Van Tranquilo naar Ya man!!

En daar zijn we alweer!! Inmiddels zit dagje 21 er alweer zo goed als op en hebben we Mexico na precies 14 dagen even gedag gezegd en ben ik van Belize aan het genieten. De vibe verschild weinig, alhoewel de mensen op Belize nog meer relaxed zijn en altijd een praatje met je maken. Van tranquilo naar “Ya man!” kon ik best snel aan wennen!! Origineel had ik 3 weken Mexico gepland, dus degenen die na mijn eerste video rekenwonders zijn geworden, met dank aan de Maya's, zullen vast denken: 3 weken is toch 21 dagen?? Scherp! Route technisch zal ik eerst Belize onveilig maken, waarna ik Guatemala in zal duiken (nee dit is 1 van de mooiste landen in Centraal-Amerika en geen tropische zee) om vervolgens nog een side-trip van een 7-8 dagen naar Mexico te maken. Waarom? Behalve route technisch houd ik dat nog even geheim en komen jullie daar later achter!

Na jullie verlaten te hebben met een cultureel dagje in Valladolid, heb ik met een Fransman uit mijn hostel tortilla’s gegeten in een lokaal restaurant waarna we het centrale plein op zijn gaan zoeken in de avonduren. Pasen wordt hier groots gevierd met optochten, podia en preken op alle pleinen en rondom alle kerken in de stad. Vrijwel iedereen is hier dan ook te vinden en indrukwekkend om te zien met hoeveel passie mensen van alle leeftijden hier Pasen vieren in christelijke stijl. Tot in de late uurtjes hebben we de cultuur opgesnoven en genoten van de optochten. De volgende dag zouden de mensen die ik heb leren kennen in het hostel Chitzen Itza gaan bezoeken, waardoor ik besloot mijn eigen weg te gaan. Vol goede moed had ik het strakke plan gemaakt om vroeg te vertrekken voor de ruïnes van Ek-Balam om dezelfde dag de bus te pakken naar Cobá om daar de ruïnes in de bossen te gaan bezichtigen. Wat een dag zou dit worden!

Magische momenten

Na een collectivo te hebben gevonden en ons met 5 man in de auto gepropt te hebben vertrok ik in de vroege morgen naar Ek-Balam. Na 45 minuten ben je nog nooit zo blij geweest een auto uit te mogen en werden we voor de ingang afgezet. Voor al deze archeologische vondsten betaal je één prijs, waarna je vrij bent het hele gebied zelf te verkennen. De ruïnes liggen hier vrij dicht bij elkaar, maar voor het eerst zag ik ruïnes in een jungle-achtige omgeving, wat iets magisch heeft! Daarnaast mag je deze, net zoals die in Cobá ook nog eens beklimmen! Elke archeologische plek heeft iedere keer zijn eigen unieke ontwerp, geschiedenis, verhalen, ligging etc. waardoor je keer op keer denkt: WAUW! Eenmaal bij de grootste ruïne terecht gekomen spreekt eigenlijk alles je tegen om de trap te gaan beklimmen: De tropische zon boven op je hoofd waardoor je zo erg zweet dat je gewoon verbaasd bent, de mensen die in de meest vreemde standjes de trap beklimmen (kruipend, op de knieën, liggend, achterstevoren), de treden die niet gemaakt zijn voor maatje 47 zonder leuningen en ga zo maar door! Als je dan ook nog een gids zijn groep hoort vertellen dat bij veel van dit soort ruïnes er vroeger standaard ambulances klaar stonden om mensen af te voeren wordt het alleen maar leuker!! Uiteraard ben ik in 1 sprint naar boven gegaan, omdat het uitzicht wat je daar krijgt in 1 woord adembenemend is! Je moet aan sommige kanten wel even de petjes en hoedjes in de bomen wegdenken……Het bleek dat ze hier niet in de bomen groeien, maar afkomstig zijn van de mensen die niet door hebben dat het iets harder waait als je boven de bomen uit komt. Als de zon op de andere ruïnes valt en je die vanaf deze plek bekijkt is het werkelijk onbeschrijfelijk. Na een korte wandeling door de omliggende jungle en wat aanvaringen met leguanen waar ik te dichtbij kwam waren we helemaal klaar voor Cobá.

