En zo zaten we opeens in Colombia! Stiekem altijd al een droom van me geweest om hier naartoe te gaan. En ja mensen....ook deels door de mooie vrouwen hier. En ik moet zeggen: daar is geen enkele letter aan gelogen!!

All good things come to an end

Na de geweldige lasagne in het restaurant van Marcos met zijn allen als laatste avondmaal en de houden avond verbleven we met vrijwel de gehele groep in hetzelfde hostel. Met het groepje die gedurende de dagen was gevormd vetrokken we vroeg naar Cartagena. Het was een kort nachtje en gelukkig had iedereen de boot en bus kunnen boeken. Capurgana ligt volledig afgelegen aan de kust, dus allereerst was het een horror boottrip naar Necocli. Ondanks dat we net dag in en dag uit boottochtjes hadden meegemaakt was deze veruit het ergste. Het is er 1 puur voor transport en de boot zat volledig volgepakt met mensen. Anderhalf uur lang klem zitten en door de golven iedere keer op het water klappen alsof het een muur is. Nog nooit heb je bij het aanmeren zoveel mensen tegelijk: ahhh!!! Eindelijk!!! horen roepen. Ondanks dat we hierna niet veel hadden verwacht van de bus, was dit de meest perfecte bus ever! Zachte stoelen, ik kon mijn benen strekken, wifi, de hele mikmak! Eindelijk kon ik ook eens genieten van een busreisje! Het werd een 9 uur durende busreis naar Cartagena, maar die ging dit keer snel voorbij!

Eindelijk het Zuid-Amerikaanse gevoel!

Sean en Mia, een Australisch stel, had voor het vaste groepje een hostel gereserveerd in Cartagena. Met zijn zevenen hadden we 1 kamer en alles was perfect geregeld. Die avond zou onze laatste avond met zijn zevenen zijn, aangezien ik de volgende dag al naar Santa Marta zou vertrekken aan de noordkust van Colombia. De anderen waren van plan een dag niets te doen en te shoppen, maar daar was ik niet voor gekomen! Cartagena is 1 van de mooiste koloniale steden in Colombia en daar wilde ik aandacht aan besteden. We zaten in het oude gedeelte van de stad, wat het gedeelte was dat je wilde zien! Na kort de rivier over te steken lag er een enorm fort waarvan je over de hele stad kon uitkijken, genaamd San Filipe. Het kostte entree, maar het was de blikvanger van het oude gedeelte. Ook de verborgen gangen en tunnels konden nog bezocht worden. Vanaf het fort kon ik mooi even genieten van de stad en mijn route bepalen. Rondom het oude gedeelte van de stad loopt een muur die het hele gedeelte omsingelt....Ik besloot over de muur te lopen tot aan de waterkant en vanaf daar meer de straten in te duiken. Overal vind je eindelijk het typische Zuid-Amerikaanse straatbeeld met de keienwegen en de klassieke balkonnetjes vol met gekleurde bloemenzeeën. Ik had er lang op moeten wachten!! De pleinen zitten vol met lokale mensen en het barst van de monumenten. Na het volledige oude gedeelte verkend te hebben waren we weer tevreden! Die avond gingen we met zijn allen een kijk nemen in het uitgaansgedeelte van de stad. Het is een soort groot binnenplein omringd door muren waar je alle barretjes en terrasjes vindt. Om je heen beginnen langzaam de feesten op de dakterrassen op gang te komen en samen met de straatverkopers, de prostituees die overal lopen en de straatartiesten zorgt het ervoor dat de sfeer goed aanwezig is! Het werd een terrasavondje en er werd nog lang nagepraat over de avonturen op San Blas en de vervolgplannen van iedereen. Wanneer alles hier vroeg sluit hebben we ons nog onder de locals gemengd onder het genot van een biertje in een lokaal park. De avond was geslaagd!

Bloedhitte in het kwadraat

Na van iedereen afscheid te hebben genomen was het voor mij tijd om de volgende ochtend vroeg naar Santa Marta te vertrekken. We bleven aan de kust en mijn gevoel bij het zien van Santa Marta op zichzelf werd bevestigd: Santa Marta op zichzelf is werkelijk niets aan! Soms heb je dit soort plekken, maar voor mij maakte het weinig uit….Ik kwam hier met 1 doel en dat was overnachten om daarna vroeg te vertrekken naar Tayrona National Park. Het hostel daarentegen maakte deze overnachting alsnog tot een geslaagde: een binnenplaats met zwembad, een gigantische hangmat, goede maaltijden en perfecte atmosfeer. Santa Marta zelf had ik al snel gezien en de volgende dag was het in de vroege morgen tijd voor een kort busreisje naar Tayrona. Het park zou om 8 uur openen en daar stond ik dan om 07.45 uur.....Een mega wachtrij voor de ingang die al oneindig leek! Het mooiste was dat ik eindelijk bijna bij de kassa was en ik erop wees gewezen dat je een getekend formuliertje moest hebben dat liet zien dat je de introductiefilm en instructies voor het park had gezien. Werkelijk alle regeltjes heeft men hier lak aan, maar dit was toch echt verplicht! Na een halve minuut enkel bij het scherm te hebben gestaan en er geen woord van te hebben verstaan kreeg ik mijn getekende papiertje! Na in de wachtrij wat levensverhalen gedeeld te hebben met mensen was het na anderhalf uur eindelijk mijn tijd. Het zijn alle gidsen die je voorgaan met lijsten van 20+ man en dus 20 tickets nodig hebben en alle gegevens moeten verwerkt worden...Met mijn studentenkaart, terwijl ik geen student meer ben, betaalde ik een vierde van de prijs en binnen 30 seconde had ik mijn ticket. Frustrerend, maar we waren binnen na wat discussies of ik wel echt 25 jaar was....!

Voordat je in het echte mooie gedeelte komt heb je 1 lange weg naar het volgende station en dus gingen we de volgende uitdaging tegemoet: het vinden van een jeep voor vervoer naar het echte begin! Wat een geluk had ik dit keer om de laatste plek te hebben in de jeep die net wilde vertrekken en al opgevouwen kwam ik 2 uur na de opening eindelijk aan bij het beginpunt. Even voor jullie informatie: de noordkust van Colombia is werkelijk het heetste wat ik ooit heb meegemaakt. Dag in dag uit rond de 35 graden en de luchtvochtigheid tot ongekende levels! Mijn plan was om het zo ver te schoppen tot het laatste strand en daarna terug te keren. Zoals gewoonlijk was dit verder dan gedacht. Ik begon vanaf de ingang met een kleinere aparte wandeling die was aangegeven om zo de grote menigte te ontlopen. Het was een prachtige wandeling eerst door het bos en daarna aankomend bij de felblauwe oceaan! Het leek wel een sprookje. Eenmaal bij de oceaan aangekomen stonden er borden met het zwemverbod en het aantal doden op iedere plek....als je dan ook nog borden ziet tijdens je wandeling met gevaar voor krokodillen die overal kunnen opduiken, dan is het even slikken. Maar goed!! De wandeling ging daarna de hoogte in waardoor je ongekende uitzichten had op de oceaankust, de stranden en de bossen direct na het strand. Tayrona staat er bekend om en het blijft bizar: de mooiste bossen direct naast de oceaan. Voor een simpele Hollander bleef het onwerkelijk, hoe lang ik er ook van kon genieten.....

