Dag 133 t/m 141: Made it too Middle Earth!

Na de fantastische tijd in Colombia is het tijd voor een kort blogje, ofwel: Ecuador! Ik heb maar 8 dagen in Ecuador doorgebracht om verschillende redenen. 1 ding is wel zeker: niet omdat het land saai is....want prachtig is het!

Zuid-Amerikaanse grenzen…altijd een nieuwe beleving

Mijn tijd in Colombia was langer dan gepland en met de perikelen van de gestolen tas, bankpassen en nieuwe telefoon en camera liep ik inmiddels ruim 2 weken achter op mijn planning. De beslissing was zwaar maar de Galápagoseilanden en de rest van Ecuador leken me een ideale bestemming om te bewaren voor een trip in de toekomst! Daarnaast was de recente gigantische aardbeving aan de kust van Ecuador ook niet echt rustgevend.... Maar terug naar het echie!! Wat ik gezien heb in Ecuador was 1 groot feest en voor het eerst sinds lange tijd gingen we weer echt de hoogte in! Na de vroege morgen in Ipiales en de Las Lajas Sanctuary bezocht te hebben in Colombia, was het 1 grote grap bij de grens....Het in- en uitstempelen heeft me in totaal 3 uur gekost waarvan 2 uur buiten in de regen in de rij te staan voor het uitstempelen. Het was 1 grote mensenmassa en helemaal verzopen met backpack en al was het binnen 10 seconde uitstempelen en op weg naar de volgende rij om Ecuador in te komen. Gelukkig heb je in al deze tijd genoeg minuten om met andere toeristen te praten en konden we samen een taxi delen naar de eerste de beste stad om van daar een bus naar Quito te pakken. Eenmaal in Quito aangekomen had ik een perfect hostel, zogenaamd "the Pod Experience". Het is een soort bedstede maar dan modern, met een superbreed bed ofwel je eigen kleine huisje in het hostel. Het was een perfecte sfeer met 2 avonden poolcompetities en het voelde als 1 grote familie.

Hobbit alert: Midden-Aarde bereikt!

Nu we in Ecuador waren en dus zo dicht bij de evenaar, was het tijd om naar Midden Aarde te reizen! Ik had uitgevonden hoe ik er met lokale bus kon komen en voor een halve euro was je een uur later bij het stadje aangekomen dat speciaal gevormd is als monument op de evenaar (Midden Aarde). Het plan was om alleen Mitad del Mundo het monument te bekijken, maar ik had geen idee dat er een hele “stad” was gebouwd voor dit punt op de aardbol. Voor een redelijke prijs kocht ik de all-in ticket en heb ik spontaan de hele dag hier doorgebracht. Het monument staat precies op de evenaar en het is best raar om erover na te denken dat je op dat moment precies op de evenaar staat. Het monument zelf is indrukwekkend en in het monument zelf kom je veel te weten over de verschillende mensen die in Ecuador wonen, de geschiedenis en barst het van de experimenten die te maken hebben met de zwaartekracht en de aarde. Leuk om te weten dat ik hier 0,5 procent lichter woog dan op de polen, dus misschien toch maar naar Ecuador verhuizen??

Dromen blijven dromen, maar avonturen worden herinneringen!

Voordat mijn reis begon was het een droom om een bergtop te beklimmen met op de top een gletsjer en dus met ijsschoenen en al de top te bereiken. Na het inlezen leek de Cotopaxi voor mij de ideale kans en hadden alle aanbevelingen van anderen me al super enthousiast gemaakt. Wat bleek…..toen ik in Quito ging informeren bleek je niet naar de top te kunnen op expeditie omdat de vulkaan de afgelopen tijd weer actief was geweest….De Cotopaxi en zijn gletsjer beklimmen ging het dus niet worden, maar uiteraard zochten we al snel naar een vervanging want plezier beleven stond nog altijd op één! Die dag zou ik alsnog naar de Cotopaxi afreizen om die te beklimmen tot en met 4100 meter (in plaats van haast 5900 meter), een wandeling te maken rondom een prachtig meer aan de basis van de vulkaan en uiteindelijk ruim 30 kilometer af te dalen van de vulkaan en direct door op de Panamerican Highway! Het leek me een aardig alternatief om alsnog te genieten van de Cotopaxi! Voor het eerst ging ik weer serieus de hoogte in en het blijft altijd een verrassing of iedereen tegen de hoogte kan….Ook dit keer was er weer één vrouw die helaas al vroegtijdig moest afhaken en snel moest afdalen. Hoogteziekte overkomt je plotseling en helaas geeft fitheid of ervaring in de bergen geen enkele garantie! We kwamen aan bij het meer op 3800 meter en dit was de eerste keer op mijn reis dat ik echt de bizarre kou mocht ervaren overdag. We liepen een prachtige route rondom het meer en op enig aandringen hebben we uiteindelijk tot 4300 meter gelopen. Het was verboden om hoger dan 4100 meter te gaan, maar onze gids wilde wel meewerken aan een klein avontuurtje. Het is en blijft een actieve onvoorspelbare vulkaan, dus gevaarlijk spelen met de natuur gingen we verder niet doen. Halverwege de wandeling rondom het meer gingen we even stijl de berg op om de 4300 meter te bereiken en prachtig uitzicht te hebben om de omringende bergen. En het was tevens de eerste keer dat ik de 4000 meter grens had bereikt!!

Cruisen op de Panamerican Highway, met het fietsie!

Na een korte afdaling en het vervolg van de wandeling rondom het meer en over het prachtige vlakke vulkaanlandschap was het tijd om de mountainbikes op te pakken! Een deel van deze tocht kunnen jullie terugzien in video 12 en het maakte de dag na het wandelen tot een perfecte dag. De fietstocht begon op het vlakke open vulkaanlandschap waarna we al snel een offroad afdaling hadden langs de basis van de vulkaan. We hadden geen idee, maar de laatste 10 kilometer kwamen we uit op de echte Panamerican Highway en konden we even serieus met maximale snelheid afdalen op het asfalt en ondertussen proberen te genieten van de fantastische ervaring en omgeving. Het Cotopaxi avontuur was alsnog een geslaagd avontuur geworden.

De volgende dag zouden we er geen minder avontuur van maken! Het was tijd voor een volle dag op weg naar de Quilotoa krater. Voordat we daar zouden aankomen hadden we de mogelijkheid om de indigious Indian market en de animal market in Saquisili te gaan bekijken. Ik had werkelijk geen idee wat te verwachten van deze markten en had zelfs geen idee dat we deze gingen bezoeken voordat we naar Quilotoa gingen. Voor mij blijft het altijd de vraag op de lokale markten hier: Bekijk ik nou de markt en de indigious mensen of bekijken zij mij?! Na wat heen en weer gestaar en wat "ohh's" en "ahh's" voor de lange Hollander was ik oprecht verbaasd over de Indian Market. Het waren de echte originele Indian inwoners van Ecuador die zich hier verzamelden om de meest typische producten aan elkaar te verkopen. Het is prachtig om te zien hoe de mensen met elkaar onderhandelen en de emoties die bij deze mensen te zien zijn. Het leken soms wel de documentaires over een land als Ecuador en voor mij was het de ideale gelegenheid om een keer te proberen de lokale mensen en hun emoties vast te leggen door te wachten op het juiste moment. Naar mijn mening is het fotograferen van mensen 1 van de moeilijkste dingen die er is, maar ik was best tevreden met mezelf en mijn nieuwe camera! Van nieuwe soorten fruit, de typische quinoa voor dit land, de meest bizarre soorten noten en groenten, complete varkenskoppen, levende kippen etc. Je kon het zo gek niet opnoemen en ik wist soms niet meer waar te kijken zoveel nieuwe indrukken doe je op als je op zo een lokale markt loopt.

Eindelijk weet ik wat “door merg en been” betekent…

Alsof het niet genoeg was gingen we ook nog naar de lokale animal markt in Saquisili, 5 minuten verderop. Hetzelfde principe maar hier onderhandelen de mensen over varkens, koeien, schapen en lama's! Bijzonder om te zien, maar hier haakten ook wat mensen af.....Ik weet niet of jullie ooit een varken hebben horen schreeuwen als hij door 3 man sterk achterin in een jeep wordt gesleurd en hoogstwaarschijnlijk weet hoe laat het is?? Dat geluid gaat werkelijk door eigen merg en been en na 5 minuten wil je letterlijk wegrennen...De lokale mensen zijn niet anders gewend en de beesten worden aan de lopende band verkocht en ingeladen in de auto's met 2 simpele touwtjes. Zo zie je door het gehele dorp jeeps rijden met lama's in de laadbak die boven de auto uitsteken en verdwaald om zich heen kijken. Voor de geïnteresseerden: een klein varkentje of lama is hier mee te nemen voor 30 dollar en een volwassen lama voor 120! Koopje!!

Tijd om de gekke Hollander uit te hangen

Na een vervolgrit door het berglandschap en de vele quinoaplantages kwamen we aan bij de Quilotoa krater. Vrieskou en de wind maakte het ongekend koud op de top! Maar als je er eenmaal staat vergeet je even alles: Het was de grootste krater die ik ooit had gezien.....rondom de krater lopen was een wandeling van 12 kilometer! De wiskundigen onder ons kunnen dan wel uitrekenen wat de diameter van de krater is! De krater is gevuld met water wat een prachtig meer vormt en door het jaar heen van kleur veranderd. De afdaling was een avontuurtje op zich met een zandpad op stenen, wat het soms nogal tot een glibberige boel maakte! Na af en toe te stoppen om te genieten van het onwerkelijke uitzicht op het kratermeer kwamen we met een groepje aan bij het meer. Het was constant genieten en je had geen idee dat je je rond de 4000 meter bevond. We hadden een geweldige gids vol met verhalen en hij had een verhaal over een oud Russisch vrouwtje dat in het meer wilde zwemmen omdat ze de kou in Rusland gewend was. Ze moest uit het meer gered worden omdat dit toch een stap kouder was dan ze verwacht had! Van de 16 man sterk tijdens onze tour was er 1 gek genoeg om een poging te wagen....JUIST het was deze gek! Ik had gehoord dat het mogelijk was als je echt gek was en had uit voorzorg mijn zwembroek meegenomen. De gids had me zo gek gekregen en met een compleet publiek ging ik een poging wagen. Voor de geïnteresseerden: het is puur ijswater uit de bergen op een redelijke hoogte....ik heb de nieuwjaarsduik nu meerdere malen gedaan met een watertemperatuur van 6-8 graden, maar ik kan jullie verzekeren: de nieuwjaarsduik is een heerlijke Jacuzzi vergeleken met dit! Zonder nadenken sprong ik in het water en zwom ik een stuk uit de kant (en ja het bewijs staat op foto). Na 30 seconden was het zo koud dat mijn benen begonnen te tintelen en ik wel terug moest! Het voordeel is dat als je terug op de kant komt het dan gewoon warm aan voelt in je zwembroekie! Met verdoofde voeten trok ik snel mijn kleren weer aan en heeft het enkele uren geduurd om weer het gevoel geheel terug te krijgen. Het weerhield me niet om de klim naar boven te voet te doen en mezelf nog eens flink te testen!

Cavia madness

Tijdens de warme busreis terug naar Quito hadden we nog 2 stops: de Toachi Canyon en een ECHTE Inca familie en huis bezoeken in de bergen. De canyon was gevormd door een oude vulkaanuitbarsting en was enorm. Toen ik als eerste naar de rand liep met de gids voor een fotootje werd het nog even gevaarlijk toen de mensen begonnen te schreeuwen omdat ze vonden dat ik gevaarlijk deed. Door het schreeuwen schrok ik en was mijn evenwicht even zoek en kon ik gelukkig nog een stap de juiste richting op zetten....voor al het geschreeuw was er niets aan de hand, maar de spanning hield me goed wakker haha! De canyon was toch iets te diep om veilig te landen....De echte Inca familie bezoeken was bijzonder en de voor een kleine tip mochten we hun huis bezichtigen. Met het hele gezin slapen ze op een houten tafel, aan de muren vind je allerlei kookgerei en op de grond zwerven letterlijk een stuk of 200 cavia's....En ja, deze zijn er puur voor het avondeten of voor de verkoop, waar ze uiteindelijk hetzelfde lot tegemoet gaan... De man des huizes genoot ervan om in de belangstelling te staan en poseerde graag voor de foto's! Een les om te zien waar zulke families blij mee zijn!

Je bent en blijft een toerist

Na deze zware dag was het tijd om de volgende dag voor de eerste keer de ultieme toerist uit te hangen!: lekker relaxen in de City Tour dubbeldekker in het zonnetje en in 4 uur alle bezienswaardigheden te bewonderen. 4 uur klinkt lang, maar de stad strekt zich uit over 42 kilometer!! Daarnaast heeft Quito 's werelds grootste historisch centrum en is het ooit als eerste stad uitgeroepen tot UNESCO world heritage. De ideale manier dus om de grote stad te verkennen en zo kwam ik direct makkelijk bij het voornaamste uitzichtpunt van de stad ver op een heuvel met de van overal herkenbare gigantische stenen engel. Voor het eerst was ik ook weer eens onder de indruk van een kathedraal die volledig in Gothische stijl waa gebouwd. Midden in het historisch centrum stapte ik uit om het een ander van dichtbij te kunnen bezichtigen en om na 2 uur weer in te stappen en de rit te kunnen vervolgen. De klassieke hop on- hop off bus! Het 360 graden uitzichtpunt met de stenen engel op de top laat je pas echt zien hoe uitgestrekt Quito is en het einde was niet eens te zien....het was een goede relaxte afsluiting voor mijn tijd in Quito om diezelfde avond richting Baños te vertrekken.

Lekker schommelen

Baños is een compleet andere omgeving en binnen 4 uur bevind je je in de bergen van Ecuador. Je bent omringd door watervallen en iedereen komt hier voor de wereldberoemde "End of the world" schommel! Om mijn bezoek maar direct goed te beginnen nam ik in de vroege morgen direct de lokale bus naar de schommel....je rijdt haast een uur lang door de bergen met ontelbare slingerbochten en je hebt geen idee meer waar je bent...het was tevens een regenachtige dag met veel mist! Het was niet ideaal voor het schommelavontuur, maar het was in ieder geval wel een ander gezicht! We bevonden ons letterlijk in de wolken en als je naar beneden keek bij de schommel zag je op sommige plekken vaag hoe hoog het wel niet boven de afgrond was. Ik ontmoette hier Catharina en een vriend en Tamara en één voor één was het schommeltijd en was het voor de anderen de taak om de foto's te schieten en zo hoog mogelijk te duwen! Al snel werd ik weer geconfronteerd met een mogelijk nieuw beroep, namelijk schommelduwer! Door mijn lengte kon ik ervoor zorgen dat mijn vrienden haast 2 keer zo hoog gingen en toen dat gezien werd bleven mensen mij vragen om te duwen! Zelf kwam ik uiteraard niet zo hoog, maarja... We hadden lang naar de schommel uitgekeken, het bleef een leuk avontuur en we bevonden ons letterlijk in de wolken voor wat gekke foto's dus klagen was er niet bij!

Alsof we direct dikke vrienden waren en elkaar net hadden leren kennen gingen we met zijn vieren op voor een warme chocolademelk en een canalazo om het af te maken: een lokale halve cocktail waar je de alcohol apart in een kannetje krijgt om zelf te schenken. Mega sterk, maar lekker is het! Een echte aanrader! Na de gezelligheid werden we geconfronteerd met de Zuid-Amerikaanse werkstijl: overal stond dat de bus terug 4 uur in de middag was, maar uiteraard reed deze vandaag niet....waarom weet niemand, maar goed! Het voordeel was dat we nu met zijn vieren waren dus binnen 5 minuten lopen langs de weg hadden we een lokale Amigo zo gek gekregen om ons in zijn pickup voor nog geen euro terug naar Baños te brengen. Het was nog een gouden rit met deze man ook!

Water en nog meer water! Iets met de watervalroute…

Een ander voordeel van mensen ontmoeten is dat Catharina en James van plan waren om de Pailon del Diablo te bezoeken, wat de grootste en meest bizarre waterval was op de watervalroute die door de hele vallei bij Baños loopt. Tamara en ik sloten zonder twijfel aan en na in een lokale bus te springen kwamen we aan bij een mensenmassa. Ik had totaal geen idee en verwachtingen, maar na een afdaling van ongeveer 40 minuten had ik maar vast me poncho aangetrokken want het werd vochtiger en vochtiger. Het bleek geen vals alarm te zijn want toen we eenmaal om een hoek liepen en bij de waterval aan kwamen viel mijn mond letterlijk open. Zo een hoeveelheid water had ik nog nooit in één keer naar beneden zien storten en daar was geen enkel woord aan gelogen! Je hebt hoge watervallen, brede watervallen, maar deze was massaal! In 3 levels denderde het water naar beneden en je kon zowel vlak naast de waterval op een vlonder staan als achter de waterval langs klauteren om aan de andere kant een prachtig zicht recht op de waterval te hebben. Na snel wat foto’s bij de waterval te schieten wat haast onmogelijk is en tegelijkertijd je camera te willen beschermen, deden we een poging om achter de waterval langs te klauteren. In onze sexy poncho’s moest ik letterlijk op me knieën en probeerde de anderen te volgen. Toen James en Catharina de volle lading kregen en haast letterlijk verzopen hield ik het voor gezien en volgde de rest me direct haha! We hadden geen idee, maar de terugweg bracht je over een houten loopbrug waar je het beste zicht had op de totale waterval en de rivier onder de loopbrug! Het waren alleen maar WAUW’s en OHH’s en het bleef fascinerend om te zien hoe het water elke seconde naar beneden blijft storten. Zoals gewoonlijk: De foto’s doen bij lange na geen recht aan de werkelijkheid! Sorry daarvoor… Nadat Tamara ons moest verlaten voor haar reis naar Riobamba had ik een gezellige avond en diner met James en Catharina om elkaar beter te leren kennen. 2 gouden mensen en diezelfde avond hadden ze me overtuigd om de dag erna mee te gaan voor Canyoning in de Rio Blanco! Ik had eerlijk gezegd hier nog nooit van gehoord, maar nu ik op deze reis toch alle adrenalinekicks van mijn bucketlist aan het afstrepen ben zei ik hier geen nee tegen! Tot en met de start zelf was ik serieus zenuwachtig en geen idee wat me te wachten stond, maar nu moest ik wel! Voor degenen die het niet weten: Canyoning is boven aan een rivier/waterval starten en via verschillende manieren naar beneden komen. Abseilen, klauteren, glijden, zipline etc. etc. Hetgeen wat me nog het meest is bijgebleven is dat het water BIZAR koud was en het buiten maar 4 graden was…

Lachen, gieren, glijden!