Om naar Cobá af te reizen moest ik eerst weer terug zien te komen naar Valladolid om vervolgens de bus te pakken naar Cobá. Daar eenmaal rond 4 uur aangekomen was ik bang dat het park ieder moment zou gaan sluiten omdat iedereen terugliep naar de bus waar ik net uit stapte. Gelukkig bleek het voor een iets hogere prijs open te zijn tot half 7, waardoor het niet alleen veel rustiger was maar het met zonsondergang nog mooier zou zijn. Toen ik de plattegrond van de omgeving zag schrok ik even, aangezien het nog 3 kilometer lopen zou zijn naar de Nohoch Mul Pyramid dwars door het regenwoud heen. Nou vind ik een stukje lopen door de natuur totaal geen straf, maar man wat was ik blij toen ik de pyramide bereikt had met deze temperaturen en luchtvochtigheid. Die Maya’s denken ook niet na om deze het verst van de ingang te zetten! Ook hier zag ik mensen kruipend de trap af komen en in het midden was een touw gespannen om je aan vast te houden. Na de top bereikt te hebben hoopte ik dat mijn gezweet geen waterval van de trappen had gemaakt. Normaal loop ik met een backpack van 85 liter op mijn rug, maar ook nu liep er 85 liter langs mijn rug! Man man man…..Na ongeveer 20 minuten uitwaaien was het zo ver: De zon ging onder en verrassend genoeg bleef ik als enige over op de pyramide. Na wat foto’s te hebben genomen heb ik letterlijk anderhalf uur op de rand gezeten en genoten van het uitzicht en van de kilometers jungle aan alle kanten waar je je boven bevindt. Dat alles terwijl de zonder onder gaat en met een heerlijk briesje: Jullie hadden erbij moeten zijn!

Saved by the Maya’s

Rond half 7 liep ik terug richting de bushalte. Nou gaat het hier allemaal niet zo officieel, dus er stond groot aangegeven dat tickets en informatie gekocht konden worden aan de kant van de straat wat dus gewoon een huis van iemand bleek te zijn. Mij werd verzekerd dat de bus om 7 uur zou komen, dus dat ik rustig kon wachten. Om half 8 had ik de Mexicaanse stijl al enigszins ingecalculeerd en begon ik hem toch wel enigszins te knijpen. Na opnieuw vragen bleek het vakantie te zijn en Pasen, maar dat hij dan om 8 uur zou komen dus nog even geduld…….Om 10 voor half 9 begon ik toch weer te zweten zoals bij het beklimmen van de Pyramides en kreeg ik te horen dat door de vakantie de bussen misschien niet rijden….Er zat dus niets anders op dan een kamer in Cobá te vinden…..Tijdens mijn zoektocht kwam ik bij een hotel, restaurant aan waar de familie mij vertelde dat de laatste bus van een andere maatschappij om half 10 zou komen. Uiteraard geloofde ik helemaal niets meer, maar vol goede moed had ik wat te eten besteld omdat ik inmiddels haast omviel na deze dag. Tijdens het eten heb ik verhalen gedeeld met de zoon van de familie die me vertelde dat ze een echte Maya familie zijn en hier het hotel/restaurant runnen. Dit werd een superervaring waarin hij me veel uitlegde over de cultuur en me enkele zinnen in Maya heeft geleerd. Ik vond dit gesprek zo geweldig dat ik opeens alle frustratie en stress was vergeten. Na een afscheid op de Maya manier kwam er om half 10 echt een bus de hoek om zetten en was mijn dag alsnog gered om terug in Valladolid te komen! Helden zijn het die Maya’s! Hier eenmaal aangekomen ben ik met Will en Erin uit mijn hostel de stad in gegaan omdat er wederom van alles te doen en te zien was. Hier hebben we op het lokale plein een Mexicaan leren kennen die ons naar een leuke tent zou brengen per taxi. Volgens mij hebben ze hier nog nooit zo een raar stel bij elkaar gezien: een 52-jarige Amerikaan, een 2-meter lange Nederlander, een Canadese student vol tattoo’s en een lokale Mexicaan compleet met sombrero, tasje en alles erop en eraan. Na een half uur rond te rijden en het hele levensverhaal van onze Mexicaanse vriend gehoord te hebben bleek dat hij de chauffeur gewoon had gezegd wat rond te rijden. Rondrijden of niet: Gelachen hebben we en wij vonden de hele ervaring geweldig! Wat kunnen Mexicanen toch vol passie over het leven en hun ervaringen praten. Al deze ritjes, ook in gewone bussen, moet je je Bob Marley stijl muziek voorstellen dat wordt afgespeeld terwijl je van de omgeving geniet, i like the vibe!