Na wat miradors en tijd om alles te verwerken daalde ik weer af om de weg in te zetten van strand naar strand. Je kon ervoor kiezen om door de bossen te blijven lopen of de stranden op te gaan en een perfecte mix maakte het compleet. Door de hitte wist ik dat ik genoeg water mee moest nemen, maar 4 liter bleek zelfs niet genoeg....er is niet tegen op te drinken en vele mensen huurden paarden omdat ze geen stap meer konden zetten! De weg naar het laatste strand, (Cabo) San Juan, was heftig en ik wist dat ik nog terug moest om de bus te halen! Over het strand en over de rotsen bereikte ik het laatste strand en het was fenomenaal. Hier kon je eindelijk wel zwemmen en na een korte duik in één rechte lijn de terugweg ingezet. Ik denk dat ik die dag 8 kilo ben verloren, maar het was uiteraard weer een perfect onvergetelijk dagje en een reden voor een verkoelende lokale cocktail en Mega maaltijd bij terugkomst in Santa Marta.

Keuzes, keuzes, keuzes

Terug in Santa Marta hadden Sean en Fiona hetzelfde hostel geboekt op aanraden van mij. Diezelfde avond een biertje gedaan met Sean nadat Fiona te moe was en mijn verhalen gedeeld over Tayrona! Het was voor iedereen de keuze om het in 1 dag te zien met veel lopen of te kamperen in Tayrona National Park zelf. Op aanraden van mij gingen zij de volgende dag op voor een dag naar Tayrona en was het voor mij tijd om de volgende avond door te reizen naar San Gil met de nachtbus!! Weg van de kust en op weg naar wat actie avonturen.

Aangezien ik nog een volle dag in Santa Marta had voordat mijn nachtbus zou vertrekken was het nog iets zoeken om deze dag niet klakkeloos voorbij te laten gaan. In het hostel kwam ik een Amerikaanse gozer tegen die een dagtour naar Minca had geregeld. Ik wist dat Minca geweldig moest zijn in de omliggende bergen vlakbij Santa Marta, maar op één of andere manier was Colombia voor mij de ommekeer dat ik meer rekening ging houden met de planning. Opeens had ik nog maar 2 en halve maand over met de weet dat je in Chili moet zijn! Maar dit was de ideale manier om toch nog een glimp op te vangen van Minca in de bergen en het paste prima in de planning! De dag naar Minca begon met een leuk groepje jonge mensen in de jeep de bergen in naar een lokale koffie farm. Colombia en koffie gaan erg goed samen en ik ga goed samen met koffie en Colombia, dus het was een ideaal begin! Het werd nog even spannend toen ik voorin zat en ik rook onder motorkap vandaan zag komen en na korte tijd ook een klein fikkie. Wij waren allen zo bang als wat, maar onze chauffeur zette de wagen aan de kant en keek rustig wat er aan de hand was. Voor hem was het blijkbaar normaal en hij vertelde dat er teveel rotzooi onder de motorkap terecht komt wat af en toe in de fik vliegt. Niets aan de hand zei hij en we moesten maar rustig blijven. Eenmaal aangekomen bij de koffie farm ergens midden in de bergen hadden we een bizar grappige gids die in vrijwel alle talen het gehele proces kon uitleggen. Uiteraard werden we meerdere malen verwend met het proeven van de echte Colombiaanse koffie en ik moet zeggen dat het bizar goede koffie is! We vervolgden de tour naar een lokale waterval en hadden daar anderhalf uur voor. Nadat we met zijn vieren naar beneden liepen waren we 40 minuten verder en gezien de terugweg hadden we eigenlijk nog maar een kwartiertje om de waterval te verkennen en eventueel een duik te nemen! De Amerikaan en ik besloten om naar het tweede en derde level van de waterval te klimmen omdat onze gids zei dat dit stukken mooier was en de 2 Aziatische meiden die mee waren bleven onderaan en waren te bang om te klimmen. Het was klimmen over rotsen en jezelf optrekken aan touwen. Het was inderdaad zwaar en het bovenste gedeelte was stukken mooier! Bovenaan liepen we een stuk langs de rivier, maar voor we het wisten was het al een half uur verder en moesten we al terug. Het was eigenlijk belachelijk, hoe mooi de waterval ook was! Het werd een sprintje heuvel op aan het eind, want je weer het hier maar nooit! Bussen en dergelijke vertrekken wanneer ze willen! We hadden het gered en de laatste korte stop was in Minca zelf me een korte wandeling met uitleg door het dorpje. Het is dat minca zo mooi in de bergen ligt, maar helaas hebben we niet volop kunnen genieten van Minca in 1 dagje...

Op eigen houtje naar adrenalineland

Na een goede maaltijd en afscheid te nemen van Sean, Fiona en mijn Amerikaanse vriend voor 1 dag in het hostel was het voor mij tijd om richting San Gil te vertrekken! Ik had een gouden tijd gehad met Sean, Fiona en de rest en ik wist dat ze dezelfde route hadden...ze probeerden me al dagen te overtuigen om samen met hen verder te reizen en het werd een steeds zwaardere keuze tussen op mijn eigen schema focussen of kiezen voor de gezelligheid! Pas in San Gil werd het dan toch uiteraard de gezelligheid. Na deze eerste dagen in Colombia als mijn Droomland merkte ik al snel dat als ik ergens meer tijd zou willen doorbrengen dan gepland, dat het Colombia moest zijn. Ik kon het goede nieuws nog even bewaren want de dag erna zouden Fiona, Sean en ook Christopher me vergezellen in hetzelfde hostel.

De nachtbus bracht me in de vroege morgen in San Gil en het werd een ouderwets dagje de omgeving op eigen houtje verkennen. Bij aankomst in het hostel kreeg ik al direct de nodige tips over de activiteiten in de omgeving en ik kon haast niet wachten! Het mountainbiken door de Chicamocha Canyon is een absoluut hoogtepunt in de omgeving en is vrijwel altijd volgeboekt. Aardig als ik ben had ik dus na wat contact met Christopher en Sean ook gezorgd voor hen dat we 2 dagen later met zijn drieën de bizarre mountainbike tocht konden doen! Mijn dagje begon zelf met San Gil te verkennen en een bezoekje aan de lokale Botanische tuinen, ofwel parque natural El Gallineral. Een mega relaxte wandeling met een perfecte sfeer zonder al te veel mensen. Door het gehele park lopen kleine watervallen, aan de rand van de tuinen loopt de grote rivier en de tuinen zitten vol met de meest bizarre planten en mooie klassieke bruggetjes over de verschillende stromen heen. Het was ideaal om even een rustig dagje vol te maken en ik genoot er meer van dan ik vooraf zou denken. Een korte verkenning door San Gil zelf bracht me al snel weer terug in het hostel waar inmiddels Sean, Fiona en Christopher hadden ingecheckt. Ze waren positief verrast door het hostel, dus dat viel weer niet tegen en samen chillende in de jacuzzi vertelde ik ze dat ik met hun mee zou gaan reizen tot aan Medellin. Het zou een toptijd worden en zo gingen we nog ruim anderhalve week met elkaar optrekken!