Daar stonden we dan in onze wetsuits mooi te zijn! Vooraf kregen we een instructie en mochten we de verschillende posities op ons moois nadoen om te laten zien of we het begrepen. Daarna was het een 20 minuten omhoog lopen om daar in het koude water te springen en de eerste afdaling te bekijken. Ik dacht serieus dat het gekkenwerk was en onmogelijk was om op sommige plekken naar beneden te komen, maar het abseilen was leuker en ging beter dan gedacht! Het totale canyoning avontuur was één groot lachfestijn met Catharina en James en tegelijkertijd overleven omdat het water zo koud was! Het hoogtepuntje was toen de gids een zipline had gebouwd boven één van de watervallen naar beneden en Catharina als eerste ging….Je gaat achteruit al ziplinend naar beneden en moet je beneden voor de rots tot stilstand zien te laten komen. Catharina hield zich vast aan het touw om haar vlucht te begeleiden en James en ik waren nog altijd mannen vol adrenaline en begonnen te dollen dat we het zonder handen moesten doen. Uiteraard mocht deze jongen weer als eerste en je gaat dus achteruit met een aardige gang naar beneden, recht op een rots af terwijl de gids je van de rots afduwt waar je op staat en ik zou het zonder handen doen….. Waarom weet ik niet maar ik deed het en terwijl de gids me duwde en ik naar beneden stortte hing ik op mijn kop en ging ik zo verder naar beneden! Het was even heel spannend moet ik zeggen, maar adrenaline gaf het haha! Vlak voor het einde kon ik weer omkeren om voor de rots tot stilstand te komen: ik had het levend gehaald! Om het feestje compleet te maken was de laatste waterval 2 aan 2 en mocht ik samen met James van de natuurlijke glijbaan. Als meisjes schreeuwden we zo koud was het water als je in een bassin valt tot aan je hoofd en probeert zo snel mogelijk op te staan voor de volgende glijbaan! Het was high-five time en wat een cool avontuur was dit! Misschien hadden jullie al een filmpje gezien, maar ik zal er binnenkort zelf 1 posten!

Cavia(ar)? Mij in beide gevallen niet meer gezien

Om de dag in stijl af te maken was het tijd om cavia te proeven! In ieder restaurant in Ecuador, maar ook in andere landen in Zuid-Amerika staat het op het menu en het was nu of nooit! Met zijn drieën kochten we de cavia en ik heb tot buikpijn gelachen om James die tot 2 uur erna kokhalzend over straat liep. Als we maar iets zeiden over cavia of het geluid maakten ging hij weer haast over zijn nek midden op straat! Het was 1 van de gouden momentjes van deze trip, maar voor de nieuwsgierigen: Het vlees zelf smaakt prima! Alleen het gezicht van de geroosterde cavia die je met open bek aan staart op een bord en de tanden, kop, poten met nagels en alles inclusief…….Nee het zal geen vervolg krijgen. Om het toch nog goed te maken was het in de avond tijd voor een echte steak in een restaurant wat toch 10 keer zo goed smaakte moet ik eerlijk zeggen!

Tijd voor de hoogste berg ter wereld

Het was de volgende dag afscheid nemen na wat fantastische dagen samen en ik zou een onverwachte lange dag tegemoet gaan naar de Chimborazo vulkaan! Ik had er tot de dag ervoor nog niet van gehoord, maar Tamara die naar Riobamba was vertrokken om deze te beklimmen had me op dit idee gebracht. Ik had nog 1 dag over in Baños en aangezien het weer hier één groot drama was, leek het me een win-win situatie. Toen ik een feitje hoorde over de Chimborazo was ik verkocht: Omdat Ecuador op de evenaar ligt was er een onderzoeker die alles vanaf het midden van de aarde meet en het blijkt dus dat de Chimbarazo de hoogste bergtop ter wereld is, gemeten vanaf het midden van de aarde! Hoger dan de Mount Everest inderdaad! Toen ik dit hoorde was het duidelijk: Deze jongen ging koste wat het kost deze dag naar de Chimbarazo. Ik had mijn research gedaan en vanaf Baños kon je om half negen bij de ingang van het nationale park staan als je om 6 uur de bus had in Baños. Geen probleem en om 6 uur ging ik vol verwachting richting Chimborazo via Riobamba. Na de 4000 meter grens voor het eerst bereikt te hebben in Ecuador was het vandaag direct tijd om de 5000 meter grens voor het eerst te bereiken. Het klinkt wederom als een simpel nummer, maar dit keer was het wel degelijk ook zwaar werk!

Bij de ingang heb op ongeveer 4300 meter heb je de mogelijkheid om tot het kamp mee te rijden in een jeep en vanuit het kamp de klim in te zetten naar het tweede punt op 5100 meter. Tot 5100 meter was het vrij te bewandelen en de top vergt een aparte expeditie van meerdere dagen en ijsklimmen….Uiteraard ging ik ervoor om van de ingang te wandelen all the way naar het 5100 meter punt. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit zwaar onderschat had! 800 meter in 1 rechte lijn stijgen klinkt misschien veel, maar als je van wandelen houdt zoals ik leek dit goed te doen. Er was echter 1 ding….: 800 meter in 1 rechte lijn stijgen op deze hoogte is andere koek!! Bij de ingang kwam ik een Italiaans stel tegen (Alessio en Alicia) die dezelfde plannen had alsof het zo had moeten zijn: dezelfde tijd bij de ingang en dezelfde plannen. Het grappige feitje is namelijk dat we zowel op de heenweg als de terugweg tientallen auto’s en bussen voorbij hebben zien komen, maar geen enkele andere gek of gekken die het ook volledig wandelend deden! Het was dus zeker een prestatie en dat heb ik geweten. Tijdens de klim had je ieder moment zicht op de top die volledig bedekt was in meters sneeuw en ijs en ik bleef maar nadenken over dat dit daadwerkelijk de hoogste berg ter wereld is vanaf het midden van de aarde en dat ik hier nu echt op liep en constant naar keek. Stiekem wilde ik niets liever dan naar de top klimmen, maar omdat het zo onverwacht was zat die mogelijkheid bekijken er niet meer in. Deze tocht was niet minder mooi moet ik zeggen en de gehele wandeling keken we elkaar aan hoe mooi het wel niet was: Het uitzicht achter ons over de vlaktes met het gekleurde zand, de vulkaanwanden waar we over liepen met gesteente en oud lava, de vicuña’s die we onderweg tegenkwamen en niet te vergeten de prachtige besneeuwde top! Bij het eerste kamp kocht ik dringend ernstig veel eten en at alles direct op omdat het voelde alsof alle energie uit mijn lijf was en het echte gedeelte moest nog beginnen! Het was het kortste gedeelte waar iedereen pas startte met lopen, maar wij al kapot aan kwamen. De eerste keer boven de 5000 meter en de laatste meters heb ik letterlijk hijgend en op karakter moeten lopen. Zuurstoftekort is een understatement en eenmaal op de 5100 meter en bij een klein meer aangekomen was het tijd om languit in het zand te liggen en even helemaal niets meer te doen. We hadden het gered en de mensen die hoorden dat we vanaf de ingang kwamen verklaarden ons voor gek. Uiteraard was het uitermate genieten en hebben we met een grote lach op ons gezicht ook de terugweg afgemaakt. Zo wist ik voordat ik naar Ecuador ging niet eens van het bestaan van de Chimborazo af en zo liep ik de hoogste berg ter wereld gemeten vanaf het midden van de aarde! Wederom wauwie!

Busje komt zo!

Mijn Ecuador avontuur sloot ik vermoeid maar voldaan af toen ik diezelfde nacht bij terugkomst in Baños een nachtbus naar Guayagil had gepland waar ik de volgende ochtend om 7.30 uur aan kwam. En als jullie dachten dat dat vermoeiend was: Een paar later stond me de langste busrit te wachten van mijn reis, namelijk één die precies 30 uur duurde naar Lima in Peru! Op een of andere manier was ik tijdens deze dagen totaal niet moe en waarschijnlijk zijn het de belevingen die me keer op keer meer energie geven. In de tijd tussen mijn bussen in Guayagil heb ik een goed voorbeeld van wat voor interessante mensen je tegenkomt op zo een reis. Van de honderden mensen die ik heb leren kennen was Robert er één die ik altijd zal onthouden. In de bus terminal in het food court hebben we uren zitten praten over onze levens, maar die van hem was toch wel heel bijzonder. Hij doet al heel zijn leven werk voor de ontwikkeling van deze landen en was nu hier voor een zuiver water project volledig vanaf 0 te starten in Ecuador en zo honderden mensen voor het eerst in hun leven aan zuiver drinkwater te helpen. Hij deed dit al 30 jaar en nog een feitje: Altijd op vrijwilligersbasis waarbij je alleen je eten en verblijf vergoed krijgt! Om er nog een schepje boven op te doen vertelde hij me dat hij ook voor Artsen zonder Grenzen werkt en één verhaal van hem was bijvoorbeeld dat hij heeft meegemaakt dat strijders een dorp kwamen binnen vallen in Afrika toen hij daar zat en twee van zijn beste vrienden in de deuropeningen sprongen om ze tegen te houden. Hij heeft twee van zijn beste vrienden hier recht voor zijn ogen neergeschoten zien worden en nog niet te praten over de rest van de lokale mensen die hier in zijn bijzijn vermoord werd….Ik had ongelofelijk respect gekregen voor hem en dit soort mensen blijven dit werk doen totdat ze erbij neervallen of komen te overlijden. Ook Robert dacht na al zijn ervaringen never nooit aan stoppen en dit gaf mij genoeg om over na te denken tijdens de 30-uur durende bustrip naar Lima en dus wederom een nieuw land: PERU!!! Lama knuffeltijd baby!!

Dag 109 t/m 132: Colombian adventures

En zo zaten we opeens in Colombia! Stiekem altijd al een droom van me geweest om hier naartoe te gaan. En ja mensen....ook deels door de mooie vrouwen hier. En ik moet zeggen: daar is geen enkele letter aan gelogen!!

All good things come to an end

Na de geweldige lasagne in het restaurant van Marcos met zijn allen als laatste avondmaal en de houden avond verbleven we met vrijwel de gehele groep in hetzelfde hostel. Met het groepje die gedurende de dagen was gevormd vetrokken we vroeg naar Cartagena. Het was een kort nachtje en gelukkig had iedereen de boot en bus kunnen boeken. Capurgana ligt volledig afgelegen aan de kust, dus allereerst was het een horror boottrip naar Necocli. Ondanks dat we net dag in en dag uit boottochtjes hadden meegemaakt was deze veruit het ergste. Het is er 1 puur voor transport en de boot zat volledig volgepakt met mensen. Anderhalf uur lang klem zitten en door de golven iedere keer op het water klappen alsof het een muur is. Nog nooit heb je bij het aanmeren zoveel mensen tegelijk: ahhh!!! Eindelijk!!! horen roepen. Ondanks dat we hierna niet veel hadden verwacht van de bus, was dit de meest perfecte bus ever! Zachte stoelen, ik kon mijn benen strekken, wifi, de hele mikmak! Eindelijk kon ik ook eens genieten van een busreisje! Het werd een 9 uur durende busreis naar Cartagena, maar die ging dit keer snel voorbij!

Eindelijk het Zuid-Amerikaanse gevoel!

Sean en Mia, een Australisch stel, had voor het vaste groepje een hostel gereserveerd in Cartagena. Met zijn zevenen hadden we 1 kamer en alles was perfect geregeld. Die avond zou onze laatste avond met zijn zevenen zijn, aangezien ik de volgende dag al naar Santa Marta zou vertrekken aan de noordkust van Colombia. De anderen waren van plan een dag niets te doen en te shoppen, maar daar was ik niet voor gekomen! Cartagena is 1 van de mooiste koloniale steden in Colombia en daar wilde ik aandacht aan besteden. We zaten in het oude gedeelte van de stad, wat het gedeelte was dat je wilde zien! Na kort de rivier over te steken lag er een enorm fort waarvan je over de hele stad kon uitkijken, genaamd San Filipe. Het kostte entree, maar het was de blikvanger van het oude gedeelte. Ook de verborgen gangen en tunnels konden nog bezocht worden. Vanaf het fort kon ik mooi even genieten van de stad en mijn route bepalen. Rondom het oude gedeelte van de stad loopt een muur die het hele gedeelte omsingelt....Ik besloot over de muur te lopen tot aan de waterkant en vanaf daar meer de straten in te duiken. Overal vind je eindelijk het typische Zuid-Amerikaanse straatbeeld met de keienwegen en de klassieke balkonnetjes vol met gekleurde bloemenzeeën. Ik had er lang op moeten wachten!! De pleinen zitten vol met lokale mensen en het barst van de monumenten. Na het volledige oude gedeelte verkend te hebben waren we weer tevreden! Die avond gingen we met zijn allen een kijk nemen in het uitgaansgedeelte van de stad. Het is een soort groot binnenplein omringd door muren waar je alle barretjes en terrasjes vindt. Om je heen beginnen langzaam de feesten op de dakterrassen op gang te komen en samen met de straatverkopers, de prostituees die overal lopen en de straatartiesten zorgt het ervoor dat de sfeer goed aanwezig is! Het werd een terrasavondje en er werd nog lang nagepraat over de avonturen op San Blas en de vervolgplannen van iedereen. Wanneer alles hier vroeg sluit hebben we ons nog onder de locals gemengd onder het genot van een biertje in een lokaal park. De avond was geslaagd!

Bloedhitte in het kwadraat

Na van iedereen afscheid te hebben genomen was het voor mij tijd om de volgende ochtend vroeg naar Santa Marta te vertrekken. We bleven aan de kust en mijn gevoel bij het zien van Santa Marta op zichzelf werd bevestigd: Santa Marta op zichzelf is werkelijk niets aan! Soms heb je dit soort plekken, maar voor mij maakte het weinig uit….Ik kwam hier met 1 doel en dat was overnachten om daarna vroeg te vertrekken naar Tayrona National Park. Het hostel daarentegen maakte deze overnachting alsnog tot een geslaagde: een binnenplaats met zwembad, een gigantische hangmat, goede maaltijden en perfecte atmosfeer. Santa Marta zelf had ik al snel gezien en de volgende dag was het in de vroege morgen tijd voor een kort busreisje naar Tayrona. Het park zou om 8 uur openen en daar stond ik dan om 07.45 uur.....Een mega wachtrij voor de ingang die al oneindig leek! Het mooiste was dat ik eindelijk bijna bij de kassa was en ik erop wees gewezen dat je een getekend formuliertje moest hebben dat liet zien dat je de introductiefilm en instructies voor het park had gezien. Werkelijk alle regeltjes heeft men hier lak aan, maar dit was toch echt verplicht! Na een halve minuut enkel bij het scherm te hebben gestaan en er geen woord van te hebben verstaan kreeg ik mijn getekende papiertje! Na in de wachtrij wat levensverhalen gedeeld te hebben met mensen was het na anderhalf uur eindelijk mijn tijd. Het zijn alle gidsen die je voorgaan met lijsten van 20+ man en dus 20 tickets nodig hebben en alle gegevens moeten verwerkt worden...Met mijn studentenkaart, terwijl ik geen student meer ben, betaalde ik een vierde van de prijs en binnen 30 seconde had ik mijn ticket. Frustrerend, maar we waren binnen na wat discussies of ik wel echt 25 jaar was....!

Voordat je in het echte mooie gedeelte komt heb je 1 lange weg naar het volgende station en dus gingen we de volgende uitdaging tegemoet: het vinden van een jeep voor vervoer naar het echte begin! Wat een geluk had ik dit keer om de laatste plek te hebben in de jeep die net wilde vertrekken en al opgevouwen kwam ik 2 uur na de opening eindelijk aan bij het beginpunt. Even voor jullie informatie: de noordkust van Colombia is werkelijk het heetste wat ik ooit heb meegemaakt. Dag in dag uit rond de 35 graden en de luchtvochtigheid tot ongekende levels! Mijn plan was om het zo ver te schoppen tot het laatste strand en daarna terug te keren. Zoals gewoonlijk was dit verder dan gedacht. Ik begon vanaf de ingang met een kleinere aparte wandeling die was aangegeven om zo de grote menigte te ontlopen. Het was een prachtige wandeling eerst door het bos en daarna aankomend bij de felblauwe oceaan! Het leek wel een sprookje. Eenmaal bij de oceaan aangekomen stonden er borden met het zwemverbod en het aantal doden op iedere plek....als je dan ook nog borden ziet tijdens je wandeling met gevaar voor krokodillen die overal kunnen opduiken, dan is het even slikken. Maar goed!! De wandeling ging daarna de hoogte in waardoor je ongekende uitzichten had op de oceaankust, de stranden en de bossen direct na het strand. Tayrona staat er bekend om en het blijft bizar: de mooiste bossen direct naast de oceaan. Voor een simpele Hollander bleef het onwerkelijk, hoe lang ik er ook van kon genieten.....

Na wat miradors en tijd om alles te verwerken daalde ik weer af om de weg in te zetten van strand naar strand. Je kon ervoor kiezen om door de bossen te blijven lopen of de stranden op te gaan en een perfecte mix maakte het compleet. Door de hitte wist ik dat ik genoeg water mee moest nemen, maar 4 liter bleek zelfs niet genoeg....er is niet tegen op te drinken en vele mensen huurden paarden omdat ze geen stap meer konden zetten! De weg naar het laatste strand, (Cabo) San Juan, was heftig en ik wist dat ik nog terug moest om de bus te halen! Over het strand en over de rotsen bereikte ik het laatste strand en het was fenomenaal. Hier kon je eindelijk wel zwemmen en na een korte duik in één rechte lijn de terugweg ingezet. Ik denk dat ik die dag 8 kilo ben verloren, maar het was uiteraard weer een perfect onvergetelijk dagje en een reden voor een verkoelende lokale cocktail en Mega maaltijd bij terugkomst in Santa Marta.

