Na het verlaten van Ometepe was het tijd voor Costa Rica, het land waarvan iedereen zegt: Skippen als backpacker want het is veel te duur!! Mooi niet dus! Het was het land waar ik het meest naar uit keek en me uiteindelijk drie en halve week heeft verbaasd. Het mocht de nodige euro's kosten, maar we zijn hier niet gekomen om landen zomaar om die reden te skippen! Geen seconde spijt!

Een slecht begin is het halve werk…?

Het Costa Rica avontuur begon iets anders dan verwacht...In deze landen weet je nooit wat je bij de grensovergang kan verwachten en dat bleek! Na 45 minuten te wachten in de rij voor een simpel stempeltje werd mij vriendelijk verzocht een ticket te laten zien voor het verlaten van Costa Rica. Daar sta je dan....proberen uit te leggen wat je plan is en zonder ticket het land uit...uiteraard is er 0 behulpzaamheid en draait alles om geld, dus voordat ik uitgesproken was werd mij vriendelijk opnieuw enkel gevraagd om het ticket te laten zien en werd ik eigenlijk al weg gekeken. Todd en ik hadden een busticket voor 2 dollar op de kop kunnen tikken naar Liberia, de eerste bestemming in Costa Rica, dus het werd in paniek improviseren! Ik wist dat dit kon gebeuren, maar aangezien de andere grensovergangen prima verliepen was het een complete verrassing waar ik niet aan had gedacht. Een stuk terug aan de kant van Nicaragua was een heel klein office die als enige internationale tickets verkocht tussen Nicaragua, Costa Rica en Panama etc. Slimme gasten, want het was mijn enige keuze op dit moment! Het werd een ticket direct van San Jose naar Panama city voor 54 USD en er zat niets anders op dan later te improviseren met de route. Terug naar het migratiekantoor en binnen 2 minuten had ik mijn stempel van dezelfde man en werd mij veel plezier gewenst in Costa Rica. Zo houden we het weer een beetje spannend en ook hier zijn we weer levend doorheen gekomen!

Beaches first!

Een korte busreis bracht ons in Liberia, wat puur zou fungeren als plek om te overnachten voor de vervolgplannen. We waren best trots op onszelf: voor nog geen 7 dollar aan reizen waren we al liftend en onderhandelend van de verste kant van Ometepe naar Liberia in Costa Rica gekomen! Het verdiende een goede maaltijd en een bucket lokale biertjes om de laatste avond na al onze belevenissen samen met Todd te vieren. Onder het genot van drie verschillende lokale biertjes konden we genieten van de NBA Finals. Gringo alert!!

Terwijl Todd in de vroege morgen vertrok was het voor mij één van de zeldzame rustige dagjes om mijn tocht door Costa Rica eens goed uit te gaan stippelen en te zorgen dat ik weer met schone kleertjes op pad kon. Ik zou in San Jose moeten eindigen voor mijn busreis naar Panama, enigszins ongunstig omdat San Jose in het midden van het land ligt, maar een plan was er! Het maken en hebben van een uiteindelijk reisplan zorgt ervoor dat je nog opgewonder wordt over wat er te wachten staat. Het zou een loop (lees: Engels) worden door het gehele land, met enkele losse trips aan het einde vanuit San Jose als centrum. Liberia was een ideaal vertrekpunt en was het niet waard om te blijven, dus de eerste bestemming: Playa Hermosa aan de Pacifische kust in het noord-westen. Dit zouden de prachtige stranden worden waar ik eventjes afscheid van had genomen. Tijdens de busrit rijd je langs de oceaan en zie je verschillende stranden verschijnen van hoog op de heuvels en vlak langs de stranden. Playa Hermosa zou een iets rustiger strand moeten zijn dan de eerdere stranden als Playa del Coco etc. Eenmaal daar aangekomen kon ik maar 1 hostel vinden tussen alle bizar luxe resorts aan het strand en in de heuvels. Het was verleidelijk, maar het werd toch het hostel! De stranden zijn allemaal gelegen tussen de heuvels en deze scheiden de stranden in de vorm van verschillende baaien.

Eenmaal ingecheckt was het tijd voor Een wandeling naar het strand....wel geteld 50 hele meters!! Daar stond ik dan met zonsondergang: de oceaan voor me met de hoogste golven die ik ooit had gezien, de heuvels met prachtige huizen rondom het strand en de zon die langzaam onder gaat. Net aangekomen, maar het was ideaal om even een strandwandeling te maken. De stranden lijken klein omdat ze in een halve cirkel lopen, maar dat viel vies tegen! Voor ik het wist was ik langer onderweg dan ik dacht en was het al snel pikkedonker. Nog wat mooie shots kunnen maken en snel de hele 50 meter terug naar mijn welverdiende bedje.

De grote strandexpeditie

De volgende dag kreeg ik wederom het klassieke verhaal te horen dat lopen geen optie was en ik overal een taxi moest bellen als ik de andere stranden wilde zien. Het was een enigszins regenachtige dag met lichte miezer maar dat weerhield me er niet van om er een volle dagwandeling van te maken naar Playa del Coco, Playa Panama en Playa la Penca. Mijn wandeling begon over het strand waar ik verbleef, Playa Hermosa, met een vervolg de heuvels in. Uiteraard nam ik hier allereerst de verkeerde weg waardoor ik aan de top van de heuvel eindigde met een bizar uitzicht over Playa Hermosa. Er konden slechtere dingen overkomen bij het nemen van een verkeerde weg! De gehele baai inclusief bootjes van iets te rijke mensen, de omringende heuvels met kasten van huizen en het strand lag voor me....Na even te zitten en te genieten was het tijd om het Playa del Coco op te zoeken. Aangezien de heuvels een niet al te duidelijk overzicht geven van de juiste weg, was Google Maps vanaf dat moment mijn grootste vriend. De eigenaar van het hostel wist me te vertellen dat Playa La penca alle verwachtingen zou overtreffen, dus liet ik het beste voor het laatst. De wandeling door de heuvels bracht me bij de meest bizarre huizen die ik ooit gezien heb. Het fascinerende? Ongeveer 80 procent staat te koop....en dan praten we over landhuizen op de top van de heuvel, een zwembad met uitzicht op de oceaan voor prijzen van nog geen driehonderd duizend dollar. Ik heb mijn droomhuis in ieder geval gevonden in Costa Rica, dat is 1 ding wat zeker is!

Ondanks de regen zag ik langzaam Playa del Coco achter de heuvel verschijnen en ik moet nog steeds zeggen: zon of regen, ik zit liever op de top van de heuvel met uitzicht over de baai, het strand en de oceaan dan op het strand zelf. Met de gedachte dat ik weer ongeveer 7 kilometer terug moest wilde ik uiteraard toch het strand van dichtbij zien. Een steile afdaling bracht me aan het einde van het strand en na alle resorts 1 voor 1 te passeren belandde ik al snel in de menigte aan Amerikanen. Het was een wereld van verschil met Playa Hermosa en het leek wel of alle toeristen zich hier verzamelden. Niets anders dan souvenirwinkels omringden het strand en na een rondje was het tijd voor Playa La Penca dat door een superklif die tot ver in water liep de twee stranden van elkaar scheidde. Het was even afzien heuvel op, maar boven op de heuvel en een stuk verder lopen kwam ik bij de ingang naar Playa La Penca. Weinig mensen weten hiervan en de safety guard vertelde me dat het ruim 2 uur heen en terug zou duren om de gehele klif te bewandelen en af te dalen naar Playa La Penca. Het was al rond 3 uur maar ik gokte het erop: Het werd de mooiste strandervaring die ik ooit gehad heb! Over de klif lopen geeft je aan de ene kant uitzicht op Playa del Coco en aan de andere kant op Playa Hermosa. Naarmate je dichter bij het einde van de klif komt zie je ook de rotspartijen enkele tientallen meters verder in de zee verschijnen die je vanaf de reguliere stranden niet ziet. Terwijl de zon langzaam onder ging daalde ik af naar het strand en leek het wederom een sprookje. Het is moeilijk te omschrijven wat je op zo een moment ziet of ervaart. Zoals gewoonlijk was er op de mooiste plek waar je komt niemand te bekennen, hoor je het water tegen de rotsen klappen , zie je de zon in de oceaan verdwijnen en loop je op een prachtig wit strand. Het was een moment om even letterlijk stil te staan bij wat ik wel niet allemaal zie op deze reis....het bleef onwerkelijk.