Wanneer een koloniaal stadje je het perfecte gevoel geeft

De dag erna had ik van verschillende mensen gehoord dat er naast de Chicamocha canyon, ongeveer 45 minuten van San Gil, één van de mooiste klassieke/koloniale Zuid-Amerikaanse dorpjes gelegen is: Barichara! Het ligt heuvelop en is gekenmerkt door de klassieke gebouwen, de keienwegen heuvelop en het uitzicht over het landschap en de daken van de huizen vanaf de heuvels. Christopher en ik gingen samen op stap en Sean en Fiona wilden een rustdag inplannen. Met een lokale bus voor nog geen 50 cent stonden we na een mooie rit langs de canyon opeens aan de voet van Barichara. Geen idee wat het precies was maar beiden hadden we precies hetzelfde gevoel: Dit zijn de stadjes waar je aan denkt bij Colombia en Zuid-Amerika. De sfeer die het straatbeeld in combinatie met de mensen en het uitzicht creëert is van een totaal andere orde. We hebben ongeveer 3 uur rondgelopen en hetzelfde gevoel bleef, maar op een gegeven moment werd het simpelweg te warm en hebben we in een park genoten van de beste burger ever! Barichara is erkend als een nationaal monument van Colombia en wat mij betreft volledig terecht! Eenmaal terug in San Gil na een slopend hete maar perfecte dag legde Christopher het af en ging ik met Sean en Fiona op pad om ergens een plek te vinden waar we Bojo konden spelen. Het is de Colombiaanse variant van een mix tussen bowling en Jeu de Boules waarbij je van lange afstand met een zware bal richt op 3 houten paaltjes die rechtop staan. Het was een soort stal waar we in terecht kwamen en als je een drankje bestelde kon je gratis Bojo spelen. Daar stonden we dan als twee ultieme Gringo’s tussen alleen maar Colombianen. Het was werkelijk goud om te doen en het werd een strijd tussen Sean en mij alleen aangezien Fiona het niet zag zitten. Wij hadden een baan in het midden en af en toe verdween er wel eens een bal op een andere baan, maar het zorgde voor extra leuke momenten met de Colombianen. Er zijn zelfs verschillende jongens die er werken en de ballen teruggooien en de paaltjes weer recht zetten. Uiteraard heb ik Sean die avond even laten zien hoe het werkt! Maar gelachen hebben we.

Serious mountain biking it is!

De volgende ochtend was het tijd voor het grote mountain bike avontuur! Na een mega burrito als ontbijt inbegrepen in de tour, gingen we met zijn allen in een busje richting de canyon. We stegen naar het hoogste punt van de canyon en op de top kregen we een briefing over alles wat ons te wachten stond en hoe de fiets te behandelen. Helm op, knie- en scheenbeschermers, elleboogbeschermers om en dan is het opeens voor het echie! Op de top konden we kort wat rondjes fietsen om de fiets te leren kennen, af te stellen en het schakelen en remmen onder de knie te krijgen. Toen we er eenmaal klaar voor waren zou onze gids de weg leiden en was het op eigen tempo afdalen. Het begin was eng als je serieus stijl naar beneden gaat, maar na nog geen uur giert de adrenaline door je lichaam en wil je constant de snelheid ervaren wanneer het kan. De afdaling was ongekend, duurde ongeveer 5 uur en we kwamen verschillende landschappen tegen. We begonnen in een landelijk gebied met plantages, bossen, dan weer vlaktes etc. Het is ongekend hoe het landschap opeens kan veranderen en het veranderde langzaam in droog zand en keien als weg. Na een stuk offroad over de stenen en het droge zand te fietsen stonden we opeens pal voor het hoogste punt van de Chicamocha canyon! Het was 1 grote vlakte en we keken recht de canyon in waar de rivier doorheen stroomde. Het was tijd voor een snack om van dit ongekende uitzicht te genieten en vervolgens hadden we een lang gedeelte vlak langs de afgrond van de canyon. Je moet constant op de weg letten, maar af en toe is het te mooi om niet van de canyon te genieten vlak langs de afgrond. Het was een geweldig stuk en na de gehele afdaling langs de canyon kwamen we aan in een klein lokaal dorpje in het midden van de canyon. We waren omringd door de bergen waar we net van waren afgedaald en maakte een kort rondje over de brug en de rivier en genoten hier van de lunch. We moesten vervolgens weer ruim een kilometer stijgen, maar dit ging gelukkig met het busje!

We hadden nog een toetje tegoed met een afdaling door de open velden en inmiddels waren de eersten alweer in het busje gestapt en konden het niet meer aan. Het was een heel speciaal landschap met open velden op de bergwanden met verschillende kleuren door het zand. Op het einde van de rit veranderde de weg in asfalt en konden we als klapper even echt alle snelheid erin gooien. Inmiddels was de lucht echt ongekend mooi door de zonsondergang en fietste je met hoge snelheid door de bergen en zag je de oranje/rode/gele lucht boven de bergtoppen. We bleven elkaar aankijken hoe geweldig dit was! Uiteindelijk waren we nog maar met 5 over tot het einde en natuurlijk werd het een eindsprintje tussen Sean en mij! Uiteraard mag een Nederlander nooit verliezen van een Ier en dat gebeurde gelukkig ook niet. Na ruim 5 uur met hoge intensiteit gefietst te hebben kon ik letterlijk niet meer op mijn zadel zitten, waren mijn armen geheel K.O. door de trillingen en mijn benen zwaar op de proef gesteld. Het was lachen, maar een topdag was het zeker! Op onze eindbestemming werden we verwend met een lokaal biertje dat lekkerder smaakte dan ooit tevoren en begon het direct te plenzen en te onweren. We hadden zoveel geluk op deze perfecte dag en voldaan en moe gingen we terug naar San Gil!

Wanneer adrenaline de overhand heeft

Na het paardrijden in Nicaragua had ik nog nooit zo een pijn in mijn kont gevoeld en de volgende dag was het dan ook constant lachen geblazen als we ergens gingen zitten. Mijn grote vriend Sean had me toch weer overgehaald om met hun mee te gaan voor een nieuw avontuur: Hydrospeed! We hadden allen nog nooit gehoord van Hydrospeed, maar toen ze ons het filmpje lieten zien was het spannend, maar we moesten het gewoon doen! Je gaat dezelfde rivier op als het wild water raften maar dan op een klein board van schuim en head-first! Op het board zitten 2 handvaten en met je borst tot aan je middel lig je op het board en je benen hangen los in het water met flippers om je voeten. Het is eigenlijk gekkenwerk, maar allen hadden we al wild water rafting gedaan op onze trips en dit hadden we nog nergens anders gezien. Eenmaal bij de rivier aangekomen was het een korte uitleg en waren wij de enige gekken die Hydrospeed gingen doen! Er waren genoeg groepen die op dezelfde rivier gingen raften, maar wij stonden daar met onze schuimen bordjes.

De grootste opgave was om voor het eerst in het koude water te duiken en met een schreeuw en een spartel lagen we in het water. Onze gids volgde ons in zijn kano en voor iedere stroomversnelling zou hij ons aanwijzingen geven wat de beste route zou zijn. De rivier was op sommige plekken ondiep en dat heb ik geweten met die lange benen! Waar de rest lekker om mij kon lachen zorgde ik ervoor dat mijn schenen en knieën bond en blauw waren aan het einde van de rit. Het was echter het ergste en wat hebben we gelachen! Op een of andere manier is het minder eng dan raften terwijl je head-first de versnellingen tegemoet gaat! Vooraf hadden we geoefend wat te doen als je om zou slaan en op je rug kwam te liggen. Alsof het moest gebeuren uiteraard ging ik iets te enthousiast als eerste voor de eerste versnelling en lag ik op me rug. De stroming is ongekend sterk en het is een hele opgave om weer om te draaien. Gelukkig wordt je snel genoeg door de stroming weggeblazen en heb je 50 meter verderop de kans om weer om te keren. Vanaf deze vuurdoop was het 1 groot feest. Met zijn vieren drijf je over de rivier en vaak ga je zelfs sneller dan de wild water rafters op hun boten. Op een rustig stuk drijf je heerlijk met zijn vieren rustig over de rivier en geniet je van het uitzicht en voor iedere stroomversnelling (“rapid”) kan je niet wachten om er vol in te gaan. Je gaat een stuk onder water en al het water komt recht in je gezicht als je een stuk naar beneden valt, maar zolang je op je board blijft is het een ongekende kick! Het lijkt gevaarlijk, maar omdat je letterlijk op het water ligt kan er eigenlijk weinig fout gaan. Soms word je letterlijk de stroming ingezogen en moet je je overgeven aan de stroming en zien waar je terecht komt. Het werd vooral lachen om Sean die van links naar rechts over de rivier ging en ver achter ons bleef. Voor iedereen die ooit een snelstromende rivier anders wil beleven dan raftend is dit zeker een aanrader! Bont en blauw reden we terug naar San Gil en in de avond konden we gelukkig met moeite een bar vinden waar we de finale van het EK konden zien! Het was de ideale afsluiting van deze dag om met de lokalen die allen tegen Portugal en Ronaldo waren juist voor Portugal te juichen!