Keuzes, keuzes, keuzes

Terug in Santa Marta hadden Sean en Fiona hetzelfde hostel geboekt op aanraden van mij. Diezelfde avond een biertje gedaan met Sean nadat Fiona te moe was en mijn verhalen gedeeld over Tayrona! Het was voor iedereen de keuze om het in 1 dag te zien met veel lopen of te kamperen in Tayrona National Park zelf. Op aanraden van mij gingen zij de volgende dag op voor een dag naar Tayrona en was het voor mij tijd om de volgende avond door te reizen naar San Gil met de nachtbus!! Weg van de kust en op weg naar wat actie avonturen.

Aangezien ik nog een volle dag in Santa Marta had voordat mijn nachtbus zou vertrekken was het nog iets zoeken om deze dag niet klakkeloos voorbij te laten gaan. In het hostel kwam ik een Amerikaanse gozer tegen die een dagtour naar Minca had geregeld. Ik wist dat Minca geweldig moest zijn in de omliggende bergen vlakbij Santa Marta, maar op één of andere manier was Colombia voor mij de ommekeer dat ik meer rekening ging houden met de planning. Opeens had ik nog maar 2 en halve maand over met de weet dat je in Chili moet zijn! Maar dit was de ideale manier om toch nog een glimp op te vangen van Minca in de bergen en het paste prima in de planning! De dag naar Minca begon met een leuk groepje jonge mensen in de jeep de bergen in naar een lokale koffie farm. Colombia en koffie gaan erg goed samen en ik ga goed samen met koffie en Colombia, dus het was een ideaal begin! Het werd nog even spannend toen ik voorin zat en ik rook onder motorkap vandaan zag komen en na korte tijd ook een klein fikkie. Wij waren allen zo bang als wat, maar onze chauffeur zette de wagen aan de kant en keek rustig wat er aan de hand was. Voor hem was het blijkbaar normaal en hij vertelde dat er teveel rotzooi onder de motorkap terecht komt wat af en toe in de fik vliegt. Niets aan de hand zei hij en we moesten maar rustig blijven. Eenmaal aangekomen bij de koffie farm ergens midden in de bergen hadden we een bizar grappige gids die in vrijwel alle talen het gehele proces kon uitleggen. Uiteraard werden we meerdere malen verwend met het proeven van de echte Colombiaanse koffie en ik moet zeggen dat het bizar goede koffie is! We vervolgden de tour naar een lokale waterval en hadden daar anderhalf uur voor. Nadat we met zijn vieren naar beneden liepen waren we 40 minuten verder en gezien de terugweg hadden we eigenlijk nog maar een kwartiertje om de waterval te verkennen en eventueel een duik te nemen! De Amerikaan en ik besloten om naar het tweede en derde level van de waterval te klimmen omdat onze gids zei dat dit stukken mooier was en de 2 Aziatische meiden die mee waren bleven onderaan en waren te bang om te klimmen. Het was klimmen over rotsen en jezelf optrekken aan touwen. Het was inderdaad zwaar en het bovenste gedeelte was stukken mooier! Bovenaan liepen we een stuk langs de rivier, maar voor we het wisten was het al een half uur verder en moesten we al terug. Het was eigenlijk belachelijk, hoe mooi de waterval ook was! Het werd een sprintje heuvel op aan het eind, want je weer het hier maar nooit! Bussen en dergelijke vertrekken wanneer ze willen! We hadden het gered en de laatste korte stop was in Minca zelf me een korte wandeling met uitleg door het dorpje. Het is dat minca zo mooi in de bergen ligt, maar helaas hebben we niet volop kunnen genieten van Minca in 1 dagje...

Op eigen houtje naar adrenalineland

Na een goede maaltijd en afscheid te nemen van Sean, Fiona en mijn Amerikaanse vriend voor 1 dag in het hostel was het voor mij tijd om richting San Gil te vertrekken! Ik had een gouden tijd gehad met Sean, Fiona en de rest en ik wist dat ze dezelfde route hadden...ze probeerden me al dagen te overtuigen om samen met hen verder te reizen en het werd een steeds zwaardere keuze tussen op mijn eigen schema focussen of kiezen voor de gezelligheid! Pas in San Gil werd het dan toch uiteraard de gezelligheid. Na deze eerste dagen in Colombia als mijn Droomland merkte ik al snel dat als ik ergens meer tijd zou willen doorbrengen dan gepland, dat het Colombia moest zijn. Ik kon het goede nieuws nog even bewaren want de dag erna zouden Fiona, Sean en ook Christopher me vergezellen in hetzelfde hostel.

De nachtbus bracht me in de vroege morgen in San Gil en het werd een ouderwets dagje de omgeving op eigen houtje verkennen. Bij aankomst in het hostel kreeg ik al direct de nodige tips over de activiteiten in de omgeving en ik kon haast niet wachten! Het mountainbiken door de Chicamocha Canyon is een absoluut hoogtepunt in de omgeving en is vrijwel altijd volgeboekt. Aardig als ik ben had ik dus na wat contact met Christopher en Sean ook gezorgd voor hen dat we 2 dagen later met zijn drieën de bizarre mountainbike tocht konden doen! Mijn dagje begon zelf met San Gil te verkennen en een bezoekje aan de lokale Botanische tuinen, ofwel parque natural El Gallineral. Een mega relaxte wandeling met een perfecte sfeer zonder al te veel mensen. Door het gehele park lopen kleine watervallen, aan de rand van de tuinen loopt de grote rivier en de tuinen zitten vol met de meest bizarre planten en mooie klassieke bruggetjes over de verschillende stromen heen. Het was ideaal om even een rustig dagje vol te maken en ik genoot er meer van dan ik vooraf zou denken. Een korte verkenning door San Gil zelf bracht me al snel weer terug in het hostel waar inmiddels Sean, Fiona en Christopher hadden ingecheckt. Ze waren positief verrast door het hostel, dus dat viel weer niet tegen en samen chillende in de jacuzzi vertelde ik ze dat ik met hun mee zou gaan reizen tot aan Medellin. Het zou een toptijd worden en zo gingen we nog ruim anderhalve week met elkaar optrekken!

Wanneer een koloniaal stadje je het perfecte gevoel geeft

De dag erna had ik van verschillende mensen gehoord dat er naast de Chicamocha canyon, ongeveer 45 minuten van San Gil, één van de mooiste klassieke/koloniale Zuid-Amerikaanse dorpjes gelegen is: Barichara! Het ligt heuvelop en is gekenmerkt door de klassieke gebouwen, de keienwegen heuvelop en het uitzicht over het landschap en de daken van de huizen vanaf de heuvels. Christopher en ik gingen samen op stap en Sean en Fiona wilden een rustdag inplannen. Met een lokale bus voor nog geen 50 cent stonden we na een mooie rit langs de canyon opeens aan de voet van Barichara. Geen idee wat het precies was maar beiden hadden we precies hetzelfde gevoel: Dit zijn de stadjes waar je aan denkt bij Colombia en Zuid-Amerika. De sfeer die het straatbeeld in combinatie met de mensen en het uitzicht creëert is van een totaal andere orde. We hebben ongeveer 3 uur rondgelopen en hetzelfde gevoel bleef, maar op een gegeven moment werd het simpelweg te warm en hebben we in een park genoten van de beste burger ever! Barichara is erkend als een nationaal monument van Colombia en wat mij betreft volledig terecht! Eenmaal terug in San Gil na een slopend hete maar perfecte dag legde Christopher het af en ging ik met Sean en Fiona op pad om ergens een plek te vinden waar we Bojo konden spelen. Het is de Colombiaanse variant van een mix tussen bowling en Jeu de Boules waarbij je van lange afstand met een zware bal richt op 3 houten paaltjes die rechtop staan. Het was een soort stal waar we in terecht kwamen en als je een drankje bestelde kon je gratis Bojo spelen. Daar stonden we dan als twee ultieme Gringo’s tussen alleen maar Colombianen. Het was werkelijk goud om te doen en het werd een strijd tussen Sean en mij alleen aangezien Fiona het niet zag zitten. Wij hadden een baan in het midden en af en toe verdween er wel eens een bal op een andere baan, maar het zorgde voor extra leuke momenten met de Colombianen. Er zijn zelfs verschillende jongens die er werken en de ballen teruggooien en de paaltjes weer recht zetten. Uiteraard heb ik Sean die avond even laten zien hoe het werkt! Maar gelachen hebben we.

Serious mountain biking it is!

De volgende ochtend was het tijd voor het grote mountain bike avontuur! Na een mega burrito als ontbijt inbegrepen in de tour, gingen we met zijn allen in een busje richting de canyon. We stegen naar het hoogste punt van de canyon en op de top kregen we een briefing over alles wat ons te wachten stond en hoe de fiets te behandelen. Helm op, knie- en scheenbeschermers, elleboogbeschermers om en dan is het opeens voor het echie! Op de top konden we kort wat rondjes fietsen om de fiets te leren kennen, af te stellen en het schakelen en remmen onder de knie te krijgen. Toen we er eenmaal klaar voor waren zou onze gids de weg leiden en was het op eigen tempo afdalen. Het begin was eng als je serieus stijl naar beneden gaat, maar na nog geen uur giert de adrenaline door je lichaam en wil je constant de snelheid ervaren wanneer het kan. De afdaling was ongekend, duurde ongeveer 5 uur en we kwamen verschillende landschappen tegen. We begonnen in een landelijk gebied met plantages, bossen, dan weer vlaktes etc. Het is ongekend hoe het landschap opeens kan veranderen en het veranderde langzaam in droog zand en keien als weg. Na een stuk offroad over de stenen en het droge zand te fietsen stonden we opeens pal voor het hoogste punt van de Chicamocha canyon! Het was 1 grote vlakte en we keken recht de canyon in waar de rivier doorheen stroomde. Het was tijd voor een snack om van dit ongekende uitzicht te genieten en vervolgens hadden we een lang gedeelte vlak langs de afgrond van de canyon. Je moet constant op de weg letten, maar af en toe is het te mooi om niet van de canyon te genieten vlak langs de afgrond. Het was een geweldig stuk en na de gehele afdaling langs de canyon kwamen we aan in een klein lokaal dorpje in het midden van de canyon. We waren omringd door de bergen waar we net van waren afgedaald en maakte een kort rondje over de brug en de rivier en genoten hier van de lunch. We moesten vervolgens weer ruim een kilometer stijgen, maar dit ging gelukkig met het busje!

We hadden nog een toetje tegoed met een afdaling door de open velden en inmiddels waren de eersten alweer in het busje gestapt en konden het niet meer aan. Het was een heel speciaal landschap met open velden op de bergwanden met verschillende kleuren door het zand. Op het einde van de rit veranderde de weg in asfalt en konden we als klapper even echt alle snelheid erin gooien. Inmiddels was de lucht echt ongekend mooi door de zonsondergang en fietste je met hoge snelheid door de bergen en zag je de oranje/rode/gele lucht boven de bergtoppen. We bleven elkaar aankijken hoe geweldig dit was! Uiteindelijk waren we nog maar met 5 over tot het einde en natuurlijk werd het een eindsprintje tussen Sean en mij! Uiteraard mag een Nederlander nooit verliezen van een Ier en dat gebeurde gelukkig ook niet. Na ruim 5 uur met hoge intensiteit gefietst te hebben kon ik letterlijk niet meer op mijn zadel zitten, waren mijn armen geheel K.O. door de trillingen en mijn benen zwaar op de proef gesteld. Het was lachen, maar een topdag was het zeker! Op onze eindbestemming werden we verwend met een lokaal biertje dat lekkerder smaakte dan ooit tevoren en begon het direct te plenzen en te onweren. We hadden zoveel geluk op deze perfecte dag en voldaan en moe gingen we terug naar San Gil!

Wanneer adrenaline de overhand heeft

Na het paardrijden in Nicaragua had ik nog nooit zo een pijn in mijn kont gevoeld en de volgende dag was het dan ook constant lachen geblazen als we ergens gingen zitten. Mijn grote vriend Sean had me toch weer overgehaald om met hun mee te gaan voor een nieuw avontuur: Hydrospeed! We hadden allen nog nooit gehoord van Hydrospeed, maar toen ze ons het filmpje lieten zien was het spannend, maar we moesten het gewoon doen! Je gaat dezelfde rivier op als het wild water raften maar dan op een klein board van schuim en head-first! Op het board zitten 2 handvaten en met je borst tot aan je middel lig je op het board en je benen hangen los in het water met flippers om je voeten. Het is eigenlijk gekkenwerk, maar allen hadden we al wild water rafting gedaan op onze trips en dit hadden we nog nergens anders gezien. Eenmaal bij de rivier aangekomen was het een korte uitleg en waren wij de enige gekken die Hydrospeed gingen doen! Er waren genoeg groepen die op dezelfde rivier gingen raften, maar wij stonden daar met onze schuimen bordjes.

De grootste opgave was om voor het eerst in het koude water te duiken en met een schreeuw en een spartel lagen we in het water. Onze gids volgde ons in zijn kano en voor iedere stroomversnelling zou hij ons aanwijzingen geven wat de beste route zou zijn. De rivier was op sommige plekken ondiep en dat heb ik geweten met die lange benen! Waar de rest lekker om mij kon lachen zorgde ik ervoor dat mijn schenen en knieën bond en blauw waren aan het einde van de rit. Het was echter het ergste en wat hebben we gelachen! Op een of andere manier is het minder eng dan raften terwijl je head-first de versnellingen tegemoet gaat! Vooraf hadden we geoefend wat te doen als je om zou slaan en op je rug kwam te liggen. Alsof het moest gebeuren uiteraard ging ik iets te enthousiast als eerste voor de eerste versnelling en lag ik op me rug. De stroming is ongekend sterk en het is een hele opgave om weer om te draaien. Gelukkig wordt je snel genoeg door de stroming weggeblazen en heb je 50 meter verderop de kans om weer om te keren. Vanaf deze vuurdoop was het 1 groot feest. Met zijn vieren drijf je over de rivier en vaak ga je zelfs sneller dan de wild water rafters op hun boten. Op een rustig stuk drijf je heerlijk met zijn vieren rustig over de rivier en geniet je van het uitzicht en voor iedere stroomversnelling (“rapid”) kan je niet wachten om er vol in te gaan. Je gaat een stuk onder water en al het water komt recht in je gezicht als je een stuk naar beneden valt, maar zolang je op je board blijft is het een ongekende kick! Het lijkt gevaarlijk, maar omdat je letterlijk op het water ligt kan er eigenlijk weinig fout gaan. Soms word je letterlijk de stroming ingezogen en moet je je overgeven aan de stroming en zien waar je terecht komt. Het werd vooral lachen om Sean die van links naar rechts over de rivier ging en ver achter ons bleef. Voor iedereen die ooit een snelstromende rivier anders wil beleven dan raftend is dit zeker een aanrader! Bont en blauw reden we terug naar San Gil en in de avond konden we gelukkig met moeite een bar vinden waar we de finale van het EK konden zien! Het was de ideale afsluiting van deze dag om met de lokalen die allen tegen Portugal en Ronaldo waren juist voor Portugal te juichen!

Spanning delen

De volgende dag was het onze laatste dag in San Gil en had ik me inmiddels volledig aangesloten bij de rest om zoveel mogelijk van Colombia te genieten! Dit betekende dat de rest de volgende ochtend vroeg zou vertrekken om te gaan paragliden. Ik had in Guatemala al een prachtige tocht gemaakt over Lake Atitlan, dus ik liet het paragliden aan hen over om dit voor de eerste keer mee te maken. Ik besloot om de ochtend te besteden voor een goede wandeling door San Gil en langs de rand door de bergen. Allereerst in het zweet werken om recht omhoog bij een uitzichtpunt te komen en daarna langs de bergrand met het uitzicht op San Gil heerlijk genieten van het Colombiaanse weer. Tot mijn verbazing waren de anderen al in het hostel toen ik terug kwam….Het paragliden bleek afgeblazen te zijn door het weer en hun droom viel helaas in duigen…Sean kreeg zijn vriendin alsnog zo gek om iets anders voor het eerst ooit te doen: Bungee! Haast had ik me over laten halen om ook te springen, maar ik vond mijn sprong in Costa Rica van 143 meter voor nu even genoeg. Terwijl Fiona het totaal niets vond doken we met zijn allen in een taxi en gingen we naar de plek voor het bungeejumpen. Het was een bungee sprong precies boven de rivier waar we de dag ervoor het hydrospeed hadden gedaan. Sean ging zonder twijfel naar boven en op een of andere manier lijkt het veel enger om toe te kijken dan er zelf te staan. We hebben genoten van zijn vrouwelijke schreeuw en gelukkig was het alsnog een goede afsluiting van ons San Gil avontuur. Na een redelijk rustig dagje was het de ideale tijd voor een nachtbus naar Bogota, de hoofdstad van Colombia.

Backpackers vs. nachtbussen

De nachtbussen slopen je iedere keer weer meer dan je denkt, dus we hadden met zijn allen besloten om na aankomst de dag te vullen met wat relaxte activiteiten. We wilden allemaal hetzelfde zien in Bogota, dus dat kwam mooi uit! Na het inchecken was het tijd voor het goud museum en de graffiti Tour! Normaal ben ik niet zo van de musea, maar het goud museum was één van de bekendste musea in Colombia. Het museum bestond uit niets anders dan tentoonstellingen en vitrines vol met gouden voorwerpen met een rijke geschiedenis in Colombia. Van wapens, tot opgravingen van potten, schalen etc. Tot aan de meest gruwelijke maskers die je maar kan bedenken. Al deze gouden voorwerpen zien en weten dat ze in Colombia gevonden zijn is mooi, maar het mooiste is misschien wel om te weten te komen wat de geschiedenis van het land is. Veel van de landen in Zuid-Amerika hebben verschillende stammen/groepen en tientallen verschillende talen waar je in eerste instantie geen idee van hebt...het was een mooie kennismaking met de geschiedenis van Colombia om daarna in de vroege middag kennis te maken met een ander cultuurfenomeen van Colombia: de streetart!

