijn lengte kon ik ervoor zorgen dat mijn vrienden haast 2 keer zo hoog gingen en toen dat gezien werd bleven mensen mij vragen om te duwen! Zelf kwam ik uiteraard niet zo hoog, maarja... We hadden lang naar de schommel uitgekeken, het bleef een leuk avontuur en we bevonden ons letterlijk in de wolken voor wat gekke foto's dus klagen was er niet bij!

Alsof we direct dikke vrienden waren en elkaar net hadden leren kennen gingen we met zijn vieren op voor een warme chocolademelk en een canalazo om het af te maken: een lokale halve cocktail waar je de alcohol apart in een kannetje krijgt om zelf te schenken. Mega sterk, maar lekker is het! Een echte aanrader! Na de gezelligheid werden we geconfronteerd met de Zuid-Amerikaanse werkstijl: overal stond dat de bus terug 4 uur in de middag was, maar uiteraard reed deze vandaag niet....waarom weet niemand, maar goed! Het voordeel was dat we nu met zijn vieren waren dus binnen 5 minuten lopen langs de weg hadden we een lokale Amigo zo gek gekregen om ons in zijn pickup voor nog geen euro terug naar Baños te brengen. Het was nog een gouden rit met deze man ook!

Water en nog meer water! Iets met de watervalroute…

Een ander voordeel van mensen ontmoeten is dat Catharina en James van plan waren om de Pailon del Diablo te bezoeken, wat de grootste en meest bizarre waterval was op de watervalroute die door de hele vallei bij Baños loopt. Tamara en ik sloten zonder twijfel aan en na in een lokale bus te springen kwamen we aan bij een mensenmassa. Ik had totaal geen idee en verwachtingen, maar na een afdaling van ongeveer 40 minuten had ik maar vast me poncho aangetrokken want het werd vochtiger en vochtiger. Het bleek geen vals alarm te zijn want toen we eenmaal om een hoek liepen en bij de waterval aan kwamen viel mijn mond letterlijk open. Zo een hoeveelheid water had ik nog nooit in één keer naar beneden zien storten en daar was geen enkel woord aan gelogen! Je hebt hoge watervallen, brede watervallen, maar deze was massaal! In 3 levels denderde het water naar beneden en je kon zowel vlak naast de waterval op een vlonder staan als achter de waterval langs klauteren om aan de andere kant een prachtig zicht recht op de waterval te hebben. Na snel wat foto’s bij de waterval te schieten wat haast onmogelijk is en tegelijkertijd je camera te willen beschermen, deden we een poging om achter de waterval langs te klauteren. In onze sexy poncho’s moest ik letterlijk op me knieën en probeerde de anderen te volgen. Toen James en Catharina de volle lading kregen en haast letterlijk verzopen hield ik het voor gezien en volgde de rest me direct haha! We hadden geen idee, maar de terugweg bracht je over een houten loopbrug waar je het beste zicht had op de totale waterval en de rivier onder de loopbrug! Het waren alleen maar WAUW’s en OHH’s en het bleef fascinerend om te zien hoe het water elke seconde naar beneden blijft storten. Zoals gewoonlijk: De foto’s doen bij lange na geen recht aan de werkelijkheid! Sorry daarvoor… Nadat Tamara ons moest verlaten voor haar reis naar Riobamba had ik een gezellige avond en diner met James en Catharina om elkaar beter te leren kennen. 2 gouden mensen en diezelfde avond hadden ze me overtuigd om de dag erna mee te gaan voor Canyoning in de Rio Blanco! Ik had eerlijk gezegd hier nog nooit van gehoord, maar nu ik op deze reis toch alle adrenalinekicks van mijn bucketlist aan het afstrepen ben zei ik hier geen nee tegen! Tot en met de start zelf was ik serieus zenuwachtig en geen idee wat me te wachten stond, maar nu moest ik wel! Voor degenen die het niet weten: Canyoning is boven aan een rivier/waterval starten en via verschillende manieren naar beneden komen. Abseilen, klauteren, glijden, zipline etc. etc. Hetgeen wat me nog het meest is bijgebleven is dat het water BIZAR koud was en het buiten maar 4 graden was…

Lachen, gieren, glijden!