Op de terugweg keek je van ongeveer 200 meter hoog op Playa Hermosa met zonsondergang waar Ik verbleef. De mensen op het strand hadden geen idee wat ze misten terwijl ik nog even ging zitten op de rand van de klif en genoot. Bij terugkomst kon ik de eigenaar van het hostel niet genoeg bedanken voor de tip! De volgende ochtend vroeg wilde ik toch nog Playa Panama zien, dus rond 7 uur liep ik de andere kant van Playa Hermosa op naar Playa Panama. Een prachtig breed wit strand met de bootjes op anker iets uit de kust. Het was een ideale ochtendwandeling en een goede locatie om wat plaatjes te schieten van mijn in het zand geschreven boodschap aan broederlief die binnenkort 30 zou worden.

Een extra portie strand en onzichtbare dolfijnen…

De stranden gaan hier in het noordwesten van Costa Rica oneindig door van baai tot baai, dus voor mij was het tijd om door te reizen naar het zuiden van de Pacifische kust. De stranden waren hier meer uitgestrekt en ook de golven zouden hier extreem hoog zijn. In letterlijk een lokale lijnbus propte ik mijzelf 3 uur achterin en kwam ik aan in Samara. Wederom redelijk toeristisch en het hostel op nog geen 100 meter afstand van het strand en de oceaan. Aangezien ik in de middag aan kwam was het de dag afmaken op het strand. Samara ligt ook aan de Pacifische kant, maar de stranden zagen er totaal anders uit. Uitgestrekt met palmbomen overal en niet in de vorm van een baai met omringende rotspartijen. Het was het strand waar je aan denkt bij Zuid-Amerika: voetballende jongeren, latina’s in bikini aan het beach tennissen, strandtenten met de tropische muziek en surfende mensen in de zee. Kath werkte in het hostel en liet me alles zien wat ik moest weten in Samara en na haar dienst in het hostel kwam ze me op het strand vergezellen om ouderwets niets anders te doen dan te chillen en te genieten van de sfeer en zonsondergang. Eenmaal donker maakte ik een kort rondje door de straten om te zien wat de plannen voor de volgende dag zouden zijn. Al snel waren het de tips en de verhalen die samen vielen: Het werd dolfijnen spotten! Het stond nog altijd op het lijstje en hier kon het voor een redelijke prijs. Vroeg in de morgen werd ik opgepikt en met de jeep langs verschillende andere hotels om de rest van de groep op te pikken. Ze houden hier van de zogenaamde “wet landing” dus op het strand was het letterlijk het water in lopen tot aan de boot en erop klimmen. Ongeveer 2 uur lang was het recht de zee op varen en gedurende deze tocht kwamen we langs immense rotspartijen, eilanden en de golven werden hoger en hoger. Ik was met een Amerikaanse familie van 8 en nog wat andere mensen en na deze 2 uur begonnen de eerste over de railing over te geven. Zodra de ene begon werd het steeds erger. Op een gegeven moment was het alleen de vader van de familie en ik die vol verbazing toekeken hoe het er aan toe ging. De zee was inderdaad heel ruig, maar zoiets bizars had ik nog nooit gezien dat iedereen over de rand heen hing. De vader van de familie en ik konden niet stoppen met lachen, maar uiteindelijk werd het een domper voor mij. In overleg met de gidsen werd er besloten om terug te gaan. Het betekende dat ik welgeteld 0 dolfijnen heb gezien op deze trip! We gingen snel terug naar de kust en wederom in overleg met de groep gingen we nog wel snorkelen voor de liefhebbers, wat ook onderdeel was van de tour. Het maakte het totaal enigszins goed door tijdens het snorkelen inktvissen en verschillende soorten schildpadden te kunnen spotten. Het was een mooie ervaring, maar had naar mijn mening nog veel mooier kunnen zijn. Helaas was de volgende bestemming al geboekt, dus kon ik de volgende dag niet mee wat me wel aangeboden werd. Enigszins een domper, maar met deze omgeving hoor je mij niet klagen!

Wonderen in de wolken

Het werd tijd om de stranden even te laten voor wat ze zijn en één van de zeven wonderen in Costa Rica te bewonderen: Het Monteverde Cloud Forest. Een lokale hobbelbus bracht me door de meest bizarre smalle offroad wegen, door kleine communities rechtstreeks naar Monteverde nadat ik door mijn vorige bus langs de doorgaande weg was afgezet. Ondanks dat iedereen me altijd vertelde dat Costa Rica te duur is, was het ook hier direct duidelijk dat Monteverde vol met toeristen zat. Het was tot nu toe het land waar ik de meeste toeristen ben tegengekomen, dus iets klopt er niet!

Na ingecheckt te hebben had ik nog een halve dag te gaan, dus het was tijd om de omgeving te verkennen. Monteverde is redelijk klein en is tegen de heuvels op gebouwd. Ik maakte een rondje en liep aan de andere kant van het dorpje de heuvels op, om zo over de heuvels de terugweg in te zetten en een mooi uitzicht te hebben. Tijdens deze wandeling ging ik op zoek naar de zogenaamde “Ficus” boom. In de bossen hier zijn verschillende Ficus bomen te vinden, maar er zou er één zijn die immens groot zou zijn en vanuit de binnenkant te beklimmen is: 42 meter hoog en uitzicht hebben over het gehele cloudforest! Dat moesten we uiteraard met de eigen oogjes gaan bekijken. Met de kaart vanuit het hostel en het feit dat ze hier het juist weergeven van de kleinere wegen en kaarten op schaal niets afweten werd het een zoektocht. Ik wist zeker dat ik op het juiste pas was beland en ergens op de heuvel moest je een stuk het bos in om de boom te vinden. Het is een soort geheime boom, want nergens zou het aangegeven zijn. Op een gegeven moment was het op goed geluk een opening tussen de bomen ingaan en je gelooft het niet, maar na 10 minuutjes liep ik recht op de boom af. Hij stond op een redelijk steile afgrond, en het is fascinerend om te zien de eerste keer: Een boom die van binnen volledig hol is en gevormd is door losse takken die om elkaar gewikkeld zijn in de meest vreemde posities. Het vormt samen 1 boom en uiteraard moesten we proberen deze van de binnenkant te beklimmen. 1 ding: 42 meter is HOOG!! Gelukkig kwam ik net Ben tegen, een Amerikaanse jongen, die uit de boom naar beneden kwam. Hij bood aan om op mijn tas te letten op goed vertrouwen en gaf me wat tips voor het klimmen. Zonder enige beveiliging of iets en puur de handjes en voetjes ging ik van tak naar tak. Het laatste gedeelte was heavy, aangezien de doorgang zeer smal was en ik mijn lange onhandige lichaam hier doorheen moest zien te wurmen, zonder mijn voeten weg te laten slippen. Na meerdere pogingen en aanmoedigingen van Ben was het me eindelijk gelukt en kom je uit de stam van de boom omhoog. Dan besef je pas echt hoe hoog 42 meter is en begon ik letterlijk te bibberen. Ik wilde het vastleggen, dus met alle kracht vasthouden waar ik kon en heel onhandig een foto met de mobiel proberen te maken. Ik bevond me letterlijk op de top van het cloud forest en ik kon de grond niet eens meer zien zo hoog was het om door de wolken heen te kunnen kijken. De afdaling was misschien nog enger, omdat 1 verkeerde stap fataal kon zijn en het kostte me een tijdje. Eenmaal de grond bereikt te hebben was de opluchting gigantisch, maar de ervaring des te beter! Op de terugweg naar het hostel begon het te plenzen en Ben en ik besloten elkaar beter te leren kennen in een lokaal biercafé.

