Ondanks mijn ongeplande tweede bezoek aan Utila was het alsnog de ideale afsluiting voor mijn reis door Honduras Afsluiten met een goede daad door te helpen als vrijwilliger met de beach cleanuo en lachen met Dr. John! Vanaf nu ging ik ook meer mijn eigen weg, want als je alle verhalen van iedereen moet geloven onderweg is het een wonder om levend uit Honduras te komen....Ik heb werkelijk geen enkel moment een probleem gehad en ik leef nog mensen! Het kan dus gewoon, reizen door Honduras.

Aangezien Utila ten noorden van Honduras ligt en ik op weg was naar Nicaragua vanaf dit moment, werd het een shuttle All the way van La Ceiba naar Leon in Nicaragua. Het was direct mijn langste busrit tot nu toe: 16 uur je beentjes proberen in leven te houden.... Bij de grens tussen Honduras en Nicaragua zou onze lieftallige chauffeur alles regelen: 12 dollar per persoon en onze paspoorten afgeven en klaar was Kees.....best eng om je paspoort zo af te geven bij een grensovergang in de nacht en als de chauffeur ruim 45 minuten weg blijft....dit keer geen stempel omdat Nicaragua een eenheid vormt met Honduras, El Salvador en Costa Rica. In totaal mag je 90 dagen in deze landen gecombineerd zijn. Blijkbaar reis ik dus niet lang genoeg, want ik zat nog volledig safe!

Tranquilo

Dit keer deed ik het rustig aan de volgende dag en had ik niet direct een volle of actieve dag gepland. Het was tijd om de volgende dag op mijn gemakje volop van de stad Leon te genieten. Dit was tenminste een stad die het waard was en na Antigua in Guatemala was dit een tijd geleden. Ik had er veel goede dingen over gehoord en dit was een stad met een lange historie door de revolutie en de Spanjaarden die hier kwamen en vrijwel alles vernietigd hadden. Door heel de stad heen zie je de verdeeldheid van ruïnes van oude kerken die bewust in stand worden gehouden en de nieuwe gedeeltes van de stad. Overal wordt je aan de revolutie herinnerd door muurschilderingen of Street Art. Op een of andere manier zijn de mensen hier trots op de geschiedenis van de stad. Dit werd me volledig duidelijk toen ik op het centrale park zat te genieten van het uitzicht op de grote kathedraal en ik in gesprek kwam met een lokaal vrouwtje. Haast 2 uur heeft ze me alles langzaam in het Spaans uitgelegd over de geschiedenis van de stad, heeft ze me alles rondom het centrale park laten zien en werd ik uitgenodigd voor op de koffie in het lokale winkeltje van haar familie. Wonder boven wonder had ik zowaar voor het eerst iets wat op een gesprek leek in het Spaans en er was niets mooiers dan op deze manier meer over de stad te weten te komen. In de avond wat streetfood scoren en terwijl je dit opeet genieten van de sfeer in de parken terwijl jongeren aan het dansen zijn. De stad leeft en de sfeer dat is wat je altijd bij blijft.

Plankend de vulkaan af!

Het werd toch weer tijd voor een beetje actie! Al voordat ik op reis ging en ik wat research had gepleegd wist ik dat je in de buurt van Leon als 1 van de weinige plekken ter wereld, zo niet de enige plek, kon vulcano boarden. Met een noodgang de vulkaan af op het oude lava: ik kon me er nog niet echt een voorstelling van maken maar uiteraard ging El Mango Picker dit doen!! De volgende morgen om 6 uur werd iedereen bij de hostels opgepikt en daar zaten we dan: met een groep van 10 man sterk op 2 bankjes tegenover elkaar achter in de pickup, op weg naar de vulkaan Cerro Negro! Uiteraard werd het ijs al snel gebroken met wat grapjes en had ik uit het niets weer een nieuwe bijnaam: Bigfoot.....ik kon mijn benen niet kwijt en zat constant met andere voeten in de knoop. Onze gids was jong en had net een nieuwe camera en sprak in iedere taal wel iets. De sfeer beloofde een mooie dag!! Eenmaal aangekomen bij de vulkaan schrokken we allemaal van hoe stijl de helling was en als je een rugtas met je handschoenen, bril en overall in je handen gedrukt krijgt weet je dat het voor het echie is! Bleek dat we ook onze eigen boards de vulkaan op moesten tillen.....dit was een stuk zwaarder dan we dachten. Het is eigenlijk niet meer dan een zware houten plank en onhandig groot, maar eenmaal op de top moest de ervaring van het boarden zou alles goedmaken. De hike duurde maar 2 uurtjes naar de top, maar het sjouwen en de wind maakte het zwaar! Op de weg naar de top werden we verwend met prachtige vergezichten over Nicaragua en onze gids maakte wat mooie filmpjes de gehele tocht. We liepen langs de oude krater omhoog en voordat we onze angst gingen overwinnen liepen we naar de rand van de huidige krater. Het zicht van de krater en het vergezicht van het landschap is adembenemend. Toen we naar de helling liepen waar het ging gebeuren besef je pas hoe stijl 45 graden of meer eigenlijk is!! Voor je gevoel veel te stijl en gekkenwerk om op een simpel houten plankje naar beneden te storten. Toen de uitleg kwam werd het nog enger....de enige mogelijkheid was om rechtop te gaan zitten en je voeten naast de plank te zetten. Zo moest je ook proberen te sturen mocht je uit richting raken.... als je eenmaal meerdere mensen het ziet doen schijnt het dus te kunnen.... we trokken onze felblauwe overall aan alsof we in de bouw werkten, handschoentjes aan, brilletje op en Ready to go....met ons Board liepen we naar de rand en het moment dat je klaar zit en je weet dat je enkele honderden meters naar beneden glijdt zonder rem is toch een momentje angst overwinnen. Eenmaal de tocht in gang gezet te hebben gaat het sneller dan je denkt....het vulkaangesteente vliegt van alle kanten in je gezicht en met een simpele voetbeweging dacht ik mooi te driften, maar het werd een nog betere crash.... midden op de helling was het een kwestie van de plank goed leggen en opnieuw de berg af stormen. Het tweede gedeelte was nog een stuk stijler en het ging zo snel dat zelfs de gopro het niet kon handelen. Als je beneden aan komt voel je niets anders dan een mega kick. Volledig zwart van top tot teen en letterlijk happende op stenen was het lachen hoe iedereen zwart en gehavend naar beneden kwam. Het heeft 3 dagen geduurd om me volledig Clean te wassen en geen steentjes meer tegen te komen, maar het was het volledig waard!