Daar stonden we dan in onze wetsuits mooi te zijn! Vooraf kregen we een instructie en mochten we de verschillende posities op ons moois nadoen om te laten zien of we het begrepen. Daarna was het een 20 minuten omhoog lopen om daar in het koude water te springen en de eerste afdaling te bekijken. Ik dacht serieus dat het gekkenwerk was en onmogelijk was om op sommige plekken naar beneden te komen, maar het abseilen was leuker en ging beter dan gedacht! Het totale canyoning avontuur was één groot lachfestijn met Catharina en James en tegelijkertijd overleven omdat het water zo koud was! Het hoogtepuntje was toen de gids een zipline had gebouwd boven één van de watervallen naar beneden en Catharina als eerste ging….Je gaat achteruit al ziplinend naar beneden en moet je beneden voor de rots tot stilstand zien te laten komen. Catharina hield zich vast aan het touw om haar vlucht te begeleiden en James en ik waren nog altijd mannen vol adrenaline en begonnen te dollen dat we het zonder handen moesten doen. Uiteraard mocht deze jongen weer als eerste en je gaat dus achteruit met een aardige gang naar beneden, recht op een rots af terwijl de gids je van de rots afduwt waar je op staat en ik zou het zonder handen doen….. Waarom weet ik niet maar ik deed het en terwijl de gids me duwde en ik naar beneden stortte hing ik op mijn kop en ging ik zo verder naar beneden! Het was even heel spannend moet ik zeggen, maar adrenaline gaf het haha! Vlak voor het einde kon ik weer omkeren om voor de rots tot stilstand te komen: ik had het levend gehaald! Om het feestje compleet te maken was de laatste waterval 2 aan 2 en mocht ik samen met James van de natuurlijke glijbaan. Als meisjes schreeuwden we zo koud was het water als je in een bassin valt tot aan je hoofd en probeert zo snel mogelijk op te staan voor de volgende glijbaan! Het was high-five time en wat een cool avontuur was dit! Misschien hadden jullie al een filmpje gezien, maar ik zal er binnenkort zelf 1 posten!

Cavia(ar)? Mij in beide gevallen niet meer gezien

Om de dag in stijl af te maken was het tijd om cavia te proeven! In ieder restaurant in Ecuador, maar ook in andere landen in Zuid-Amerika staat het op het menu en het was nu of nooit! Met zijn drieën kochten we de cavia en ik heb tot buikpijn gelachen om James die tot 2 uur erna kokhalzend over straat liep. Als we maar iets zeiden over cavia of het geluid maakten ging hij weer haast over zijn nek midden op straat! Het was 1 van de gouden momentjes van deze trip, maar voor de nieuwsgierigen: Het vlees zelf smaakt prima! Alleen het gezicht van de geroosterde cavia die je met open bek aan staart op een bord en de tanden, kop, poten met nagels en alles inclusief…….Nee het zal geen vervolg krijgen. Om het toch nog goed te maken was het in de avond tijd voor een echte steak in een restaurant wat toch 10 keer zo goed smaakte moet ik eerlijk zeggen!

Tijd voor de hoogste berg ter wereld

Het was de volgende dag afscheid nemen na wat fantastische dagen samen en ik zou een onverwachte lange dag tegemoet gaan naar de Chimborazo vulkaan! Ik had er tot de dag ervoor nog niet van gehoord, maar Tamara die naar Riobamba was vertrokken om deze te beklimmen had me op dit idee gebracht. Ik had nog 1 dag over in Baños en aangezien het weer hier één groot drama was, leek het me een win-win situatie. Toen ik een feitje hoorde over de Chimborazo was ik verkocht: Omdat Ecuador op de evenaar ligt was er een onderzoeker die alles vanaf het midden van de aarde meet en het blijkt dus dat de Chimbarazo de hoogste bergtop ter wereld is, gemeten vanaf het midden van de aarde! Hoger dan de Mount Everest inderdaad! Toen ik dit hoorde was het duidelijk: Deze jongen ging koste wat het kost deze dag naar de Chimbarazo. Ik had mijn research gedaan en vanaf Baños kon je om half negen bij de ingang van het nationale park staan als je om 6 uur de bus had in Baños. Geen probleem en om 6 uur ging ik vol verwachting richting Chimborazo via Riobamba. Na de 4000 meter grens voor het eerst bereikt te hebben in Ecuador was het vandaag direct tijd om de 5000 meter grens voor het eerst te bereiken. Het klinkt wederom als een simpel nummer, maar dit keer was het wel degelijk ook zwaar werk!

