Unbelizeable

Daar zijn we weer! Inmiddels alweer een aardige verzameling dagen verder en dus tijd voor een nieuwe blog. Voor de oplettende lezer had ik in blog 2 al een tipje van de sluier opgelicht over hoe het einde in Belize eruit zou zien. Niets is minder waar, het werd nog veel mooier dan dat toen ik onderdeel werd van de legendarische San Ignacio squad.

Vooraf had ik niet verwacht dat San Ignacio me zo zou trekken, maar het culturele dagje was er inderdaad van gekomen met een verzameling aan bezienswaardigheden. Te voet de plaatselijke rivier oversteken, wel via een brug dit keer, om zo allereerst bij de San Ignacio market uit te komen. Alle steden kennen hier hun veel te drukken markten in veel te kleine straatjes, maar deze markt staat bekend als de grootste van Belize. Helaas was ik er niet op een zaterdag wanneer er echt geen einde schijnt te komen aan de kraampjes en wanneer je getuige kan zijn van de onderhandelingen van de lokale boeren (Farmer’s market). Toch mooi om de lokale bevolking met alle passie hun handgemaakte souvenirs, groenten en fruit, zelfgemaakt streetfood etc. zien te verkopen. Het onderhandelen met deze mensen is trouwens echt geniaal en begin ik nu onder de knie te krijgen: een tegenbod doen en daarna weglopen en je krijgt het soms voor een tiende van de prijs met een goeie handdruk en je bent weer een nieuwe Amigo rijker!

Omdat het Green Iguana project als nummer 1 activiteit in San Ignacio door Tripadvisor werd neergezet was ik best benieuwd wat dit precies in hield! Vroeg in de middag naar het Resort toe, waar het Iguana project zich bevindt in de achtertuin van een mega luxe resort. De gids nam ons mee de bossen in waar een verzameling aan terrariums verschijnt. De gids legde ons uit dat door het openlijk jagen en het eten van de leguanen door de plaatselijke bevolking ze hiermee proberen voornamelijk de groene leguanen te beschermen en opnieuw uit te zetten na enkele maanden. Tijdens alle info wisten we niet dat deze beesten je van alle kanten beklimmen met hun klauwen die iets scherper zijn de gemiddelde nagel! Op een gegeven moment heb je 3 leguanen op je hoofd en 2 op je rug dat je geen idee meer hebt wat de gids nu net gezegd had. Het leverde wel geniale lachmomenten en foto’s op en mijn duurzame hartje kreeg ook weer een boost! Alsof we geen genoeg kunnen krijgen van de ruïnes en tempels deed ik gelijk een all-in poging om de plaatselijke ruïnes van “Cahal Pech” boven op de berg te bekijken om zo de dag compleet te maken. Zoals gewoonlijk schatte ik de afstand en de berg weer iets te kort en lager in waardoor de zweetdruppeltjes in de brandende zon weer rijkelijk tevoorschijn kwamen. Het mooie aan deze ruïnes is dat je er van kan genieten zonder over de toeristen te struikelen. Het beklimmen van de hoogste tempel leverde wederom een prachtig uitzicht op, wat weer ideaal was om uit te waaien en af te koelen terwijl je geen genoeg kan krijgen van het uitzicht. Al met al een vol laatste dagje in Belize! Bij het terugkomen in het hostel was het plan om te relaxen en goed uit te rusten voor de volgende dag om af te reizen naar Flores in Guatemala. Hoe anders kunnen 2 dagen lopen dan gepland!

The San Ignacio squad

De eigenaren van het hostel zijn een 25-jarig koppel dat is opgegroeid in San Ignacio. Bijzonder op zo een jonge leeftijd een hostel runnen maar beter dan hen heb ik het zelden gezien! Aan het einde van de middag kwam de vraag wie het leuk vond om een duik te nemen in de lokale rivier, zoals het hier heel normaal is. Natuurlijk wilde deze jongen dat meemaken! Met enige lenigheid, die bij mij ver te zoeken is, hadden we ons met 11 man in de auto gepropt en was het wachten op de slappe lach. Een geniaal ritje van 20 minuten bracht ons bij een afgelegen stuk van de Mopan rivier. Het geeft een regenwoud gevoel als je hier langs de kant zit en mooi om te zien dat de paarden zwemmend de rivier oversteken en een man met zijn eigen paardenkracht mensen van de ene naar de andere kant loodst.

Vechten met visjes

Voor de mensen onder ons die wel eens een kuur hebben gedaan waar die visjes aan je voeten eten, kunnen die mij uitleggen hoe dit voelt? De duik in de rivier was heerlijk en al snel kwamen de diepgaande gesprekken op gang terwijl we met zijn allen in de rivier lagen te dobberen. Op een gegeven moment schrik je je helemaal kapot als er iets aan je begint te bijten voor je gevoel. Ook ik kan heel hoog schreeuwen weet ik nu! Na het verhaal over de krokodillen en piranha’s die verder op in de rivier leven en het dus geen kwaad kon, was deze jongen even van slag. Het bleken visjes te zijn van net een centimeter groot die aan je beginnen te bijten met honderden tegelijk en zo elk haartje of losse huidcel uit je trekken. Eenmaal eraan gewend is het best te doen, maar af en toe hoor je weer iemand schreeuwen midden in een gesprek wat grappige momenten opleverde!

Wat gebeurd er met de Nederlanders?

Met de benen in de nek en gierende banden gingen we met 11 man sterk weer terug naar het hostel. Hier hebben we met ca. 25 man op een grote barbecue van het lokale vlees, groenten en maiskolven genoten terwijl enkele hombres uit het hostel voor de livemuziek zorgden in de bar onder het hostel. Het werd uiteindelijk een perfect avondje! Tijdens de BBQ was het pas de tweede keer dat ik iemand uit Nederland tegen kwam. Iedere keer als ik zeg dat ik uit Hollanda kom hoor ik dat er ZOVEEL nederlanders reizen, maar ik heb geen idee in welke rivier die verdwijnen dan?? Robert was al voor enkele maanden aan het reizen en had mooie verhalen die aansloten bij het vervolg van mijn reis. Cory, ook wel HippieBlackWater genoemd, had samen met Robert het plan om de volgende dag naar de Rio On pools en de Big Rock falls te gaan in het Mountain Pine Ridge Reserve. Onze grote vriend Cory was hier zo enthousiast over dat ik spontaan besloot om de volgende dag mee te gaan. Als ik maar op tijd de grens over zou komen om de bus naar Flores te halen. Uiteindelijk hebben we 2 SUV’s gehuurd om de volgende dag met een 10 man sterke squad aan de roadtrip te beginnen. 2 uur lang hebben we offroad in het nationale park gecruised om zo de Rio On Pools te bereiken. Uiteraard mochten de carselfies en menig meezingpartijtje met Casey en Tonya niet ontbreken!