“Coffee treehugger”

Na het nodige portie actie was het weer tijd voor culturele daagjes waar ik stiekem al langer naar uit keek. Het zou allemaal plaatsvinden in de hooglanden van Nicaragua in Matagalpa. Het is een bestemming waar niet veel backpackers naartoe gaan, maar daar krijg je zeker spijt van als koffieliefhebber! Een busreisje door de bergen bracht me in Matagalpa en liet de eigenaar van het hostel nou net Nederlands zijn....ik was weer gered door iemand die me wilde helpen met geld en uiteraard ging het iets makkelijker om de beste tips te vragen.

De volgende dag werd het alleen maar beter. Om 10 uur had ik een koffietour gepland staan in een award winning koffieplantage "selva negra" voor al hun sustainable efforts bij de productie van hun koffie. Het werd een volledig verzorgde privé tour waarin het volledige proces van vrucht tot uiteindelijk het verpakken en verschepen van de bonen aan de beurt kwam. Vrucht?? Ja, het was voor mij de eerste keer om te horen dat de koffieboon omringd is door een 3-laagse vrucht, ondanks dat ik al jaren koffieliefhebber ben.....het is fascinerend om te horen hoe iedere soort van afval weer gebruikt wordt in het proces en ze zo de duurzaamheidsprijzen in de wacht slepen. Zo word de ene laag van de vrucht afgepeld en gebruikt voor het koken van de maaltijden voor de werkers, de andere laag voor het stoken....wauw. De Tour eindigde in een kamer waar ik alle soorten koffie kon proeven en ze live werden bereid. Het verschil tussen de bonen is bizar en pas als je ze na elkaar proeft merk je dit verschil. Bij sommige proeft het zo zoet alsof je frisdrank drinkt en anderen zijn zo sterk dat je haast achterover valt...Kortom, Selva Negra het koffieparadijs! Het wordt nog mooier toen ik daarna gratis bij een groep mocht aansluiten voor de farm tour, over het lokale boeren en de interessante processen die hierbij komen kijken, zoals de wormen in de compost. Het mooiste was dat ik hier voor het eerst een luiaard van dichtbij konzien, midden in de landen van de boerderij lag hij ernstig in een boom te chillen. In deze landen is het voor iedereen een droom om een luiaard van dichtbij te kunnen spotten en die dag was het mijn beurt!! Dat alles op 1 dag maakte het tot een zeer geslaagde!