In 1 dag van Noord naar Zuid, wat maakt het uit!

De volgende dag heb ik een trip gemaakt naar Rio Lagartos wat helemaal in de top ligt van Yucatan. Het was een haast 3-uur lange busrit via een overstap in Tizimin. Het laatste stuk rijd je 5 kwartier lang op 1 rechte weg door niets anders dan open velden met hier en daar een verdwaalde palmboom. Alsof je op een eigen ontdekkingsreis bent waar nog nooit iemand geweest is, dat gevoel krijg je hier constant. Daar eenmaal aangekomen ben ik compleet met boot en gids de mangroves, zee en rivieren op gegaan om hier als enige plek o.a. flamingo’s in het wild te spotten. Als je deze beesten met die felle roze/oranje kleuren in het wild ziet geeft dat een beeld wat je niet vaak ergens anders zal zien. Uiteindelijk hebben we 2 uur lang door de mangroves gevaren en hier krokodillen en allerlei soorten vogels gespot. In dit soort omgevingen waar alles klopt lijkt iedere vogel nog mooier dan de anderen.

Na een enigszins vermoeiende terugreis die langer duurde dan ik dacht ben ik vroeg gaan slapen om de volgende dag juist af te reizen naar het verre zuiden van Yucatan. Om 5.30 stond ik klaar voor mijn eerste echte langere doorreis om vanuit Valladolid te vertrekken naar Chetumal: een 5 en half uur durende busrit. Ik had besloten om te verblijven in Mahahual, een plaatsje wat op de kaart dichtbij Chetumal ligt maar nog eens 2,5 uur duurde om er te komen. Eenmaal aangekomen in hostel Bluekay was het direct genieten: Het hostel ligt direct aan de kust en het strand van de Caribische zee en in alles is voorzien: strandstoelen, hangmatten, een strandbar, je bed op nog geen 50 meter van het strand en noem het maar op! Ook deze stranden zijn wederom prachtig en nog geen half uur na het inchecken kwam ik in contact met een Pools stel dat sinds gisteren was aangekomen om hier voor enkele maanden vrijwilligerswerk te doen. Ik met mijn sustainability hartje dacht natuurlijk gelijk aan bescherming van het koraal, de stranden, de dieren en hun leefgebied in de omgeving……Blijkt dat ze voor hun hulp in het hostel, de strandclub en op de stranden etc. gratis onderdak, eten, vervoer etc. op deze locatie krijgen. Vervelend en gewaagd! Het bleek dat ze hetzelfde al in Miami en Colombia hadden gedaan, dus voor al die mensen die nog niet weten wat met hun toekomst te doen: je kan gratis op dit soort oorden vertoeven voor meerdere maanden! All you have to do is een beetje helpen met de dagelijkse gang van zaken. Na een tijd met hen gepraat te hebben wilde ik graag nog even van de vroege avond gebruik maken om langs het water het dorpje te verkennen. Geheel Mahahual strekt zich uit langs de stranden aan 1 grote straat….Een stuk van de kust vandaan vind je downtown Mahahual, maar dit lijkt in tegenstelling tot de kust net een spookstad. Een grotere tegenstelling bestaat er haast niet.

Samen met het Poolse stel besloten we, sportief als we alle 3 zijn, in een gekke bui langs het strand te gaan hardlopen om zo het dorp te verkennen. Supertof om dit met mensen te doen die je net hebt leren kennen! Opeens vond ik hardlopen een stuk minder erg dan normaal. Na deze uitputtende dag was het vroeg opzoeken van een bedje nog mijn enige doel!

Even de temperatuur wat verhogen!