Waterballet

Bij het zien van de watervallen, de adembenemende meren en rivieren midden in het nationale park heb ik nog nooit zo snel vrouwen hun kleren uit zien doen. Het deed me goed, maar uiteraard kwam ik voor al het moois dat moeder natuur ons te bieden had;) Na enkele balletmanoeuvres en pirouetjes om niet op je plaat te gaan en het springen van rots naar rots zijn we door de meren heen gegaan om zo het einde en de vallei te kunnen bekijken. Soms kon je een kleine waterval meepakken als glijbaan wat werkelijk super is om te doen! De hele ochtend hebben we ons hier vermaakt aan de waterkant en dobberend in het water.

De roadtrip kreeg een vervolg met een kort tripje naar een uitzichtpunt op de meren waar we net in hadden gezwommen. Het blijft onrealistisch om de landschappen hier te zien, zo mooi. Alsof je zo in een schilderij springt. Het laatste deel van de trip bracht ons bij de Big Rock Waterfall. Je moet je voorstellen dat je na een hike van ongeveer 20 minuten in een nationaal park van achter de bomen een rivier ziet verschijnen met in de verte een magische waterval die zorgt voor al het water en de stroming in de rivier. Wederom de kleertjes uit en via het water het eerste plateau proberen te bereiken voordat we de poel naar de waterval konden betreden. Het zwemmen met 1 hand om je telefoon niet nat te laten worden hebben we hierdoor trouwens ook weer geoefend! De waterpartij die naar beneden komt is echt gigantisch en de stroming die de waterval creëert is ongekend. Na vele mislukte pogingen van mensen om de waterval te bereiken moest en zou deze jongen het natuurlijk ook proberen. Met enige aanmoediging zwem je met al je kracht in één rechte lijn naar de waterval, maar wordt je ongeveer 5 meter ervoor gewoon teruggeblazen door de stroming ook al zwem je met al je kracht. Nou is al mijn kracht niet bewonderenswaardig, maar ik kon het niet laten om na het uithijgen 1 ultieme alles of niets poging te wagen, ofwel een “HOLD MY GLASSES” momentje. Met de adem in en een sexy borstkrol bereikte ik langs de kant de waterval tot op 3 meter, waar de stroming om 1 of andere magische reden veel minder werd. Ik had het als enige van iedereen gehaald! Op dat moment zat ik als een extreme hijger direct onder de Big Rock waterval en kon al het neerkomende water op mijn kale bolletje me even niets schelen. Het voelde als een echte overwinning! De terugrit van onze roadtrip was net zo gezellig totdat er een felgroene, iets te grote slang de weg over stak en deze plotseling verdwenen was na het remmen! We weten nog steeds niet wat er mee is gebeurd, maar toen Cory zweerde dat hij onder de motorkop gekropen moet zijn, omdat hij verdween sloeg even de paniek in de auto toe! Gelukkig voelden we niets bij onze voeten kruipen, maar het leverde wel wat geniale schrikmomentjes op!

GuetemalAAN

En nog geen 2 uur later zaten we op dezelfde dag nog in de auto waarmee Robert 2 chica’s en mij naar de grens bracht 15 minuten van het hostel vandaan. Hoe anders kan een dag lopen dan je eigenlijk tijdens het opstaan dacht! Na het afscheid van Robert lopend de grens over en na een simpel stempeltje in het paspoort en verder niets stonden we opeens in Guatemala en was GuetemalAAN.

Om een of andere reden hadden we het geluk om precies de laatste bus naar Flores op ons te zien wachten en lag ik diezelfde avond nog op een heerlijk bedje in San Miguel, aan de overkant van Isla Flores. Mijn eerste kennismaking met Guatemala was dan ook direct typisch voor dit land, toen de hosteleigenaar mij met alle blijheid verwelkomde en vroeg hoe ik hier was gekomen. Toen ik zei dat ik 150 Quetzal had betaald voor een taxi omdat de bootjes niet meer zouden varen volgens de taxichauffeur zag ik al aan zijn hoofd dat deze jongen weer eens ernstig was afgezet. De bootjes bleken dus gewoon tot 10 uur te varen, alleen minder frequent! Achja, het uitzicht op Flores bij nacht vanaf het terras van het hostel maakte alles goed en het besef was er: We zijn in Guatemala!

De volgende dag heb ik het bootje gepakt om zo Isla Flores en Flores zelf op mijn gemakje te ontdekken. De plaatselijke kerk hoog gelegen op het eiland, het uitzicht van de andere kant op San Miguel, de foodmarket in de straten van Flores, het water: Alles hebben we van genoten. Flores heeft me 1 ding wel heel duidelijk laten in zien: Ga nooit meer te ver de plaatselijke markt op! Ik heb geen idee hoeveel fruit en kippetjes ze hier kwijt moeten maar op een gegeven moment loop je in een doolhof van straatjes waar de doeken over de paden en kraampjes op 1.80 meter max hangen en iedereen onder elkaar door loopt en over elkaar heen springt. Ik voelde me echt opgesloten en kon met geen mogelijkheid de uitgang vinden! Na ongeveer 7 blokken verder te kruipen en geen avocado meer te kunnen zien zag ik eindelijk weer licht en kon ik weer rechtop lopen! Super om te zien hoe groot de plaatselijke markten hier wel niet zijn, maar man man man: Voortaan koop ik mijn fruit bij het allereerste kraampje!

Magic in the jungle

Dezelfde avond heb ik lekker in het hangmatje doorgebracht in het hostel met het uitzicht op Isla Flores. Dit om alvast wat rust te pakken en vroeg het mandje in te gaan. De volgende dag stond de wekker om 2.00 uur om zo om 2.30 paraat te staan voor de sunrise tour naar Tikal! De tempels en archeologische site in Tikal staat ook wel bekend als de “Queen van de Maya tempels” en met zonsopgang zou dit een onvergetelijke ervaring moeten worden.