Spanning delen

De volgende dag was het onze laatste dag in San Gil en had ik me inmiddels volledig aangesloten bij de rest om zoveel mogelijk van Colombia te genieten! Dit betekende dat de rest de volgende ochtend vroeg zou vertrekken om te gaan paragliden. Ik had in Guatemala al een prachtige tocht gemaakt over Lake Atitlan, dus ik liet het paragliden aan hen over om dit voor de eerste keer mee te maken. Ik besloot om de ochtend te besteden voor een goede wandeling door San Gil en langs de rand door de bergen. Allereerst in het zweet werken om recht omhoog bij een uitzichtpunt te komen en daarna langs de bergrand met het uitzicht op San Gil heerlijk genieten van het Colombiaanse weer. Tot mijn verbazing waren de anderen al in het hostel toen ik terug kwam….Het paragliden bleek afgeblazen te zijn door het weer en hun droom viel helaas in duigen…Sean kreeg zijn vriendin alsnog zo gek om iets anders voor het eerst ooit te doen: Bungee! Haast had ik me over laten halen om ook te springen, maar ik vond mijn sprong in Costa Rica van 143 meter voor nu even genoeg. Terwijl Fiona het totaal niets vond doken we met zijn allen in een taxi en gingen we naar de plek voor het bungeejumpen. Het was een bungee sprong precies boven de rivier waar we de dag ervoor het hydrospeed hadden gedaan. Sean ging zonder twijfel naar boven en op een of andere manier lijkt het veel enger om toe te kijken dan er zelf te staan. We hebben genoten van zijn vrouwelijke schreeuw en gelukkig was het alsnog een goede afsluiting van ons San Gil avontuur. Na een redelijk rustig dagje was het de ideale tijd voor een nachtbus naar Bogota, de hoofdstad van Colombia.

Backpackers vs. nachtbussen

De nachtbussen slopen je iedere keer weer meer dan je denkt, dus we hadden met zijn allen besloten om na aankomst de dag te vullen met wat relaxte activiteiten. We wilden allemaal hetzelfde zien in Bogota, dus dat kwam mooi uit! Na het inchecken was het tijd voor het goud museum en de graffiti Tour! Normaal ben ik niet zo van de musea, maar het goud museum was één van de bekendste musea in Colombia. Het museum bestond uit niets anders dan tentoonstellingen en vitrines vol met gouden voorwerpen met een rijke geschiedenis in Colombia. Van wapens, tot opgravingen van potten, schalen etc. Tot aan de meest gruwelijke maskers die je maar kan bedenken. Al deze gouden voorwerpen zien en weten dat ze in Colombia gevonden zijn is mooi, maar het mooiste is misschien wel om te weten te komen wat de geschiedenis van het land is. Veel van de landen in Zuid-Amerika hebben verschillende stammen/groepen en tientallen verschillende talen waar je in eerste instantie geen idee van hebt...het was een mooie kennismaking met de geschiedenis van Colombia om daarna in de vroege middag kennis te maken met een ander cultuurfenomeen van Colombia: de streetart!

Tekenen voor gevorderden

Ik had er veel goede dingen over gehoord, maar als je de Street Art kunsten van de straatjongeren in Hoogvliet gewend bent.....dan weet je totaal niet wat je kan verwachten als "echte" Street Art. Het meeting point was op een centraal plein vlak bij ons hostel en dit soort Tours door de steden zijn vrijwel altijd gebaseerd op enkel de tip/fooi voor de gids. Een aardige massa mensen had zich verzameld en het was een van oorsprong Duitse kunstenares die al 8 jaar in Bogota woonde. 3 uur lang door de stad lopen en naar streetart kijken, de vraag is dan: wat moet je daar van verwachten?! Het werd denk ik mijn beste stadstour ever! Op een of andere manier word je helemaal meegezogen in de verhalen over de technieken, boodschappen, levens en bedoelingen van de verschillende artiesten. Door de gehele stad heen zie je dezelfde kunstenaars terugkomen en op een gegeven moment ga je zelf ook de verschillende stijlen herkennen en snap je de boodschap achter de meeste tekeningen. Sommigen zijn werkelijk ongekend, de 1 nog groter dan de ander en keiharde boodschappen van de kunstenaars. De 3 uur vlogen voorbij en ik had er onwijs van genoten. Vanaf nu ging ik anders kijken naar de Street Art die in vele Zuid-Amerikaanse steden te vinden zou zijn. We sloten de dag af met een bioscoopje en ze houden hier van 4D. We hadden nog nooit een 4D film gezien, maar of het een toegevoegde waarde is??? Ik vond het meer irritant dan echt een extra beleving. Er is echter één reden om wel naar de bioscopen hier te gaan: de caramel popcorn!! Wat een genot is dat in tegenstelling tot de normale popcorn! Het werd een laat avondje van de popcorn genieten en door elkaar geschud worden in je stoel! Maar lachen was het!

De zoutkathedraal van Zipaquira

Sean had het al dagen over een zoutkathedraal net buiten Bogota en dat zou waanzinnig moeten zijn... we hadden de volgende dag volledig uitgetrokken hiervoor en man man man...wat had Sean gelijk. Voor een paar cent doken we in een lokale bus die ons direct naar Zipaquira bracht. Het is een mooi stadje omringd door de bergen en al snel werden we de weg gewezen naar de Cathedral de Sal. Tijdens deze reis struikel je haast over de kathedralen in iedere stad en dit wordt soms wat saai, maar dit was van een hele andere orde. Het is een kathedraal 140 meter onder de grond in een deel van een nog altijd bestaande zoutmijn. De entree is door een gigantische verlichte tunnel en dat is het punt wanneer je je direct realiseert dat werkelijk alles van puur zout is. Het gangenstelsel is enorm met inhammen aan weerszijden waar je de uiteinden niet eens van ziet. Op een gegeven moment loop je wat trappen op en kom je bij de grote zaal, 18 meter hoog en 140 meter onder de grond en door de verlichte wanden ziet het er letterlijk magisch uit. De kathedraal wordt nog steeds echt gebruikt voor kerkdiensten wat het extra speciaal maakt, terwijl in het andere deel van de zoutmijn de werkzaamheden gewoon doorgaan. Het was voor het eerst dat we echt weer verbaasd waren door een kathedraal en terecht! Op het einde hadden we nog een rondje van de zaak en was het spontaan tijd voor de foto van het jaar in één van de schachten terug naar de uitgang! Sean had ons dit keer niet teleurgesteld met zijn tip!