Tekenen voor gevorderden

Ik had er veel goede dingen over gehoord, maar als je de Street Art kunsten van de straatjongeren in Hoogvliet gewend bent.....dan weet je totaal niet wat je kan verwachten als "echte" Street Art. Het meeting point was op een centraal plein vlak bij ons hostel en dit soort Tours door de steden zijn vrijwel altijd gebaseerd op enkel de tip/fooi voor de gids. Een aardige massa mensen had zich verzameld en het was een van oorsprong Duitse kunstenares die al 8 jaar in Bogota woonde. 3 uur lang door de stad lopen en naar streetart kijken, de vraag is dan: wat moet je daar van verwachten?! Het werd denk ik mijn beste stadstour ever! Op een of andere manier word je helemaal meegezogen in de verhalen over de technieken, boodschappen, levens en bedoelingen van de verschillende artiesten. Door de gehele stad heen zie je dezelfde kunstenaars terugkomen en op een gegeven moment ga je zelf ook de verschillende stijlen herkennen en snap je de boodschap achter de meeste tekeningen. Sommigen zijn werkelijk ongekend, de 1 nog groter dan de ander en keiharde boodschappen van de kunstenaars. De 3 uur vlogen voorbij en ik had er onwijs van genoten. Vanaf nu ging ik anders kijken naar de Street Art die in vele Zuid-Amerikaanse steden te vinden zou zijn. We sloten de dag af met een bioscoopje en ze houden hier van 4D. We hadden nog nooit een 4D film gezien, maar of het een toegevoegde waarde is??? Ik vond het meer irritant dan echt een extra beleving. Er is echter één reden om wel naar de bioscopen hier te gaan: de caramel popcorn!! Wat een genot is dat in tegenstelling tot de normale popcorn! Het werd een laat avondje van de popcorn genieten en door elkaar geschud worden in je stoel! Maar lachen was het!

De zoutkathedraal van Zipaquira

Sean had het al dagen over een zoutkathedraal net buiten Bogota en dat zou waanzinnig moeten zijn... we hadden de volgende dag volledig uitgetrokken hiervoor en man man man...wat had Sean gelijk. Voor een paar cent doken we in een lokale bus die ons direct naar Zipaquira bracht. Het is een mooi stadje omringd door de bergen en al snel werden we de weg gewezen naar de Cathedral de Sal. Tijdens deze reis struikel je haast over de kathedralen in iedere stad en dit wordt soms wat saai, maar dit was van een hele andere orde. Het is een kathedraal 140 meter onder de grond in een deel van een nog altijd bestaande zoutmijn. De entree is door een gigantische verlichte tunnel en dat is het punt wanneer je je direct realiseert dat werkelijk alles van puur zout is. Het gangenstelsel is enorm met inhammen aan weerszijden waar je de uiteinden niet eens van ziet. Op een gegeven moment loop je wat trappen op en kom je bij de grote zaal, 18 meter hoog en 140 meter onder de grond en door de verlichte wanden ziet het er letterlijk magisch uit. De kathedraal wordt nog steeds echt gebruikt voor kerkdiensten wat het extra speciaal maakt, terwijl in het andere deel van de zoutmijn de werkzaamheden gewoon doorgaan. Het was voor het eerst dat we echt weer verbaasd waren door een kathedraal en terecht! Op het einde hadden we nog een rondje van de zaak en was het spontaan tijd voor de foto van het jaar in één van de schachten terug naar de uitgang! Sean had ons dit keer niet teleurgesteld met zijn tip!

Farewell Bogota

Nu we zo een beetje alles in en rondom Bogota hadden gezien was het tijd om de weg in te zetten naar Medellin. De bus zou vroeg in de middag vertrekken, dus in de vroege ochtend hadden we nog tijd voor één activiteit die we eigenlijk niet wilden missen: Het Montserrate viewpoint! Het is een bekend punt in Bogota waar je met de tram stijl de helling op kan, ofwel met een de kabelbaan. In de tram sta je rechtop en gaat echt bizar stijl de berg op. Fiona had angst voor de tram, dus we ging vroeg richting de berg om in de kabelbaan te stappen. De kabelbaan bleek pas vanaf 12 uur te gaan, dus verplicht gingen we alsnog met de tram recht de berg op. Het is haast verticaal omhoog en na wat tunnels zie je langzaam geheel Bogota onder je verschijnen. Eenmaal op de top heb je een prachtig uitzicht over vrijwel geheel Bogota. Deze steden zijn vrijwel allemaal in de vallei begonnen en over de jaren heen zijn er steeds meer en meer huizen tegen de bergwanden opgebouwd. Het is onwerkelijk om vanaf dit punt te zien hoe groot deze stad wel niet is. Er was geen mogelijkheid om de gehele stad te zien, omdat het oneindig door ging! We kregen nog even een showtje toen de regenboog vlak voor ons over de stad verscheen en het is indrukwekkend om te zien hoe groot deze steden zijn. Na wat plaatjes van elkaar te schieten was het tijd voor de lange busreis naar Medellin!

De favoriete stad van iedere backpacker in Colombia!

Op een of andere manier was ik supernieuwsgierig naar deze stad en hadden we een vol dagje gepland om de stad eens even goed te ontdekken! Medellin was de eerste stad op deze reis, waar het verkeer en openbaar vervoer echt goed geregeld was. Ook Medellin ligt in een vallei en er loopt een metrolijn door de gehele vallei en verschillende lijnen of kabelbanen gaan door de gehele vallei de bergen op, om de gebieden op de bergwanden te bereiken. We namen de metro naar het downtown gedeelte, waar een plein volledig is volledig is toegekend aan de bekende kunstenaar uit de stad: Fernando Botero. Hij staat bekend om zijn beelden die allemaal een hele dikke versie zijn van het origineel. Het zijn ofwel personen, ofwel dieren maar alles in de mega dikke versie. De mensen in Medellin zijn trots op hem als lokale kunstenaar en om de beelden op het openbare plein in de mega versies te zien is best interessant! Zoals in veel van de Zuid-Amerikaanse steden is er een gedeelte van de stad waar alle bezienswaardigheden te vinden zijn, dus na het park van Botero liepen we naar wat overige parken door de stad. Het aantal straatverkopers in de straten is ongekend, maar het creëert het typische straatbeeld en zorgt voor een bijzondere sfeer. Na het historisch centrum verkend te hebben was het tijd voor de bekende kabelbaan in Medellin: de San Xavier cable car. Voor nog geen euro krijg je een prachtig uitzicht over geheel Medellin en de kabelbanen zijn een officieel onderdeel van het totale metrosysteem: Een gouden uitvinding! Op de top hebben we een stuk gelopen en genoten van het uitzicht over Medellin. Het werd in totaal een lang dagje, maar Fiona en Sean hadden gelezen over een redelijk nieuw project in Medellin: roltrappen dwars door het oude/gevaarlijke gedeelte van de stad. Het was een project van de president om ervoor te zorgen dat de arme mensen die in de hoge gedeeltes van de stad wonen gemakkelijker naar hun werk, school kunnen komen. Christopher hield het voor gezien en samen met Sean en Fiona gingen we op zoek naar de roltrappen.

Communa 13: angst neemt het over

Voor het eerst was ik oprecht een beetje angstig tijdens deze trip. Het was al tegen schemering aan en we vroegen naar de snelste weg om naar de roltrappen te komen. We moesten ons in een minibusje proppen richting Communa 13! Communa 13 staat bekend als het gevaarlijke gedeelte van de stad, gelijk aan de welbekende favela’s! We kwamen aan bij het gedeelte van de stad waar de roltrappen zich bevonden en inmiddels was het al zonsondergang. Je moet je voorstellen dat je weet dat het een gevaarlijk gedeelte van de stad is en dat je uit het minibusje stapt en er direct mensen op je af komen rennen en zeggen: Ja! Ik weet wel waar de roltrappen zijn, kom maar met mij mee! Het voelde heel verkeerd en ik vertrouwde het voor geen meter. Het was Fiona die Sean en mij letterlijk meesleurde. Sean en ik wilden beiden terug gaan en vertrouwden het voor geen meter. Het was voor de eerste keer dat ik echt angst voelde, omdat ik waarschijnlijk teveel slechte films gezien heb. Toen Fiona ons eenmaal overtuigd had, hoe weet ik nog steeds niet, volgden we 2 jongetjes die ons volgens wat lokale vrouwen de weg zouden wijzen. Alle mensen leven hier op straat en je voelt dat je van alle kanten aangestaard wordt. Het werd een lesje pokerface en na enkele minuten zagen we inderdaad de roltrappen verschijnen. Het is een bizar gezicht: Moderne roltrappen die dwars door het arme gedeelte van de stad tegen de bergwand opgaan. En met arm, dan bedoel ik letterlijk huizen zonder daken etc. Bij de roltrappen stond gelukkig beveiliging en met ongeveer 10 roltrappen bevond je je bijna boven aan de berg, middenin Communa 13. De roltrappen zijn een onwerkelijk project, maar de bedoeling ervan is geniaal om de arme mensen tegemoet te komen! Na wat snelle foto’s met de telefoon en de camera niet tevoorschijn te durven halen werd het al haast donker en snelden we ons terug naar de bus beneden om de metro terug te pakken naar ons hostel. Het was misschien wel meer adrenaline dan het bungee jumpen en dergelijke! Uiteindelijk konden we er om lachen en was er gelukkig niets gebeurd, maar het is het gevoel wat zo een stadsdeel creëert + de verhalen, dat je niet meer kan negeren wanneer je er echt loopt.

Niet te stoppen

Na de lange dagen en nachtbussen van de afgelopen dagen was de rest gesloopt. Op één of andere manier heb ik op deze reis energie voor 10 en maakte ik er een nieuwe actieve dag van. De rest liet me in de steek, dus ik ging voor de verandering weer eens alleen op pad. Ik nam de verre kabelbaan die nog 20 minuten verder ging dan het hoogste gedeelte van de stad, naar het natuurgebied Arvi. Je stapt in de kabelbaan midden in de stad en 40 minuten later stap je uit midden in een natuurgebied aan de andere kant van de berg! Het was een rare wandeling, want opeens sta je in een natuurgebied na alle drukte van de stad gewend te zijn. Na een kaart te hebben gevraagd, was het alsnog een rare wandeling want een groot gedeelte in het begin liep je over de autoweg door de bergen. Alsnog een supermooie omgeving, maar ik loop liever dwars door de bossen dan over de autoweg. Op de kaart zag je geen verschil tussen autowegen of wandelpaden en ik durfde niet van de kaart af te wijken omdat dat mij vriendelijk meerdere keren werd verteld niet te doen. Uiteraard ging ik voor de grote rond en combineerde ik meerdere routes op de kaart. Er was een totaal afgelegen kampeerplek waar ik even kon rusten en mensen letterlijk hun tentje langs de weg opzetten om de nacht door te brengen. Uiteindelijk kwam ik alsnog in het gebied wat ik hoopte: Dwars door de bossen de heuvels beklimmen, de riviertjes over springen en genieten van de natuur in Colombia. Ik wist de richting hoe ik een loop terug zou lopen en na wat uurtjes wandelen raak je altijd vol vertrouwen. Ik nam een bosweggetje langs wat lokale huizen en ik kwam vanuit het niets een Amerikaanse man tegen met zijn 5 honden. Hij kende het gebied goed en vroeg me waar ik naartoe wilde. Het bleek dat ik volledig de verkeerde richting op ging en hij me terug stuurde en de goede weg wees! Eenmaal in de bossen zijn het in Colombia amper paden meer en moet je het echt op richting of herkenningspunten doen. Na nog wat verdere twijfelpuntjes kwam ik uiteindelijk terug op de openbare weg en kon ik na een laatste uitputtend uurtje mijn weg terug vinden naar de kabelbaan. Het was wederom een voldaan gevoel om een grote wandeling weer veilig te hebben voltooid in het prachtige Colombia! En zo sta je 40 minuten later weer gewoon midden in Medellin, ook dat is de diversiteit van Colombia.

Juichen voor Colombia!

Toen ik terug kwam en de rest volledig uitgerust was, kwam Sean spontaan met idee om naar een lokale voetbalwedstrijd te gaan die deze dag gespeeld zou worden. Ik was aardig moe, maar het klonk wel heel gezellig om met zijn vieren tussen de lokalen naar de grootste club van Colombia te kijken. Hup in de metro en binnen 15 minuten stonden we vlak voor het stadion van Atlético Nacional! Voetbal is in Zuid-Amerika een gigantische sport en de fans waren hier voor de wedstrijd al in volle extase. We konden heel simpel een kaartje kopen bij het stadion zelf en zo zaten we als enige gringo’s tussen de Colombianen die los gingen voor Nacional. Het was een reguliere competitiewedstrijd, maar de harde kern achter het doel hier is werkelijk ongelofelijk. 90 minuten lang zonder pauze wordt er gezongen en aangemoedigd en af en toe krijgen ze het hele stadion mee. Het was een geweldige sfeer en we hadden het geluk om nog wat goals te mogen zien met een eindstand van 2-2. De sfeer was geweldig en ook de lokalen vonden het geweldig dat we mee juichten voor Nacional.

Bij Pablo op koffie

Na deze lange dag was het geen tijd voor rust want de volgende dag was het tijd voor de Escobar tour! Vooral de mannen keken hier naar uit en op deze manier konden we direct Guatape verkennen wat een prachtige plek is in de omgeving van Medellin. Nog nooit hadden we zoveel waar voor ons geld gehad. We werden opgepikt in een busje en reden direct richting Guatape, een rit van ongeveer 2 uur. We wisten van niets, maar vlak voordat het typische landschap van Guatape begon met eilandjes en omringend water stopten we bij El Peñol, een prachtig klein pleintje met uitzicht over het typische landschap. Daar werden we verrast door 3 jeeps waar we in over zouden stappen. De weg vervolgde zich off-road en we propten ons achterin de jeep op 2 bankjes tegenover elkaar en verschillende mensen klommen op het dak van de jeeps. Jawel, het was hier normaal om op het dak van de jeeps te reizen en het werd lachen geblazen, want je werd werkelijk alle kanten op geslingerd op de off-road wegen. De veiligheid was ver te zoeken, maar zonder gewonden kwamen we aan in Guatape en stopten we bij een oud party huis van Pablo Escobar: “The Paradise”. Het was werkelijk een paradijs en de gids vertelde ons dat het 1 van de 900 optrekjes was van Escobar alleen al in Colombia! Het was een gigantisch landhuis op de top van een berg met uitzicht over het water, palmbomen en prachtig weer. Op de eerste verdieping was een soort patio met bar en hier genoten we van onze lunch met prachtig uitzicht. Het huis en de lunch werd verzorgd door een oude bodyguard van Escobar zelf, wat best indrukwekkend was. Deze man vertelde ons verhalen over de invasies en bombardementen op de huizen en wat hij zoal gezien had in zijn tijd als bodyguard van Escobar. Met open mond luisterden we hiernaar en liepen we een aantal minuten naar één van zijn echte woonhuizen in Guatape, genaamd “Manuela”. Pablo Escobar had dit huis genoemd naar zijn dochter en dit huis was volledig gebombardeerd in de jaren 90 als poging om hem te vermoorden.

We kregen een rondleiding door het gebombardeerde huis en het is onwerkelijk om te bedenken dat Escobar hier zelf echt woonde en er verschillende pogingen waren geweest om hem hier te vermoorden. Het mooiste verhaal kwam van de oude bodyguard die zei dat enkele jaren na het bombardement en het huis volledig verlaten was, een lokale boer hier 600 miljoen in contanten had gevonden. Hij mocht hiervan 30 procent houden van de regering, maar Escobar was zo rijk dat hij hier geen cent van miste en geen moeite deed na een aanval om zijn geld op te halen. Je zag nog steeds de vormen van het huis en op het land lag nog altijd het zwembad, de bar en de strandstoelen, alles letterlijk zoals het er stond na het bombardement. Het leek wel een scene na een bizarre party de avond ervoor. We konden ook nog even de wachttoren op die nog intact was, waar zijn bodyguard altijd op de uitkijk stond en een 360 graden view had over het water. Het was een super rondleiding en terug in zijn oude party huis was het tijd voor de klapper: Op het landgoed van Escobar en in verlaten huizen paintballen! Achter zijn huis op de berg waren verschillende gastverblijven die ook volledig verlaten waren en zo stonden we opeens midden op een prachtige locatie en oud eigendom van Pablo Escobar te paintballen. Het was één grote adrenalinekick om in de huizen te schuilen en echt de spanning te beleven die Escobar ook had tijdens bombardementen of invasies. Om het nog echter te maken was er nog een variant waarin 1 persoon uit één team Escobar was en de rest hem koste wat het kost moest beschermen, terwijl het andere team op jacht ging naar Escobar. Ik denk dat ik nog nooit zo een topmiddag paintball heb beleefd! En alsof dat nog niet genoeg was waren we nog niet klaar!

Als laatste stop gingen we met een prachtig boottochtje langs de eilanden richting de grote steen, ofwel “El Peñol”. Het is een gigantische rots die rechtop staat en zich midden op één van de eilanden bevindt in Guatape. Tijdens de boottocht langs de eilanden zie je de rots van overal in de verte en het is een verbazingwekkend gezicht. Alvorens de rots te bezoeken meerden we aan in Guatape zelf en maakten we een kort rondje door het dorpje met de klassieke smalle straten met balkonnetjes en kleurrijke bloemen en muren wat het wederom tot een geweldige sfeer maakt. Op het centrale plein genoten we van een perfect kopje lokaal gebrouwde Colombiaanse koffie en de sfeer en gingen we langzaam richting de rots. De rots was welgeteld 740 treden stijl omhoog en met de Colombiaanse temperaturen verzeker ik jullie: Het kost heel wat zweet om die allemaal te voltooien. De foto’s spreken voor zich, maar vanaf de top van “El peñol” is het uitzicht over Guatape en de eilandpartijen werkelijk fenomenaal en is het een uniek uitzicht wat je denk ik nergens anders vindt. Na wat lokale versnaperingen aan fruit etc. te hebben genuttigd op de top was het tegen zonsondergang tijd om de terugweg in te zetten naar Medellin. Ik denk dat een dag niet beter gevuld kon worden dan dit!