Stoeien met mieren

Terug in het hostel kwam ik een Nederlandse moeder met haar dochter tegen die samen door Nicaragua reisden. Alsof alle Nederlanders zich in dit hostel verzamelden!! Na wat goede gesprekken over de verschillen in de landen en ervaringen waren zij van plan om de volgende dag ook de koffietour in het prachtige Selva Negra te doen. Dit keer kon ik nuttig zijn en de volgende ochtend gingen we met dezelfde chickenbus op weg naar het Nationaal park. De koffie plantages zijn namelijk gelegen midden in het prachtige El Arenal natural reserve. Terwijl mijn Nederlandse medemensen de koffietour gingen doen was ik klaar voor een uitdagende hike in het cloud Forest van dit park. De plattegrond gaf verschillende paden met hun moeilijkheden en afstand aan. Deze dag maakte ik een kleine inschattingsfout.....de afstanden per trail leken heel kort, maar uiteindelijk bij elkaar opgeteld was het afzien en heb je niet door dat het totaal aardig ver is...uiteraard ging ik ook voor de langste trail en eenmaal op het verste punt aangekomen bleek dit ook veruit de zwaarste was qua stijgen. Het besef dat ik nog terug moest op deze stijle en gladde paden was beangstigend. Het werd me fataal toen ik even rustte op een ander pad naar beneden en ik midden in een mierennest stond zonder dat ik het door had....de angst sloeg toen nog meer toe want in no-time zaten mijn schoenen letterlijk vol en ook mijn benen. Niet voor niets de sterkste dieren ter wereld relatief gezien dus…..Al snel merkte ik dat het niet de mieren als bij ons zijn want mijn benen begonnen te tintelen.....na snel mijn schoenen uit te doen en proberen elke mier met de nodige agressie te verzoeken mijn benen en schoenen te verlaten werd het tintelen steeds erger... ik besloot zo snel mogelijk af te dalen naar het beginpunt. Lopen ging nog prima alleen het voelde als een soort verdoving. Ik was wat angstig of het kwaad kon, maar in enigszins lichte paniek bleek het volgens het personeel geen kwaad te kunnen en moest het overgaan in een dag....het bleek uiteindelijk ook zo te zijn, maar toch een eng gevoel! Heb hier ook in levende lijven de Bullet Ant mogen zien....zoek deze maar even op, dan wordt je niet vrolijk als dit gebeurd, maar we leven nog! De hike daarentegen was lang, uitputtend, uitdagend maar supermooi. Wederom had ik een heel gebied uitgespeeld! De volgende dag zou ik uit Matagalpa vertrekken , dus deze laatste avond gebruikte ik om de stad te bekijken en een goede maaltijd te scoren.

Chocoladekastelen

De reis zou zich vervolgen naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Aangezien de afstanden in Nicaragua meevallen was de ochtend nog vrij.Ik heb me bij de Nederlandse dames aangesloten om een lokale chocoladefabriek te bezoeken, aangezien chocola naast koffie in deze gebieden veel wordt geproduceerd. Met de taxi naar El Castillo de Cacao, waarvan de eigenaar een Nederlander is. In het Spaans kregen we een privérondleiding door één van de medewerkers en bij een chocoladefabriek denken wij aan iets heel anders. Hier werd werkelijk iedere stap met de hand gedaan, tot aan het verpakken van iedere individuele chocoladereep. Het was verbazingwekkend om te zien hoe deze mensen zo getraind zijn om iedere taak zonder geautomatiseerde machines op zich te nemen. Het werd tijd om het Spaans ook weer wat op te schroeven. Elke stap van de productie van de lokale chocola werd ons live getoond en het is verbazingwekkend om te zien hoe schoon deze mensen werken. Elke kamer en machine was brandschoon terwijl er voor onze ogen chocolade werd gemaakt en dit alles met de hand, enkele kleinere en simpele machines daar gelaten. Zelfs het een voor een verpakken van de repen in verschillende groottes en percentages gebeurde met de hand. Het mooiste was te zien dat de mensen die hier werken dit met een grote smile op hun gezicht doen. Uiteraard hebben we ook meerdere keren kunnen proeven tijdens de rondleiding en ik moet zeggen: hier maken ze pas echte chocolade!! 80% cacao is hier normaal en man man man, het lijkt wel doping zo sterk is de chocolade hier!!

Lava!!