Farewell Bogota

Nu we zo een beetje alles in en rondom Bogota hadden gezien was het tijd om de weg in te zetten naar Medellin. De bus zou vroeg in de middag vertrekken, dus in de vroege ochtend hadden we nog tijd voor één activiteit die we eigenlijk niet wilden missen: Het Montserrate viewpoint! Het is een bekend punt in Bogota waar je met de tram stijl de helling op kan, ofwel met een de kabelbaan. In de tram sta je rechtop en gaat echt bizar stijl de berg op. Fiona had angst voor de tram, dus we ging vroeg richting de berg om in de kabelbaan te stappen. De kabelbaan bleek pas vanaf 12 uur te gaan, dus verplicht gingen we alsnog met de tram recht de berg op. Het is haast verticaal omhoog en na wat tunnels zie je langzaam geheel Bogota onder je verschijnen. Eenmaal op de top heb je een prachtig uitzicht over vrijwel geheel Bogota. Deze steden zijn vrijwel allemaal in de vallei begonnen en over de jaren heen zijn er steeds meer en meer huizen tegen de bergwanden opgebouwd. Het is onwerkelijk om vanaf dit punt te zien hoe groot deze stad wel niet is. Er was geen mogelijkheid om de gehele stad te zien, omdat het oneindig door ging! We kregen nog even een showtje toen de regenboog vlak voor ons over de stad verscheen en het is indrukwekkend om te zien hoe groot deze steden zijn. Na wat plaatjes van elkaar te schieten was het tijd voor de lange busreis naar Medellin!

De favoriete stad van iedere backpacker in Colombia!

Op een of andere manier was ik supernieuwsgierig naar deze stad en hadden we een vol dagje gepland om de stad eens even goed te ontdekken! Medellin was de eerste stad op deze reis, waar het verkeer en openbaar vervoer echt goed geregeld was. Ook Medellin ligt in een vallei en er loopt een metrolijn door de gehele vallei en verschillende lijnen of kabelbanen gaan door de gehele vallei de bergen op, om de gebieden op de bergwanden te bereiken. We namen de metro naar het downtown gedeelte, waar een plein volledig is volledig is toegekend aan de bekende kunstenaar uit de stad: Fernando Botero. Hij staat bekend om zijn beelden die allemaal een hele dikke versie zijn van het origineel. Het zijn ofwel personen, ofwel dieren maar alles in de mega dikke versie. De mensen in Medellin zijn trots op hem als lokale kunstenaar en om de beelden op het openbare plein in de mega versies te zien is best interessant! Zoals in veel van de Zuid-Amerikaanse steden is er een gedeelte van de stad waar alle bezienswaardigheden te vinden zijn, dus na het park van Botero liepen we naar wat overige parken door de stad. Het aantal straatverkopers in de straten is ongekend, maar het creëert het typische straatbeeld en zorgt voor een bijzondere sfeer. Na het historisch centrum verkend te hebben was het tijd voor de bekende kabelbaan in Medellin: de San Xavier cable car. Voor nog geen euro krijg je een prachtig uitzicht over geheel Medellin en de kabelbanen zijn een officieel onderdeel van het totale metrosysteem: Een gouden uitvinding! Op de top hebben we een stuk gelopen en genoten van het uitzicht over Medellin. Het werd in totaal een lang dagje, maar Fiona en Sean hadden gelezen over een redelijk nieuw project in Medellin: roltrappen dwars door het oude/gevaarlijke gedeelte van de stad. Het was een project van de president om ervoor te zorgen dat de arme mensen die in de hoge gedeeltes van de stad wonen gemakkelijker naar hun werk, school kunnen komen. Christopher hield het voor gezien en samen met Sean en Fiona gingen we op zoek naar de roltrappen.

Communa 13: angst neemt het over

Voor het eerst was ik oprecht een beetje angstig tijdens deze trip. Het was al tegen schemering aan en we vroegen naar de snelste weg om naar de roltrappen te komen. We moesten ons in een minibusje proppen richting Communa 13! Communa 13 staat bekend als het gevaarlijke gedeelte van de stad, gelijk aan de welbekende favela’s! We kwamen aan bij het gedeelte van de stad waar de roltrappen zich bevonden en inmiddels was het al zonsondergang. Je moet je voorstellen dat je weet dat het een gevaarlijk gedeelte van de stad is en dat je uit het minibusje stapt en er direct mensen op je af komen rennen en zeggen: Ja! Ik weet wel waar de roltrappen zijn, kom maar met mij mee! Het voelde heel verkeerd en ik vertrouwde het voor geen meter. Het was Fiona die Sean en mij letterlijk meesleurde. Sean en ik wilden beiden terug gaan en vertrouwden het voor geen meter. Het was voor de eerste keer dat ik echt angst voelde, omdat ik waarschijnlijk teveel slechte films gezien heb. Toen Fiona ons eenmaal overtuigd had, hoe weet ik nog steeds niet, volgden we 2 jongetjes die ons volgens wat lokale vrouwen de weg zouden wijzen. Alle mensen leven hier op straat en je voelt dat je van alle kanten aangestaard wordt. Het werd een lesje pokerface en na enkele minuten zagen we inderdaad de roltrappen verschijnen. Het is een bizar gezicht: Moderne roltrappen die dwars door het arme gedeelte van de stad tegen de bergwand opgaan. En met arm, dan bedoel ik letterlijk huizen zonder daken etc. Bij de roltrappen stond gelukkig beveiliging en met ongeveer 10 roltrappen bevond je je bijna boven aan de berg, middenin Communa 13. De roltrappen zijn een onwerkelijk project, maar de bedoeling ervan is geniaal om de arme mensen tegemoet te komen! Na wat snelle foto’s met de telefoon en de camera niet tevoorschijn te durven halen werd het al haast donker en snelden we ons terug naar de bus beneden om de metro terug te pakken naar ons hostel. Het was misschien wel meer adrenaline dan het bungee jumpen en dergelijke! Uiteindelijk konden we er om lachen en was er gelukkig niets gebeurd, maar het is het gevoel wat zo een stadsdeel creëert + de verhalen, dat je niet meer kan negeren wanneer je er echt loopt.

Niet te stoppen

Na de lange dagen en nachtbussen van de afgelopen dagen was de rest gesloopt. Op één of andere manier heb ik op deze reis energie voor 10 en maakte ik er een nieuwe actieve dag van. De rest liet me in de steek, dus ik ging voor de verandering weer eens alleen op pad. Ik nam de verre kabelbaan die nog 20 minuten verder ging dan het hoogste gedeelte van de stad, naar het natuurgebied Arvi. Je stapt in de kabelbaan midden in de stad en 40 minuten later stap je uit midden in een natuurgebied aan de andere kant van de berg! Het was een rare wandeling, want opeens sta je in een natuurgebied na alle drukte van de stad gewend te zijn. Na een kaart te hebben gevraagd, was het alsnog een rare wandeling want een groot gedeelte in het begin liep je over de autoweg door de bergen. Alsnog een supermooie omgeving, maar ik loop liever dwars door de bossen dan over de autoweg. Op de kaart zag je geen verschil tussen autowegen of wandelpaden en ik durfde niet van de kaart af te wijken omdat dat mij vriendelijk meerdere keren werd verteld niet te doen. Uiteraard ging ik voor de grote rond en combineerde ik meerdere routes op de kaart. Er was een totaal afgelegen kampeerplek waar ik even kon rusten en mensen letterlijk hun tentje langs de weg opzetten om de nacht door te brengen. Uiteindelijk kwam ik alsnog in het gebied wat ik hoopte: Dwars door de bossen de heuvels beklimmen, de riviertjes over springen en genieten van de natuur in Colombia. Ik wist de richting hoe ik een loop terug zou lopen en na wat uurtjes wandelen raak je altijd vol vertrouwen. Ik nam een bosweggetje langs wat lokale huizen en ik kwam vanuit het niets een Amerikaanse man tegen met zijn 5 honden. Hij kende het gebied goed en vroeg me waar ik naartoe wilde. Het bleek dat ik volledig de verkeerde richting op ging en hij me terug stuurde en de goede weg wees! Eenmaal in de bossen zijn het in Colombia amper paden meer en moet je het echt op richting of herkenningspunten doen. Na nog wat verdere twijfelpuntjes kwam ik uiteindelijk terug op de openbare weg en kon ik na een laatste uitputtend uurtje mijn weg terug vinden naar de kabelbaan. Het was wederom een voldaan gevoel om een grote wandeling weer veilig te hebben voltooid in het prachtige Colombia! En zo sta je 40 minuten later weer gewoon midden in Medellin, ook dat is de diversiteit van Colombia.