Bij de ingang heb op ongeveer 4300 meter heb je de mogelijkheid om tot het kamp mee te rijden in een jeep en vanuit het kamp de klim in te zetten naar het tweede punt op 5100 meter. Tot 5100 meter was het vrij te bewandelen en de top vergt een aparte expeditie van meerdere dagen en ijsklimmen….Uiteraard ging ik ervoor om van de ingang te wandelen all the way naar het 5100 meter punt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit zwaar onderschat had! 800 meter in 1 rechte lijn stijgen klinkt misschien veel, maar als je van wandelen houdt zoals ik leek dit goed te doen. Er was echter 1 ding….: 800 meter in 1 rechte lijn stijgen op deze hoogte is andere koek!! Bij de ingang kwam ik een Italiaans stel tegen (Alessio en Alicia) die dezelfde plannen had alsof het zo had moeten zijn: dezelfde tijd bij de ingang en dezelfde plannen. Het grappige feitje is namelijk dat we zowel op de heenweg als de terugweg tientallen auto’s en bussen voorbij hebben zien komen, maar geen enkele andere gek of gekken die het ook volledig wandelend deden! Het was dus zeker een prestatie en dat heb ik geweten. Tijdens de klim had je ieder moment zicht op de top die volledig bedekt was in meters sneeuw en ijs en ik bleef maar nadenken over dat dit daadwerkelijk de hoogste berg ter wereld is vanaf het midden van de aarde en dat ik hier nu echt op liep en constant naar keek. Stiekem wilde ik niets liever dan naar de top klimmen, maar omdat het zo onverwacht was zat die mogelijkheid bekijken er niet meer in. Deze tocht was niet minder mooi moet ik zeggen en de gehele wandeling keken we elkaar aan hoe mooi het wel niet was: Het uitzicht achter ons over de vlaktes met het gekleurde zand, de vulkaanwanden waar we over liepen met gesteente en oud lava, de vicuña’s die we onderweg tegenkwamen en niet te vergeten de prachtige besneeuwde top! Bij het eerste kamp kocht ik dringend ernstig veel eten en at alles direct op omdat het voelde alsof alle energie uit mijn lijf was en het echte gedeelte moest nog beginnen! Het was het kortste gedeelte waar iedereen pas startte met lopen, maar wij al kapot aan kwamen. De eerste keer boven de 5000 meter en de laatste meters heb ik letterlijk hijgend en op karakter moeten lopen. Zuurstoftekort is een understatement en eenmaal op de 5100 meter en bij een klein meer aangekomen was het tijd om languit in het zand te liggen en even helemaal niets meer te doen. We hadden het gered en de mensen die hoorden dat we vanaf de ingang kwamen verklaarden ons voor gek. Uiteraard was het uitermate genieten en hebben we met een grote lach op ons gezicht ook de terugweg afgemaakt. Zo wist ik voordat ik naar Ecuador ging niet eens van het bestaan van de Chimborazo af en zo liep ik de hoogste berg ter wereld gemeten vanaf het midden van de aarde! Wederom wauwie!

Busje komt zo!

Mijn Ecuador avontuur sloot ik vermoeid maar voldaan af toen ik diezelfde nacht bij terugkomst in Baños een nachtbus naar Guayagil had gepland waar ik de volgende ochtend om 7.30 uur aan kwam. En als jullie dachten dat dat vermoeiend was: Een paar later stond me de langste busrit te wachten van mijn reis, namelijk één die precies 30 uur duurde naar Lima in Peru! Op een of andere manier was ik tijdens deze dagen totaal niet moe en waarschijnlijk zijn het de belevingen die me keer op keer meer energie geven. In de tijd tussen mijn bussen in Guayagil heb ik een goed voorbeeld van wat voor interessante mensen je tegenkomt op zo een reis. Van de honderden mensen die ik heb leren kennen was Robert er één die ik altijd zal onthouden. In de bus terminal in het food court hebben we uren zitten praten over onze levens, maar die van hem was toch wel heel bijzonder. Hij doet al heel zijn leven werk voor de ontwikkeling van deze landen en was nu hier voor een zuiver water project volledig vanaf 0 te starten in Ecuador en zo honderden mensen voor het eerst in hun leven aan zuiver drinkwater te helpen. Hij deed dit al 30 jaar en nog een feitje: Altijd op vrijwilligersbasis waarbij je alleen je eten en verblijf vergoed krijgt! Om er nog een schepje boven op te doen vertelde hij me dat hij ook voor Artsen zonder Grenzen werkt en één verhaal van hem was bijvoorbeeld dat hij heeft meegemaakt dat strijders een dorp kwamen binnen vallen in Afrika toen hij daar zat en twee van zijn beste vrienden in de deuropeningen sprongen om ze tegen te houden. Hij heeft twee van zijn beste vrienden hier recht voor zijn ogen neergeschoten zien worden en nog niet te praten over de rest van de lokale mensen die hier in zijn bijzijn vermoord werd….Ik had ongelofelijk respect gekregen voor hem en dit soort mensen blijven dit werk doen totdat ze erbij neervallen of komen te overlijden. Ook Robert dacht na al zijn ervaringen never nooit aan stoppen en dit gaf mij genoeg om over na te denken tijdens de 30-uur durende bustrip naar Lima en dus wederom een nieuw land: PERU!!! Lama knuffeltijd baby!!