Rond 4 uur kwamen we aan bij Tikal en stonden we eigenlijk direct midden in de jungle. Tikal staat bekend om de tempels die boven de jungle uitkomen en de hoogste tempel waarop je je “on top of the jungle” bevindt. Aangezien de aapjes hier geen lantaarnpalen nodig hebben was het echt pikkedonker en moesten we met onze eigen hoofdlampjes of mobieltjes de gids zien bij te houden op de griezelige jungle paden. Het horen van de honderden verschillende soorten vogels is even iets anders dan de plaatselijke OEHOEH duiven in Nederland en geeft de wandeling iets speciaals. Het moment dat dan opeens howler monkeys uit hun slaap ontwaken en hun bek open trekken schrik je je werkelijk kapot. Voor degenen die deze lieve aapjes nog nooit gezien of gehoord hebben: 1. Zoek ze even op en vooral filmpjes met geluid! 2: Deze aapjes produceren het op één na hardste geluid van alle dieren op aarde na de walvis en 3: Het geluid van deze lieve aapjes is gebruikt voor de T-Rex en Jurrasic Park. Ik weet nu waarom! Zeker in het pikke donker in de jungle was dit een grappige ervaring! De gids nam ons eerst mee naar het Gran Plaza als eerste stop en zonder het echt goed te kunnen zien begon hij hier zijn verhaal over de geschiedenis van Tikal. Er zouden rond de 200.000 Maya’s hebben geleefd terug in de tijd en de tempels op het Gran Plaza waren enigszins te bewonderen door het maanlicht. Een stuk verder lopen en inmiddels rond een uur of 5 – 5.30 kwamen we aan bij de trappen van de grote tempel. Het enige wat de gids ons hier vertelde is dat we rond 6.45 uur weer beneden moesten zijn en daarna: “Go up and just enjoy!”. Het trotseren van de zoveelste trappen in deze weken kostte weer wat moeite, totdat dit volledig vergeten was toen we boven op de tempel aan kwamen. Je staat letterlijk op het dak van de jungle en ziet overal verschillende tempels boven de jungle uit steken. Het leverde daarna misschien wel één van de mooiste momenten tot nu toe op van mijn trip: Met ongeveer 50 man zaten we op de top van de tempel anderhalf uur lang naar de zonsopkomst te kijken van begin tot eind. Niemand zei ook maar een enkel woord voor anderhalf uur en het leek of iedereen in dezelfde maar een andere dimensie was beland van puur genieten. Het was heel speciaal en iedereen voelde hetzelfde met het perfect heldere zicht als klapper op de vuurpijl. Zou het zijn omdat deze tempel in Tikal gebruikt is voor het filmen van Star Wars 1? Who knows! Maar het was wederom een leuk feitje om te weten over iets waar je net zelf bent geweest.

Na dit prachtige moment gingen we verschillende plaza’s langs met totaal verschillende ruïnes en hoe anders kan iets eruit zien met licht! De laatste stop was wederom het Gran Plaza om dit ook met licht te kunnen bewonderen. Het zag er opeens heel anders uit en een uurtje vrije tijd op deze plek gaf ons de kans om alle tempels rustig te beklimmen en te bekijken. Uiteraard mochten de nodige fotootjes van onszelf niet ontbreken en hoe frustrerend is het als je 2 dagen later op Facebook ziet dat Morgan Freeman, mijn grootste held!!, de dag na jou precies hetzelfde shot met zichzelf heeft gemaakt bij dezelfde tempel voor zijn National Geographic programma. Hoe graag had ik deze man daar willen zien zeg! En ik weet zeker dat hij er ook zo over dacht.

Moonwalks en skywalks

Omdat we nog in de kracht van ons leven zitten ging ik de volgende dag direct vrolijk door met een trip naar het nationaal park Ixpanpajul. Hier kon ik zien of de speciaal gekochte wandelschoentjes voor deze trip mij ook echt konden weerstaan. Een privéchauffeur die me bij het hostel kwam oppikken en me voor de ingang van het reservaat afzette was een goed begin en ik was ook even toe een avontuur in mijn eentje! Niets mooier om 1 te zijn met de natuur en vrij rond te lopen in een nationaal park met ongerepte natuur!

Ik had een wandeling van ongeveer 3-4 uur in de planning en tijdens deze wandeling zou ik een stuk of 10 skywalks tegen komen die je van de ene berg naar de andere berg brengt. De gehele wandeling ben ik werkelijk niemand tegen gekomen en ik moet zeggen: Ik heb me zelden zo vrij gevoeld. Het vervelende om over lucht te kunnen lopen is dat je altijd eerst flink moet stijgen. De beentjes werden hier voor het eerst serieus voor langere tijd getest. Het zien van de langste skywalk van ruim 130 meter is al supermooi en je vraagt je af hoe zo een brug kan blijven hangen . Eenmaal in het midden van de brug aangekomen sta je recht boven de jungle en een immens dal en had ik de eerste keer niet verwacht dat de brug met iedere stap naar mijn mening iets te ver overhelt naar de zijkant. Misschien komt het omdat er de afgelopen weken iets teveel tortilla’s naar binnen zijn gegaan, maar als ook de leuningen maar tot onder heuphoogte komen is het soms een spastische aanval om je evenwicht te bewaren. Eenmaal bij de zesde á zevende skywalk aangekomen deden we deze natuurlijk moonwalkend en deden we tegelijk vrolijk meefluiten met de vogeltjes. Waarschijnlijk val ik in herhaling, maar het uitzicht was ook dit keer weer prachtig en toch weer heel verschillend dan de andere belevenissen.

Van zonsopkomst naar zonsondergang

Het één zijn met de natuur die ochtend en vroege middag gaf me zoveel energie dat ik op één of andere manier zin had om bij terugkeer in San Miguel (Flores) het plaatselijke uitzichtpunt (el mirador) op te zoeken om een compleet uitzicht te hebben op Isla Flores en het water rondom Flores en San Miguel. Het zou volgens de hosteleigenaar maar 30 minuten wandelen zijn, maar inmiddels weten we wel beter. 30 minuten in Guatemala bleken ook dit keer weer ruim een uur! Het beklimmen van de laatste trappen gaf een geniaal uitzicht op Flores stad, het eiland van Flores en San Miguel zelf bij zonsondergang. Een intensieve maar perfecte dag om mijn tijd in Flores af te sluiten!