Na deze ochtend wel besteed te hebben ging ik op weg naar Managua. Het was eigenlijk niet het plan om in de hoofdstad te vertoeven, maar het was de enige plek waar ik een poging kon doen mijn telefoon te repareren...de reis was prima te doen en nog geen 15 minuten na aankomst in het hostel boden de eigenaren me al een lift aan naar het Samsung Service Center in de stad....inmiddels ben ik er wel achter dat we in Nederland een hoop kunnen leren van de gastvrijheid en behulpzaamheid van de mensen hier. Na het afgeven van mijn telefoon was het uitzoeken hoe ik mijn tijd in Managua goed kon besteden. Met een simpele lokale bus kon ik de volgende ochtend de vulkaan Masaya bereiken. Het zou de eerste keer in mijn leven zijn dat ik echt lava zou zien. Vanaf de ingang van het nationale park tot het visitor's Center van de Masaya was er transport per busje. Eenmaal daar aangekomen en me te hebben ingeschreven kreeg ik te horen dat het niet mogelijk was de vulkaan te beklimmen....Erg balen want ik had me erg verheugd op een mooie hike naar de top. De vulkaan bleek erg actief en kon theoretisch ieder moment uitbarsten. Het zou te gevaarlijk zijn om alle wandelaars te moeten evacueren. De enige optie was nu om per pickup naar de top gebracht te worden en daar maximaal 15 minuten te vertoeven. Het bleek dus een serieus actieve vulkaan te zijn! Ik realiseerde me wel dat dit echie was en dat veiligheid altijd het belangrijkste is... Uiteraard wilde ik alsnog de krater met lava zien, ook al was ik teleurgesteld over het mislopen van de wandeling....ik sprong achterin de pickup en na een lange klim kwamen we aan bij de krater. Terwijl je naar de krater loopt zie je de rookpluimen al ver boven de krater uit stijgen en langzaam zie je een enorme krater en rotspartijen verschijnen. Eenmaal bij de rand aangekomen kan je ongeveer 80 meter naar beneden in de krater kijken. De krater van de Masaya is immens groot en onder in de krater kan je het lava letterlijk zien koken en tegen de wanden zien opspatten. Het is en bleef onwerkelijk voor mij! Het lava is fel oranje en om het zo in levende lijven zo te zien koken in een vulkaankrater....even vergeet je hoe gevaarlijk het eigenlijk wel niet is. Het is als een kind die iets voor het eerst ziet in zijn leven en mega enthousiast is. Zo stond deze jongen dus ook bij deze krater....het besef dat je echt lava voor je ziet voor het eerst werd na 20 minuten verbroken door het personeel van het Nationaal park. Wegens het gevaar werden we vriendelijk verzocht de jeep in te stappen om terug naar beneden vervoerd te worden. Ondanks de korte tijd heeft het een grote indruk op me achter gelaten: de grootte van de krater, de kleur van het lava, lava zien koken, het besef van op een zeer actieve vulkaan te staan.... ik had al een uitbarsting meegemaakt maar dit was toch weer heel speciaal! Terug onder aan de vulkaan nog een bezoekje aan het museum om meer te weten te komen over het ontstaan van de vulkanen en de geschiedenis hiervan in Nicaragua.

ManaguAAN

Mijn bezoek aan Managua maakte ik af met een eigen verzorgde City Tour te voet. Een plattegrond liet me zien waar de belangrijkste bezienswaardigheden waren en waarom niet de stad te voet verkennen....? ik merk dat de mensen hier niet graag lopen want telkens wordt me verteld dat het onmogelijk is om het lopend te doen. Aan het einde van de dag had ik er weer rond de 20K opzitten volgens de stappenteller! Waar hoofdsteden vaak niet de plekken zijn waarvoor je deze reis maakt had Managua me positief verrast. Het Nationaal paleis, de monumenten, delen van de stad aan het water....en dan sta je zomaar volledig alleen op het grootste plein van de stad! Geen idee wat er die dag aan de hand was, maar alleen op een groot plein staan in een hoofdstad voelde heel raar haha! De stad liet een goede indruk achter van de geschiedenis tijdens de revolutie en waar deze stad doorheen is gegaan tijdens de macht van de Spanjaarden.

Hoofstad nummer 2?

Het werd tijd voor een stad die Nicaragua echt typeert: Granada! Ik had veel goede verhalen gehoord over Granada en ik verbleef in een nieuw hostel aan de rand van de stad. De eerste middag bij aankomst werd ik direct mega vriendelijk ontvangen door de eigenaren van het hostel. 3 uur lang heb ik met dit stel gelounged en gepraat over waarom ze hier naartoe zijn gekomen, het land, de mensen, de cultuur, de verschillen met amerika en Europa etc. Dit is me nog altijd bijgebleven! Ze gaven me allerlei tips voor de omgeving en die heb ik de volgende dagen braaf opgevolgd en wederom werd ik niet teleurgesteld! Dit soort steden staan bekend om het leven rondom de pleinen en vooral in de avonden kan je hier echt de lokale cultuur proeven: jongeren aan het dansen, verlichte klassieke gebouwen, streetfood, chillende locals op bankjes etc. etc. Het was een aangename eerste ontmoeting met Granada...

Plannen zijn er alleen voor de vorm…

Het was 1 van de vele keren dat het niet helemaal loopt zoals je wilt...het is onderdeel van de grote reis! Mijn originele plan was te verblijven in een mega chill hostel aan het meer Lago de Apoyo. Het is slechts 45 minuten van Granada verwijderd maar een wereld van verschil! Niets tegen Granada want die stad wilde ik sowieso bezoeken, maar deze jongen verblijft toch veel liever in de natuur....alles was hier voor het eerst deze reis volledig volgeboekt, dus zat er niets anders op dan in Granada te verblijven. Vanuit Granada had ik direct de volgende dag gepland om vroeg richting Lago de Apoyo te vertrekken. Rond 8 uur kom je aan en je mag de hele dag gebruik maken van de faciliteiten van het hostel waarin ik zou verblijven. Het was een hostel met verschillende levels vanaf de weg tot aan het water met verschillende chillplekken met hangmatten, tafeltennis, cocktailbars, pooltafels etc. etc. Allemaal leuk en aardig maar het mooiste was het privéstrand aan het meer met een strandbar, loungestoelen, hangmatten en gratis kayakken/banden en sta-surfboards om het meer op te gaan. Ongeveer 40 meter het water op lag er een ponton waar je ook nog op kon chillen en bruinen. Even zwemmen en daarna met een groep chillen op het ponton was geniaal!! Ik wilde eigenlijk rondom het meer wandelen, maar dat was qua afstand niet te doen in 1 dag....Maar de rest van de dag in een band op het meer drijven dat omringd is door bergen was ook niet vervelend...helder water, bos en bergen overal waar je kijkt....terwijl je op het strand lag kwamen de spidermonkeys tot heel dichtbij en hoefde je eigenlijk niet aan de wandel om de beesten te spotten! Kortom, een perfect dagje al zeg ik het zelf!