De volgende dag moest ik er dan echt aan geloven: na enige dagen wat hoesten en proesten werd ik dan echt ziek! Koorts, hoofdpijn, snotteren en oorpijn: het hele pakket hebben we mogen ervaren. Met 30-35 graden heb ik nog nooit van mijn leven het ziek zijn zo beleefd. Alsof je bij iedere keer hoesten een half uur lucht moet happen…… Kun je je voorstellen het met 30 graden soms ineens ijskoud te hebben? Ik ook niet, maar mijn lange broek en maart liefst 2 truien zijn voor het eerst deze dag mijn tas uit gekomen omdat ik voor mijn gevoel bevroor! Ambitieus als we toch zijn kan ik geen dag voorbij laten gaan door niets te doen, maar wilde ik het wel in eigen hand houden. Overal werd geadverteerd met fietsverhuur en in de morgen heb ik een fiets gehuurd om de gehele boulevard af te fietsen en downtown Mahahual te verkennen. Het contrast is werkelijk onbeschrijfelijk en je ziet hier straten en straten na elkaar met vervallen gebouwen waar niets maar dan ook niets gebeurd. Het heeft een soort filmsfeer en onwerkelijk gevoel op hetzelfde moment, maar heel cool om te zien in contrast met Mahahual aan het strand nog geen 2 kilometer verderop. De rest van de dag heb ik geprobeerd rustig aan te doen en van een hangmat aan het strand mijn grootste vriend gemaakt. Dit was het ideale moment om ook even serieus aandacht te besteden aan mijn Spaans. Ik zou jullie graag mee willen laten lachen in de situaties waarin ik in mijn beste Spaans dingen probeer te vragen, maar enige bijspijkering was zeker gewenst:) Uiteindelijk werd ik om half 11 wakker in mijn hangmat op het strand, in mijn 2 truien…..Die hangmatten liggen eigenlijk prima en zo aan het strand is dit gemakkelijk uren vol te houden.

Ik moet er toch aan geloven!

Voor wie dacht dat de Mexicanen zich alleen aan de stranden bevinden: de meren hier zijn ook absoluut schitterend. Nog half ziek besloot ik toch mijn laatste dag in Mahahual te benutten en per bus af te reizen naar Bacalar. Hier bevindt zich één van de mooiste meren van Centraal-Amerika en wordt ook wel het meer van de 7 kleuren genoemd: Laguna de Bacalar. Waarom het zo heet laat ik graag aan de foto’s over die hopelijk de helft kunnen weergeven van hoe mooi het zien van al deze verschillende kleuren water werkelijk is. Een aardige wandeling naar het meer toe, een bezoek aan Fuerte San Filipe en een laatste wandeling naar een pier in het vrije zwemgedeelte maakte de dag compleet. Ik heb me er niet aan gewaagd om met mijn zieke hoofd het water in te gaan, dus heb hier op de rand van de pier genoten van hoe mooi dit meer daadwerkelijk is.

Mahahual en Bacalar waren de eerste kleinere dorpjes waar ik er dan echt aan moest geloven: Schreeuwende en springende mensen die koste wat het kost met me op de foto wilden. Tot nu toe waren het gek genoeg alleen de Amerikanen of Europeanen in de hostels die me vertelden dat ik erg lang was. Altijd goed hier toch even aan herinnerd te worden voor het geval dat ik het vergeet! Of het simpelweg fans waren in deze kleinere dorpjes of omdat ze daadwerkelijk nog nooit zo een lang iemand hadden gezien heb ik niet aan iedereen gevraagd, maar wat een gekte! De mensen bleven komen en zelf heb ik er ook maar wat leuke momenten van gemaakt. Zolang ik dan maar met de vrouwen op de foto mocht vonden we al snel een overeenkomst, dus zoals onze vriend Johan ons al zei: Elk nadeel heb ze voordeel! Vooral in de kleinere dorpjes weten mensen echt niet wat ze zien als je langs loopt. Niet zo gek dat de mensen in de kleinere (Maya) dorpjes vaak nog niet eens 1.50 meter zijn. Dus ik een toptijd in hun land, dan gun ik hun ook graag een momentje! Tijd hebben we genoegJ

Next stop: Belize

De volgende dag heb ik vroeg mijn spullen gepakt om anderhalf uur af te reizen naar Chetumal. Dit is een grotere stad in dit gedeelte van Mexico, vlak tegen de grens van Belize. Ik had hier één overnachting geboekt zodat ik deze dag nog kon zien wat Chetumal de backpackers te bieden heeft. Ik had al gelezen dat er in Chetumal zelf weinig te zien is, maar heb toch bij aankomst mijn ronde door de stad gedaan. Het is een typisch Mexicaanse stad met het vierkante straatbeeld en de vele pleintjes waar iedereen samenkomt, maar als backpacker wil je hier niet langer dan 1 dag zijn. Alhoewel ik het leuk vind om in iedere stad altijd even op ontdekkingsreis te gaan, kunnen we niet altijd de jackpot hebben en zijn we hier puur beland voor de doorreis naar Belize.