Om niet te vergeten dat we nog altijd wel in Guatemala waren riep de hosteleigenaar mij om 10 uur in de avond half slapend uit mijn hangmatje. Het bleek dat mijn geboekte shuttle naar Palenque in Mexico de volgende dag niet zou rijden! Leuk om dit te horen om 10 uur de avond van tevoren….Ik had expres voor de shuttle gekozen die je als toerist direct naar je bestemming brengen aangezien het een reis van ca. 7-8 uur met de shuttle zou zijn en er alleen maar horrorverhalen naar voren kwamen op internet over het lokale vervoer. Het zou dus toch het horrorscenario worden…. De hosteleigenaar deed alsof er niets aan de hand was en zei dat ik gewoon een dag extra moest blijven en de dag erna de shuttle kon pakken. Toen ik vroeg wie mij kon verzekeren dat deze dan wel reed bleef het alleen akelig stil. Het uitzoeken van de reis naar Palenque was een hels karwei, maar zonder internet onderweg was dit van groots belang. Op hoop van zegen was ik de volgende dag om 5.30 uur in vol ornaat klaar voor vertrek. Het bleek een 10-uur durende reis te worden die er als volgt uit zag: Een boottocht van 20 minuten, een tuctuc naar het busstation, een volgepropte collectivo (minivan) voor een grotendeels offroad tocht van 4 uur naar de grens van Mexico, 15 minuten lopen in de bloedhitte en een 85L backpack naar de rivier, met een boottocht de rivier over naar Guatemala met alle paspoortperikelen, een taxirit naar een plaatselijke snelweg waar een nieuwe collectivo langs de kant stopte voor een vervolg van net geen 3 uur naar Palenque. Bij het bereiken van het hostel mist op zo een moment alleen nog maar de passende filmmuziek van een grote overwinning. Wat was ik blij dat ik dit gered had en dat het ook gelukt was dit uit te zoeken en het op 1 dag te halen naar Palenque.

Rusten doen alleen voetballers

Voor het eerst waren we in de bergen/hooglanden beland na enkele weekjes laag te hebben gezeten. Terug in Mexico, maar een totaal ander gezicht met alle bergen en dalen aan weerszijden van de stad. Palenque is een beroemde stad in de deelstaat Chiapas in Mexico en persoonlijk was ik erg nieuwsgierig naar de archeologische site van Palenque. Tot nu toe had iedereen me hier op gewezen dat ik dit MOEST zien.

Vol goede moed stond de volgende dag dan ook direct in het teken van het bezoeken van de Palenque ruins, de prachtig blauwe meren van Aqua Azul en nog meer water bij de waterval Mosil-Ha. Na het langsgaan van alle plaatselijke hotels en hostels hadden we de groep compleet en heb ik direct Verna en een Amerikaans koppel uit Delaware leren kennen waar ik de komende 2 dagen mee zou optrekken. De groep was nogal verdeeld qua fitheid en leeftijd, waardoor Verna en ik onze eigen weg gingen bij aankomst bij de Palenque Ruins. We hebben de gehele site verkend met als hoogtepunt de tempel te beklimmen die het hoogst tegen de bergen is aan gebouwd. Vanaf hier heb je een perfect zicht op de gehele archeologische site met op de achtergrond een vergezicht naar de hooglanden van Chiapas. Een ontbijtje op deze plek was dan ook precies wat ik nodig had en terwijl ik genoot van mijn appeltje wordt de gehele site vol verlicht in de zon terwijl de verdere omgeving verder in de schaduw ligt door de omringende bergen. Meer geluk en mooier dan dit konden we het niet krijgen! Terwijl de rest van de groep met het busje terug ging naar de ingang van het nationale park beneden aan de berg gingen Verna en ik voor het meer avontuurlijke alternatief met een afdaling door het bos. Tijdens deze afdaling kom je beekjes, vogels, bospaden uit sprookjes etc. tegen om na 45 minuten weer terug bij de ingang te komen. Beiden houden we niet zo van musea, maar de gids raadde ons aan om nog een half uurtje tijd die we hadden in het museum te besteden. Hier kon je werkelijk van alles bewonderen wat in Palenque is opgegraven in de afgelopen jaren: de ongelofelijk grote maskers van de Maya’s, een recent opgegraven grafkist, tafels en standbeelden met bewaarde inscripties. Al met al, sommige musea zijn het toch waard om niet zomaar voorbij te lopen! Uiteindelijk kwam ik nog een mooi souvenirtje tegen voor thuis, maar die heb ik helaas moeten laten liggen. Toen ik vroeg om met creditcard te betalen was dit geen probleem, maar toen de man met mijn kaart naar buiten rende keek ik even gek op. Het bleek normaal te zijn omdat er buiten meer signaal was en hij geen goed signaal kon krijgen. Na springend elke hoek van het plein voor het museum te hebben gehad kwam er helaas geen signaal over de bergen heen dus hebben we de souvenir moeten laten leggen en naar de bus moeten rennen.

Water en nog meer water

Met gierende banden vertrokken we naar Misol-Ha, wat één van de grootste watervallen van Chiapas is. Het nadeel van de tour is dat je op een bepaalde tijd terug moet zijn en dit keer was het na een half uur! Na wat beklimmen van de rotsen voor de waterval voor het ultieme shot moesten we uiteraard ook de mogelijkheid benutten om onder de waterval door te lopen. Dit zorgde ervoor dat Verna en ik uiteindelijk letterlijk moesten rennen naar de bus en de boze chauffeur in ons beste Spaans lachend moesten verontschuldigen. Precies wanneer het niet moet gaat alles wel stipt op tijd in deze landen, dat zal je altijd zien!