We waren aardig uitgeteld, maar de volgende dag zouden Sean en Fiona hun reis beëindigen en naar Canada vliegen voor een nieuw bestaan en Christopher zou zijn reis ook beëindigen in Medellin en terugvliegen naar Zweden. We hebben dit heel slecht gevierd met een goede maaltijd in “Hooters”, puur omdat het zo dichtbij ons hostel was! Na zo lang te reizen met mensen is het toch lastig afscheid nemen, maar iedereen ging vol goede moed verder met de eigen plannen! Voor mij was het tijd om iets meer dan een gouden laatste week te starten in het zuiden van Colombia, waarin ik volop kon genieten van de prachtige diverse natuur in Colombia! Na een vermoeiende busreis kwam ik de volgende dag aan in Salento, een prachtig dorpje in de bergen als ideaal startpunt voor een bezoek aan de Cocora vallei!

’S Werelds hoogste palmbomen

Ik kwam hier puur voor een bezoek aan de Cocora vallei en ik werd niet teleur gesteld! Het overtrof al mijn verwachtingen die ik van tevoren al had. Het enige vervoer was per jeep die vanaf het centrale plein naar Cocora vertrokken en om 8.00 uur kwam ik aan bij het beginpunt van de Cocora vallei. Het is de vallei die bekend staat omdat je hier de hoogste palmbomen in de wereld kan vinden: de “wax palms”. Er is een keuze om via één kant direct naar het gedeelte van de vallei te lopen waar de hoogste palmbomen zich massaal bevinden, of een lange 6 á 7 uur durende wandeling waarbij je in de andere richting begint, omhoog wandelt naar één van de bergtoppen voor een prachtig uitzicht over de vallei en aan het einde eindigt in de vallei met de gigantische palmbomen. Samen met de andere toeristen uit de jeep begonnen we aan de lange wandeling, maar al snel verdeelde de groep zich en liep ik een tijdje alleen. Het is misschien één van de mooiste wandelingen door de natuur van deze reis. Je begint in de open vallei met aan weerszijden open (gras)velden die eindigen in gigantische bergen. Op verschillende van de bergwanden zie je partijen wax palmen verzameld staan en soms staat er een verdwaalde palm volledig alleen heel groot te zijn. Vanuit de vallei blijf je omhoog kijken hoe prachtig is, maar heb je eigenlijk nog geen idee hoe hoog de palmbomen echt zijn omdat je ze van een grote afstand ziet. Op een gegeven moment loop je rechtstreeks het bos in en is het tijd om te klimmen! De gigantische bergen die je nog zojuist zag….1 van deze moesten we dus volledig op klimmen. Opeens loop je door de bossen, langs een gigantische bergrivier met rotspartijen en moet je je soms over verschillende rotsen omhoog zien te werken. Ook verschillende touwbruggen die niet al te stevig zijn moet je over, maar na de vlaktes was ook dit gebied fenomenaal. Je kon een kleine zijweg van een kilometer nemen naar een plek waar kolibries zich natuurlijk verzamelen en ik wilde dit niet voorbij laten gaan! Het was een extra klim, maar samen met een Zwitserse gingen we ervoor. Het was een kilometer en heen en terug, maar het zien van de tientallen kolibries die om je heen zwermen was voor het eerst in mijn leven dat ik deze van zo dichtbij mee kon maken! Als klapper werden we na deze inspanning nog even verwend met een lokaal drankje: Warme Chocolademelk met kaas erin. Ja, jullie lezen het goed!! Of het een aanrader is weet ik nog steeds niet, maar ik heb het in ieder geval daarna nooit meer gedronken!

Na het chillen met de kolibries was het dezelfde weg stijl naar beneden terug en vervolgens weer voor lange tijd stijgen om de top van de berg aan de andere kant van de vallei te bereiken. Eenmaal op de top loop je geruime tijd langs de afgrond met het prachtige uitzicht over de gehele vallei en halverwege kom je op het beste uitzichtpunt van de wandeling! Een soort klif over de vallei en je staat midden tussen de gigantische palmbomen. Het is zelfs onmogelijk om de palmbomen in één keer geheel op de foto te krijgen, zo groot zijn deze jongens. Met wat andere mensen daalden we één voor één een stuk af om proberen een shot te krijgen met jezelf en één van de palmbomen. Ze zijn zo groot dat je haast onzichtbaar bent op de foto, maar het is alsnog wel vereeuwigd. Voor je het weet zit je daar een half uur te genieten van het uitzicht in de zon en vergeet je dat je nog een heel stuk af moet dalen naar de vallei. Eigenlijk het mooiste gedeelte kwam op het eind als je al afdalend een gedeelte van de vallei ziet met een oneindig vergezicht en waar honderden van deze gigantische palmbomen het landschap vormen. Ik heb hier even letterlijk in het gras geleden met uitzicht op de oneindige vallei en het is een beeld wat je nergens anders ter wereld zal zien. Er kunnen inderdaad ieder moment dinosaurussen om de hoek komen voor je gevoel. Langzaamaan maakte ik mijn weg terug en tot het met het einde loop je dwars door de palmbomen terug naar het beginpunt. Na 7 fantastische uren was ik toch wel blij dat de wandeling erop zat, maar had ik genoten als nooit tevoren! Opeens lag ik op de kamer met drie Nederlandse meiden wat op deze reis heel zeldzaam is, maar voor mij was het in de vroege morgen al tijd voor een lange reis naar een nieuw natuurfenomeen: De Tatacoa Desert! Zo loop je de ene dag in een vallei met de hoogste palmbomen ter wereld en de volgende dag bevind je je volledig afgelegen in een bloedhete woestijn!

Voor het eerst van mijn leven de woestijn in!

We waren nog altijd in hetzelfde land en na 8 uur en 2 bussen kwam ik aan in Neiva. Ik wist dat het krap zou worden, want het enige vervoer naar de woestijn zijn enkele jeeps en motoren waar je achterop kan stappen. Ik kwam om 8 uur aan in Neiva en door mijn research vooraf wist ik dat de jeeps maar tot 6 uur naar de woestijn reden. Aan het uiterste einde van het busstation stonden jeeps opgesteld en er stond er nog één met een bordje Tatacoa. Na wat onderhandelen met de chauffeur en anderhalf uur wachten op mogelijke andere passagiers bracht hij me voor dezelfde prijs naar een hostel wat ik had opgezocht midden in de woestijn. Het werd een toch van anderhalf uur en ik had geen idee dat het nog zo ver was. Geniaal dat hij alleen voor mij reed en in het laatste dorpje stopte hij nog even zodat ik de nodige inkopen kon doen voor de komende 2 dagen! Tegen alle verwachtingen in was het een gouden kerel en eenmaal in de woestijn bij mijn hostel aangekomen hielp hij me met het krijgen van een slaapplek. Het was inmiddels pikkedonker dus ik had werkelijk geen idee waar ik was beland. Wat ik wel wist is dat ik opeens onder een prachtige sterrenhemel in een tentje sliep midden in de woestijn! Het was weer een volledig nieuwe ervaring mensen…

De volgende ochtend stond ik op en zie je pas echt hoe een woestijn er met daglicht uitziet. Je kon oneindig ver kijken en in de verte zag je de zandbergen die de woestijn omringen. In de vroege morgen dook ik bij de eigenaar van mijn hostel Donia achterop de motor en liet hij me de mooiste plekjes in de woestijn zien. We gingen expres vroeg op pad omdat het bloedje heet wordt overdag! Geniaal om een iets te zware Colombiaan en een 2 meter lange Hollander op 1 motor te zien cruisen door de woestijn! De eerste stop was bij “suelos rojos” wat een gebied in de woestijn is dat opvalt door het haast vuurrode zand. Ongeveer een half uurtje liepen we hier dwars door heen en de formaties maken het extra indrukwekkend. Daar sta je dan opeens midden in de woestijn klein te zijn! Na dit gedeelte verkend te hebben sprongen we weer op de motor en reden we 20 kilometer dwars door we woestijn. Alleen dat was al geniaal op een motor! Uiteindelijk kwamen we aan bij een ander gedeelte, ofwel het labyrinth en los hoyos. Hier liepen we een stuk naar beneden waar het letterlijk een doolhof lijkt door de formaties die op de meest gekke manieren gevormd zijn. Het was een gedeelte met rots en zandformaties wat haast een soort stad leek gevorm door de natuur. Waar de gehele woestijn één grote vlakte is sprong dit er echt uit. We eindigden bij een zwembad midden in de woestijn! Een bizar gezicht als je oneindig zand ziet en dan een felblauw natuurlijk zwembad tussen de formaties. Na hier een biertje genuttigd te hebben was het voor ons tijd om terug te keren naar het hostel.

De hitte wint het van de koppige Hollander

Ik had een groot gedeelte van de woestijn op deze manier ontdekt, maar ik had nog de gehele middag en avond voor me! Ik had het idee om naar dichtstbijzijnde dorpje Villavieja te lopen aan de rand van de woestijn. Hier was ik de avond daarvoor doorheen gereden, maar ik had geen idee hoe het eruit zag. Het was tevens de andere kant van de woestijn die we per motor hadden ontdekt, dus dat kwam goed uit. Ik begon langs de weg te lopen en op dat moment was het welgeteld 42 graden…. Het uitzicht was wederom prachtig en in de verte zag ik de heuvels waarachter Vielavieja zich bevond. Het leek maar niet dichterbij te komen ook al was het maar 5 kilometer. Eenmaal op de heuvel daalde ik een stuk af en zag ik in de verte Villavieja liggen en ging even zitten om mijn zelfgebrouwde lunch te nuttigen. Het ging dan toch gebeuren: voor het eerst liet mijn doorzettingsvermogen me echt in de steek en had de hitte alle energie uit me getrokken. Ik maakte heel langzaam mijn weg terug en het kwam niet eens meer in me op om nog verder naar Villavieja te lopen. Deze hitte was van een andere orde! Na enkele minuten de terugweg stap voor stap te hebben ingezet kwamen er 2 mannen op motoren aan gezet richting de woestijn. Vriendelijk werd me gevraagd of ik een lift wilde en ik antwoordde met JAAAA! Ideaal, achterop de motor en cruisend van de terugweg naar mijn hostel genieten! Het was een mooie bijkomstigheid. Alsof ik niet genoeg moois en nieuws had gezien deze dag liep ik rond 7 uur in het donker naar het observatorium vlakbij mijn hostel. Volledig in het midden van de woestijn gelegen is dit één van de meest populaire bestemmingen voor het observeren van sterren en planeten ter wereld. Er werd me verteld dat er 1 keer in het jaar van over de hele wereld astronomen hier naartoe komen voor een evenement. Ik had sowieso nog nooit zoveel sterren gezien aan de hemel en al wachtend op de man die ons alles zou vertellen over de sterren en planeten heb ik letterlijk op me rug in het zand gelegen en verbaasd naar de hemel gekeken. Het leken letterlijk miljoenen sterren die allemaal even helder aan de hemel stonden. Ik had dit nog nooit gezien! Eenmaal startend kregen we 2 uur lang een demonstratie en uitleg voor het hele planetenstelsel en wat er allemaal te observeren valt vanaf deze plek. Het leek of werkelijk alles te zien was vanaf deze plek en ik had de eer om via de telescoop Jupiter, Saturnus, Mars, Luna en de Maan van dichtbij te kunnen bekijken. Zelfs bij Saturnus zag je van heel dichtbij de ringen er omheen lopen en het leek nep, maar we konden het toch echt zien! Supertof dat ik ook dit op deze locatie nog kon zien en doen.

Het archeologisch mekka van Colombia

De volgende ochtend stond ik expres om 5 uur op om zonsopgang te bekijken boven de bergwanden die de woestijn omsingelen. Na hiervan genoten te hebben nam ik samen met anderen een jeep terug naar Neiva om vanuit daar de bus te pakken naar San Agustin! Wederom was ik binnen 1 dag in een compleet andere omgeving beland. Het was een bergachtige omgeving en opeens was alles weer groen! De voornaamste bezienswaardigheid is het archeologische park daar en daar had ik die dag geen tijd meer voor, dus ging ik op eigen naar El Tablon en Chaquira. In de gehele omgeving zijn er verschillende archeologische vondsten die op de originele plekken staan en vele daarvan kan je zelf bezoeken en naartoe wandelen. Het werd 1 grote modderbende aangezien op de paden vooral koeien en paarden liepen, maar dit keer was ik het! El Tablon waren simpelweg 4 grote stenen in een dal en vielen een beetje zwaar tegen na ruim een uur gelopen te hebben. Ik gokte erop om het nog voor het donker naar Chaquira te kunnen redden en al huppelend door de modder kwam ik daar aan. Er waren gelukkig nog meer mensen en dit was het beter werk! Het was een bizar mooi uitzichtpunt door de bergen en omringd door de meest bizarre inscripties en tekeningen in de rotsen. Ze zijn er nog steeds niet precies achter van wie deze inscripties afstammen, maar het moeten de originele bewoners van Zuid-Colombia zijn geweest. Om dat beter te bekijken had ik de volgende dag het gehele archeologische park bezocht, waar je van opgraving naar opgraving wordt geleid. Het zijn de meest bizarre beelden of eigenlijk tekeningen op stenen die je maar kan bedenken. Het is een typische stijl die je alleen hier in San Agustin kan vinden. Het was mooi om te zien dat er nog altijd onderzoekers bezig zijn met het ontrafelen van de oorsprong en nieuwe opgravingen! Om de dag compleet te maken ging ik nog op eigen houtje naar een gigantische waterval in de bergen genaamd Salto del mortiño en vervolgde ik mijn weg naar een heel hoog uitkijkpunt over de bergen van San Agustin en de lokale rivier. Ik kwam hier in contact met een jong lokaal stel die me vervolgens helemaal terug hebben gereden in hun auto naar mijn hostel! De mensen hier zijn geweldig.

Het was het einde van mijn Colombia avontuur en wat heeft Colombia mij totaal niet teleurgesteld! Om de weg naar Ecuador te voltooien vanaf San Agustin zou niet in één dag lukken en op aanraden had ik een hele korte overnachting in Ipiales kunnen regelen, het grensstadje in Colombia! Ik kwam over 12 uur in de nacht aan en om 7 uur stond ik alweer paraat om voordat ik de grens over ging de lokale Las Lajas Sanctuario te bezoeken. Het is een kerk die in een rivierbedding is gebouwd, wat het een magisch beeld geeft. Inderdaad als je aankomt en de kerk in de rivierbedding van veraf ziet is het iets wat je nog nooit eerder hebt gezien. De locatie geeft iets speciaals en het is zeker iets om niet te missen zoals mensen me hadden aangeraden! Het was het einde van een maand Colombia waarin ik bizar veel dingen heb meegemaakt en mogen zien! Zonder enige voorkennis was het tijd voor Ecuador ofwel Quito!!

Dag 79 t/m 108: Pura Vida all the way! (Costa Rica & Panama)

Na het verlaten van Ometepe was het tijd voor Costa Rica, het land waarvan iedereen zegt: Skippen als backpacker want het is veel te duur!! Mooi niet dus! Het was het land waar ik het meest naar uit keek en me uiteindelijk drie en halve week heeft verbaasd. Het mocht de nodige euro's kosten, maar we zijn hier niet gekomen om landen zomaar om die reden te skippen! Geen seconde spijt!

Een slecht begin is het halve werk…?

Het Costa Rica avontuur begon iets anders dan verwacht...In deze landen weet je nooit wat je bij de grensovergang kan verwachten en dat bleek! Na 45 minuten te wachten in de rij voor een simpel stempeltje werd mij vriendelijk verzocht een ticket te laten zien voor het verlaten van Costa Rica. Daar sta je dan....proberen uit te leggen wat je plan is en zonder ticket het land uit...uiteraard is er 0 behulpzaamheid en draait alles om geld, dus voordat ik uitgesproken was werd mij vriendelijk opnieuw enkel gevraagd om het ticket te laten zien en werd ik eigenlijk al weg gekeken. Todd en ik hadden een busticket voor 2 dollar op de kop kunnen tikken naar Liberia, de eerste bestemming in Costa Rica, dus het werd in paniek improviseren! Ik wist dat dit kon gebeuren, maar aangezien de andere grensovergangen prima verliepen was het een complete verrassing waar ik niet aan had gedacht. Een stuk terug aan de kant van Nicaragua was een heel klein office die als enige internationale tickets verkocht tussen Nicaragua, Costa Rica en Panama etc. Slimme gasten, want het was mijn enige keuze op dit moment! Het werd een ticket direct van San Jose naar Panama city voor 54 USD en er zat niets anders op dan later te improviseren met de route. Terug naar het migratiekantoor en binnen 2 minuten had ik mijn stempel van dezelfde man en werd mij veel plezier gewenst in Costa Rica. Zo houden we het weer een beetje spannend en ook hier zijn we weer levend doorheen gekomen!

Beaches first!

Een korte busreis bracht ons in Liberia, wat puur zou fungeren als plek om te overnachten voor de vervolgplannen. We waren best trots op onszelf: voor nog geen 7 dollar aan reizen waren we al liftend en onderhandelend van de verste kant van Ometepe naar Liberia in Costa Rica gekomen! Het verdiende een goede maaltijd en een bucket lokale biertjes om de laatste avond na al onze belevenissen samen met Todd te vieren. Onder het genot van drie verschillende lokale biertjes konden we genieten van de NBA Finals. Gringo alert!!

Terwijl Todd in de vroege morgen vertrok was het voor mij één van de zeldzame rustige dagjes om mijn tocht door Costa Rica eens goed uit te gaan stippelen en te zorgen dat ik weer met schone kleertjes op pad kon. Ik zou in San Jose moeten eindigen voor mijn busreis naar Panama, enigszins ongunstig omdat San Jose in het midden van het land ligt, maar een plan was er! Het maken en hebben van een uiteindelijk reisplan zorgt ervoor dat je nog opgewonder wordt over wat er te wachten staat. Het zou een loop (lees: Engels) worden door het gehele land, met enkele losse trips aan het einde vanuit San Jose als centrum. Liberia was een ideaal vertrekpunt en was het niet waard om te blijven, dus de eerste bestemming: Playa Hermosa aan de Pacifische kust in het noord-westen. Dit zouden de prachtige stranden worden waar ik eventjes afscheid van had genomen. Tijdens de busrit rijd je langs de oceaan en zie je verschillende stranden verschijnen van hoog op de heuvels en vlak langs de stranden. Playa Hermosa zou een iets rustiger strand moeten zijn dan de eerdere stranden als Playa del Coco etc. Eenmaal daar aangekomen kon ik maar 1 hostel vinden tussen alle bizar luxe resorts aan het strand en in de heuvels. Het was verleidelijk, maar het werd toch het hostel! De stranden zijn allemaal gelegen tussen de heuvels en deze scheiden de stranden in de vorm van verschillende baaien.