Die avond was het tijd om de NBA Finals te kijken in een lokaal sportcafé en daar kwam ik Todd weer tegen! Het blijft bizar om mensen opnieuw te zien, nadat je dagen of weken daarvoor afscheid van elkaar hebt genomen. We hadden een gouden avondje en uiteraard genoeg om bij te praten over de ervaringen en plannen! Helaas kon ik de volgende dag niet het beroemde Cloud Forest doen met Todd, aangezien hij een tour met gids had gepland. Ik had besloten er zelf op uit te trekken om zo alle begaanbare paden te kunnen zien. Met een tour doe je altijd maar een klein gedeelte en sta je heel vaak stil met uitleg over alle planten/dieren, maar dit keer voelde ik niet om dit te doen. Er ging een vroege bus speciaal naar het cloud forest en bij de ingang kon ik het ticket voor 10 euro i.p.v. 20 euro omgerekend krijgen! Waar die studentenkaarten al niet goed voor zijn haha! Je kreeg een plattegrond mee en uitleg over de paden en routes welke begaanbaar waren. Het plan was om alle paden te wandelen en het zou zo een 7 uur duren. Ik had mijn route uitgestippeld en vanaf moment één loop je recht het cloud forest in en krijg je een typisch jungle gevoel. Je ziet de meest bizarre planten en bomen om je heen, ontelbaar verschillende soorten vogels en de paden leiden je ook nog eens van vergezicht naar vergezicht. 7 uur lang was het de natuur op zijn best en was ik blij dat ik het gehele cloud forest kon verkennen. Diezelfde avond liet Todd me weten dat hij amper de helft had kunnen zien met de tour, omdat ze overal teveel tijd nemen. Het was de goede keuze geweest om er zelf op uit te trekken!

Het cloud forest van een hele andere kant bekijken

De ochtend hierna was het tijd voor iets heel anders! Monteverde staat bekend als het Mekka van de adrenalinejunkies en je kan hier werkelijk iedere adrenalinebeleving of wens werkelijkheid laten worden. Iedereen sprak tot dan toe over het Zip-linen wat hier geweldig is, maar ik had dit in Belize en Mexico al beleefd. De dag ervoor had ik na lang twijfelen en het meerdere malen bekijken van de filmpjes besloten om te gaan bungeejumpen!! Ik had altijd al gezegd dat het er ooit van moest komen en dit was de ultieme gelegenheid: De hoogste bungee van heel Latijns-Amerika met 143 meter. Meer dan een dag lang was ik nerveus en ken je dat gevoel dat als je er al aan denkt je de kriebels krijgt? Dat in het kwadraat voor een dag lang! Als je de volgende dag opgepikt wordt door het bedrijf Xtremo en je aankomt bij de ingang van het park en je een mega rij ziet stelt het je enigszins gerust. Al snel merkte ik dat iedereen er was voor het ziplinen en uiteindelijk bleven we maar met 6 man achter voor het bungeejumpen. Wij waren de 6 gekken in de mensenmassa! Er werd wat moed ingepraat en we werden stuk voor stuk gewogen. Na denk ik 100 keer gevraagd te hebben of ze mijn gewicht goed hadden en het prima was, werden we al snel verzocht naar het platform te lopen. Het was 5 minuutjes lopen en daar sta je dan: Aan de rand van een afgrond met 2 simpele touwtjes gespannen over de afgrond en een simpel platform/karretje om op te staan. De 3 zwaarste hadden een ander touw en uiteraard viel ik hieronder. Wij moesten als eerste en er was geen weg meer terug! Langzaam beweegt het karretje zich al wiebelend over 2 touwen, terwijl bij ons het harnas, helm en handschoenen wordt aan gedaan. 143 meter klinkt als een simpel nummer, maar als het karretje stil hangt boven de afgrond wil je het liefst schreeuwen. Waar was ik aan begonnen! Bij de vraag wie er als eerste wilde springen was de dame in ons midden super enthousiast en haast fluitend liep ze naar de kant van het karretje. De laatste checks werden gedaan en bij het aftellen sprong ze zonder enige twijfel. Daar zit je dan als grote Nederlandse kerel en tegelijk keken ik en de overgebleven kerel elkaar aan dat dit een droom moest zijn…. Ik wist dat je bij het eerste aftellen moest springen, anders zou het haast onmogelijk zijn om nog over de angst heen te komen. Dit bleef ik mezelf aan praten terwijl ze mijn harnas gereed maakten. Ik was de volgende en langzaam liep ik naar de rand. Het moment dat ze je voeten vastmaken voelt alles te dom om dit ooit te doen. Je voeten zijn vastgebonden, je springt van een platform en head first! Er word je verzocht naar de uiterste rand van het platform te lopen, zodat je tenen al over de rand steken. Met kleine stapjes deed ik dit en met je handen houd je je nog vast aan de railingen. Hoe het ooit mogelijk was weet ik niet, maar bij het eerste aftellen sprong ik recht de afgrond in. Volledig op eigen kracht en het gevoel is onbeschrijfelijk. Voor even vlieg je en storm je op de grond af en het gevoel als je door het touw opnieuw de lucht wordt ingeworpen is misschien het beste gedeelte! Wederom wordt je de lucht in geslingerd en je hebt geen idee waar je bent. De gele oriëntatie is weg, maar op een gegeven moment kom je langzaam stil te hangen op je kop…..Niets ergers dan op je kop boven een afgrond stil te hangen……Als je eenmaal het veiligheidstouw vast hebt en ze je omhoog hijsen kom je weer rechtop te zitten en dat is het moment van besef dat je het echt gedaan hebt. Het adrenalineniveau is enorm en de smile gaat een tijd niet meer van je gezicht! Wat een ervaring was dit, ook al wilden we snel weer terug naar vaste grond onder onze voetjes!

Kiezen voor sneller of makkelijker: het blijft één groot avontuur

Na de creme de la creme van Monteverde gezien en beleefd te hebben was het diezelfde middag tijd voor mijn jeep-boat-jeep rit naar La Fortuna. Het is een populaire manier van om van Monteverde naar La Fortuna te komen, twee van de meeste populaire plekken in Costa Rica. Op de kaart liggen de twee dicht bij elkaar, maar er ligt een groot meer in het midden waardoor een auto- of busrit om het meer heen je ruim 9 uur zou kosten. De Jeep-boat-jeep zou rond de 3 uur duren. Het zou één van de wildste ritten worden van deze trip. De tocht van Monteverde naar het meer ging met een combinatie tussen een keep en een busje dwars door de bergen met haarspeldbochten. Het was een unieke ervaring met hoe de bestuurders hier rijden, maar voor sommigen iets minder prettig. Hoe dichter we bij het meer kwamen, hoe zwarter we de lucht zagen worden achter de bergen. Het werd op een gegeven moment angstaanjagend toen we het meer bereikten. De regen was ongekend en de lucht pikzwart. Toen de boot met mensen aan kwam vanuit La Fortuna werd ons verzocht met spullen en al naar de boot te lopen. Met alle macht probeer je je spullen te beschermen tegen het water, maar eenmaal bij de boot aangekomen werd ons verteld dat ze terug moesten naar La Fortuna om een andere boot te halen. Door de ruige omstandigheden was deze boot vol met water gelopen en er was niet tegen op te vechten. Inmiddels was onze jeep/bus ook al verdwenen, dus daar stonden we dan met een stuk of 20 man, machteloos in de keiharde regen en ongekende onweer aan de rand van een meer letterlijk in de middle of nowhere. Het enige wat ik kon bedenken was mijn tassen te beschermen met de raincoats en er zat niets anders op dan haast een uur in de regen te wachten. Er was totaal niets te bekennen dus geen mogelijkheid om ook maar ergens te schuilen.

Ondanks de excuses van de booteigenaar werd het soms best angstaanjagend als het onweer vlak boven je ernstig tekeer gaat aan de rand van een meer. Als ik zeg een boot, dan gaat het hier om een simpel rivierbootje van een privé-eigenaar met een buitenboord motor. Na iets minder dan een uur kwam er een andere boot aan varen en ook daar zagen we met man en macht 2 mannen het water uit de boot scheppen met emmers. Het water was duidelijk ruig en er was niet tegen op te boxen. Ze wilden het proberen en terwijl de achterkant van de boot volledig onder water stond gingen we met 20 man en alle bagage de boot in. Het was eigenlijk totaal onverantwoord, maar er was geen andere keus op dit moment. De gehele boottocht klotste het water aan alle kanten langs je heen en bleven de mannen constant water uit de boot scheppen. Op zo een moment lijkt het meer 200 keer groter dan het eigenlijk is en er kwam geen eind aan. Het was onwerkelijk maar toen we veilig de overkant hadden gehaald wilde iedereen zo snel mogelijk van de boot. Met tassen en al moesten we een mega steile helling oplopen waar de volgende jeep op ons stond te wachten. De verwarming op standje oven en een kort ritje bracht ons in La Fortuna. De beleving is er typisch één voor deze reis, maar man man op dat moment denk je: Waar ben ik aan begonnen, waarom?!