De laatste stop van de dag was bij de prachtige watervallen en kraakhelder blauwe wateren van Aqua Azul. De fotootjes hiervan zullen ergens verdwaald aan de muur komen in mijn vrijstaande villa later, want wat levert dit een plaatjes op zeg! Het water is letterlijk lichtblauw en de watervallen lopen in ontelbare niveau’s van de berg naar beneden. Ongeveer iedere 200 meter heb je een officieel gebied waar je het water in kan om lekker in te relaxen en te zwemmen, maar de ultieme spot was de groter watervallen beneden aan de berg. Na het beklimmen van de berg langs de wateren had je werkelijk een superuitzicht op alle watervallen en de rivier midden in de bossen. Door de hitte en luchtvochtigheid wilde ik na deze klim niets liever dan een duik nemen in dit water. Dit water nodigt gewoon uit om een duik in te nemen. Het zwembroekie ging aan en uiteindelijk heb ik ruim een uur van het water genoten met de watervallen op de achtergrond. Het maakte de overvolle en lange dag compleet met een ideaal einde. Het maagje rommelt na zo een dag enorm en deze avond heb ik werkelijk heerlijk gegeten met Verna in een lokaal Mexicaans restaurant. Als je 2 gerechten besteld kijken ze je vaak raar aan, maar deze jongen eet het met plezier allemaal op! Vooral de plaatselijke ceviches in Mexico zijn goud! Waar je in Nederland de stukjes vis moet zoeken in je vissoep, krijg je hier een kom met seafood, waar je eigenlijk de soep zelf moet zoeken. Dat is hoe we het graag zien!

Volwaardig Maya expert

Inmiddels voel ik mij een volwaardig Maya expert geworden. Het gevoel wat je krijgt bij het zien van die ruïnes is niet te beschrijven. Telkens denk je: Hoe zou het op deze plek zijn als ik nu letterlijk terug naar die tijd kan? Het Amerikaanse koppel en Verna hadden me eigenlijk overgehaald om de volgende dag bij hen aan te sluiten voor het bezoeken van Yaxchilan en Bonampak.

Om 6 uur in de ochtend vertrokken we voor de reis naar de Mexicaanse/Guatemala grens. Met enige trauma’s aan de reis naar Flores en Palenque enkele dagen terug kwam ik terug bij de rivier die de grens vormt tussen Mexico en Guatemala. De eerste stop voor de rivier was bij de ruïnes van Yaxchilan. Het Amerikaanse koppel was zo aardig om een Engelstalige gids te betalen waar Verna en ik ook van mee mochten genieten. De ruïnes liggen hier in tegenstelling tot andere plekken vlak langs het water en ook heel erg verspreid in plaats van rond plaza’s. Voor het eerst konden we ook daadwerkelijk de gebouwen en ruïnes in om deze te bekijken. Ieder met een zaklamp en de vleermuizen ontwijkend kreeg je voor het eerst echt een beeld van hoe deze gebouwen er van binnen uitzagen. Als je toch de hele jungle en honderden kilometers ruimte heb, waarom maak je dan kamertjes van 3 bij 2 meter voor 6 man? Het zal de nuchtere Nederlander wel weer zijn die dit zich nog altijd afvraagt. Bijzonder was dat deze plek nog heel recent pas is ontdekt, namelijk in de jaren 80. Het geeft net wat extra’s aan alles wat je ziet. Een selfie bij de koninklijke tempel boven op de berg met zijn vieren mocht niet ontbreken. Volledig in de houding van de koning die boven op de tempel geprojecteerd staat en het fotootje was helemaal af.

Na een wandeling terug kwamen we terug bij de rivier voor een boottochtje van 45 minuten op de rivier voordat we Bonampak zouden bereiken. Helaas was de gids op de boot wederom alleen Spaans sprekend en waren wij 4 weer de verdwaalde Gringo’s in Guatemala. De rivier zorgt voor een mooie tocht met een weerszijden mooie rots- en boompartijen en onderweg wederom wat krokodillen gespot met dank aan onze Spaanse baas die de boot bestuurde.

Eenmaal aangekomen bij Bonampak was het eigenlijk de eerste anti-climax van deze tocht. Na enige tijd verschijnt er een gigantische ruine die tegen de berg is opgebouwd. Het formaat van de ruine was spectaculair, maar dit was werkelijke de enige ruine die er op deze plek was. Hetgeen wat het nog enigszins speciaal maakte waren de echte Maya mensen die 3 deuren/ingangen bewaakten. Hier binnen kon je 1 van de weinige plekken in Mexico zien waar de inscripties nog volledig in kleur en goed bewaard gebleven op de muren en plafonds staan getekend. Na het afdoen van het petje, zonnebril en de rugtas mocht je voor enige tijd met max 5 personen naar binnen. Dan pas besef je dat het toch iets speciaals is. Omdat de ruine in zijn geheel zo groot was had je vanaf de top een mooi uitzicht over de bossen, maar wilde je met 38 graden snel weer uit de brandende zon. De weg naar beneden is altijd lastig omdat de Maya’s geen rekening hebben gehouden met schoenmaat 47…Gelukkig zijn er geen bewegende beelden van mij op de trappen, want dat had comedy kevers zeker gehaald!

De hoogte in

De volgende dag stond een 9-uur durende reis naar San Cristobal de las Casas in de totaal niet strakke planning. Voor de verandering was dit een prima bus die met een enkele stop direct naar San Cristobal afreisde. Vanaf dit moment gingen we serieus de hoogte in, dus het is soms best wennen om 120 km op de bordjes te zien staan en de chauffeur horen zeggen dat het nog ruim 3 uur duurt. Door de iets meer comfortabele reis kwam ik fit aan in San Cristobal en deed een Chicken burrito met een live muziekje me heel goed die avond!

Zo goed, dat ik de volgende dag direct de tocht naar de Cañon del Sumidero had gepland. Het was eigenlijk voor het eerst dat het een activiteit was waar het puur zitten en genieten was. Het zou een 2 uur durende boottocht door de enorme canyon zijn waar ik eigenlijk al lange tijd naar uit keek. Met het busje bij de boot aangekomen moest iedereen een reddingsvest om en werd de boot vol geladen. De rivier waar we op zouden varen stroomt dwars door de canyon en op het hoogste punt hebben we hier rotspartijen gezien van ruim 900 meter aan weerszijden van je bootje. Op dat moment voel je je wel heel klein! En ja: ook ik voel me klein op dat moment. Omdat de kapitein serieus ervaren was spotte hij ieder beest wat er ook maar te zien was. Hierdoor hebben we apen, gieren, vele vogels en ook voor het eerst in mijn leven echt serieus grote krokodillen in het wild gezien. Sommige doken snel onder als we met de boot ze benaderden, maar bij een paar konden we heel dichtbij komen terwijl ze op de kant lagen. Voor mij was het de jackpot aangezien het 1 van mijn favoriete beesten is en om ze zo in het wild te zien, nog groter dan in de dierentuinen, was echt super! De tocht door de canyon was helaas wat mistig, maar de rotspartijen van enkele honderden meters hoog geven een machtig mooi gezicht. Vooral als de toppen in de zon komen te liggen is het echt schitterend om te zien.