Hoe vulkanen kunnen blijven verbazen

Ik had wat mensen leren kennen deze dag aan het meer en ze hadden me overtuigd om hen volgende dag te joinen voor een hike op de Mombacho vulkaan. Het is 1 van de weinige vulkanen die volop begroeid is en dus niet het typische vulkaanlandschap heeft. Het is eigenlijk een must see als je in Granada bent...ik had echter al redelijk wat vulkanen gezien en beklommen dus na lang twijfelen heb ik me toch laten overtuigen om de volgende dag te joinen. We werden vroeg opgepikt bij onze hostels en het werd een 1.5 uur lange massagerit naar het beginpunt op de vulkaan. We zaten achterin een jeep gepropt en de weg was soms zo stijl dat het onmogelijk leek. Als er dan ook nog een andere Jeep je tegemoet komt op een helling van meer dan 20 procent, is het alleen elkaar aankijken en vasthouden en hopen op het beste! Opgelucht dat we waren kwamen we bij het beginstation aan en kregen we door middel van een schaalmodel van de vulkaan wat uitleg over de vulkaan en de route die we gingen lopen. Ik was een beetje bang dat het meer van hetzelfde zou worden....je spreekt met veel andere mensen tijdens zo een reis en meerderen zeggen hetzelfde als wat ik soms heb: omdat je zoveel moois in korte tijd ziet waardeer je sommige dingen niet meer zoals je eigenlijk wilt.....als je zoiets op een aparte reis zou doen of op National Geographic zou zien, dan zou je uit je plaat gaan, maar nu ga je het soms "normaal" vinden en loop je er snel doorheen. Het is iets om voor op te passen, maar als pure natuurliefhebber had ik er nog niet heel veel last van....je merkt wel dat het WAUW effect een stuk minder wordt na drie maanden.

Toen we echter weer naar buiten gingen was het WAUW effect er alweer heel snel, maar op een hele andere manier! Ik besefte me dat dit een ander soort vulkaan was, want de stank was haast ondraaglijk! Afhankelijk van de wind etc. heb ik nog nooit zo een sterke zwavellucht geroken. Het kwam rechtstreeks uit de vulkaan en hoe sterk deze geur was, was verbazingwekkend. Eenmaal afdalend naar de krater verdween de lucht gelukkig snel en verdwenen we in prachtige jungle/ bos. Het was vreemd dit te zien terwijl je weet dat je op een vulkaan loopt. De gids vertelde ons alles over de planten, bomen, beesten en geschiedenis van de vulkaan terwijl we afdaalden naar de krater en er omheen liepen. Eenmaal aan de andere kant van de vulkaan aangekomen liepen we naar de rand toe.. we zouden hier een prachtig uitzicht moeten hebben op Granada, andere vulkanen en Lago Nicaragua. Wij bevonden ons echter letterlijk in de wolken en ondervonden hoe snel het weer om kon slaan. We konden heel even genieten van het uitzicht op Granada en het meer, maar al snel bevond ik me in de wolken. Het was voor mij weer iets magisch om mee te maken, want je zag de wolken letterlijk aan de vulkaantop voorbij gaan en wij gingen er dwars doorheen lopen. Op de terugweg konden we nog ons hoofd in een gat steken om de hitte van de vulkaan te voelen. mijn bril was direct beslagen en de hitte was intens! Samen met de begroeide vulkaanwanden maakte het ook deze vulkaanwandeling weer tot iets speciaals. Eenmaal terug in Granada aangekomen gingen we met zijn allen in een lokaal restaurant eten terwijl de we de Champions League finale konden zien. Voetbal is hier haast belangrijker dan eten, dus ook hier konden we de finale zien. Ondertussen genoot ik van mijn veel te grote bord Nacho's con Pollo. Wat heb ik er hier al veel van op!