De meest complete hike ever

Todd en Ben hadden me beiden één ding aangeraden in La Fortuna: Doe sowieso de 2-vulcano hike! Ik zou er geen spijt van krijgen. Toen ik aan kwam in mijn hostel en vroeg naar deze hike werd me verteld dat ze morgen nog een plek hadden….Het werd snel beslissen en zo was het na deze hectische dag kort slapen en de volgende dag vroeg op voor de 2-vulcano hike. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat het totaal in hield en was er op die dag eigenlijk helemaal niet klaar voor……Na iedereen opgepikt te hebben bij de hotels kwamen we aan bij de voet van de Cherro Chato. Je gelooft het niet, maar de gidsen zeiden dat het tijd was voor ochtendgymnastiek…Het scheen benodigd te zijn voor de klim. Daar stonden we dan aan de voet van de vulkanen, te rekken en strekken! Als de 2 gidsen dan ook nog uitleggen dat de klim en afdaling naar het kratermeer heel zwaar kunnen zijn en als je het niet meer redt, je kan wachten tot de groep die ’s middags omhoog komt…..Vanaf dat moment wist ik dus dat het een serieuze klim zou worden en had dit totaal niet verwacht vandaag. We waren met een stuk of 20 man en het eerste gedeelte loop je redelijk stijl omhoog naar een hut, dwars door de open velden. Het verschil van aankomst bij de hut was enorm….Dit was het punt dat de gidsen op gingen splitsen en je mocht zelf beslissen met wie je mee ging: de snelle groep of de langzamere groep. Gezien het eerste gedeelte van de klim was ik toch fitter dan ik dacht in vergelijking met de groep en ik koos voor de snellere groep. We vertrokken als eerste en af en toe stopte de gids nog om het een en ander uit te leggen over de omringende natuur. Op een gegeven moment ging het landschap over in regenwoud en kregen we een duidelijke instructie dat dit serieus regenwoud was en je niet zomaar je handen overal moest plaatsen en stap voor stap moest klimmen en afdalen. Het werd serieus!

Het landschap veranderde constant van gladde klei-ondergrond naar typisch regenwoud. Tijdens de klim moesten we elkaar soms helpen om de verschillende stappen te kunnen maken en het was handen en voetenwerk! Des te mooier is het als je op een gegeven moment de top bereikt…Na een high-five sessie zie je voor je de vulkaan Arenal waar het gebied naar vernoemd is en onder je het kratermeer van de Cerro Chato wat felgroen kleurt en gigantisch is. De afdaling zou het meest bizar zijn, maar na de zware klim wisten we totaal niet wat te verwachten…De afdaling duurde maar een minuut of 30, maar het was de meest avontuurlijke afdaling die ik ooit had gedaan. Er was ons verteld dat je vies zou worden en daar was geen woord gelogen aan. Op sommige plekken moest je op je kont glijden en hopen dat je goed terecht kwam, soms waren er touwen om via deze touwen af te dalen en voor de rest waren het sprongen of grote stappen om veilig beneden zien te komen. Het was een avontuurtje! En eenmaal bij het kratermeer aangekomen liepen we een stuk rondom het meer naar een open stuk met strand. Toen we bij het meer aan kwamen was het totaal onzichtbaar door de mist die plots over het meer verscheen. Het leek wel letterlijk een scene uit een horrorfilm! Je zag gigantische takken in het water liggen en de mist die deze half zichtbaar maakte en verder zag je werkelijk niets! Zo snel kan alles hier veranderen. Gelukkig hadden we een uur om hier te chillen en te zwemmen, dus in dat uur werd het van totaal onzichtbaar ook weer compleet helder. Wat een verschil! Opeens zie je de gigantische krater om je heen en het groene kratermeer dat oneindig lijkt. Ondanks de kou moest er natuurlijk ook een duik genomen worden!

Happy ending

De terugweg ging via een andere weg omhoog en was wederom handen en voetenwerk. De kraters zijn niet gemaakt voor goede voetpaden en terecht! Eenmaal 2 uur later aan de voet van de vulkaan te staan geeft een ultiem gevoel! We did it! En de dag was nog niet over, dus je kreeg echt waar voor je geld! We liepen een stuk door het natuurgebied naar een gigantische lokale waterval. De waterval was van aardig formaat en liep door de vallei over in een snelstromende rivier. Op de terugweg liepen we door een bos met gigantische bomen waar de apen boven je hoofd brullen en van boom naar boom springen. Na een korte stop bij de waterval en de wandeling door het bos was het tijd voor de perfecte afsluiting van zo een volle intensieve dag: een softijsje. Geintjuh natuurlijk!! Het was tijd voor de natuurlijke Hot Springs! Vanaf de parkeerplaats was het enkel in het zwembroekje en op blote voetjes in het donker naar de Hot Springs zien te komen. Inmiddels was het al pikkedonker en al klauterend gingen we van bassin naar bassin omhoog. Na een mooie plek gevonden te hebben was het tijd om 2 uur lang te genieten van ideaal warm stromend water midden in de natuur. Onder je zie je de verschillende andere bassins die door kleine watervalletjes in elkaar overlopen. De gidsen zorgden goed voor ons en hadden overal brandende fakkels neergezet en deelden hun eigen gemaakte cocktails uit. Het leek wel een droom!! Geen beter gevoel dan dit na een slopende dag.

I hate it when a plan falls apart!

Helaas kwam ook aan deze dag een eind en zou het de volgende dag tijd worden voor waar ik al tijden naar uitkeek als 1 van de wonderen in Costa Rica: Rio Celeste! Vol goede moed stond ik vroeg op en een half uur voordat ik opgepikt zou worden vertelde de man achter de balie vriendelijk dat het vandaag niet door ging....Rio Celeste is een gebied waar door de mineralen in het water het felblauw kleurt en er een punt is waar 2 rivieren samen komen en je 3 verschillende kleuren ziet veranderen in een felblauwe rivier. Doordat het in de nacht zoveel geregend had was het water bruin gekleurd en heeft het geen zin om af te reizen naar Rio Celeste....het was de domper van de eeuw, zo voelde het in ieder geval en wat te doen?? Het weer kon ieder moment weer omslaan en de dag erna zou het water weer volledig blauw kleuren...

Het was gokken of het de aankomende dagen droger zou worden en ik nam de gok. Het werd een rustdagje en rondhangen in La Fortuna en ook voor de volgende dag was het nog geen groen licht voor Rio Celeste. Het werd nu echt een moeilijke keuze....ging ik hier dagen afwachten of ging ik door en wellicht via een andere route het later proberen? Ik wist dat de La Fortuna waterval een bekende en mega indrukwekkende waterval zou moeten zijn, dus ik besloot nog 1 dagje wachten te vullen met een bezoek aan de waterval. Om er een volledig dagje van te maken besloot ik al lopend La Fortuna te voet te verlaten en een tocht van 7 kilometer te maken naar de waterval. Het laatste gedeelte was bergopwaarts en voor me zag ik de Cerro Chato liggen die ik 2 dagen daarvoor had beklommen. De waterval kostte alleen aan entree al 16 dollar, dus het moest beter een bijzondere waterval zijn!

Wanneer simpel water je overdonderd

Al snel kom je bij een platform waar je de waterval van de bovenkant van de bergen tientallen meters naar beneden ziet storten. Het is een ongekend natuurgebied met de waterval als centrum. Het duurt ongeveer 20 minuten voordat je afgedaald bent en aan de voet van de waterval staat. Het was de eerste echte waterval waar ik zwaar onder de indruk van was. Het was een massive waterval met constante beveiliging omdat de kracht en hoeveelheid van het water zo enorm is. Het nadeel van dit soort watervallen? Je wilt zo graag in het water springen maar het is altijd puur ijswater vanuit de bergen dat naar beneden stort.... Na al mijn moed verzameld te hebben was het tijd voor het zwembroekje en een duik naar de waterval. Het was verboden om onder de waterval te gaan omdat je letterlijk vermorzeld zou worden door het water. Het werd een hele snelle borst Crawl naar vlak voor de waterval om dit snel vast te leggen. De kou is bizar en al schreeuwend probeerde ik zo snel mogelijk uit het water te komen om daarna op te drogen en na te genieten langs de rivier in dit prachtige gebied. Dit terwijl de mensen al zip-linend over je hoofd vliegen. Het was uiteindelijk toch het geld waard! Na een lange wandeling terug werd het nog mooier! Er werd me verteld dat het weer bij de Rio Celeste goed was geweest en het water weer perfect was! De volgende dag zou ik dan eindelijk kunnen gaan en ik werd niet teleurgesteld!