Juichen voor Colombia!

Toen ik terug kwam en de rest volledig uitgerust was, kwam Sean spontaan met idee om naar een lokale voetbalwedstrijd te gaan die deze dag gespeeld zou worden. Ik was aardig moe, maar het klonk wel heel gezellig om met zijn vieren tussen de lokalen naar de grootste club van Colombia te kijken. Hup in de metro en binnen 15 minuten stonden we vlak voor het stadion van Atlético Nacional! Voetbal is in Zuid-Amerika een gigantische sport en de fans waren hier voor de wedstrijd al in volle extase. We konden heel simpel een kaartje kopen bij het stadion zelf en zo zaten we als enige gringo’s tussen de Colombianen die los gingen voor Nacional. Het was een reguliere competitiewedstrijd, maar de harde kern achter het doel hier is werkelijk ongelofelijk. 90 minuten lang zonder pauze wordt er gezongen en aangemoedigd en af en toe krijgen ze het hele stadion mee. Het was een geweldige sfeer en we hadden het geluk om nog wat goals te mogen zien met een eindstand van 2-2. De sfeer was geweldig en ook de lokalen vonden het geweldig dat we mee juichten voor Nacional.

Bij Pablo op koffie

Na deze lange dag was het geen tijd voor rust want de volgende dag was het tijd voor de Escobar tour! Vooral de mannen keken hier naar uit en op deze manier konden we direct Guatape verkennen wat een prachtige plek is in de omgeving van Medellin. Nog nooit hadden we zoveel waar voor ons geld gehad. We werden opgepikt in een busje en reden direct richting Guatape, een rit van ongeveer 2 uur. We wisten van niets, maar vlak voordat het typische landschap van Guatape begon met eilandjes en omringend water stopten we bij El Peñol, een prachtig klein pleintje met uitzicht over het typische landschap. Daar werden we verrast door 3 jeeps waar we in over zouden stappen. De weg vervolgde zich off-road en we propten ons achterin de jeep op 2 bankjes tegenover elkaar en verschillende mensen klommen op het dak van de jeeps. Jawel, het was hier normaal om op het dak van de jeeps te reizen en het werd lachen geblazen, want je werd werkelijk alle kanten op geslingerd op de off-road wegen. De veiligheid was ver te zoeken, maar zonder gewonden kwamen we aan in Guatape en stopten we bij een oud party huis van Pablo Escobar: “The Paradise”. Het was werkelijk een paradijs en de gids vertelde ons dat het 1 van de 900 optrekjes was van Escobar alleen al in Colombia! Het was een gigantisch landhuis op de top van een berg met uitzicht over het water, palmbomen en prachtig weer. Op de eerste verdieping was een soort patio met bar en hier genoten we van onze lunch met prachtig uitzicht. Het huis en de lunch werd verzorgd door een oude bodyguard van Escobar zelf, wat best indrukwekkend was. Deze man vertelde ons verhalen over de invasies en bombardementen op de huizen en wat hij zoal gezien had in zijn tijd als bodyguard van Escobar. Met open mond luisterden we hiernaar en liepen we een aantal minuten naar één van zijn echte woonhuizen in Guatape, genaamd “Manuela”. Pablo Escobar had dit huis genoemd naar zijn dochter en dit huis was volledig gebombardeerd in de jaren 90 als poging om hem te vermoorden.

We kregen een rondleiding door het gebombardeerde huis en het is onwerkelijk om te bedenken dat Escobar hier zelf echt woonde en er verschillende pogingen waren geweest om hem hier te vermoorden. Het mooiste verhaal kwam van de oude bodyguard die zei dat enkele jaren na het bombardement en het huis volledig verlaten was, een lokale boer hier 600 miljoen in contanten had gevonden. Hij mocht hiervan 30 procent houden van de regering, maar Escobar was zo rijk dat hij hier geen cent van miste en geen moeite deed na een aanval om zijn geld op te halen. Je zag nog steeds de vormen van het huis en op het land lag nog altijd het zwembad, de bar en de strandstoelen, alles letterlijk zoals het er stond na het bombardement. Het leek wel een scene na een bizarre party de avond ervoor. We konden ook nog even de wachttoren op die nog intact was, waar zijn bodyguard altijd op de uitkijk stond en een 360 graden view had over het water. Het was een super rondleiding en terug in zijn oude party huis was het tijd voor de klapper: Op het landgoed van Escobar en in verlaten huizen paintballen! Achter zijn huis op de berg waren verschillende gastverblijven die ook volledig verlaten waren en zo stonden we opeens midden op een prachtige locatie en oud eigendom van Pablo Escobar te paintballen. Het was één grote adrenalinekick om in de huizen te schuilen en echt de spanning te beleven die Escobar ook had tijdens bombardementen of invasies. Om het nog echter te maken was er nog een variant waarin 1 persoon uit één team Escobar was en de rest hem koste wat het kost moest beschermen, terwijl het andere team op jacht ging naar Escobar. Ik denk dat ik nog nooit zo een topmiddag paintball heb beleefd! En alsof dat nog niet genoeg was waren we nog niet klaar!

Als laatste stop gingen we met een prachtig boottochtje langs de eilanden richting de grote steen, ofwel “El Peñol”. Het is een gigantische rots die rechtop staat en zich midden op één van de eilanden bevindt in Guatape. Tijdens de boottocht langs de eilanden zie je de rots van overal in de verte en het is een verbazingwekkend gezicht. Alvorens de rots te bezoeken meerden we aan in Guatape zelf en maakten we een kort rondje door het dorpje met de klassieke smalle straten met balkonnetjes en kleurrijke bloemen en muren wat het wederom tot een geweldige sfeer maakt. Op het centrale plein genoten we van een perfect kopje lokaal gebrouwde Colombiaanse koffie en de sfeer en gingen we langzaam richting de rots. De rots was welgeteld 740 treden stijl omhoog en met de Colombiaanse temperaturen verzeker ik jullie: Het kost heel wat zweet om die allemaal te voltooien. De foto’s spreken voor zich, maar vanaf de top van “El peñol” is het uitzicht over Guatape en de eilandpartijen werkelijk fenomenaal en is het een uniek uitzicht wat je denk ik nergens anders vindt. Na wat lokale versnaperingen aan fruit etc. te hebben genuttigd op de top was het tegen zonsondergang tijd om de terugweg in te zetten naar Medellin. Ik denk dat een dag niet beter gevuld kon worden dan dit!