De reis en dus ook grensovergang naar Belize ging per boot en alvorens af te reizen naar San Pedro was dit mijn eerste bizarre douane ervaring op deze reis. Er zullen er ongetwijfeld nog vele volgen, maar na de immigratie overtuigd te hebben dat ik geen 40 euro ging betalen als fee om het land simpelweg te verlaten werden we in 1 lijn opgesteld bij de boot. Hier kwamen 3 mannen van het Mexicaanse leger inclusief honden en machinegeweren op ons af lopen en keken iedereen recht in de ogen aan. Iedereen moest voor zijn eigen tassen gaan staan en na een epische staredown contest gingen de honden aan de slag terwijl de mannen ijsberend met machinegeweren voor je langs liepen. Nou is het meest shockerende wat ik bij me heb een roze shirt, maar het was toch wel even een ander gevoel dan op Schiphol!

Eenmaal in de boot kwam ik na anderhalf uur stuiteren op het water aan in Belize, San Pedro ofwel Ambergris Caye. Eerlijk gezegd wist ik weinig van Belize af en vanaf het inchecken liet ik graag alles op me afkomen! Ik kan voor de honderdste keer weer gaan beginnen over de stranden ( wat ik nu dus ook weer doe), maar Belize staat bekend als duikland en wil je ooit genieten van serieus mooie stranden en zee/beschermde koralen etc. : Belize is jouw land!

Kennismaking met Belize: Rum punch en chicken drop!

Dezelfde middag was Nina, een Amerikaanse, ingecheckt in het hostel en hebben we samen plannen gemaakt voor de dagen dat ik in San Pedro zou zijn. Een betere introductie in de cultuur van Belize konden we niet krijgen met de gratis rum punch iedere avond in het hostel en de chicken drop die dezelfde avond in het park voor ons hostel plaatsvond! Rum wordt hier de hele dag door gedronken en chicken drop is een evenement waar iedereen zich op een plein verzameld en je een dollar inzet op een bepaald vlak op de grond en ze een chicken van hoog laten vallen. Valt de kip op jouw nummer dan win je een aanzienlijk bedrag! Geniaal om te zien, het lijkt net de aandelenbeurs hoe fanatiek iedereen hier staat te springen. Dat gezien te hebben in het park vlak voor ons hostel en genoten te hebben van de rum konden we goed gaan slapen.

De volgende dag moesten Nina en ik volledig gereed ons om 8.30 uur bij onze vrienden van Searious Adventures op het strand melden om te snorkelen in het Hol-chan Marine Reserve en in Shark and Stingray alley. Het gebied is alleen begaanbaar met gidsen en onze vrienden James en Frank namen ons mee op hun catamaran voor een tour van een hele dag. Alles was aanwezig: de Bahama seats voorop het dek om in te lounchen, de strandstoelen achter op het dek, de “Ya man” chillmuziek en de drankjes in de vorm van een nieuw rum en lokaal bier. De 2 uur zeilen naar onze eerste bestemming waren dan ook totaal niet vervelend en ondertussen vertelde James ons verschillende feitjes over de eilanden die we passeerden. Zo is het eiland Caye Caulker volledig in tweeen gesplitst door een orkaan en heeft Harrisson Ford op een deel van het eiland zijn film The Musquito Coast gemaakt .Eenmaal aangekomen in het Hol-Chan reserve was ik erg opgewonden: Eindelijk ging ik dan snorkelen in één van de mooiste gebieden ter wereld om zo metershoog koraal, zeeschildpadden, vele tropische vissen, barracuda’s, roggen en haaien van dichtbij te kunnen zien. Een uur lang hebben we samen met onze gids het hele gebied door gezwommen wat trouwens best uitputtend is! Toen James naar de bodem dook en daar een grote groene murene onder een rots vandaan toverde schrok ik wel even toen deze recht mijn kant op kwam! Supercool om deze in het wild te zien, maar ik weet niet of jullie deze beesten wel eens goed bekeken hebben? Zelfs in Blijdorp vind ik dit veruit de engste beesten die er zijn. Wat was ik blij toen ik een echte zeeschildpad van heel dichtbij kon zien! Geweldig hoe deze beesten genieten van hun omgeving en zich nergens wat van aantrekken.