Rio Celesteeeeee

Het was een vroege en lange rit per busje naar Bijagua, de ingang van het nationale park. Onderweg pikten we onze gids op bij zijn eigen lokale Resort met hutten midden in de natuur. De korte rit hier vandaan naar het startpunt van de wandeling stopten we nog om de howler monkeys van dichtbij te kunnen zien. Ze liepen hier over de elektriciteitskabels en trokken zich van niets of niemand iets aan! Supergrappig om die beesten zo te zien.

Bij het startpunt legde de gids uit dat we tijdens de wandeling bij 4 punten zouden stoppen: een waterval, een meer, een punt waar het water haast letterlijk aan het koken is en bij het meest bizarre punt: waar de rivieren met 2 verschillende kleuren samen komen en het over gaat in het onwerkelijk blauwe water. Tijdens de wandeling door het regenwoud naar de waterval kwamen we slangen, vogels en vele hagedissen tegen. Voor het eerst zag ik hier ook weer eens slangen in het wild! De afslag naar de waterval was een aardige afstand naar beneden, wat ook betekende dat we dit weer omhoog moesten lopen! De afdaling naar de waterval was spectaculair en halverwege de afdaling zagen we de waterval voor het eerst door de bomen verschijnen. Dit was ook het moment dat je voor het eerst het onwerkelijk blauwe water ziet wat je altijd op de foto's zag. Het moment dat je naast de waterval staat en het water zo ziet is niet te beschrijven en hoe lang je ook blijft kijken, het is en blijft speciaal.

De gids moest ons na een kwartiertje wegtrekken om het vervolg van de wandeling in te zetten. De uitputtende weg omhoog was weer een testrondje of alle zweetklieren nog werken en vanaf daar was het de weg voortzetten naar de volgende drie punten. Het werd een grote modderpoel en glijpartij in plaats van wandelen, maar het maakte de wandeling des te leuker. Het meer heeft dezelfde onwerkelijke kleur en loopt over in een soort mangrove wat het nog mysterieuzer maakt! Het punt waar je de activiteit van de bodem ziet laat zien dat de bodem en het verhaal van de mineralen serieus is. Op 1 punt lijkt het water zwaar te koken. Het laatste punt is ook letterlijk waar het pad eindigt en direct het meest bijzondere. Hoe lang je er ook naar kijkt, het is en lijkt een sprookje. Je ziet een heldere rivier en een wat groenere rivier samenkomen en op dat punt ontstaat er een strakke rechte witte lijn waar de mineralen met elkaar mixen...het is een lijn van ongeveer 10 centimeter breed en aan de andere kant is het direct het nep blauwe water!! Hoeveel uitleg de gids ook gaf, het was en bleef niet te begrijpen....Het was de 2 dagen wachten meer dan waard!! Aangezien de gids hier leefde en zijn eigen land had, werden we daar uitgenodigd voor lunch. Het voelde heel persoonlijk in tegenstelling tot andere Tours. Het mooiste moest nog komen toen hij ons vertelde dat we konden zwemmen in de felblauwe rivier! Zijn land lag aan de rivier en in het Nationaal park mocht je absoluut niet in het water zwemmen. Ik dacht dat het voor gevaar was, maar meer voor bescherming! In de rivier grenzend aan zijn land was het geen probleem en het was dus alleen ons die hiervan konden genieten!!

Na de lange reis terug naar La Fortuna was het pizza time met Charlotte en Sarah! Die hadden we zwaar verdiend. Daarna was het ook nog tijd voor een ijsje in het park, waar we nog een showtje kregen van hoe erg het hier gesteld is met de mannen en de veiligheid voor vrouwen. Een man kwam tussen ons in zitten en vroeg Charlotte direct of ze kinderen met hem wilde maken (letterlijk) en dat hij een familie had maar dat het niet uitmaakte etc. Het werd op het eind wat erger toen hij handtastelijk werd, maar gelukkig hoefde ik niet de held uit te hangen en ging hij met een simpel duwtje terug naar zijn familie. Vanaf hier werd het tijd om La Fortuna te verlaten na 5 dagen en San Jose, de hoofdstad, zou vanaf nu het centrum worden van mijn vervolgavontuurtjes.

We zijn weer vrij!!

De eerste dag in San Jose was direct een van de meest hectische! Ik kwam vroeg in de middag aan en had nog 2 missies: een alles of niets poging voor het repareren van mijn camera na het drama van de telefoonreparatie in Honduras en na ruim 2 maanden eindelijk mijn creditcard ophalen bij de plaatselijke DHL. Ik wist dat er een officieel Panasonic punt was, dus na lang vertalen en zekerheid op zekerheid proberen te kregen liet ik op goed geluk mijn camera achter.... het DHL punt was een stuk weg en laat het nou rond 4 uur al volle spits zijn....niets ergers dan de tijd voorbij zien vliegen en je weet dat het DHL punt om 17.30 uur sluit....om 17.20 kon ik eindelijk uit de bus springen en het was een van de weinige momenten dat ik naar het vlakke Nederland verlangde. Uiteraard lag het heuvelop en met een verplichte rustpauze was het een rechte sprint. Het leek wel een slechte film want op klokslag 17.30 en ze net wilden sluiten haalde ik het. Wonder boven wonder lag inderdaad alles klaar en daar was hij: mijn creditcard!!! Ik was weer vrij! Direct geld proberen te krijgen en er flink van genoten die avond! Het centrale park met Olympisch stadion lag vlak bij het hostel en ideaal voor een good mood avondwandeling en zoektocht naar een goede maaltijd.

Het plan was om vanaf San Jose beide kusten aan te doen, te beginnen met Tortuguero aan de Caribische kust. Het zou 2 dagen zijn met 1 overnachting en helaas vertrokken ze niet uit San Jose de volgende dag. Die volgende dag was dramatisch qua weer dus misschien maar goed ook! Ik heb deze dag opgevuld met vrijwel de enige echte bezienswaardigheid rondom San Jose: de Poas vulkaan. Er ging 1 bus per dag vanuit een dichtbij gelegen stad van San Jose en die zou om 10 uur vertrekken. Eenmaal aangekomen op de bus terminal werd ik naar drie verschillende plekken gestuurd voor de bus van de vulkaan. Altijd mooi als iedereen zegt dat het zoooo makkelijk is. Je gelooft het eigenlijk niet, maar werkelijk de allerlaatste bus van het uiterste punt van de terminal ging naar de vulkaan. Gelukkig was ik nog ruim op tijd en stroomden de gringo's langzaam binnen.

Wanneer vulkanen verdwijnen in enkele minuutjes

De vulkaan op zich was indrukwekkend qua krater en de mist die over de krater heen hing. De domper was echter dat alle paden rondom de krater waren afgesloten wegens werkzaamheden en gevaar. Het was dus alleen 1 rechte lijn van de ingang naar de vulkaankrater. Ik kwam in de bus Rebecca tegen, een Amerikaanse die 6 maanden in Costa Rica had gezeten. We liepen samen naar de vulkaan en hadden het geluk dat we nog een perfect zicht hadden. We keken even niet en ik wilde een foto van haar maken en letterlijk alles was in complete mist opgegaan. Dit betekende dat de mensen die iets later waren 15 dollar betaalden om mist te bekijken, ook niet konden wandelen en compleet natgeregend werden...