Eenmaal ingecheckt was het tijd voor Een wandeling naar het strand....wel geteld 50 hele meters!! Daar stond ik dan met zonsondergang: de oceaan voor me met de hoogste golven die ik ooit had gezien, de heuvels met prachtige huizen rondom het strand en de zon die langzaam onder gaat. Net aangekomen, maar het was ideaal om even een strandwandeling te maken. De stranden lijken klein omdat ze in een halve cirkel lopen, maar dat viel vies tegen! Voor ik het wist was ik langer onderweg dan ik dacht en was het al snel pikkedonker. Nog wat mooie shots kunnen maken en snel de hele 50 meter terug naar mijn welverdiende bedje.

De grote strandexpeditie

De volgende dag kreeg ik wederom het klassieke verhaal te horen dat lopen geen optie was en ik overal een taxi moest bellen als ik de andere stranden wilde zien. Het was een enigszins regenachtige dag met lichte miezer maar dat weerhield me er niet van om er een volle dagwandeling van te maken naar Playa del Coco, Playa Panama en Playa la Penca. Mijn wandeling begon over het strand waar ik verbleef, Playa Hermosa, met een vervolg de heuvels in. Uiteraard nam ik hier allereerst de verkeerde weg waardoor ik aan de top van de heuvel eindigde met een bizar uitzicht over Playa Hermosa. Er konden slechtere dingen overkomen bij het nemen van een verkeerde weg! De gehele baai inclusief bootjes van iets te rijke mensen, de omringende heuvels met kasten van huizen en het strand lag voor me....Na even te zitten en te genieten was het tijd om het Playa del Coco op te zoeken. Aangezien de heuvels een niet al te duidelijk overzicht geven van de juiste weg, was Google Maps vanaf dat moment mijn grootste vriend. De eigenaar van het hostel wist me te vertellen dat Playa La penca alle verwachtingen zou overtreffen, dus liet ik het beste voor het laatst. De wandeling door de heuvels bracht me bij de meest bizarre huizen die ik ooit gezien heb. Het fascinerende? Ongeveer 80 procent staat te koop....en dan praten we over landhuizen op de top van de heuvel, een zwembad met uitzicht op de oceaan voor prijzen van nog geen driehonderd duizend dollar. Ik heb mijn droomhuis in ieder geval gevonden in Costa Rica, dat is 1 ding wat zeker is!

Ondanks de regen zag ik langzaam Playa del Coco achter de heuvel verschijnen en ik moet nog steeds zeggen: zon of regen, ik zit liever op de top van de heuvel met uitzicht over de baai, het strand en de oceaan dan op het strand zelf. Met de gedachte dat ik weer ongeveer 7 kilometer terug moest wilde ik uiteraard toch het strand van dichtbij zien. Een steile afdaling bracht me aan het einde van het strand en na alle resorts 1 voor 1 te passeren belandde ik al snel in de menigte aan Amerikanen. Het was een wereld van verschil met Playa Hermosa en het leek wel of alle toeristen zich hier verzamelden. Niets anders dan souvenirwinkels omringden het strand en na een rondje was het tijd voor Playa La Penca dat door een superklif die tot ver in water liep de twee stranden van elkaar scheidde. Het was even afzien heuvel op, maar boven op de heuvel en een stuk verder lopen kwam ik bij de ingang naar Playa La Penca. Weinig mensen weten hiervan en de safety guard vertelde me dat het ruim 2 uur heen en terug zou duren om de gehele klif te bewandelen en af te dalen naar Playa La Penca. Het was al rond 3 uur maar ik gokte het erop: Het werd de mooiste strandervaring die ik ooit gehad heb! Over de klif lopen geeft je aan de ene kant uitzicht op Playa del Coco en aan de andere kant op Playa Hermosa. Naarmate je dichter bij het einde van de klif komt zie je ook de rotspartijen enkele tientallen meters verder in de zee verschijnen die je vanaf de reguliere stranden niet ziet. Terwijl de zon langzaam onder ging daalde ik af naar het strand en leek het wederom een sprookje. Het is moeilijk te omschrijven wat je op zo een moment ziet of ervaart. Zoals gewoonlijk was er op de mooiste plek waar je komt niemand te bekennen, hoor je het water tegen de rotsen klappen , zie je de zon in de oceaan verdwijnen en loop je op een prachtig wit strand. Het was een moment om even letterlijk stil te staan bij wat ik wel niet allemaal zie op deze reis....het bleef onwerkelijk.

Op de terugweg keek je van ongeveer 200 meter hoog op Playa Hermosa met zonsondergang waar Ik verbleef. De mensen op het strand hadden geen idee wat ze misten terwijl ik nog even ging zitten op de rand van de klif en genoot. Bij terugkomst kon ik de eigenaar van het hostel niet genoeg bedanken voor de tip! De volgende ochtend vroeg wilde ik toch nog Playa Panama zien, dus rond 7 uur liep ik de andere kant van Playa Hermosa op naar Playa Panama. Een prachtig breed wit strand met de bootjes op anker iets uit de kust. Het was een ideale ochtendwandeling en een goede locatie om wat plaatjes te schieten van mijn in het zand geschreven boodschap aan broederlief die binnenkort 30 zou worden.

Een extra portie strand en onzichtbare dolfijnen…

De stranden gaan hier in het noordwesten van Costa Rica oneindig door van baai tot baai, dus voor mij was het tijd om door te reizen naar het zuiden van de Pacifische kust. De stranden waren hier meer uitgestrekt en ook de golven zouden hier extreem hoog zijn. In letterlijk een lokale lijnbus propte ik mijzelf 3 uur achterin en kwam ik aan in Samara. Wederom redelijk toeristisch en het hostel op nog geen 100 meter afstand van het strand en de oceaan. Aangezien ik in de middag aan kwam was het de dag afmaken op het strand. Samara ligt ook aan de Pacifische kant, maar de stranden zagen er totaal anders uit. Uitgestrekt met palmbomen overal en niet in de vorm van een baai met omringende rotspartijen. Het was het strand waar je aan denkt bij Zuid-Amerika: voetballende jongeren, latina’s in bikini aan het beach tennissen, strandtenten met de tropische muziek en surfende mensen in de zee. Kath werkte in het hostel en liet me alles zien wat ik moest weten in Samara en na haar dienst in het hostel kwam ze me op het strand vergezellen om ouderwets niets anders te doen dan te chillen en te genieten van de sfeer en zonsondergang. Eenmaal donker maakte ik een kort rondje door de straten om te zien wat de plannen voor de volgende dag zouden zijn. Al snel waren het de tips en de verhalen die samen vielen: Het werd dolfijnen spotten! Het stond nog altijd op het lijstje en hier kon het voor een redelijke prijs. Vroeg in de morgen werd ik opgepikt en met de jeep langs verschillende andere hotels om de rest van de groep op te pikken. Ze houden hier van de zogenaamde “wet landing” dus op het strand was het letterlijk het water in lopen tot aan de boot en erop klimmen. Ongeveer 2 uur lang was het recht de zee op varen en gedurende deze tocht kwamen we langs immense rotspartijen, eilanden en de golven werden hoger en hoger. Ik was met een Amerikaanse familie van 8 en nog wat andere mensen en na deze 2 uur begonnen de eerste over de railing over te geven. Zodra de ene begon werd het steeds erger. Op een gegeven moment was het alleen de vader van de familie en ik die vol verbazing toekeken hoe het er aan toe ging. De zee was inderdaad heel ruig, maar zoiets bizars had ik nog nooit gezien dat iedereen over de rand heen hing. De vader van de familie en ik konden niet stoppen met lachen, maar uiteindelijk werd het een domper voor mij. In overleg met de gidsen werd er besloten om terug te gaan. Het betekende dat ik welgeteld 0 dolfijnen heb gezien op deze trip! We gingen snel terug naar de kust en wederom in overleg met de groep gingen we nog wel snorkelen voor de liefhebbers, wat ook onderdeel was van de tour. Het maakte het totaal enigszins goed door tijdens het snorkelen inktvissen en verschillende soorten schildpadden te kunnen spotten. Het was een mooie ervaring, maar had naar mijn mening nog veel mooier kunnen zijn. Helaas was de volgende bestemming al geboekt, dus kon ik de volgende dag niet mee wat me wel aangeboden werd. Enigszins een domper, maar met deze omgeving hoor je mij niet klagen!

Wonderen in de wolken

Het werd tijd om de stranden even te laten voor wat ze zijn en één van de zeven wonderen in Costa Rica te bewonderen: Het Monteverde Cloud Forest. Een lokale hobbelbus bracht me door de meest bizarre smalle offroad wegen, door kleine communities rechtstreeks naar Monteverde nadat ik door mijn vorige bus langs de doorgaande weg was afgezet. Ondanks dat iedereen me altijd vertelde dat Costa Rica te duur is, was het ook hier direct duidelijk dat Monteverde vol met toeristen zat. Het was tot nu toe het land waar ik de meeste toeristen ben tegengekomen, dus iets klopt er niet!

Na ingecheckt te hebben had ik nog een halve dag te gaan, dus het was tijd om de omgeving te verkennen. Monteverde is redelijk klein en is tegen de heuvels op gebouwd. Ik maakte een rondje en liep aan de andere kant van het dorpje de heuvels op, om zo over de heuvels de terugweg in te zetten en een mooi uitzicht te hebben. Tijdens deze wandeling ging ik op zoek naar de zogenaamde “Ficus” boom. In de bossen hier zijn verschillende Ficus bomen te vinden, maar er zou er één zijn die immens groot zou zijn en vanuit de binnenkant te beklimmen is: 42 meter hoog en uitzicht hebben over het gehele cloudforest! Dat moesten we uiteraard met de eigen oogjes gaan bekijken. Met de kaart vanuit het hostel en het feit dat ze hier het juist weergeven van de kleinere wegen en kaarten op schaal niets afweten werd het een zoektocht. Ik wist zeker dat ik op het juiste pas was beland en ergens op de heuvel moest je een stuk het bos in om de boom te vinden. Het is een soort geheime boom, want nergens zou het aangegeven zijn. Op een gegeven moment was het op goed geluk een opening tussen de bomen ingaan en je gelooft het niet, maar na 10 minuutjes liep ik recht op de boom af. Hij stond op een redelijk steile afgrond, en het is fascinerend om te zien de eerste keer: Een boom die van binnen volledig hol is en gevormd is door losse takken die om elkaar gewikkeld zijn in de meest vreemde posities. Het vormt samen 1 boom en uiteraard moesten we proberen deze van de binnenkant te beklimmen. 1 ding: 42 meter is HOOG!! Gelukkig kwam ik net Ben tegen, een Amerikaanse jongen, die uit de boom naar beneden kwam. Hij bood aan om op mijn tas te letten op goed vertrouwen en gaf me wat tips voor het klimmen. Zonder enige beveiliging of iets en puur de handjes en voetjes ging ik van tak naar tak. Het laatste gedeelte was heavy, aangezien de doorgang zeer smal was en ik mijn lange onhandige lichaam hier doorheen moest zien te wurmen, zonder mijn voeten weg te laten slippen. Na meerdere pogingen en aanmoedigingen van Ben was het me eindelijk gelukt en kom je uit de stam van de boom omhoog. Dan besef je pas echt hoe hoog 42 meter is en begon ik letterlijk te bibberen. Ik wilde het vastleggen, dus met alle kracht vasthouden waar ik kon en heel onhandig een foto met de mobiel proberen te maken. Ik bevond me letterlijk op de top van het cloud forest en ik kon de grond niet eens meer zien zo hoog was het om door de wolken heen te kunnen kijken. De afdaling was misschien nog enger, omdat 1 verkeerde stap fataal kon zijn en het kostte me een tijdje. Eenmaal de grond bereikt te hebben was de opluchting gigantisch, maar de ervaring des te beter! Op de terugweg naar het hostel begon het te plenzen en Ben en ik besloten elkaar beter te leren kennen in een lokaal biercafé.

Die avond was het tijd om de NBA Finals te kijken in een lokaal sportcafé en daar kwam ik Todd weer tegen! Het blijft bizar om mensen opnieuw te zien, nadat je dagen of weken daarvoor afscheid van elkaar hebt genomen. We hadden een gouden avondje en uiteraard genoeg om bij te praten over de ervaringen en plannen! Helaas kon ik de volgende dag niet het beroemde Cloud Forest doen met Todd, aangezien hij een tour met gids had gepland. Ik had besloten er zelf op uit te trekken om zo alle begaanbare paden te kunnen zien. Met een tour doe je altijd maar een klein gedeelte en sta je heel vaak stil met uitleg over alle planten/dieren, maar dit keer voelde ik niet om dit te doen. Er ging een vroege bus speciaal naar het cloud forest en bij de ingang kon ik het ticket voor 10 euro i.p.v. 20 euro omgerekend krijgen! Waar die studentenkaarten al niet goed voor zijn haha! Je kreeg een plattegrond mee en uitleg over de paden en routes welke begaanbaar waren. Het plan was om alle paden te wandelen en het zou zo een 7 uur duren. Ik had mijn route uitgestippeld en vanaf moment één loop je recht het cloud forest in en krijg je een typisch jungle gevoel. Je ziet de meest bizarre planten en bomen om je heen, ontelbaar verschillende soorten vogels en de paden leiden je ook nog eens van vergezicht naar vergezicht. 7 uur lang was het de natuur op zijn best en was ik blij dat ik het gehele cloud forest kon verkennen. Diezelfde avond liet Todd me weten dat hij amper de helft had kunnen zien met de tour, omdat ze overal teveel tijd nemen. Het was de goede keuze geweest om er zelf op uit te trekken!

Het cloud forest van een hele andere kant bekijken

De ochtend hierna was het tijd voor iets heel anders! Monteverde staat bekend als het Mekka van de adrenalinejunkies en je kan hier werkelijk iedere adrenalinebeleving of wens werkelijkheid laten worden. Iedereen sprak tot dan toe over het Zip-linen wat hier geweldig is, maar ik had dit in Belize en Mexico al beleefd. De dag ervoor had ik na lang twijfelen en het meerdere malen bekijken van de filmpjes besloten om te gaan bungeejumpen!! Ik had altijd al gezegd dat het er ooit van moest komen en dit was de ultieme gelegenheid: De hoogste bungee van heel Latijns-Amerika met 143 meter. Meer dan een dag lang was ik nerveus en ken je dat gevoel dat als je er al aan denkt je de kriebels krijgt? Dat in het kwadraat voor een dag lang! Als je de volgende dag opgepikt wordt door het bedrijf Xtremo en je aankomt bij de ingang van het park en je een mega rij ziet stelt het je enigszins gerust. Al snel merkte ik dat iedereen er was voor het ziplinen en uiteindelijk bleven we maar met 6 man achter voor het bungeejumpen. Wij waren de 6 gekken in de mensenmassa! Er werd wat moed ingepraat en we werden stuk voor stuk gewogen. Na denk ik 100 keer gevraagd te hebben of ze mijn gewicht goed hadden en het prima was, werden we al snel verzocht naar het platform te lopen. Het was 5 minuutjes lopen en daar sta je dan: Aan de rand van een afgrond met 2 simpele touwtjes gespannen over de afgrond en een simpel platform/karretje om op te staan. De 3 zwaarste hadden een ander touw en uiteraard viel ik hieronder. Wij moesten als eerste en er was geen weg meer terug! Langzaam beweegt het karretje zich al wiebelend over 2 touwen, terwijl bij ons het harnas, helm en handschoenen wordt aan gedaan. 143 meter klinkt als een simpel nummer, maar als het karretje stil hangt boven de afgrond wil je het liefst schreeuwen. Waar was ik aan begonnen! Bij de vraag wie er als eerste wilde springen was de dame in ons midden super enthousiast en haast fluitend liep ze naar de kant van het karretje. De laatste checks werden gedaan en bij het aftellen sprong ze zonder enige twijfel. Daar zit je dan als grote Nederlandse kerel en tegelijk keken ik en de overgebleven kerel elkaar aan dat dit een droom moest zijn…. Ik wist dat je bij het eerste aftellen moest springen, anders zou het haast onmogelijk zijn om nog over de angst heen te komen. Dit bleef ik mezelf aan praten terwijl ze mijn harnas gereed maakten. Ik was de volgende en langzaam liep ik naar de rand. Het moment dat ze je voeten vastmaken voelt alles te dom om dit ooit te doen. Je voeten zijn vastgebonden, je springt van een platform en head first! Er word je verzocht naar de uiterste rand van het platform te lopen, zodat je tenen al over de rand steken. Met kleine stapjes deed ik dit en met je handen houd je je nog vast aan de railingen. Hoe het ooit mogelijk was weet ik niet, maar bij het eerste aftellen sprong ik recht de afgrond in. Volledig op eigen kracht en het gevoel is onbeschrijfelijk. Voor even vlieg je en storm je op de grond af en het gevoel als je door het touw opnieuw de lucht wordt ingeworpen is misschien het beste gedeelte! Wederom wordt je de lucht in geslingerd en je hebt geen idee waar je bent. De gele oriëntatie is weg, maar op een gegeven moment kom je langzaam stil te hangen op je kop…..Niets ergers dan op je kop boven een afgrond stil te hangen……Als je eenmaal het veiligheidstouw vast hebt en ze je omhoog hijsen kom je weer rechtop te zitten en dat is het moment van besef dat je het echt gedaan hebt. Het adrenalineniveau is enorm en de smile gaat een tijd niet meer van je gezicht! Wat een ervaring was dit, ook al wilden we snel weer terug naar vaste grond onder onze voetjes!