Bij de terugreis naar San Cristobal stopten we nog bij het plaatsje Chiapa de Corzo om daar de cultuur van Chiapas te kunnen proeven. De straten, de pleinen, de streetfood kraampjes: Alles geeft een hele gemoedelijke sfeer welke ook typisch in San Cristobal naar voren komt. Aangezien we hier redelijk vroeg van terug kwamen in San Cristobal ben ik nog op pad gegaan naar het plaatselijke Maya Medicine museum en heb de stad nog enigszins verkend. Het Maya museum laat als 1 van de weinig bewaarde plekken nog zien hoe de Maya’s ziekten bestreden, hoe zij planten gebruiken en heeft een tuin waar al deze planten op klassieke wijze worden gehouden. Het is heel simpel opgezet, maar bijzonder om te zien dat het nog steeds bestaat en bewaard blijft. De stad zelf is omringd door de bergen en aan weerszijden zie je kerkjes boven op de heuvels. Ik kon het niet laten om toch beide kanten te beklimmen om de kerkjes te bezichtigen en gelijk het uitzicht op de hele stad mee te pakken. De beentjes waren weer aardig op de proef gesteld!

Op zoek naar de Mammoet

De volgende dag had ik mijn eigen trip in elkaar geflanst en was ik er aan toe om weer even zelf er op uit te trekken. De eerste stop was in het Arcotete Park via lokaal vervoer. Het is een nationaal park dat vrije looppaden heeft en bekend staat om zijn grotten. Allereerst zijn we via een rustgevend pad naar het hoogste punt gelopen om vanaf daar een prachtig zicht te hebben op de opening van de grot. De rivier die door het park stroomt heeft zich letterlijk een weg gevormd dwars door de rotsen heen.

Al snel daalde ik af naar de grotten waar ik kruipend en sluipend daadwerkelijk in de grotten terecht kwam. De grotten stonden bommetje vol met stalactieten en stalagmieten en soms was het een weg zoeken door alle stalagmieten heen. Met wat kunstjes en kruipen kom je uiteindelijk boven in de grot uit waar je de hele grot kan overzien en ver beneden de rivier door de grot ziet stromen.

Al lopend ben ik doorgelopen naar de Bishop Ranch waar één van de oudste tempels/kerkjes van Chiapas nog bewaard is gebleven en voor je het weet loop je op een echte ranch in de bergen, waar lokale mensen hun paarden en ezels aan het verzorgen zijn. Al snel moest ik rennen om de Mahmut grotten te bereiken aangezien de lucht steeds donkerder werd. Toen meerdere mensen mij verzekerden dat het nog even rechtdoor was wist ik al dat dit iets langer dan “even” zou duren. De gehele ranch af leggende zag ik uiteindelijk bordjes verschijnen naar de Mahmut caves en was dit mijn laatste stop van de dag. Deze grotten waren echt compleet donker en op sommige plekken verlicht door kleine lampjes. Op verschillende plekken in de grot kon je vormen zien van bepaalde dieren of objecten, waaronder dus een mega grote mammoet waar de grotten naar vernoemd zijn. De bordjes gaven de route zeer goed aan, maar op het eind ging ik even gigantisch onderuit…..Terwijl ik onderuit ging was het mooi om het laatste bordje te zien staan: Be careful, the floor is slippery! Go back from this point. Het was heel lachwekkend en frustrerend tegelijk! Door de regen bracht een lokale taxichauffeur me terug naar mijn hostel waarmee ik mijn beste Spaans weer heb mogen oefenen!

Het land van de vulkanen

De volgende dag reisde ik opnieuw af naar Guatemala en zou ik Mexico definitief gedag zeggen. Quetzaltenango ofwel Xela was de bestemming. Rond 4 uur kwam ik aan in het werkelijk geniale hostel Casa Seibel. Een hele relaxte sfeer en direct wat uitrusten in de hangmat. Al snel kwam ik in gesprek met een Amerikaans jong stel die van plan waren één van de vulkanen te beklimmen in de omgeving. Het was mijn droom om dit ook een keer te doen, maar vroeg me af of het verstandig was dit direct morgen te doen. Het stel was van plan de Santa Maria te beklimmen de volgende dag met een overnachting op de top. Overal las ik dat je de Santa Maria niet zomaar moest beklimmen aangezien het een zware beklimming was en je aardig fit moest zijn. Het bracht me aan het twijfelen of ik het wel aan kon, maar wederom heb ik me over laten halen door het enthousiasme! Het ging dan echt gebeuren: We gingen een vulkaan beklimmen en overnachten op de top!

Voor dat ik wist stonden we de volgende morgen dus klaar voor de tocht naar het kantoor van de organisatie om onze gids te ontmoeten. Voor degenen die op dit moment denken dat ik vroeg opstaan als nieuwe hobby heb: Het is hier vaak in de ochtend kraakhelder en prachtig weer, waarna het rond 2-3 uur in de middag dicht trekt en de regen vaak om het hoekje komt kijken. Voor het eerst ging ik ook op stap met mijn grote backpack wat het nog spannender maakte. Het bleek nodig, want iedereen moest minimaal 4 liter water meenemen, een eigen mat, een eigen slaapzak, een deel van de maaltijden, de gasbranders etc., delen van de tent en uiteraard je eigen onderbroeken en kleren! Bij het kantoor hebben we dit allemaal ingeladen en ontmoetten we onze achteraf gezien legendarische gids Carlos! Een 1.52 meter sterke geboren vulkaanbeklimmer uit Xela.