Van mangrove naar oceaan in 5 minuten: Tortuguero

De reis naar Tortuguero begon in de vroege morgen en het was er geen standaard één voor de comfort mensen. We werden opgepikt door een busje en het waren enkel toeristen. Dat was op zich prima en onze gids was echt een van de beste. Bij alles wat we passeerden werd iets verteld en onderweg stopten we nog bij een bananenplantage en een ananasplantage die normaal niet toegankelijk zijn. Tortuguero zelf is alleen te bereiken per boot en wat voor een boottocht. Vanaf moment 1 is het prachtig en spring je met zijn allen in een rivierbootje inclusief bagage. Het was trouwens de eerste keer dat ik mijn grote backpack veilig achter kon laten in San Jose en ik 2 lange dagen kon reizen met alleen een day bag. Het was ideaal!! De boottrip was anderhalf uur dwars door de jungle, over jungle rivieren en doorde mangroves...onderweg zie je al krokodillen, apen, vogels leguanen en dan was het eigenlijk nog niet eens begonnen! Meerdere mensen werden afgezet bij de dock van hun lodge, aangezien alles hier in de middle of nowhere ligt en per boot gaat. Ik verbleef in tortuguero zelf waar ongeveer 300 mensen hun bestaan hadden. Bijzonder om hier een nachtje te kunnen blijven en nog leuker omdat aan de ene kant van het land de jungle en mangroves liggen en 150 meter verder aan de andere kant de Caribische zee! Diezelfde middag na het inchecken in mijn privékamer met 4 bedden ontmoette ik een topgozer die rechtstreeks uit Jamaica kon komen, maar hier een van de lokale bewoners was. Hij zou een klein groepje inclusief mij al lopend door Tortuguero rondleiden. De mensen in dit gebied leven volledig van het toerisme en alle voorzieningen worden 1 keer in de zoveel tijd ingevaren. Meer is het niet! De mensen zijn echter supervrolijk en overal vind je vrolijke schilderingen op huizen en muren en oude machines die vroeger gebruikt werden.

Na ons rondje gedaan te hebben kwamen we uit aan de andere kant en dan sta je opeens oog in oog met de zee. De stranden liepen oneindig door zo ver je kon kijken en in de nachten nestelden de zeeschildpadden hier. Helaas heb ik er hier geen kunnen bewonderen! De rondleiding werd afgesloten en ik sloot het af met een 2-uur lange avond strandwandeling. Op sommige momenten loop je alleen op het strand zo ver je kan kijken en wat een magisch gevoel geeft dat! Na oneindig naar de zee gestaard te hebben en de gedachtes ouderwets te laten rollen was het tijd om een tukkie te doen.

Jungle madness

Ik sliep aan de kant van de zee en de volgende ochtend moest ik om 5 uur paraat staan op het dock aan de kant van de mangrove/nationaal park. Met een klein groepje zouden we er vroeg vandoor gaan omdat de kans om de meeste beesten te spotten vroeg in de ochtend is. In een klein bootje met een stille motor gingen we uiteindelijk haast 4 uur het water op. Het voordeel van zo een klein bootje is dat je ook daadwerkelijk diep de mangrove in kan door de smalle zijtakken van de grotere rivieren. Eigenlijk moeten de foto’s voor zich spreken, maar het was voor het eerst dat ik door een echte mangrove ging en het jungle gevoel is geweldig. De gehele ochtend slingerden er apen boven onze hoofden en hebben we ontelbaar vogels kunnen zien. De namen moet ik jullie helaas tegoed houden, maar een aantal konden we heel dichtbij komen met de boot en staan op foto! Om de jungle dit keer vanaf de waterkant te bekijken is heel anders. We zagen nu massa’s planten over het water hangen, en hoe de kapitein het ziet weet ik nog steeds niet, maar hij spot de meest kleine en bizarre beesten. Zo zaten er op een partij groene struiken een stel jongen groene leguanen. Groene leguanen zijn sowieso een bedreigde diersoort, maar om hele jonge leguaantjes te spotten was wel heel cool. Het gedeelte dat we door de echte mangrove gingen vond ik het meest coole, waarna we uiteindelijk weer op de grote rivier kwamen. We waren nog niet klaar want we gingen nog een rondje van een uur maken in het beschermde regenwoud. Ook hier kon ik weer een luiaard spotten, alleen wel wat hoger in de boom! Gelukkig kon de gids ons hier ook wat nieuwe beesten laten zien zoals de meest bizar enge spinnen, vlinders, wederom apen, verschillende soorten tucans en de bullet ants! Dit zijn echt gigantische mieren wat ik gewoon niet kon geloven. Ze zijn echt angstaanjagend en niet te dichtbij komen was de gouden tip van de gids. Tortuguero was al met al geslaagd en het was tijd om terug te gaan naar San Jose op dezelfde dag.

Het meest diverse nationale park ter wereld!

Want de strakke planning was om de volgende ochtend te vertrekken naar Corcovado National Park. Zo zit ik de ene dag nog aan de Carribische kust in het noorden en de volgende dag aan de Pacifische kust in het zuiden. “Save the best for last” werd in Costa Rica voor 300% waar gemaakt. Corcovado National Park is een soort schiereiland in het zuid-westen van Costa-Rica en door National Geographic uitgeroepen tot het nationaal park met de grootste diversiteit aan planten en dieren ter wereld!! Helaas wisten de mensen dat daar ook, want alleen de entree was al 90 euro per persoon! Je kreeg er dan wel een verplichte gids bij, want zonder gids werd hem niet. Het was ook niet echt gemakkelijk om er te komen. Ik verbleef in Drake Bay, wat op zich al een prachtige locatie/baai is aan de oceaan. Wederom kon ik reizen met een simpele rugtas, dus had ik voor een lokale bus gekozen naar de plek waar de boot zou vertrekken. Vanaf het vaste land was het alleen mogelijk om met de boot in Drake Bay te komen, welgeteld anderhalf uur! Het was een speedboat van een inwoner van Drake Bay en met een stuk of 25 man vertrokken we richting Drake Bay. Het eerste gedeelte gaat door de rivieren die vol zitten met krokodillen. Overal staan borden voor gevaar van de krokodillen die je letterlijk ziet rondzwemmen. Een prachtige boottocht die aardig snel over de rivier ging. Je ziet onderweg de meest random zelf gebouwde huizen tegen de bergen op wat een droom moet zijn om daar te wonen! Op een gegeven moment gaat het zoete water van de grote rivier over in de oceaan en dat is denk ik het ruigste water wat ik ooit heb gemaakt. De kapitein was echt aan het zoeken op welke plek hij het beste hier doorheen kon geen en als de boot niet haast verticaal ging, dan was het wel bijna! Het is wel machtig mooi om mee te maken als je het water keihard tegen de rotsen in het water ziet op spatten en de bizar hoge golven voor je ziet en er dwars overheen gaat. Als je eenmaal op de oceaan bent is het water weer stukken kalmer en moesten we nog een heel stuk langs de kust varen naar Drake Bay.

Kamperen in de middle of nowhere

Eenmaal daar aangekomen heb ik weer wat geleerd! Namelijk de “wet landing”, waarbij we dus tot ons middel in het water moesten springen vanaf de boot, met je tas boven je hoofd en zo naar het strand lopen. Ik had er serieus nog nooit van gehoord en was redelijk verbaasd, maar goed….waarom niet! Gelukkig had ik 2 Franse vrijwilligers op de boot leren kennen en die werkten in mijn hostel om onderzoek te doen naar de zeeschildpadden in Drake Bay. Je komt aan in Drake Bay, Antuajitas maar wij verbleven in Drake Bay Backpackers een stuk verderop. De vrijwilligers vertelden me al: er was letterlijk niets dan natuur om het hostel. Er was 1 winkeltje wat je het eigenlijk niet eens mocht noemen als je wat snacks nodig had, maar verder was het of lopen/fietsen voor 8 kilometer naar Antuajitas of in het hostel een maaltijd bestellen. Om nog meer aan het leven hier te snuffelen had ik geen dorm bed geboekt maar een tent. Ik zou in een tent aan de rivier slapen en gedurende de 3 nachten was niemand anders zo gek, dus had ik een eigen grote tent voor me alleen. Superervaring wederom als je in de nacht de rivier hoort stromen en de jungle geluiden om je heen hoort. Het was tijd om die nacht te ervaren, want de volgende dag was het Corcovado time!!