“Verdwalen is onmogelijk”

Na wat uithijgen op de catamaran kwamen na een half uur aan bij Shark en stingray alley. Dit gebied van het Reef zit bomvol verschillende soorten haaien en grote roggen. Nadat we deze vriendjes even de tijd hadden gegeven onze boot op te komen zoeken ben ik met de helft van de groep het water in gesprongen. Dit was het moment dat er toch een paar afhakers waren die vanaf de boot toekeken. Als je grote roggen en haaien aan alle kanten je omcirkelen is het geweldig en een eng gevoel tegelijk. Het was in ieder geval top om te kunnen doen! Na het snorkelgedeelte gingen we daar naar Caye Caulker, waar we 2 uurtjes kregen om het eiland te bekijken. We hebben hier aan het strand een perfecte Burrito naar binnen zitten werken en de boulevard verkend. Het mooie aan de steden op deze eilanden is dat ze allemaal bestaan uit 2 of hooguit 3 straten: Front street, Middle street en Back Street. Meer is er niet! Dit bevalt mij wel moet ik zeggen, aangezien ik nu zelfs zonder kaart de weg terug wist te vinden! Slimme gasten die mensen in Belize. Overal op straat spreken mensen je aan alsof je hun beste vriend bent en willen je graag helpen, daar zouden we in Nederland wat van kunnen leren! Tijdens het teruglopen naar de boot vroeg een man op een bankje ons om wat geld, waarop Nina hem onze rum aanbood….Niet erbij nadenkende dat deze man waarschijnlijk alcoholist wis en daarom om geld vroeg……..Eenmaal terug bij de catamaran hadden we een terugreis van 2 en half uur voor de boeg. De terugreis hebben we puur en alleen gezeild, de perfecte muziek op de achtergrond en al liggende op het dek genieten van de omgeving. Dit zijn de momenten dat je denk hoe mooi het is om een eigen boot of catamaran te hebben en dit soort tochten te kunnen maken. Die 2 en half uur hadden van mijn part nog veel langer mogen duren! Bij terugkomst hebben we avond perfect afgesloten door met een groepje van ons hostel, inclusief de 2 eigenaren wat supertof was, te eten in een lokaal restaurantje. Het mooie is dat je hier vrijwel overal een goede maaltijd kan krijgen voor 7-10 euro en tegelijk een topavond hebt in lokale sferen. Voor de kaasliefhebbers: Het blijkt dat alles hier met kaas geserveerd wordt, dus toen ik een soort tortilla met kaas bestelde vroeg de vrouw mij ongeveer 5 keer dat ik dus “cheese on cheese” wilde. Het was hier heel normaal, maar rice en beans schijnt hier ook iets heel anders te zijn dan beans en rice, dus dat verklaarde misschien waarom ik het niet helemaal snapte en nog steeds niet! Maar zo lang deze jongen lekker eten voorgeschoteld krijgt is het al snel goed!