Na het inladen werden we met zijn drieën + Carlos afgezet bij de voet van de vulkaan. Bij het omdoen van de volgeladen backpack en het zien van de vulkaan recht voor je denk je maar 1 ding: Kan ik nog terug?! Vanaf seconde 1 klikte het echter perfect met onze gids en begonnen we aan onze tocht. Voordat Carlos ook maar een woord met me had gedeeld kwam de beroemde vraag hier: “How tall are you?! You are really tall!! Het scheelde letterlijk een halve meter tussen ons en het schepte gelijk een band met grappen en niets anders dan lachen en mooie verhalen. Het eerste deel begon in de open vlakte en ging van rots- tot zandpaden geleidelijk omhoog. Al snel voel je dat het gewicht van je backpack je bij iedere krachtsinspanning om omhoog te komen weer terug wil trekken. Na een half uurtje zwetend als een gek e hijgend als een paard ga je al snel terugdenken aan de tijden als klein kind: Hoe lang duurt dit nog?!! En ga ik dit overleven? Carlos zorgde voor de rustmomenten en deze voelde echt als een Godsgeschenk, keer op keer. De banaantjes en meegenomen chocoladekoekjes vlogen keer op keer naar binnen. Al snel veranderen de paden in steile zandpaden en lijkt het net een droom waarin je vooruit wil rennen, maar je geen stap verder komt. Wat heb ik afgezien zeg! De laatste stop zetten we zeiknat van het zweet onze backpacks aan de kant en verzamelden we beetje bij beetje onze laatste krachten voor het laatste deel. Carlos zat vol grappen en zei een laatste 45 minuten tot de top. Vanaf de laatste stop zag je dat het niets anders dan stijl omhoog was met enkel rotsen en gesteente waar je je weg in moest vinden. Lauren zorgde hier nog voor een ultiem schrikmomentje door haar backpack weg te zetten waarna deze van de berg af rolde! Met het grootste geluk kwam deze ongeveer 50 meter lager tot stilstand en was iedereen sprakeloos van de schrik. We hebben hem terug kunnen krijgen, maar deze schrikmomentjes zijn ook niet goed voor je!

Het laatste deel kan ik eigenlijk niet beschrijven. Bij iedere stap denk je: Ik ga stoppen, ik trek dit niet terwijl je op hetzelfde moment denkt: Nog even, en dan heb je het uitzicht en de ervaring van je leven door de top te bereiken. Het werd een welbekend mentaal spelletje! Het laatste deel was letterlijk met handen en voeten de juiste steen of rots vinden om je aan op te trekken of je voet te plaatsen wat energie vreet! Maar dan was het echt zo ver: Na het op elkaar wachten bereikten we gezamenlijk de top wat werkelijk onbeschrijfelijk is. Op dat moment waren we compleet in de wolken begeven en kon je werkelijk niets zien. Het maakte ons niets uit op dat moment, want het gevoel van de top bereiken was onbeschrijfelijk. In 1 rechte lijn zochten we de hoogste steen op en hebben we met zijn drieën een goeie kreet losgelaten. Wat een gevoel zeg!

Innige knuffel- en zoenpartijen

We hebben onze zitmatjes gepakt en 2 uur lang languit boven op de vulkaan gelegen om van alle emoties en de klim bij te komen. Na een zelf gemaakte lunch boven op de vulkaan was het tijd om de tent op te zetten. Het was een normale kampeertent waar we met zijn vieren in zouden overnachten. Carlos gaf ons de keuze: Wilden we op het hoogste punt van de Santa Maria de tent opzetten of iets afdalen naar de krater Santiaguito en daar de tent plaatsen. Uiteindelijk hadden wij besloten om bij de krater te willen overnachten en dat wel heel tof zou zijn. Carlos gaf aan dat hij een bepaald gevoel en connectie heeft bij het beklimmen van de vulkanen en nam ons hier in mee. Hij zei dat we toch op het hoogste punt de tent zouden moeten opzetten. Wat was dit een speciaal moment als ik hier later aan terug denk! Op dat moment vonden wij het vreemd omdat hij ons net nog vroeg wat wij wilden en zijn “gevoel” opeens anders zei. Carlos doet dit al ruim 15 jaar, dus wij waren de moeilijksten niet en stemden in met de tent op te zetten op de hoogste top. De tent was met enig teamwork zo opgezet met de opening naar de krater toe. Na het volladen met de slaapmatjes en slaapzakken en het overige spul was het tijd om de tent te testen. We lagen letterlijk tegen elkaar aan, maar het maakte ons allemaal niets uit, het gevoel was magisch.

Aangezien het zicht letterlijk niets was en net zo goed een witte muur had kunnen zijn hebben we de middag en avond grotendeels in de tent doorgebracht. We maakten ons enigszins zorgen of we wel iets gingen zien boven op de vulkaan, maar Carlos verzekerde ons ervan dat het morgen sowieso helder zou zijn….Op hoop van zegen!! Ondanks dat we beneden startten met 32 graden koelde het in de nacht of tot -5,-6 graden! De middag hebben we ons bizar vermaakt met de verhalen van Carlos! We vroegen hem terwijl hij het avondeten en de koffie al aan het bereiden was naar zijn meest bizarre verhalen en griezelverhalen van al die jaren vulkanen beklimmen. Carlos kwam met verhalen over verdwenen meisjes en geluiden die hij hoorde in de nachten en schimmen die hij zag op de paden. Het was geniaal en serieus griezelig om te horen en Carlos lag soms dubbel om onze reacties en hoofden. De tijd ging zo snel door zijn verhalen dat we binnen no-time enkele uren verder waren. Na het bereiden van de pasta in de tent heb ik mijn buik vol gegeten aan 3 borden en was het al snel tijd om te gaan tukken. Het plan was om rond 0.00 uur op te staan om te kijken hoe het zicht was en daarna rond 5 uur om de zonsopgang te zien. Rond 0.00 uur was het ijskoud en nog altijd een grote witte muur aan wolken. Al snel keerden we terug naar de tent waar ik met een korte- en lange broek, 2 shirts en 2 truien in mijn slaapzak dook. Wat was het koud zeg! Eigenlijk doe je geen oog dicht en duurde het voor mijn gevoel bizar lang voordat Carlos ons om 5 uur wekte om op te staan. Hij klonk super enthousiast en bij het verlaten van de tent werd duidelijk waarom: Het zicht was kraakhelder en voor het eerst zagen we waar we eigenlijk beland waren! De maan verlichtte op dat moment nog alles en na het tevoorschijn toveren van mijn handschoentjes en epische Unox muts gingen we naar de rand van de vulkaan. Carlos kon geen genoeg krijgen van mijn “gekke” muts, maar zijn muts was werkelijk geniaal en een eng masker in één.