Één grote dierentuin in het wild

Die avond had ik Carolina leren kennen in het hostel en vanaf ons hostel zouden wij 2 samen naar Corcovado gaan. Om 6 uur werden we opgepikt om in Drake Bay op de speedboat te stappen naar Corcovado National Park samen met andere toeristen vanuit Drake Bay. De boot was gevuld met ongeveer 20 toeristen en om een idee te geven hoe afgelegen het ligt, het was nog eens anderhalf tot twee uur met de speedboat vanuit Drake Bay. Op een gegeven moment is je kont K.O. maar de rotspartijen en de kustlijn maken alles goed. Onderweg sprongen de dolfijnen op verschillende momenten achter onze boot aan! Wederom een wet landing op het strand en zo loop je rechtstreeks het bos in. We werden onderverdeeld in kleine groepjes van 5 met 1 gids. De gids was volledig equipped met een mege telescoop en verschillende apparatuur. Dit maakte het anders dan andere nationale parken en al helemaal omdat we met de kleine groepen ook sneller waren om beesten te spotten. Tot nu toe als enige keer gingen we volledig van de paden af bij het spotten van dieren en moesten we soms letterlijk achter de gids aan rennen...dwars de modder en het water soms...het maakte niet uit. Je wilde per se de beesten in het wild zien. Aangezien de bomen in de jungle aardig hoog kunnen groeien was de telescoop echt geweldig. Fullscreen konden we de luiaarden, apen, tucans en verschillende bijzondere vogels bewonderen wat normaal nooit zou kunnen. Tijdens de lange wandeling door het nationale park zijn we onder andere tegen gekomen: 4 verschillende soorten apen (howlers, spiders, cappucin en nog 1), monster leguanen, tucans, luiaarden, wilde katten, paauwen, een familie kleine zwijnen, racoons, tapirs, krokodillen en jawel: bullsharks!! Ik vergeet er nog zoveel maar ik wil er 3 speciale uitlichten.

De groep kleine zwijnen had de gids gespot en vanuit de dichtbegroeide bossen kwam hij aan rennen dat we snel moesten komen. Dwars door alles heen renden we achter hem aan en na opeens muisstil te moeten zijn zag je een hele familie voorbij trekken. Het mooiste was dat we ze een stuk volgden dwars door de jungle totdat we ze kwijt raakten.

De tapir is heel zeldzaam om te spotten in het wild omdat ze zich ouderwets verbergen in de modderpoelen dieper in de bossen. Nadat de gids weer even verdwenen was achtervolgden we hem en na een tijdje tot aan de enkels in de modder lag daar een volwassen vrouwtje half te slapen midden in de modderpoel. Zo lang we niet teveel lawaai maakten konden we heel dichtbij komen tot ongeveer 8 meter en een tapir in het wild zien liggen/slapen haha.

De opnames van Jaws nummer….?

Na vele uren in de bossen rondgedwaald te hebben, deden we een stuk terug over het strand....zodra we uit de bossen kwamen lagen daar verschillende krokodillen te zonnen. Het is even omschakelen dat ze dit keer daar echt in het wild liggen en jij uit het bos naar ze toe loopt. Uiteraard wist de gids wat hij deed en was het machtig mooi om te zien. Als klapper en misschien wel het meest speciaal was toen de Deen uit onze groep keihard schreeuwde en toen de gids mee deed wist ik dat er iets speciaals te zien was. We liepen langs de oceaan over het strand en nog geen 20 meter voor de kust zag je 2 gigantische bullsharks heen en weer zwemmen. Nouja, je zag de rugvinnen en de staartvinnen en af en toe de rug! Daaruit kon je afleiden dat ze zeker over de 4 meter waren vertelde onze gids en ik moet zeggen dat die schatting echt niet overdreven was. Ik kon er geen genoeg van krijgen en het waren gewoon twee gigantische haaien vlak voor ons en de gids was even enthousiast, wat betekende dat het bijzonder was! Het filmpje houden jullie nog tegoed! Zwemmen werd het dus niet en na een mooie strandwandeling terug was het tijd voor de volledig verzorgde lunch door de gidsen. Anderhalf uur terug op de boot, maar wat een topdag was dit!

Op ontdekkingsreis in Drake Bay

Carolina zou de volgende ochtend vroeg weg gaan naar San Jose en 2 dagen later zouden we daar meeten om haar laatste dag in Costa Rica na maanden goed te vieren. Ik had nog 1 dag en die besteedde ik om Drake Bay eens volledig te bekennen. De weg vinden moest op goed geluk maar het werd uiteindelijk de eerder geposte (strand)wandeling van ruim 20 kilometer. Het begon in het kleine dorpje, dwars over de plaatselijke landingsbaan, over de mangrove, langs schildpaddenfarms, over rotspartijen aan de oceaan en over het strand naar Antuajitas. Tijdens de strandwandeling heb ik nog een hele groep ara's mogen bewonderen in de bomen langs het strand wat het helemaal compleet maakte. Ik zou de loop compleet maken om via het land terug te lopen naar het hostel, door antuajitas en op goed gevoel de weg en heuvels volgen. Zwaar onderschat natuurlijk, want die laatste kilometers in de heuvels hakten erin als je in totaal bijna 8 uur loopt! De weg houdt hier ook nog eens opeens op, waardoor je door het water moet net zoals de jeeps. Schoentjes uit dus en een stuk door het water lopen...het hoorde er allemaal bij!

Het zou mijn laatste echte avontuur zijn in Costa Rica want de volgende dag ging ik terug naar San Jose. Die dag haalde ik tevergeefs mijn camera op en dezelfde avond was het iets te gezellig met Carolina. Mijn laatste dag in Costa Rica was de volgende dag, welgeteld dagje 100 van mijn reis. Ik moest de dag door zien te komen voor mijn eerste klas bus naar Panama City, het ticket dat ik verplicht in haast en veel te duur moest kopen aan de grens om het land in te kunnen. Ik deed een rondje door het centrum, maar dat was niets meer dan een veel te drukke wereldstad....

Wanneer luxe je voor het eerst in je leven verbaasd

Het was tijd voor de 16 uur durende nachtbus naar Panama City. Ik had besloten om Panama redelijk snel door te gaan omdat ik de klapper mee zou pakken in de vorm van de San Blas eilanden. Bocas del Toro was een andere bekende bestemming, maar die stranden zouden het lang niet halen bij de San Blas eilanden! Die dag kwam ik na al die uren in de bus gesloopd aan in Panama stad en dat is echt even schrikken in het begin. De luxe aan auto's, bizarre hotels en de skyline aan wolkenkrabbers vliegt je om de oren. Na al die maanden meer primitieve dingen te zien en ook zo te leven rijden er opeens ferrari's over de boulevard en overal de neonlichten van clubs en 5 sterren hotels. Het was even wennen, maar ik verbleef in een rustig gedeelte van de stad. De dorm room was de kleinste ooit voor 6 bedden, dus klimmend over alles heen dook ik direct mijn bedje in.

Ik lijk wel een toerist!

Om de tijd tot mijn reis naar San Blas/Colombia goed te gebruiken was de volgende dag een volgeplande! Vroeg in de ochtend was het tijd om het beroemde Panama kanaal met eigen ogen te gaan bekijken. Al jaren hoor je hier zoveel over, dus met een lokale bus en gratis lift stond ik voor de ingang van het bezoekerscentrum. Als je hier eenmaal geweest bent, dan voelt ook ieder pretpark in Nederland voortaan als een rustig park aan het water. Wat een mensenmassa verzamelde zich hier! Ik wilde er het beste uithalen als een afgestudeerde Business engineer, dus ik begon met een half uur durende film over de geschiedenis en maak van het Panama kanaal. Een medaille voor de degene die deze film gemaakt heeft want het was indrukwekkend. Daarna heb je vier verdiepingen aan schaalmodellen, exposities, filmpjes, onderdelen van tijdens de maak etc. etc. en ook hier nam ik rustig de tijd voor. Ik denk dat het toch het meest spectaculaire stukje techniek is wat er bestaat! Vanaf verschillende decks kan je vervolgens in het kanaal kijken en wanneer er een groot schip aankomt wordt er stap voor stap omgeroepen wat er op dat moment precies gebeurd. De tijd dat een schip nodig heeft om door het kanaal heen te komen verbaasde me een beetje, want dat duurde aardig lang! Ik had het geluk dat er net 2 schepen aan kwamen, dus het was machtig mooi om er zo 2 te kunnen volgen door het kanaal heen.