Ik dacht dat ik thuis veel deed op 1 dag

Mijn plan was om Belize in een week te verkennen en vanaf de eilanden naar het vaste land af te reizen om daar ook nog wat activiteiten te doen. Aangezien Nina de volgende dag eigenlijk weer een activiteit wilde doen heb ik de plannen gewijzigd en me aangesloten. Dit betekende dat we om 5.30 uur paraat moesten staan om af te reizen naar het vaste land per boot en auto om daar een topdag te beleven met het zien van één van de mooiste Maya sites in Belize, een zipline tour dwars door het echte regenwoud en cave tubing. We hadden een groep van 6 met twee Amerikanen van rond de 50, een net getrouwd stel en Nina en ik. Wat een topgroep! De gehele dag zijn we met elkaar opgetrokken en het leek net 1 grote vriendengroep zoveel hebben we gelachen. Voor iedereen die dit ooit van plan is: Brown Sugar is your man! Deze man heeft ons de hele dag vermaakt met zijn verhalen en wist werkelijk alles te vertellen over wat we tegen kwamen. Over de Maya ruïnes in Xunantunich wist hij precies te vertellen welk gebouw waar voor gebruikt werd, wie op welke plek sliep en waarom en hoe het er destijds uit zag en aan toe ging. Deze man doet al 34 jaar dit soort tours en is werkelijk een legende. Iedere minuut raak je nog meer geïnteresseerd in de verhalen rondom deze plekken. Vanaf de top had je een geweldig uitzicht en kon je zelfs Guatemala zien liggen: een plek waar normaal alleen de koning mocht komen om dit uitzicht te hebben. Na een korte tour sprongen we weer in de bus om naar Xibalba af te reizen. Hier gingen we de adrenaline wat opkrikken en ziplinen door het echte regenwoud. In totaal hebben we 9 verschillende ziplines gedaan waaronder één van 300 meter dwars door de jungle en over de rivier. Gelukkig horen jullie mij niet schreeuwen op foto’s, ook al was het puur door de adrenaline natuurlijk! Er was niets lekkerder dan na het geheel doorzweten tijdens het ziplinen de grotten en het water in te duiken voor het cave tuben. Hier zit je in een opblaasband aan elkaar vast en ga je door de stroming de grotten door en sleurt de gids je mee als de stroming het even af laat weten. Dit waren de originele grotten waar de Maya’s al hun rituelen deden en ik denk dat dit wel het meest indrukwekkend was om te zien! Het heeft iets magisch als je door die gigantische grotten drijft en hoort wat hier vroeger precies plaatsvond. Het bizarre is dat Brown Sugar, een man van 56, de hele weg 6 man meesleurt terwijl hij op zijn rug in het water zwemt. Over fit zijn gesproken! Het bleek dat hier ook een deel van de eerste Indiana Jones film is opgenomen wat het helemaal bijzonder maakte om te zien! Een uur lang hebben we door de grotten en de jungle rivier gedreven en eigenlijk hebben we vrijwel geen woord gezegd met zijn allen, behalve WAUW!. Dit zegt volgens mij al meer dan genoeg! Zodra je de grot uit komt zie je ook nog eens aan beide kanten rotspartijen en niets anders dan puur regenwoud. Het lijkt net 1 grote film en schilderij in één.

Onverwachte doodsangst!

Maar toen kwam het! We moesten de laatste boot van 17.30 uur halen om terug naar San Pedro te kunnen, anders zaten we vast op het vaste land. Brown Sugar was bekend om zijn tours en kon ervoor zorgen dat je al deze dingen op één dag kon zien en je weer op tijd bij de boot bracht. Nu houd ik wel van stevig doorrijden, maar dit was letterlijk doodsangst bij ons allen……Op een tweebaans weg reed onze vriend Brown Sugar constant 90-95 mijl per uur (145 km/h) met een 15-persoons busje. Met deze snelheid rechts inhalen, links inhalen, voor bochten nog snel even inhalen, keihard afremmen voor de hobbels….Alles zat in deze rit. Wij werden serieus steeds stiller, keken elkaar aan en hadden zoiets nog nooit meegemaakt. Onverantwoord was het wel, want op het moment dat Brown Sugar een hond niet meer kon ontwijken en deze helaas dood reed sloeg de sfeer in de bus wat om….De meiden barsten in tranen uit en wij begonnen toch serieus bang te worden of dit het wel waard was. Op één of andere manier hebben we ons overgegeven aan Brown Sugar en erop vertrouwd dat hij dit al jaren doet om zo de boot te halen. Uiteindelijk kwamen we 5 minuten voordat de boot vertrok aan en tot op de dag vandaag hebben we het nog steeds over deze bizarre rit….Na nog eens een boottocht van anderhalf uur kwamen we na een slopende dag terug aan in San Pedro. Hier hebben we ultiem gechillt in de Sand Bar om de dag nog eens goed door te nemen en tegelijk goed af te sluiten.

Entering paradise

De volgende dag had ik 1 nacht geboekt op Caye Caulker. De vorige dag hadden we dit eiland 2 uurtjes bezocht, waarvan anderhalf uur de lunch was dus ik wilde het nog altijd graag zien. Daar aangekomen was ik werkelijk doodmoe van de afgelopen dagen….Wat me heeft doen besluiten de kayak te pakken weet ik niet, maar het leek me leuk het eiland dit keer van de andere kant te bekijken. Omdat het eiland gesplitst is door een orkaan in de jaren 70 is er nu 1 groot gedeelte met ongerepte natuur welke alleen per boot of Kayak te bereiken is. Vol goede moed en vertrouwende op mijn kayak skills ben ik in mijn gewone zomerkleren de kayak in gestapt en ruim 2 en half uur het eiland verkend per kayak. Caye Caulker is een eiland waar ik al veel over gelezen had, maar de stranden en het water zijn werkelijk prachtig. Soms heb ik de kayak even stilgelegd en puur genoten van de omgeving als je op het superheldere water dobbert. Na enige tijd kwam ik er wel achter dat kayakken een serieuze workout is en mijn buikspieren en schouders gingen serieus protesteren waarom ik hier eigenlijk aan begonnen was. Altijd leuk als je dit begint te voelen als je net op het verste punt bent! Ik denk dat ik thuis in ieder geval alleen maar ga kayakken als workout!