We waren aardig uitgeteld, maar de volgende dag zouden Sean en Fiona hun reis beëindigen en naar Canada vliegen voor een nieuw bestaan en Christopher zou zijn reis ook beëindigen in Medellin en terugvliegen naar Zweden. We hebben dit heel slecht gevierd met een goede maaltijd in “Hooters”, puur omdat het zo dichtbij ons hostel was! Na zo lang te reizen met mensen is het toch lastig afscheid nemen, maar iedereen ging vol goede moed verder met de eigen plannen! Voor mij was het tijd om iets meer dan een gouden laatste week te starten in het zuiden van Colombia, waarin ik volop kon genieten van de prachtige diverse natuur in Colombia! Na een vermoeiende busreis kwam ik de volgende dag aan in Salento, een prachtig dorpje in de bergen als ideaal startpunt voor een bezoek aan de Cocora vallei!

’S Werelds hoogste palmbomen

Ik kwam hier puur voor een bezoek aan de Cocora vallei en ik werd niet teleur gesteld! Het overtrof al mijn verwachtingen die ik van tevoren al had. Het enige vervoer was per jeep die vanaf het centrale plein naar Cocora vertrokken en om 8.00 uur kwam ik aan bij het beginpunt van de Cocora vallei. Het is de vallei die bekend staat omdat je hier de hoogste palmbomen in de wereld kan vinden: de “wax palms”. Er is een keuze om via één kant direct naar het gedeelte van de vallei te lopen waar de hoogste palmbomen zich massaal bevinden, of een lange 6 á 7 uur durende wandeling waarbij je in de andere richting begint, omhoog wandelt naar één van de bergtoppen voor een prachtig uitzicht over de vallei en aan het einde eindigt in de vallei met de gigantische palmbomen. Samen met de andere toeristen uit de jeep begonnen we aan de lange wandeling, maar al snel verdeelde de groep zich en liep ik een tijdje alleen. Het is misschien één van de mooiste wandelingen door de natuur van deze reis. Je begint in de open vallei met aan weerszijden open (gras)velden die eindigen in gigantische bergen. Op verschillende van de bergwanden zie je partijen wax palmen verzameld staan en soms staat er een verdwaalde palm volledig alleen heel groot te zijn. Vanuit de vallei blijf je omhoog kijken hoe prachtig is, maar heb je eigenlijk nog geen idee hoe hoog de palmbomen echt zijn omdat je ze van een grote afstand ziet. Op een gegeven moment loop je rechtstreeks het bos in en is het tijd om te klimmen! De gigantische bergen die je nog zojuist zag….1 van deze moesten we dus volledig op klimmen. Opeens loop je door de bossen, langs een gigantische bergrivier met rotspartijen en moet je je soms over verschillende rotsen omhoog zien te werken. Ook verschillende touwbruggen die niet al te stevig zijn moet je over, maar na de vlaktes was ook dit gebied fenomenaal. Je kon een kleine zijweg van een kilometer nemen naar een plek waar kolibries zich natuurlijk verzamelen en ik wilde dit niet voorbij laten gaan! Het was een extra klim, maar samen met een Zwitserse gingen we ervoor. Het was een kilometer en heen en terug, maar het zien van de tientallen kolibries die om je heen zwermen was voor het eerst in mijn leven dat ik deze van zo dichtbij mee kon maken! Als klapper werden we na deze inspanning nog even verwend met een lokaal drankje: Warme Chocolademelk met kaas erin. Ja, jullie lezen het goed!! Of het een aanrader is weet ik nog steeds niet, maar ik heb het in ieder geval daarna nooit meer gedronken!

Na het chillen met de kolibries was het dezelfde weg stijl naar beneden terug en vervolgens weer voor lange tijd stijgen om de top van de berg aan de andere kant van de vallei te bereiken. Eenmaal op de top loop je geruime tijd langs de afgrond met het prachtige uitzicht over de gehele vallei en halverwege kom je op het beste uitzichtpunt van de wandeling! Een soort klif over de vallei en je staat midden tussen de gigantische palmbomen. Het is zelfs onmogelijk om de palmbomen in één keer geheel op de foto te krijgen, zo groot zijn deze jongens. Met wat andere mensen daalden we één voor één een stuk af om proberen een shot te krijgen met jezelf en één van de palmbomen. Ze zijn zo groot dat je haast onzichtbaar bent op de foto, maar het is alsnog wel vereeuwigd. Voor je het weet zit je daar een half uur te genieten van het uitzicht in de zon en vergeet je dat je nog een heel stuk af moet dalen naar de vallei. Eigenlijk het mooiste gedeelte kwam op het eind als je al afdalend een gedeelte van de vallei ziet met een oneindig vergezicht en waar honderden van deze gigantische palmbomen het landschap vormen. Ik heb hier even letterlijk in het gras geleden met uitzicht op de oneindige vallei en het is een beeld wat je nergens anders ter wereld zal zien. Er kunnen inderdaad ieder moment dinosaurussen om de hoek komen voor je gevoel. Langzaamaan maakte ik mijn weg terug en tot het met het einde loop je dwars door de palmbomen terug naar het beginpunt. Na 7 fantastische uren was ik toch wel blij dat de wandeling erop zat, maar had ik genoten als nooit tevoren! Opeens lag ik op de kamer met drie Nederlandse meiden wat op deze reis heel zeldzaam is, maar voor mij was het in de vroege morgen al tijd voor een lange reis naar een nieuw natuurfenomeen: De Tatacoa Desert! Zo loop je de ene dag in een vallei met de hoogste palmbomen ter wereld en de volgende dag bevind je je volledig afgelegen in een bloedhete woestijn!

Voor het eerst van mijn leven de woestijn in!

We waren nog altijd in hetzelfde land en na 8 uur en 2 bussen kwam ik aan in Neiva. Ik wist dat het krap zou worden, want het enige vervoer naar de woestijn zijn enkele jeeps en motoren waar je achterop kan stappen. Ik kwam om 8 uur aan in Neiva en door mijn research vooraf wist ik dat de jeeps maar tot 6 uur naar de woestijn reden. Aan het uiterste einde van het busstation stonden jeeps opgesteld en er stond er nog één met een bordje Tatacoa. Na wat onderhandelen met de chauffeur en anderhalf uur wachten op mogelijke andere passagiers bracht hij me voor dezelfde prijs naar een hostel wat ik had opgezocht midden in de woestijn. Het werd een toch van anderhalf uur en ik had geen idee dat het nog zo ver was. Geniaal dat hij alleen voor mij reed en in het laatste dorpje stopte hij nog even zodat ik de nodige inkopen kon doen voor de komende 2 dagen! Tegen alle verwachtingen in was het een gouden kerel en eenmaal in de woestijn bij mijn hostel aangekomen hielp hij me met het krijgen van een slaapplek. Het was inmiddels pikkedonker dus ik had werkelijk geen idee waar ik was beland. Wat ik wel wist is dat ik opeens onder een prachtige sterrenhemel in een tentje sliep midden in de woestijn! Het was weer een volledig nieuwe ervaring mensen…