Panama staat bekend om zijn skyline, dus om hier optimaal van te genieten boekte ik een taxi naar causeway Amador. Het is een hele lange soort boulevard die in een kwart cirkel om de stad heen loopt van een afstand. Ik liet me met de taxi helemaal naar de punt afzetten, waar je in de verte de volledige skyline van de stad kan bewonderen terwijl de haven vol met bizarre jachten gevuld is. De gehele causeway ben ik teruggelopen in de bloedhitte om van het uitzicht te genieten. Het is een dunne landstrook met aan de ene kant het water en de skyline en aan de andere kant het water met in de verte de schepen die op weg zijn naar het Panama kanaal en de klassieke Amerikaanse brug. Het was een perfecte wandeling om vervolgens de bus te nemen naar de bekende vismarkt in het oude gedeelte van de stad waar ik al zoveel over gehoord had. Het was “Mercado del Mariscos” en een ultieme locatie om onder de lokale mensen van Panama te zijn en zeker voor de visliefhebbers! Het lijkt 1 grote productiehal van vis: Via het water zie je de klassieke vissersboten binnenkomen en de vis wordt direct naar de verschillende tentjes gereden en zo goed als direct bereid. Het is een gezellige plek met tientallen vistentjes op een rij en meters aan terras. Het is ook de plek waar je bijvoorbeeld een hele kreeft voor 12 dollar kan krijgen, dus een echt paradijs voor visliefhebbers! Diezelfde dag wilde ik nog meer de toerist uit hangen door naar de hoogste verdieping van het Hard Rock hotel te gaan voor een prachtig uitzicht over de gehele stad in de avonduren, maar daar werd ik vriendelijk geweigerd door mijn korte broek aangezien het een zaterdag was…..Ik had me in ieder geval al genoeg toerist gevoeld vandaag en het werd nog maar eens bevestigd…..

Onderdeel van de geschiedenis

De opvolgende 2 dagen heb ik opgevuld met verschillende activiteiten. Ik hoorde pas die dag zelf dat de opening van de nieuwe Panama sluizen/kanalen zou plaatsvinden en uiteraard is dit voor de mensen in Panama, maar ook voor de hele wereld een ultieme mijlpaal. Er werd gebruik gemaakt van een nieuwe techniek met bassins en nieuwe sluizen en de hoeveelheden extra die nu per dag doorgevoerd kunnen worden zijn gigantisch. Helaas waren de 16.000 tickets om het bij het kanaal zelf bij te wonen al uitverkocht, dus beleefde ik het samen met tienduizenden lokale mensen op de boulevard van Panama in de vroege morgen. Er waren grote schermen, juichende mensen en vanaf de boulevard zag je het eerste schip aankomen en richting het kanaal varen, waarna je op de schermen dit live kon volgen. Het was fantastisch om precies op die dag in Panama stad te zijn!. Met het heerlijke weer heb ik de middag vertoefd op de boulevard, waar je een super uitzicht hebt op de skyline en je heerlijk kan relaxen. Ik genoot van de middag en heb wat filmpjes geschoten voor een afscheidsfilm voor Nazanin, die de afdeling zou verlaten waar ik ook jaren gewerkt had. De film staat online en is achteraf erg gewaardeerd gelukkig!

De dag erna was het tijd voor de briefing voor de 4-daagse reis naar Colombia met San Blas adventures en was het tijd om de groep te ontmoeten. We gingen in totaal met 26 man en de gids vertelde ons alles wat we moesten weten. De key: Bescherm je spullen tegen het water!! Als hij dit 10 keer zegt weet je dat het serieus is haha. Met een deel van de groep gingen we een drankje doen om elkaar beter te leren kennen. Je zat tenslotte haast 5 dagen met elkaar opgescheept! Om het gevoel alvast te creëren deden wie die avond een tweede poging om het Hard Rock Hotel binnen te komen en toen het lukte was het uitzicht fenomenaal. Een drankje hier maakte het tot een ultieme avond en we besloten in een gekke bui ook nog hetzelfde te doen op de hoogste verdieping van de Trump tower. De gehele stad is verlicht en het geeft een bizar en onwerkelijk uitzicht. Uiteraard werd het weer iets te laat, maar het beloofde een leuke groep te worden!

Let’s go San Blas!!

Na enkele uurtjes slaap werd ik opgepikt om 5 uur in de ochtend. We reden in totaal met 3 jeeps volledig volgepakt en stopten bij de supermarkt om je volledige inkopen te doen voor de 4/5 dagen. Enig idee hoe moeilijk het is om 5.30 uur te beslissen wat je nodig hebt voor 5 dagen? Alles zou voorzien worden: 3 maaltijden per dag en alles zou bereid worden, maar daarnaast moest je zelf voor zorgen. Ik heb maar 2 tassen volgeduwd met alles wat ik zag en hopen dat het genoeg was!

Daar gingen we dan met de spullen tot hoog opgestapeld op het dak van de jeeps, door de San Blas Hills op weg naar de startplek waar de boot op stapten. De San Blas eilanden zijn ca. 360 eilanden in de oceaan en zijn allemaal volledig eigendom van de nog altijd bestaande Kuna mensen. Het is de beste en mooiste manier om Colombia te bereiken en de Darian Gap over land te vermijden! Het stuk over land tussen Panama en Colombia is ook wel het drugscentrum van de wereld. Supermooi dat de Kuna beschaving nog altijd bestaat en de eilanden zijn ofwel volledig onbewoond met letterlijk niets meer dan witte stranden en palmbomen, ofwel met enkele hutjes erop en de familie die op het eiland zelf woont. In tegenstelling tot de zeiltochten zouden wij in totaal rond de 10 uur op het water zijn al deze dagen en volop van de eilanden kunnen genieten! Wij zouden iedere dag naar twee verschillende eilanden varen en op het tweede eiland overnachten. Eigenlijk wil ik verder de foto’s voor zichzelf laten spreken en was dit mijn ultieme paradijselijke ervaring van deze trip! Een kort verslagje ziet er als volgt uit:

Dagje 1 was het even verwerken hoe mooi het was en na alle Oeh’s en ahhh’s ging ik met slechts 3 anderen op ontdekking en zwommen we naar 3 andere eilanden van het eiland waar we overnachtten. De terugweg tegen de stroom in was slopend en midden op zee zwemmen is dodelijk tegen de stroom in. Het werd goedgemaakt door de ultieme onbewoonde eilandervaring en het zwemmend bereiken van de eilanden, potjes volleybal en voetbal met zonsondergang en een kampvuur in de avond.

Dagje 2 heb ik de gehele ochtend in het heerlijke water gechilled met een groepje, elkaars levensverhalen vertellen met goede afwisselende gesprekken onder het genot van biertjes…..Het was de dag dat ik tot een nieuw niveau verbrand was. We overnachten op een ander eiland, het grootste eiland met een Kuna dorp, bij een Kuna familie en kregen hier een rondleiding voor Marcos (onze gids en held). Ze spreken hun eigen taal en Spaans en de kinderen zijn dol op foto’s. Wellicht één van de mooiste ervaringen op deze trip qua lokale levenswijzen en de Kuna mensen zijn geweldig gastvrij! Wederom sliepen we simpelweg in een hangmatje op een tropisch eiland.

Dagje 3 hebben we niets anders gedaan dan genoten op 2 verschillende eilanden van het paradijselijke gevoel en dobberde iedereen een beetje in het water of ging op verkenning tussen de palmbomen en rondom de eilanden. Op het tweede eiland sloten we de laatste avond af in een kring met wat mooie lokale spelletjes en uiteraard veel lachen!

Dagje 4 werd een hectische met de laatste boottrip naar Sapzurro, de laatste plek in Panama. Een lange boottocht langs de Darian Gap en de machtige rotsen en 3 uur lang over het uitstempelen bij de douane. Marcos moest onderhandelen met de douane zoals het hier gaat en na 3 uur voor een allerlaatste boottocht naar Capurgena. Marcos had hier een restaurant aan het water en ik heb hier mijn beste lasagne ever gegeten. Met zijn allen zaten we buiten aan het water te genieten van de laatste maaltijd en de ultieme paradijsbeleving. We maakten de avond af in een strandclub in het prachtige Capurgena en het was het moment om afscheid te nemen van sommige mensen. We konden het haast niet geloven na alle belevingen, maar terwijl we aan het genieten waren was het gewoon Colombia waar we waren aangekomen!! Een land waar iedereen van houdt! Ik zou zeggen: pak de foto’s erbij en ik hoop dat het paradijselijke gevoel en alle ervaringen in deze blog enigszins overkomen!

Pura Vida vrienden!!