De volgende dag zou ik afreizen naar Belize City, maar in de vroege morgen had ik nog een tour geboekt naar het Crocodile and nature reserve op het noordelijkste puntje van Caye Caulker. Dit is puur ongerepte beschermde natuur waar je in de vroege morgen de mooiste tropische vogels en wilde krokodillen ging spotten. Helaas hebben hier ook een stuk of 200 muggen mij gespot, maar vooral het zien van de krokodillen in het wild is iets wat ik altijd al wilde. Geen hokken, geen dierentuin, maar krokodillen die je ziet zwemmen in hun echte leefomgeving. Bij dit soort tours is het altijd maar afwachten of je ook echt deze beesten gaat zien, dus ik was superblij toen we toch 4 krokodillen in totaal hebben kunnen spotten.

Terug naar de werkelijkheid

Na al deze schitterende belevenissen, activiteiten en mooie natuur zou ik afreizen naar Belize City om daar 1 nacht te blijven en daarna door te reizen. Ik had voor mezelf besloten dat de aankomende 3 dagen in Belize City en San Ignacio wat rustiger aan ging doen en over ging op de culturele tour. Belize City staat bekend omdat het niet zo veilig is, dus bij aankomst in de middag heb ik direct de kaart gepakt om overdag nog wat van de stad te kunnen zien. Naast dat het direct aan het water ligt en dus altijd mooie plaatjes oplevert staat de stad vol van de geschiedenis en heeft het verschillende historische punten. Aan de hand van deze punten zoals Memorial parks, Tourism village, cathedralen uit de jaren 1300 en musea ben ik de stad gaan verkennen en leren kennen. Weer even heel wat anders, maar daarom niet minder leuk om te doen! De host in het Seaside Guesthouse waar ik deze nacht verbleef was zo onder de indruk van mijn lengte dat ze na een fotoshoot met mij, van voor mijn gevoel een half uur, me een privekamer aanbood zonder bijbetaling. Alsof alles samen kwam na de afgelopen slopende dagen!

Vanuit Belize City heb ik de volgende dag mijn eerste echte Chickenbus ervaring gehad om richting San Ignacio af te reizen. Dit ligt tegen de grens van Guatemala en via een busreis van net geen 3 uur ben je hier vanuit Belize City. De chickenbussen zijn bekend voor backpackers, maar dit zijn de klassieke oude vaak gele bussen met bankjes, waar iedereen in gepropt wordt, de bagage overal tussen wordt gestopt of op het dak wordt gebonden en je zo al hobbelend op reis gaat. Het viel me eigenlijk reuze mee en zo reis je voor net 3 euro toch bijna 3 uur lang naar je volgende bestemming. Volgens mij haal ik daar thuis niet eens het Zuidplein mee……dus kan iemand even de RET en NS inlichten?? Eenmaal in San Ignacio aangekomen was het tijd voor een serieuze break en zijn we aan de blog begonnen om jullie te vriend te houden! Het was de tweede keer in deze 3 weken dat het vanuit het niets ook echt keihard begon te regenen, dus dit kwam ideaal uit!

Vandaag blijven we nog 1 dag in San Ignacio om hier nog even wat cultuur te snuiven: De San Ignacio (farmer’s) Market ( de grootste markt van Belize), Het Iguana conservation project (voor de bescherming van de leguanen) en de plaatselijke ruïnes. Met mijn achtergrond vind ik het cool om te zien dat hier ook dit soort projecten als het Iguana project lopen en het schijnt de nummer 1 activiteit in San Ignacio zelf te zijn volgens Tripadvisor, dus ik ben benieuwd! Waarschijnlijk zijn we morgen weer volledig opgeladen om af te reizen naar Guatemala! Wat heb ik hier een zin in!

Voor nu: Take care man, ya man!!