We gingen zitten op enkele rotsen en wachtten totdat de zonsopkomst zou starten. Langzaamaan zie je de lucht verkleuren naar oranje en rood en zie je de andere vulkaantoppen verschijnen in het licht. Een mooiere zonsopkomst had ik bij lange na nog nooit gezien!! Op een gegeven moment zie je de zon zelf verschijnen in de oranje lucht en dat was het moment dat de OEH’s en AHH’s weer om de hoek kwamen kijken. Onze Carlos bleek ook nog eens een professioneel fotograaf te zijn en heeft ons voorzien van geniale plaatjes! Na ruim een uur van de zonsopkomst te genieten konden we het nog steeds niet geloven en ging Carlos het ontbijt uit de tent halen. We zaten op de rand van de vulkaan en begonnen aan onze granola, fruit, havermout, yoghurt combo terwijl de schaduw van de vulkaan zelf over de andere vulkanen en kraters heen viel. Het leverede keer op keer een nieuw magisch moment op! We keken elkaar aan en alle 3 waren we volledig en ook letterlijk in de wolken van wat we zojuist hadden gezien. Langzaamaan bereidden we ons voor op de wandeling naar de tent om deze af te gaan bouwen. Vanaf dit moment doen alle woorden tekort aan wat ik toen beleefd, gevoeld, gehoord en gezien heb.

De grond begon te trillen en we hoorden knal die harder was dan alles wat ik ooit heb gehoord. Op dat moment denk je echt in een film te zitten en weet je niet wat er gebeurd. Het is iets wat je nog nooit gevoeld of ervaren hebt, dus het is angst en een opgewonden gevoel in één. We bleken live getuigen te mogen zijn van één van grootste erupties in de afgelopen tijd van deze vulkaan. Dit was ook het moment dat Carlos me letterlijk in de armen vloog en me begon te zoenen en 100 keer vertelde hoe speciaal dit wel niet was. Hij rende naar mijn camera en heeft mij direct vastgelegd met de ongekend grote rookpluim die uit de vulkaan kwam zetten. Als je je eigen gids ziet springen en je in de armen vliegt weet je dat je getuige bent van iets heel moois. Hoe moesten wij ons wel niet voelen als hij het al zo beleefde. Er kwam eigenlijk geen zinnig woord uit ons zoals ook op de video’s is te zien en we hebben het vol ongeloof bekeken. Wat een kracht zit er achter zo een uitbarsting, het is werkelijk ongekend! Wij bevonden ons op 3772 meter, maar op ten duur lag de hele stad en alle vulkanen in de schaduw en kwam de as en rook ver boven ons over ons heen zetten. Puur ongeloof en enthousiasme doen nog zwaar tekort aan wat je op zo een moment echt voelt. We hebben elkaar tientallen keren omhelst en gezoend en voor ons drie was het letterlijk de ervaring van ons leven! Ik kan niets anders zeggen. Dit is ook het moment dat ik jullie even terug neem naar het moment dat Carlos ons corrigeerde en verzekerde dat het beter was om vandaag op de top te overnachten, ook al was de tent bij de krater opzetten avontuurlijker geweest en had dit onze voorkeur. Als onze tent dus daar had gestaan was onze enige hoop geweest om alles achter te laten en te rennen voor ons leven verzekerde Carlos ons. Het gevoel en kippenvel wat je dan krijgt toen we dit beseften is niet onder woorden te brengen. Op dat moment ga je het “ gevoel” en “connectie” van Carlos opeens veel serieuzer nemen en gingen we deze man nog meer waarderen. Hoe speciaal dat je nog geen 2 dagen met mensen optrekt en zulke waardering en ervaringen kan delen terwijl je de dag ervoor nog geen idee had! Na alle emoties gingen we terug naar de tent om deze in alle vreugde af te bouwen samen met de overige spullen. Opnieuw de spullen verdeeld en we waren klaar voor de afdaling. Ook al was deze in 2 uur gedaan, wat heb ik hier een spierpijn van gehad zeg! Tot en met de dag van vandaag (5 dagen later) voel ik het nog steeds bij iedere stap. Het afdalen is werkelijk killing en 3 keer heb ik het zand, as en stenen van dichterbij mogen bekijken omdat mijn schoenen het even niet meer snapten. Bij het bereiken van ons busje is het eerste wat je doet je backpack af gooien en terugkijken naar de top waar je net vandaan komt. Het cirkeltje is rond…. maar het gevoel lijkt een hele andere wereld op de top dan terug in de bewoonde wereld. Het was echt even wennen om terug te zijn, hoe raar dit ook klinkt. De middag en avond zelf hebben we genoten van het niets doen, de verhalen, de foto’s en de video’s.

Verwennerij

Alsof alles op zijn plek viel hoorde ik al meerdere malen over de nabij gelegen hot springs in de bergen. Wat is er nou lekkerder dan de dag na dit vulkaanavontuur te chillen in natuurlijke hot springs in de bergen?! Dat is dan ook precies wat deze jongen heeft gedaan. Na het opstaan de volgende ochtend zou een shuttle me brengen naar de ingang van de hot springs hoog gelegen in de bergen. Daar eenmaal aangekomen zie je de stoom boven de verschillende baden uitkomen in een tropische omgeving hoog in de bergen. Wat heb ik hier genoten zeg! De pijnlijke beentjes in het hete water en met een muziekje in letterlijk uren achterover leunen. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Het af en toe van bad verwisselen zorgde voor een herbeleving van de kou op de vulkaan, maar des te warmer voelde het water weer aan daarna! Alles klopte: Mijn pijnlijke beentjes in het hete water, het relax gevoel, het uitzicht op de bergen en tropische planten en de herinneringen aan gisteren…..

Dit is waar we een einde breien aan blog 3. Voor nu blijven we nog even in Guatemala en zijn we inmiddels al 5 dagen verder dan deze blog en veilig in Antigua beland! Ook daarna zal ik nog wat daagjes doorbrengen in Guatemala alvorens af te reizen naar Honduras. De belofte is om mijn volgende blog eerder te posten dan dat deze blog heeft geduurd, want wat waren deze 5 dagen ook al weer een rollercoaster aan belevenissen en emoties! Waarschijnlijk moet het geen probleem zijn aangezien ik in Honduras de avonden vooral in de hangmatjes van de hostels zal doorbrengen. Waarom? Omdat het ontwijken van Machetes niet mijn sterkste punt is denk ik en ik ook erg uit kijk naar Nicaragua en Costa Rica in de weken hierna. Dus voor nu: Hasta la vista baby! Ricky is still going strong! XX Pretty Ricky