Ometepe

Voor mij was het echter tijd om de volgende dag vroeg te vertrekken naar Ometepe, het hoogtepunt van Nicaragua! Allereerst een kort reisje van 3 kwartier en daarna met de boot naar Ometepe. Ometepe is een eiland in het reusachtige meer "Lago Nicaragua" en alles op het eiland bevindt zich rondom 2 vulkanen. Vanaf ver zie je dan ook al de 2 vulkanen ver boven het water uitstijgen. Eenmaal aangekomen om een ticket te kopen voor de boot was het 1 grote mensenmassa....het ticket was verbazingwekkend goedkoop en eigenlijk beland je op een groot drijvend dek wat je niet eens een boot kan noemen. Alles werd op de "boot" gestald: lokalen, backpackers, Auto's, paarden....noem het maar op. Op een of andere manier verzamelden alle backpackers zich op het bovenste deel en zag je werkelijk de grond niet meer. Mensen zaten op de grond, op hun tassen, op de railing....en dat met 34 graden en de brandende zon op je hoofd. Er was op dit moment geen ontkomen aan.....het zweten werd weer tot een nieuw level getild en iedereen was constant aan het smeren om niet levend verbrand te worden. Het werd uiteindelijk een anderhalf uur durende boottocht. Vanaf het moment dat je vertrekt zie je het eiland al heel goed, maar omdat de vulkanen zo groot zijn is het de schijn die bedriegt. Anderhalf uur varen maar het eiland lijkt geen moment dichterbij te komen. Misschien heb je vanaf het water wel het mooiste zicht op het eiland en de vulkanen…Ondanks de bloedhitte was het nog steeds genieten!

Even met beide benen op de grond gezet worden

De afstanden op het eiland lijken niet zo groot, maar bij aankomst wist ik dat de rit met de bus 3 uur zou duren. Als je aankomt en de wegen ziet, dan weet je direct waarom. Slechts een klein deel op het eiland is geasfalteerd en de rest zijn zandwegen of wegen van modder en keien…. Ik had besloten om op het “rustige” gedeelte van het eiland te verblijven rondom de kleinere vulkaan in Hacienda Merida. Merida was direct het laatste plaatsje waar nog mensen woonden en de rest rondom deze vulkaan was een weg met keien en verder geen huizen of iets dergelijks. Gelukkig kon ik vanaf de boot aansluiten bij 3 jongens die dezelfde richting op gingen, maar iets eerder hun bestemming bereikten. We namen een taxi wat ook mijn reis verkortte tot anderhalf uur. Ik had nog nooit zo een gepassioneerde eigenaar gezien als die van Hacienda Merida. Voor de geïnteresseerden: Bezoek zijn website of bekijk de Youtube video’s. Deze man zet zich in voor Nicaragua en vooral Ometepe eiland. Er worden hier geen taxes betaald, wat betekent dat het hier vol zit met Amerikanen en Canadezen met restaurants en hotels, waarvan geen euro terecht komt in Nicaragua of Ometepe. Waar is al dit toerisme dan goed voor? Het was enigszins in mijn straatje qua duurzame projecten voor zowel natuur als de lokale mensen. De man zet zich dag en nacht in voor reducering van afval, educatie, taxering en reist stad en land of om bedrijven en overheidsinstellingen te confronteren met de video’s die hij maakt. Hij verzameld afval, laat lokale mensen dit doen en geeft ze hierdoor werk, vult flessen met het afval en hiermee maakt hij uiteindelijk klaslokalen. Op deze manier heeft hij een tweetalige school gecreëerd voor kinderen t/m 12 jaar. Op deze manier kunnen kinderen op Ometepe gratis naar school en krijgen ze hier ook nog eens tweetalig onderwijs en educatie over hoe het eiland te beschermen in de toekomst. De man nam me mee op een privérondleiding en liet me zijn video’s zijn, de school, hoe ze de lokalen bouwen etc….Machtig mooi! Dit zijn de dingen die we als reizigers op moeten pakken en ons aan het werk moeten zetten. Dat inderdaad op vele plekken geen euro bij de mensen of in het land zelf terecht komt is zwaar triest. De lokale regeringen doen er echter zelf niets aan! We zullen zien waar het schip strand, maar het was een mooie plek om 4 dagen door te brengen!

Alles in het kwadraat

De eerste avond was ik vrijwel alleen en begon het serieus te onweren. Qua weer lijkt hier alles net wat sneller te gaan en 10 tandjes heftiger. De plek had een ideale buitenplaats met hangmatten en uitzicht over het water. Over het water was er een privédock waar ik de avond op vertoefde. Aan de ene kant uitzicht op de andere helft van het eiland met de grotere vulkaan, voor je uitzicht op een adembenemende zonsondergang en aan de andere kant “Monkey Island” waar je de howler monkeys hoort brullen. Ik had dus op zeker de juiste kant van het eiland gekozen! Waarom ben ik daar eigenlijk weg gegaan?? Na wat geniale plaatjes te kunnen maken met de zonsondergang en uitzicht op de vulkaan begon het in de verte te onweren, en dit was serieuze onweer. Nog nooit had ik zoveel flitsen achter elkaar gezien. Ik kon lekker op de dock blijven loungen terwijl het in de verte tekeer ging en het gehele eiland verlicht werd. Het gaf prachtige beelden en dat nadat ik nog geen halve dag op het eiland was. Ik was direct verkocht!