Kiezen voor sneller of makkelijker: het blijft één groot avontuur

Na de creme de la creme van Monteverde gezien en beleefd te hebben was het diezelfde middag tijd voor mijn jeep-boat-jeep rit naar La Fortuna. Het is een populaire manier van om van Monteverde naar La Fortuna te komen, twee van de meeste populaire plekken in Costa Rica. Op de kaart liggen de twee dicht bij elkaar, maar er ligt een groot meer in het midden waardoor een auto- of busrit om het meer heen je ruim 9 uur zou kosten. De Jeep-boat-jeep zou rond de 3 uur duren. Het zou één van de wildste ritten worden van deze trip. De tocht van Monteverde naar het meer ging met een combinatie tussen een keep en een busje dwars door de bergen met haarspeldbochten. Het was een unieke ervaring met hoe de bestuurders hier rijden, maar voor sommigen iets minder prettig. Hoe dichter we bij het meer kwamen, hoe zwarter we de lucht zagen worden achter de bergen. Het werd op een gegeven moment angstaanjagend toen we het meer bereikten. De regen was ongekend en de lucht pikzwart. Toen de boot met mensen aan kwam vanuit La Fortuna werd ons verzocht met spullen en al naar de boot te lopen. Met alle macht probeer je je spullen te beschermen tegen het water, maar eenmaal bij de boot aangekomen werd ons verteld dat ze terug moesten naar La Fortuna om een andere boot te halen. Door de ruige omstandigheden was deze boot vol met water gelopen en er was niet tegen op te vechten. Inmiddels was onze jeep/bus ook al verdwenen, dus daar stonden we dan met een stuk of 20 man, machteloos in de keiharde regen en ongekende onweer aan de rand van een meer letterlijk in de middle of nowhere. Het enige wat ik kon bedenken was mijn tassen te beschermen met de raincoats en er zat niets anders op dan haast een uur in de regen te wachten. Er was totaal niets te bekennen dus geen mogelijkheid om ook maar ergens te schuilen.

Ondanks de excuses van de booteigenaar werd het soms best angstaanjagend als het onweer vlak boven je ernstig tekeer gaat aan de rand van een meer. Als ik zeg een boot, dan gaat het hier om een simpel rivierbootje van een privé-eigenaar met een buitenboord motor. Na iets minder dan een uur kwam er een andere boot aan varen en ook daar zagen we met man en macht 2 mannen het water uit de boot scheppen met emmers. Het water was duidelijk ruig en er was niet tegen op te boxen. Ze wilden het proberen en terwijl de achterkant van de boot volledig onder water stond gingen we met 20 man en alle bagage de boot in. Het was eigenlijk totaal onverantwoord, maar er was geen andere keus op dit moment. De gehele boottocht klotste het water aan alle kanten langs je heen en bleven de mannen constant water uit de boot scheppen. Op zo een moment lijkt het meer 200 keer groter dan het eigenlijk is en er kwam geen eind aan. Het was onwerkelijk maar toen we veilig de overkant hadden gehaald wilde iedereen zo snel mogelijk van de boot. Met tassen en al moesten we een mega steile helling oplopen waar de volgende jeep op ons stond te wachten. De verwarming op standje oven en een kort ritje bracht ons in La Fortuna. De beleving is er typisch één voor deze reis, maar man man op dat moment denk je: Waar ben ik aan begonnen, waarom?!

De meest complete hike ever

Todd en Ben hadden me beiden één ding aangeraden in La Fortuna: Doe sowieso de 2-vulcano hike! Ik zou er geen spijt van krijgen. Toen ik aan kwam in mijn hostel en vroeg naar deze hike werd me verteld dat ze morgen nog een plek hadden….Het werd snel beslissen en zo was het na deze hectische dag kort slapen en de volgende dag vroeg op voor de 2-vulcano hike. Ik had eerlijk gezegd geen idee wat het totaal in hield en was er op die dag eigenlijk helemaal niet klaar voor……Na iedereen opgepikt te hebben bij de hotels kwamen we aan bij de voet van de Cherro Chato. Je gelooft het niet, maar de gidsen zeiden dat het tijd was voor ochtendgymnastiek…Het scheen benodigd te zijn voor de klim. Daar stonden we dan aan de voet van de vulkanen, te rekken en strekken! Als de 2 gidsen dan ook nog uitleggen dat de klim en afdaling naar het kratermeer heel zwaar kunnen zijn en als je het niet meer redt, je kan wachten tot de groep die ’s middags omhoog komt…..Vanaf dat moment wist ik dus dat het een serieuze klim zou worden en had dit totaal niet verwacht vandaag. We waren met een stuk of 20 man en het eerste gedeelte loop je redelijk stijl omhoog naar een hut, dwars door de open velden. Het verschil van aankomst bij de hut was enorm….Dit was het punt dat de gidsen op gingen splitsen en je mocht zelf beslissen met wie je mee ging: de snelle groep of de langzamere groep. Gezien het eerste gedeelte van de klim was ik toch fitter dan ik dacht in vergelijking met de groep en ik koos voor de snellere groep. We vertrokken als eerste en af en toe stopte de gids nog om het een en ander uit te leggen over de omringende natuur. Op een gegeven moment ging het landschap over in regenwoud en kregen we een duidelijke instructie dat dit serieus regenwoud was en je niet zomaar je handen overal moest plaatsen en stap voor stap moest klimmen en afdalen. Het werd serieus!

Het landschap veranderde constant van gladde klei-ondergrond naar typisch regenwoud. Tijdens de klim moesten we elkaar soms helpen om de verschillende stappen te kunnen maken en het was handen en voetenwerk! Des te mooier is het als je op een gegeven moment de top bereikt…Na een high-five sessie zie je voor je de vulkaan Arenal waar het gebied naar vernoemd is en onder je het kratermeer van de Cerro Chato wat felgroen kleurt en gigantisch is. De afdaling zou het meest bizar zijn, maar na de zware klim wisten we totaal niet wat te verwachten…De afdaling duurde maar een minuut of 30, maar het was de meest avontuurlijke afdaling die ik ooit had gedaan. Er was ons verteld dat je vies zou worden en daar was geen woord gelogen aan. Op sommige plekken moest je op je kont glijden en hopen dat je goed terecht kwam, soms waren er touwen om via deze touwen af te dalen en voor de rest waren het sprongen of grote stappen om veilig beneden zien te komen. Het was een avontuurtje! En eenmaal bij het kratermeer aangekomen liepen we een stuk rondom het meer naar een open stuk met strand. Toen we bij het meer aan kwamen was het totaal onzichtbaar door de mist die plots over het meer verscheen. Het leek wel letterlijk een scene uit een horrorfilm! Je zag gigantische takken in het water liggen en de mist die deze half zichtbaar maakte en verder zag je werkelijk niets! Zo snel kan alles hier veranderen. Gelukkig hadden we een uur om hier te chillen en te zwemmen, dus in dat uur werd het van totaal onzichtbaar ook weer compleet helder. Wat een verschil! Opeens zie je de gigantische krater om je heen en het groene kratermeer dat oneindig lijkt. Ondanks de kou moest er natuurlijk ook een duik genomen worden!

Happy ending

De terugweg ging via een andere weg omhoog en was wederom handen en voetenwerk. De kraters zijn niet gemaakt voor goede voetpaden en terecht! Eenmaal 2 uur later aan de voet van de vulkaan te staan geeft een ultiem gevoel! We did it! En de dag was nog niet over, dus je kreeg echt waar voor je geld! We liepen een stuk door het natuurgebied naar een gigantische lokale waterval. De waterval was van aardig formaat en liep door de vallei over in een snelstromende rivier. Op de terugweg liepen we door een bos met gigantische bomen waar de apen boven je hoofd brullen en van boom naar boom springen. Na een korte stop bij de waterval en de wandeling door het bos was het tijd voor de perfecte afsluiting van zo een volle intensieve dag: een softijsje. Geintjuh natuurlijk!! Het was tijd voor de natuurlijke Hot Springs! Vanaf de parkeerplaats was het enkel in het zwembroekje en op blote voetjes in het donker naar de Hot Springs zien te komen. Inmiddels was het al pikkedonker en al klauterend gingen we van bassin naar bassin omhoog. Na een mooie plek gevonden te hebben was het tijd om 2 uur lang te genieten van ideaal warm stromend water midden in de natuur. Onder je zie je de verschillende andere bassins die door kleine watervalletjes in elkaar overlopen. De gidsen zorgden goed voor ons en hadden overal brandende fakkels neergezet en deelden hun eigen gemaakte cocktails uit. Het leek wel een droom!! Geen beter gevoel dan dit na een slopende dag.

I hate it when a plan falls apart!

Helaas kwam ook aan deze dag een eind en zou het de volgende dag tijd worden voor waar ik al tijden naar uitkeek als 1 van de wonderen in Costa Rica: Rio Celeste! Vol goede moed stond ik vroeg op en een half uur voordat ik opgepikt zou worden vertelde de man achter de balie vriendelijk dat het vandaag niet door ging....Rio Celeste is een gebied waar door de mineralen in het water het felblauw kleurt en er een punt is waar 2 rivieren samen komen en je 3 verschillende kleuren ziet veranderen in een felblauwe rivier. Doordat het in de nacht zoveel geregend had was het water bruin gekleurd en heeft het geen zin om af te reizen naar Rio Celeste....het was de domper van de eeuw, zo voelde het in ieder geval en wat te doen?? Het weer kon ieder moment weer omslaan en de dag erna zou het water weer volledig blauw kleuren...

Het was gokken of het de aankomende dagen droger zou worden en ik nam de gok. Het werd een rustdagje en rondhangen in La Fortuna en ook voor de volgende dag was het nog geen groen licht voor Rio Celeste. Het werd nu echt een moeilijke keuze....ging ik hier dagen afwachten of ging ik door en wellicht via een andere route het later proberen? Ik wist dat de La Fortuna waterval een bekende en mega indrukwekkende waterval zou moeten zijn, dus ik besloot nog 1 dagje wachten te vullen met een bezoek aan de waterval. Om er een volledig dagje van te maken besloot ik al lopend La Fortuna te voet te verlaten en een tocht van 7 kilometer te maken naar de waterval. Het laatste gedeelte was bergopwaarts en voor me zag ik de Cerro Chato liggen die ik 2 dagen daarvoor had beklommen. De waterval kostte alleen aan entree al 16 dollar, dus het moest beter een bijzondere waterval zijn!

Wanneer simpel water je overdonderd

Al snel kom je bij een platform waar je de waterval van de bovenkant van de bergen tientallen meters naar beneden ziet storten. Het is een ongekend natuurgebied met de waterval als centrum. Het duurt ongeveer 20 minuten voordat je afgedaald bent en aan de voet van de waterval staat. Het was de eerste echte waterval waar ik zwaar onder de indruk van was. Het was een massive waterval met constante beveiliging omdat de kracht en hoeveelheid van het water zo enorm is. Het nadeel van dit soort watervallen? Je wilt zo graag in het water springen maar het is altijd puur ijswater vanuit de bergen dat naar beneden stort.... Na al mijn moed verzameld te hebben was het tijd voor het zwembroekje en een duik naar de waterval. Het was verboden om onder de waterval te gaan omdat je letterlijk vermorzeld zou worden door het water. Het werd een hele snelle borst Crawl naar vlak voor de waterval om dit snel vast te leggen. De kou is bizar en al schreeuwend probeerde ik zo snel mogelijk uit het water te komen om daarna op te drogen en na te genieten langs de rivier in dit prachtige gebied. Dit terwijl de mensen al zip-linend over je hoofd vliegen. Het was uiteindelijk toch het geld waard! Na een lange wandeling terug werd het nog mooier! Er werd me verteld dat het weer bij de Rio Celeste goed was geweest en het water weer perfect was! De volgende dag zou ik dan eindelijk kunnen gaan en ik werd niet teleurgesteld!

Rio Celesteeeeee

Het was een vroege en lange rit per busje naar Bijagua, de ingang van het nationale park. Onderweg pikten we onze gids op bij zijn eigen lokale Resort met hutten midden in de natuur. De korte rit hier vandaan naar het startpunt van de wandeling stopten we nog om de howler monkeys van dichtbij te kunnen zien. Ze liepen hier over de elektriciteitskabels en trokken zich van niets of niemand iets aan! Supergrappig om die beesten zo te zien.

Bij het startpunt legde de gids uit dat we tijdens de wandeling bij 4 punten zouden stoppen: een waterval, een meer, een punt waar het water haast letterlijk aan het koken is en bij het meest bizarre punt: waar de rivieren met 2 verschillende kleuren samen komen en het over gaat in het onwerkelijk blauwe water. Tijdens de wandeling door het regenwoud naar de waterval kwamen we slangen, vogels en vele hagedissen tegen. Voor het eerst zag ik hier ook weer eens slangen in het wild! De afslag naar de waterval was een aardige afstand naar beneden, wat ook betekende dat we dit weer omhoog moesten lopen! De afdaling naar de waterval was spectaculair en halverwege de afdaling zagen we de waterval voor het eerst door de bomen verschijnen. Dit was ook het moment dat je voor het eerst het onwerkelijk blauwe water ziet wat je altijd op de foto's zag. Het moment dat je naast de waterval staat en het water zo ziet is niet te beschrijven en hoe lang je ook blijft kijken, het is en blijft speciaal.

De gids moest ons na een kwartiertje wegtrekken om het vervolg van de wandeling in te zetten. De uitputtende weg omhoog was weer een testrondje of alle zweetklieren nog werken en vanaf daar was het de weg voortzetten naar de volgende drie punten. Het werd een grote modderpoel en glijpartij in plaats van wandelen, maar het maakte de wandeling des te leuker. Het meer heeft dezelfde onwerkelijke kleur en loopt over in een soort mangrove wat het nog mysterieuzer maakt! Het punt waar je de activiteit van de bodem ziet laat zien dat de bodem en het verhaal van de mineralen serieus is. Op 1 punt lijkt het water zwaar te koken. Het laatste punt is ook letterlijk waar het pad eindigt en direct het meest bijzondere. Hoe lang je er ook naar kijkt, het is en lijkt een sprookje. Je ziet een heldere rivier en een wat groenere rivier samenkomen en op dat punt ontstaat er een strakke rechte witte lijn waar de mineralen met elkaar mixen...het is een lijn van ongeveer 10 centimeter breed en aan de andere kant is het direct het nep blauwe water!! Hoeveel uitleg de gids ook gaf, het was en bleef niet te begrijpen....Het was de 2 dagen wachten meer dan waard!! Aangezien de gids hier leefde en zijn eigen land had, werden we daar uitgenodigd voor lunch. Het voelde heel persoonlijk in tegenstelling tot andere Tours. Het mooiste moest nog komen toen hij ons vertelde dat we konden zwemmen in de felblauwe rivier! Zijn land lag aan de rivier en in het Nationaal park mocht je absoluut niet in het water zwemmen. Ik dacht dat het voor gevaar was, maar meer voor bescherming! In de rivier grenzend aan zijn land was het geen probleem en het was dus alleen ons die hiervan konden genieten!!

Na de lange reis terug naar La Fortuna was het pizza time met Charlotte en Sarah! Die hadden we zwaar verdiend. Daarna was het ook nog tijd voor een ijsje in het park, waar we nog een showtje kregen van hoe erg het hier gesteld is met de mannen en de veiligheid voor vrouwen. Een man kwam tussen ons in zitten en vroeg Charlotte direct of ze kinderen met hem wilde maken (letterlijk) en dat hij een familie had maar dat het niet uitmaakte etc. Het werd op het eind wat erger toen hij handtastelijk werd, maar gelukkig hoefde ik niet de held uit te hangen en ging hij met een simpel duwtje terug naar zijn familie. Vanaf hier werd het tijd om La Fortuna te verlaten na 5 dagen en San Jose, de hoofdstad, zou vanaf nu het centrum worden van mijn vervolgavontuurtjes.

We zijn weer vrij!!

De eerste dag in San Jose was direct een van de meest hectische! Ik kwam vroeg in de middag aan en had nog 2 missies: een alles of niets poging voor het repareren van mijn camera na het drama van de telefoonreparatie in Honduras en na ruim 2 maanden eindelijk mijn creditcard ophalen bij de plaatselijke DHL. Ik wist dat er een officieel Panasonic punt was, dus na lang vertalen en zekerheid op zekerheid proberen te kregen liet ik op goed geluk mijn camera achter.... het DHL punt was een stuk weg en laat het nou rond 4 uur al volle spits zijn....niets ergers dan de tijd voorbij zien vliegen en je weet dat het DHL punt om 17.30 uur sluit....om 17.20 kon ik eindelijk uit de bus springen en het was een van de weinige momenten dat ik naar het vlakke Nederland verlangde. Uiteraard lag het heuvelop en met een verplichte rustpauze was het een rechte sprint. Het leek wel een slechte film want op klokslag 17.30 en ze net wilden sluiten haalde ik het. Wonder boven wonder lag inderdaad alles klaar en daar was hij: mijn creditcard!!! Ik was weer vrij! Direct geld proberen te krijgen en er flink van genoten die avond! Het centrale park met Olympisch stadion lag vlak bij het hostel en ideaal voor een good mood avondwandeling en zoektocht naar een goede maaltijd.

Het plan was om vanaf San Jose beide kusten aan te doen, te beginnen met Tortuguero aan de Caribische kust. Het zou 2 dagen zijn met 1 overnachting en helaas vertrokken ze niet uit San Jose de volgende dag. Die volgende dag was dramatisch qua weer dus misschien maar goed ook! Ik heb deze dag opgevuld met vrijwel de enige echte bezienswaardigheid rondom San Jose: de Poas vulkaan. Er ging 1 bus per dag vanuit een dichtbij gelegen stad van San Jose en die zou om 10 uur vertrekken. Eenmaal aangekomen op de bus terminal werd ik naar drie verschillende plekken gestuurd voor de bus van de vulkaan. Altijd mooi als iedereen zegt dat het zoooo makkelijk is. Je gelooft het eigenlijk niet, maar werkelijk de allerlaatste bus van het uiterste punt van de terminal ging naar de vulkaan. Gelukkig was ik nog ruim op tijd en stroomden de gringo's langzaam binnen.