De volgende ochtend stond ik op en zie je pas echt hoe een woestijn er met daglicht uitziet. Je kon oneindig ver kijken en in de verte zag je de zandbergen die de woestijn omringen. In de vroege morgen dook ik bij de eigenaar van mijn hostel Donia achterop de motor en liet hij me de mooiste plekjes in de woestijn zien. We gingen expres vroeg op pad omdat het bloedje heet wordt overdag! Geniaal om een iets te zware Colombiaan en een 2 meter lange Hollander op 1 motor te zien cruisen door de woestijn! De eerste stop was bij “suelos rojos” wat een gebied in de woestijn is dat opvalt door het haast vuurrode zand. Ongeveer een half uurtje liepen we hier dwars door heen en de formaties maken het extra indrukwekkend. Daar sta je dan opeens midden in de woestijn klein te zijn! Na dit gedeelte verkend te hebben sprongen we weer op de motor en reden we 20 kilometer dwars door we woestijn. Alleen dat was al geniaal op een motor! Uiteindelijk kwamen we aan bij een ander gedeelte, ofwel het labyrinth en los hoyos. Hier liepen we een stuk naar beneden waar het letterlijk een doolhof lijkt door de formaties die op de meest gekke manieren gevormd zijn. Het was een gedeelte met rots en zandformaties wat haast een soort stad leek gevorm door de natuur. Waar de gehele woestijn één grote vlakte is sprong dit er echt uit. We eindigden bij een zwembad midden in de woestijn! Een bizar gezicht als je oneindig zand ziet en dan een felblauw natuurlijk zwembad tussen de formaties. Na hier een biertje genuttigd te hebben was het voor ons tijd om terug te keren naar het hostel.

De hitte wint het van de koppige Hollander

Ik had een groot gedeelte van de woestijn op deze manier ontdekt, maar ik had nog de gehele middag en avond voor me! Ik had het idee om naar dichtstbijzijnde dorpje Villavieja te lopen aan de rand van de woestijn. Hier was ik de avond daarvoor doorheen gereden, maar ik had geen idee hoe het eruit zag. Het was tevens de andere kant van de woestijn die we per motor hadden ontdekt, dus dat kwam goed uit. Ik begon langs de weg te lopen en op dat moment was het welgeteld 42 graden…. Het uitzicht was wederom prachtig en in de verte zag ik de heuvels waarachter Vielavieja zich bevond. Het leek maar niet dichterbij te komen ook al was het maar 5 kilometer. Eenmaal op de heuvel daalde ik een stuk af en zag ik in de verte Villavieja liggen en ging even zitten om mijn zelfgebrouwde lunch te nuttigen. Het ging dan toch gebeuren: voor het eerst liet mijn doorzettingsvermogen me echt in de steek en had de hitte alle energie uit me getrokken. Ik maakte heel langzaam mijn weg terug en het kwam niet eens meer in me op om nog verder naar Villavieja te lopen. Deze hitte was van een andere orde! Na enkele minuten de terugweg stap voor stap te hebben ingezet kwamen er 2 mannen op motoren aan gezet richting de woestijn. Vriendelijk werd me gevraagd of ik een lift wilde en ik antwoordde met JAAAA! Ideaal, achterop de motor en cruisend van de terugweg naar mijn hostel genieten! Het was een mooie bijkomstigheid. Alsof ik niet genoeg moois en nieuws had gezien deze dag liep ik rond 7 uur in het donker naar het observatorium vlakbij mijn hostel. Volledig in het midden van de woestijn gelegen is dit één van de meest populaire bestemmingen voor het observeren van sterren en planeten ter wereld. Er werd me verteld dat er 1 keer in het jaar van over de hele wereld astronomen hier naartoe komen voor een evenement. Ik had sowieso nog nooit zoveel sterren gezien aan de hemel en al wachtend op de man die ons alles zou vertellen over de sterren en planeten heb ik letterlijk op me rug in het zand gelegen en verbaasd naar de hemel gekeken. Het leken letterlijk miljoenen sterren die allemaal even helder aan de hemel stonden. Ik had dit nog nooit gezien! Eenmaal startend kregen we 2 uur lang een demonstratie en uitleg voor het hele planetenstelsel en wat er allemaal te observeren valt vanaf deze plek. Het leek of werkelijk alles te zien was vanaf deze plek en ik had de eer om via de telescoop Jupiter, Saturnus, Mars, Luna en de Maan van dichtbij te kunnen bekijken. Zelfs bij Saturnus zag je van heel dichtbij de ringen er omheen lopen en het leek nep, maar we konden het toch echt zien! Supertof dat ik ook dit op deze locatie nog kon zien en doen.

Het archeologisch mekka van Colombia

De volgende ochtend stond ik expres om 5 uur op om zonsopgang te bekijken boven de bergwanden die de woestijn omsingelen. Na hiervan genoten te hebben nam ik samen met anderen een jeep terug naar Neiva om vanuit daar de bus te pakken naar San Agustin! Wederom was ik binnen 1 dag in een compleet andere omgeving beland. Het was een bergachtige omgeving en opeens was alles weer groen! De voornaamste bezienswaardigheid is het archeologische park daar en daar had ik die dag geen tijd meer voor, dus ging ik op eigen naar El Tablon en Chaquira. In de gehele omgeving zijn er verschillende archeologische vondsten die op de originele plekken staan en vele daarvan kan je zelf bezoeken en naartoe wandelen. Het werd 1 grote modderbende aangezien op de paden vooral koeien en paarden liepen, maar dit keer was ik het! El Tablon waren simpelweg 4 grote stenen in een dal en vielen een beetje zwaar tegen na ruim een uur gelopen te hebben. Ik gokte erop om het nog voor het donker naar Chaquira te kunnen redden en al huppelend door de modder kwam ik daar aan. Er waren gelukkig nog meer mensen en dit was het beter werk! Het was een bizar mooi uitzichtpunt door de bergen en omringd door de meest bizarre inscripties en tekeningen in de rotsen. Ze zijn er nog steeds niet precies achter van wie deze inscripties afstammen, maar het moeten de originele bewoners van Zuid-Colombia zijn geweest. Om dat beter te bekijken had ik de volgende dag het gehele archeologische park bezocht, waar je van opgraving naar opgraving wordt geleid. Het zijn de meest bizarre beelden of eigenlijk tekeningen op stenen die je maar kan bedenken. Het is een typische stijl die je alleen hier in San Agustin kan vinden. Het was mooi om te zien dat er nog altijd onderzoekers bezig zijn met het ontrafelen van de oorsprong en nieuwe opgravingen! Om de dag compleet te maken ging ik nog op eigen houtje naar een gigantische waterval in de bergen genaamd Salto del mortiño en vervolgde ik mijn weg naar een heel hoog uitkijkpunt over de bergen van San Agustin en de lokale rivier. Ik kwam hier in contact met een jong lokaal stel die me vervolgens helemaal terug hebben gereden in hun auto naar mijn hostel! De mensen hier zijn geweldig.

Het was het einde van mijn Colombia avontuur en wat heeft Colombia mij totaal niet teleurgesteld! Om de weg naar Ecuador te voltooien vanaf San Agustin zou niet in één dag lukken en op aanraden had ik een hele korte overnachting in Ipiales kunnen regelen, het grensstadje in Colombia! Ik kwam over 12 uur in de nacht aan en om 7 uur stond ik alweer paraat om voordat ik de grens over ging de lokale Las Lajas Sanctuario te bezoeken. Het is een kerk die in een rivierbedding is gebouwd, wat het een magisch beeld geeft. Inderdaad als je aankomt en de kerk in de rivierbedding van veraf ziet is het iets wat je nog nooit eerder hebt gezien. De locatie geeft iets speciaals en het is zeker iets om niet te missen zoals mensen me hadden aangeraden! Het was het einde van een maand Colombia waarin ik bizar veel dingen heb meegemaakt en mogen zien! Zonder enige voorkennis was het tijd voor Ecuador ofwel Quito!!