Taking my inner cowboy out

De vulkaan beklimmen liet ik dit keer aan me voorbij gaan, aangezien ik genoeg vulkanen had beklommen. Ik hoorde dat het zicht de dag ervoor zeer slecht was op de top, dus ik vond het ‘t risico niet waard. Alsof ik op deze trip nog niet genoeg dingen voor het eerst meemaak of onderneem was het weer tijd voor iets nieuws: Paardrijden rondom het eiland voor 5 uur! Ooit in een ver ver verleden had ik 10 seconden op een paard gezeten, maar dit was de ultieme omgeving om te paard te verkennen! De tocht te paard op zichzelf was geniaal en voor uren lang reed ik zij aan zij met mijn gids langs de waterkant met prachtige uitzichten. Het werd praten in het Spaans en zowaar had ik mooie gesprekken met mijn gids die opgegroeid was op het eiland. Met langzaam praten, herhalen en gebarentaal kwamen we een heel eind! We vertrokken vanuit Merida en het plan was het halve eiland rond te gaan en te stoppen bij de San Ramon watervallen voor een hike naar de waterval.

Het paardrijden op zich ging bizar makkelijk en of dit nu aan het getrainde paard lag of dat ik een natuurtalent ben....geen idee! We vertrokken met prachtig weer, maar al snel begon het serieus te regenen. Nog even probeerden we het, maar al snel besloten we onder een boom te schuilen. De hoeveelheden regen die hier in korte tijd naar beneden komen zijn ongekend...zelfs schuilen hielp niet meer. We probeerden nog mijn gloednieuwe camera te redden en te beschermen in 4 verschillende tassen over elkaar, maar alles was compleet doorweekt. Uiteindelijk bleek het tevergeefs...een tropisch regenbuitje heeft mijn camera de das om gedaan...na mijn tas kon ik me ook hier weer enigszins sneller dan verwacht overheen zetten...ik was alleen tot nu toe een telefoon en camera lichter! We vervolgden te paard naar het begin van het pad naar de watervallen, maar daar bleek al snel dat de watervallen het niet gingen worden....het water kwam letterlijk over het pad naar beneden stromen en je kon het eerder een beek noemen. We besloten om nog bij de ingang een koffie te nemen en af te wachten. Na een uur bleef het regenen en hebben we de terugweg te paard in gezet. Het paardrijden had mooier kunnen zijn met mooi weer en de tocht naar de waterval, maar desondanks kon het in deze omgeving niet falen en had ik er zeker van genoten en misschien voor herhaling vatbaar op deze reis! Terug in het hostel was het nog even de klap van de overleden camera verwerken, maar al snel kwam ik in gesprek met Todd, een iets oudere kerel van Hawaii. Hij had net ingecheckt en al snel merkte ik dat aan deze kant van het eiland zich de mensen verzamelen die het eiland waarderen en volledig willen verkennen. We hadden direct een klik en waren van plan er flink op uit te trekken.

Wat is erger? Billenkoek of paardrijden + mountainbiken?

Vanuit het hostel konden we mountainbikes huren voor een vaste prijs voor je gehele verblijf. Een mooie deal en de volgende ochtend stonden ze voor ons klaar. Dit was de ochtend dat ik opstond en ondervond dat paardrijden niet zomaar iets is: ik kon haast niet meer zitten en mijn kont had nog nooit zo pijn gedaan!! Dat was deel 1...maar deel 2 was dat we een lange tocht gingen mountainbiken op wegen met keien, op een te kleine fiets en een veel te klein zadel...uiteraard liet ik me niet kennen en gingen we vroeg van start. Het plan was om het halve eiland rond te fietsen en sowieso Playa Santa Domingo te bereiken, het grootste strand dat de twee vulkanen met elkaar verbind aan de kust. Daarna naar Ojo de Agua wat natuurlijke bronnen zijn in het midden van de vulkanen en verder zien we wel!

Na wat stevige hellingen en afdalingen waren we sneller op het strand aangekomen dan we dachten. Daar fietsten we dan....compleet alleen op een magisch strand met aan je rechterhand het water en omringd door het uitzicht op beide vulkanen. Dit was een momentje puur genieten en stilletjes fietsten we over het zand naar de andere kant van het strand. Na nog eens een klein uurtje kwamen we aan bij het middelpunt van het eiland met de natuurlijke bronnen. Wat wil je nog meer na een zware fietstocht in de brandende zon?! Op een of andere manier moet je voor alles wat de natuur ons te bieden heeft hier entree betalen, maar goed...Nadat we dat gedaan hadden werd ons gevraagd of 1 van ons wilde stier rijden, maar na alles wat mijn kont te verduren heeft gehad paste ik vriendelijk! Paardrijden en offroad mountainbiken na elkaar....GEEN aanrader mensen! Des te beter voelde het om de kleertjes uit te trekken en een duik te nemen in de natuurlijke bronnen in deze prachtige omgeving. Na wat rond te dobberen en onze kunsten te vertonen op een rope Swing en te balanceren op touwen over het water was het tijd voor verfrissende lokale biertjes en een goede maaltijd. We kwamen in gesprek met 2 Duitse dames die al anderhalf jaar een wereldreis aan het maken waren en nog eens anderhalf jaar gepland hadden! Er is altijd baas boven baas! Ze hadden werkelijk ieder continent op het lijstje en wij waren zo geïnteresseerd dat we ze vriendelijk uitnodigden om in de avond in Merida langs te komen voor een drankje. Todd en ik moesten namelijk nog de gehele terugweg inzetten met een zere kont op de fiets en de dames hadden uiteraard voor het gemak van een scooter gekozen!

Na de billetjes nog enigszins wat te ontzien door wederom voor het strand te kiezen en daarna flink door te trappen, kwamen we na anderhalf uur terug bij ons hostel. De volgende 3 avonden hebben we iedere avond lekker ongezond genoten van een zelfgemaakte banaan en kaneel ijscoupe wat haast een emmer was. Het kon ons niets schelen 3 dagen op rij! De hangmatten lagen die avond extra lekker en met zonsondergang ouderwetse mannenpraat in de ligstoelen op ons privedock! Wederom in de boeken als een gouden dagje!

Ik had nergens last van!

De dag erna voelde het stiekem toch wel goed dat ook ons übermens Todd met enige pijn aan de ontbijttafel verscheen. Maar zoals wij mannen zijn was het weer echte stoere mannenpraat, hadden we nergens last van en was het tijd voor een nieuwe ontdekkingsreis op het eiland. Beiden hadden we nog de San Ramon watervallen op ons lijstje staan. Het zou een hike van ongeveer 3 uur omhoog zijn met een gedeelte op de vulkaan en een gedeelte dwars door het regenwoud om hier middenin de watervallen te bereiken. Het was tijd om het fietsje met een getraind Pokerface op te pakken en en de zand- en keienwegen weer aan te vallen. Eenmaal bij de entree aangekomen was het op goede hoop de fietsen daar achterlaten, shirtje uit om met Todd mee te doen en gaan! Het uitzicht was wederom adembenemend met het meer op de achtergrond, naast je de vulkaantop en lopend door het regenwoud.

Onderweg kom je van alles tegen: verschillende soorten apen, hagedissen, leguanen en als klap op de vuurpijl Killer Crabs!! We hadden een super wandeling en de wandeling was waarschijnlijk het mooiste.... maar als je bergop in een regenwoud loopt en je opeens monsterlijk grote krabben tegen het lijf loopt, dan sta je wel even gek te kijken. Todd liep voorop en ik hoorde hem opeens luid schreeuwen toen er een krab van ongeveer 30 cm rechtop midden op het pad stond met zijn scharen in de lucht. Het was schrikken en Mega lachen om onze reacties tegelijk! Het zullen waarschijnlijk boomkrabben zijn geweest maar het blijft onwerkelijk. Deels blauw en midden in het regenwoud! De reactie van Todd blijft goud en hebben we nog vaak terug horen komen haha. Verder op de hike werd het serieus stijl en loop je over oude rivierbeddingen van de waterval naar boven/klimmen. Het was prachtig en zwaarder dan we dachten toen we eindelijk de waterval hadden bereikt. Op zich was de waterval totaal niet speciaal en een beetje een bammer, maar de locatie en de wandeling er naartoe maakte alles goed.

Terug naar beneden hadden we nog wat woorden met de lokale howler Monkeys die met van alles beginnen te gooien als je te lang blijft kijken of wachten onder hun boom. Takken en van alles kregen we naar ons hoofd, maar lachen was het wederom! Terug in Hacienda Merida besloot Todd onder het genot van onze bizarre ijs milkshake om de volgende dag met mij richting Costa Rica te vertrekken. Altijd prettiger om de grensovergang samen te doen! We wilden de vroege bus pakken naar de andere kant van het eiland waar de boot vertrekt en dit zou wederom ruim 3 uur gaan duren. Er was echter een Duitse vriend die 1 nacht in Hacienda Merida verbleef en de boot van 1 uur zou nemen met zijn huurauto. Hij deed het duidelijk niet op de backpack manier en had aardig wat te besteden. We konden met hem Meerijden, 2 uur later vertrekken en alsnog op dezelfde boot stappen! Het was direct een gratis Tour vanuit de pickup op de rest van het eiland en zo reden we nog opeens dwars over de landingsbaan op het eiland! Het is hier normaal, maar uiteraard was het even tijd om dat vast te leggen! Met de boot terug naar het vaste land was het een definitief afscheid van Nicaragua en Ometepe en hadden we voor 2 dollar per persoon een taxi naar de grens!

Ook dit avontuur en land was weer mega geslaagd en kon het nog mooier worden was de vraag vanaf dit moment?! Het was tijd voor Costa Rica, wat vanuit Nederland al het land was waar ik het meest naar uitkeek in Centraal-Amerika. Eindelijk was het zover en het zou de start worden van het nieuwe PURA VIDA motto! Hoe het daadwerkelijk is geweest vinden jullie in mijn volgende blog over de nieuwe avonturen in Costa Rica en Panama. Voor nu, wie dit nog leest....El Mango Picker checks out!!