Wanneer vulkanen verdwijnen in enkele minuutjes

De vulkaan op zich was indrukwekkend qua krater en de mist die over de krater heen hing. De domper was echter dat alle paden rondom de krater waren afgesloten wegens werkzaamheden en gevaar. Het was dus alleen 1 rechte lijn van de ingang naar de vulkaankrater. Ik kwam in de bus Rebecca tegen, een Amerikaanse die 6 maanden in Costa Rica had gezeten. We liepen samen naar de vulkaan en hadden het geluk dat we nog een perfect zicht hadden. We keken even niet en ik wilde een foto van haar maken en letterlijk alles was in complete mist opgegaan. Dit betekende dat de mensen die iets later waren 15 dollar betaalden om mist te bekijken, ook niet konden wandelen en compleet natgeregend werden...

Van mangrove naar oceaan in 5 minuten: Tortuguero

De reis naar Tortuguero begon in de vroege morgen en het was er geen standaard één voor de comfort mensen. We werden opgepikt door een busje en het waren enkel toeristen. Dat was op zich prima en onze gids was echt een van de beste. Bij alles wat we passeerden werd iets verteld en onderweg stopten we nog bij een bananenplantage en een ananasplantage die normaal niet toegankelijk zijn. Tortuguero zelf is alleen te bereiken per boot en wat voor een boottocht. Vanaf moment 1 is het prachtig en spring je met zijn allen in een rivierbootje inclusief bagage. Het was trouwens de eerste keer dat ik mijn grote backpack veilig achter kon laten in San Jose en ik 2 lange dagen kon reizen met alleen een day bag. Het was ideaal!! De boottrip was anderhalf uur dwars door de jungle, over jungle rivieren en doorde mangroves...onderweg zie je al krokodillen, apen, vogels leguanen en dan was het eigenlijk nog niet eens begonnen! Meerdere mensen werden afgezet bij de dock van hun lodge, aangezien alles hier in de middle of nowhere ligt en per boot gaat. Ik verbleef in tortuguero zelf waar ongeveer 300 mensen hun bestaan hadden. Bijzonder om hier een nachtje te kunnen blijven en nog leuker omdat aan de ene kant van het land de jungle en mangroves liggen en 150 meter verder aan de andere kant de Caribische zee! Diezelfde middag na het inchecken in mijn privékamer met 4 bedden ontmoette ik een topgozer die rechtstreeks uit Jamaica kon komen, maar hier een van de lokale bewoners was. Hij zou een klein groepje inclusief mij al lopend door Tortuguero rondleiden. De mensen in dit gebied leven volledig van het toerisme en alle voorzieningen worden 1 keer in de zoveel tijd ingevaren. Meer is het niet! De mensen zijn echter supervrolijk en overal vind je vrolijke schilderingen op huizen en muren en oude machines die vroeger gebruikt werden.

Na ons rondje gedaan te hebben kwamen we uit aan de andere kant en dan sta je opeens oog in oog met de zee. De stranden liepen oneindig door zo ver je kon kijken en in de nachten nestelden de zeeschildpadden hier. Helaas heb ik er hier geen kunnen bewonderen! De rondleiding werd afgesloten en ik sloot het af met een 2-uur lange avond strandwandeling. Op sommige momenten loop je alleen op het strand zo ver je kan kijken en wat een magisch gevoel geeft dat! Na oneindig naar de zee gestaard te hebben en de gedachtes ouderwets te laten rollen was het tijd om een tukkie te doen.

Jungle madness

Ik sliep aan de kant van de zee en de volgende ochtend moest ik om 5 uur paraat staan op het dock aan de kant van de mangrove/nationaal park. Met een klein groepje zouden we er vroeg vandoor gaan omdat de kans om de meeste beesten te spotten vroeg in de ochtend is. In een klein bootje met een stille motor gingen we uiteindelijk haast 4 uur het water op. Het voordeel van zo een klein bootje is dat je ook daadwerkelijk diep de mangrove in kan door de smalle zijtakken van de grotere rivieren. Eigenlijk moeten de foto’s voor zich spreken, maar het was voor het eerst dat ik door een echte mangrove ging en het jungle gevoel is geweldig. De gehele ochtend slingerden er apen boven onze hoofden en hebben we ontelbaar vogels kunnen zien. De namen moet ik jullie helaas tegoed houden, maar een aantal konden we heel dichtbij komen met de boot en staan op foto! Om de jungle dit keer vanaf de waterkant te bekijken is heel anders. We zagen nu massa’s planten over het water hangen, en hoe de kapitein het ziet weet ik nog steeds niet, maar hij spot de meest kleine en bizarre beesten. Zo zaten er op een partij groene struiken een stel jongen groene leguanen. Groene leguanen zijn sowieso een bedreigde diersoort, maar om hele jonge leguaantjes te spotten was wel heel cool. Het gedeelte dat we door de echte mangrove gingen vond ik het meest coole, waarna we uiteindelijk weer op de grote rivier kwamen. We waren nog niet klaar want we gingen nog een rondje van een uur maken in het beschermde regenwoud. Ook hier kon ik weer een luiaard spotten, alleen wel wat hoger in de boom! Gelukkig kon de gids ons hier ook wat nieuwe beesten laten zien zoals de meest bizar enge spinnen, vlinders, wederom apen, verschillende soorten tucans en de bullet ants! Dit zijn echt gigantische mieren wat ik gewoon niet kon geloven. Ze zijn echt angstaanjagend en niet te dichtbij komen was de gouden tip van de gids. Tortuguero was al met al geslaagd en het was tijd om terug te gaan naar San Jose op dezelfde dag.

Het meest diverse nationale park ter wereld!

Want de strakke planning was om de volgende ochtend te vertrekken naar Corcovado National Park. Zo zit ik de ene dag nog aan de Carribische kust in het noorden en de volgende dag aan de Pacifische kust in het zuiden. “Save the best for last” werd in Costa Rica voor 300% waar gemaakt. Corcovado National Park is een soort schiereiland in het zuid-westen van Costa-Rica en door National Geographic uitgeroepen tot het nationaal park met de grootste diversiteit aan planten en dieren ter wereld!! Helaas wisten de mensen dat daar ook, want alleen de entree was al 90 euro per persoon! Je kreeg er dan wel een verplichte gids bij, want zonder gids werd hem niet. Het was ook niet echt gemakkelijk om er te komen. Ik verbleef in Drake Bay, wat op zich al een prachtige locatie/baai is aan de oceaan. Wederom kon ik reizen met een simpele rugtas, dus had ik voor een lokale bus gekozen naar de plek waar de boot zou vertrekken. Vanaf het vaste land was het alleen mogelijk om met de boot in Drake Bay te komen, welgeteld anderhalf uur! Het was een speedboat van een inwoner van Drake Bay en met een stuk of 25 man vertrokken we richting Drake Bay. Het eerste gedeelte gaat door de rivieren die vol zitten met krokodillen. Overal staan borden voor gevaar van de krokodillen die je letterlijk ziet rondzwemmen. Een prachtige boottocht die aardig snel over de rivier ging. Je ziet onderweg de meest random zelf gebouwde huizen tegen de bergen op wat een droom moet zijn om daar te wonen! Op een gegeven moment gaat het zoete water van de grote rivier over in de oceaan en dat is denk ik het ruigste water wat ik ooit heb gemaakt. De kapitein was echt aan het zoeken op welke plek hij het beste hier doorheen kon geen en als de boot niet haast verticaal ging, dan was het wel bijna! Het is wel machtig mooi om mee te maken als je het water keihard tegen de rotsen in het water ziet op spatten en de bizar hoge golven voor je ziet en er dwars overheen gaat. Als je eenmaal op de oceaan bent is het water weer stukken kalmer en moesten we nog een heel stuk langs de kust varen naar Drake Bay.

Kamperen in de middle of nowhere

Eenmaal daar aangekomen heb ik weer wat geleerd! Namelijk de “wet landing”, waarbij we dus tot ons middel in het water moesten springen vanaf de boot, met je tas boven je hoofd en zo naar het strand lopen. Ik had er serieus nog nooit van gehoord en was redelijk verbaasd, maar goed….waarom niet! Gelukkig had ik 2 Franse vrijwilligers op de boot leren kennen en die werkten in mijn hostel om onderzoek te doen naar de zeeschildpadden in Drake Bay. Je komt aan in Drake Bay, Antuajitas maar wij verbleven in Drake Bay Backpackers een stuk verderop. De vrijwilligers vertelden me al: er was letterlijk niets dan natuur om het hostel. Er was 1 winkeltje wat je het eigenlijk niet eens mocht noemen als je wat snacks nodig had, maar verder was het of lopen/fietsen voor 8 kilometer naar Antuajitas of in het hostel een maaltijd bestellen. Om nog meer aan het leven hier te snuffelen had ik geen dorm bed geboekt maar een tent. Ik zou in een tent aan de rivier slapen en gedurende de 3 nachten was niemand anders zo gek, dus had ik een eigen grote tent voor me alleen. Superervaring wederom als je in de nacht de rivier hoort stromen en de jungle geluiden om je heen hoort. Het was tijd om die nacht te ervaren, want de volgende dag was het Corcovado time!!

Één grote dierentuin in het wild

Die avond had ik Carolina leren kennen in het hostel en vanaf ons hostel zouden wij 2 samen naar Corcovado gaan. Om 6 uur werden we opgepikt om in Drake Bay op de speedboat te stappen naar Corcovado National Park samen met andere toeristen vanuit Drake Bay. De boot was gevuld met ongeveer 20 toeristen en om een idee te geven hoe afgelegen het ligt, het was nog eens anderhalf tot twee uur met de speedboat vanuit Drake Bay. Op een gegeven moment is je kont K.O. maar de rotspartijen en de kustlijn maken alles goed. Onderweg sprongen de dolfijnen op verschillende momenten achter onze boot aan! Wederom een wet landing op het strand en zo loop je rechtstreeks het bos in. We werden onderverdeeld in kleine groepjes van 5 met 1 gids. De gids was volledig equipped met een mege telescoop en verschillende apparatuur. Dit maakte het anders dan andere nationale parken en al helemaal omdat we met de kleine groepen ook sneller waren om beesten te spotten. Tot nu toe als enige keer gingen we volledig van de paden af bij het spotten van dieren en moesten we soms letterlijk achter de gids aan rennen...dwars de modder en het water soms...het maakte niet uit. Je wilde per se de beesten in het wild zien. Aangezien de bomen in de jungle aardig hoog kunnen groeien was de telescoop echt geweldig. Fullscreen konden we de luiaarden, apen, tucans en verschillende bijzondere vogels bewonderen wat normaal nooit zou kunnen. Tijdens de lange wandeling door het nationale park zijn we onder andere tegen gekomen: 4 verschillende soorten apen (howlers, spiders, cappucin en nog 1), monster leguanen, tucans, luiaarden, wilde katten, paauwen, een familie kleine zwijnen, racoons, tapirs, krokodillen en jawel: bullsharks!! Ik vergeet er nog zoveel maar ik wil er 3 speciale uitlichten.

De groep kleine zwijnen had de gids gespot en vanuit de dichtbegroeide bossen kwam hij aan rennen dat we snel moesten komen. Dwars door alles heen renden we achter hem aan en na opeens muisstil te moeten zijn zag je een hele familie voorbij trekken. Het mooiste was dat we ze een stuk volgden dwars door de jungle totdat we ze kwijt raakten.

De tapir is heel zeldzaam om te spotten in het wild omdat ze zich ouderwets verbergen in de modderpoelen dieper in de bossen. Nadat de gids weer even verdwenen was achtervolgden we hem en na een tijdje tot aan de enkels in de modder lag daar een volwassen vrouwtje half te slapen midden in de modderpoel. Zo lang we niet teveel lawaai maakten konden we heel dichtbij komen tot ongeveer 8 meter en een tapir in het wild zien liggen/slapen haha.

De opnames van Jaws nummer….?

Na vele uren in de bossen rondgedwaald te hebben, deden we een stuk terug over het strand....zodra we uit de bossen kwamen lagen daar verschillende krokodillen te zonnen. Het is even omschakelen dat ze dit keer daar echt in het wild liggen en jij uit het bos naar ze toe loopt. Uiteraard wist de gids wat hij deed en was het machtig mooi om te zien. Als klapper en misschien wel het meest speciaal was toen de Deen uit onze groep keihard schreeuwde en toen de gids mee deed wist ik dat er iets speciaals te zien was. We liepen langs de oceaan over het strand en nog geen 20 meter voor de kust zag je 2 gigantische bullsharks heen en weer zwemmen. Nouja, je zag de rugvinnen en de staartvinnen en af en toe de rug! Daaruit kon je afleiden dat ze zeker over de 4 meter waren vertelde onze gids en ik moet zeggen dat die schatting echt niet overdreven was. Ik kon er geen genoeg van krijgen en het waren gewoon twee gigantische haaien vlak voor ons en de gids was even enthousiast, wat betekende dat het bijzonder was! Het filmpje houden jullie nog tegoed! Zwemmen werd het dus niet en na een mooie strandwandeling terug was het tijd voor de volledig verzorgde lunch door de gidsen. Anderhalf uur terug op de boot, maar wat een topdag was dit!

Op ontdekkingsreis in Drake Bay

Carolina zou de volgende ochtend vroeg weg gaan naar San Jose en 2 dagen later zouden we daar meeten om haar laatste dag in Costa Rica na maanden goed te vieren. Ik had nog 1 dag en die besteedde ik om Drake Bay eens volledig te bekennen. De weg vinden moest op goed geluk maar het werd uiteindelijk de eerder geposte (strand)wandeling van ruim 20 kilometer. Het begon in het kleine dorpje, dwars over de plaatselijke landingsbaan, over de mangrove, langs schildpaddenfarms, over rotspartijen aan de oceaan en over het strand naar Antuajitas. Tijdens de strandwandeling heb ik nog een hele groep ara's mogen bewonderen in de bomen langs het strand wat het helemaal compleet maakte. Ik zou de loop compleet maken om via het land terug te lopen naar het hostel, door antuajitas en op goed gevoel de weg en heuvels volgen. Zwaar onderschat natuurlijk, want die laatste kilometers in de heuvels hakten erin als je in totaal bijna 8 uur loopt! De weg houdt hier ook nog eens opeens op, waardoor je door het water moet net zoals de jeeps. Schoentjes uit dus en een stuk door het water lopen...het hoorde er allemaal bij!

Het zou mijn laatste echte avontuur zijn in Costa Rica want de volgende dag ging ik terug naar San Jose. Die dag haalde ik tevergeefs mijn camera op en dezelfde avond was het iets te gezellig met Carolina. Mijn laatste dag in Costa Rica was de volgende dag, welgeteld dagje 100 van mijn reis. Ik moest de dag door zien te komen voor mijn eerste klas bus naar Panama City, het ticket dat ik verplicht in haast en veel te duur moest kopen aan de grens om het land in te kunnen. Ik deed een rondje door het centrum, maar dat was niets meer dan een veel te drukke wereldstad....

Wanneer luxe je voor het eerst in je leven verbaasd

Het was tijd voor de 16 uur durende nachtbus naar Panama City. Ik had besloten om Panama redelijk snel door te gaan omdat ik de klapper mee zou pakken in de vorm van de San Blas eilanden. Bocas del Toro was een andere bekende bestemming, maar die stranden zouden het lang niet halen bij de San Blas eilanden! Die dag kwam ik na al die uren in de bus gesloopd aan in Panama stad en dat is echt even schrikken in het begin. De luxe aan auto's, bizarre hotels en de skyline aan wolkenkrabbers vliegt je om de oren. Na al die maanden meer primitieve dingen te zien en ook zo te leven rijden er opeens ferrari's over de boulevard en overal de neonlichten van clubs en 5 sterren hotels. Het was even wennen, maar ik verbleef in een rustig gedeelte van de stad. De dorm room was de kleinste ooit voor 6 bedden, dus klimmend over alles heen dook ik direct mijn bedje in.

Ik lijk wel een toerist!

Om de tijd tot mijn reis naar San Blas/Colombia goed te gebruiken was de volgende dag een volgeplande! Vroeg in de ochtend was het tijd om het beroemde Panama kanaal met eigen ogen te gaan bekijken. Al jaren hoor je hier zoveel over, dus met een lokale bus en gratis lift stond ik voor de ingang van het bezoekerscentrum. Als je hier eenmaal geweest bent, dan voelt ook ieder pretpark in Nederland voortaan als een rustig park aan het water. Wat een mensenmassa verzamelde zich hier! Ik wilde er het beste uithalen als een afgestudeerde Business engineer, dus ik begon met een half uur durende film over de geschiedenis en maak van het Panama kanaal. Een medaille voor de degene die deze film gemaakt heeft want het was indrukwekkend. Daarna heb je vier verdiepingen aan schaalmodellen, exposities, filmpjes, onderdelen van tijdens de maak etc. etc. en ook hier nam ik rustig de tijd voor. Ik denk dat het toch het meest spectaculaire stukje techniek is wat er bestaat! Vanaf verschillende decks kan je vervolgens in het kanaal kijken en wanneer er een groot schip aankomt wordt er stap voor stap omgeroepen wat er op dat moment precies gebeurd. De tijd dat een schip nodig heeft om door het kanaal heen te komen verbaasde me een beetje, want dat duurde aardig lang! Ik had het geluk dat er net 2 schepen aan kwamen, dus het was machtig mooi om er zo 2 te kunnen volgen door het kanaal heen.

Panama staat bekend om zijn skyline, dus om hier optimaal van te genieten boekte ik een taxi naar causeway Amador. Het is een hele lange soort boulevard die in een kwart cirkel om de stad heen loopt van een afstand. Ik liet me met de taxi helemaal naar de punt afzetten, waar je in de verte de volledige skyline van de stad kan bewonderen terwijl de haven vol met bizarre jachten gevuld is. De gehele causeway ben ik teruggelopen in de bloedhitte om van het uitzicht te genieten. Het is een dunne landstrook met aan de ene kant het water en de skyline en aan de andere kant het water met in de verte de schepen die op weg zijn naar het Panama kanaal en de klassieke Amerikaanse brug. Het was een perfecte wandeling om vervolgens de bus te nemen naar de bekende vismarkt in het oude gedeelte van de stad waar ik al zoveel over gehoord had. Het was “Mercado del Mariscos” en een ultieme locatie om onder de lokale mensen van Panama te zijn en zeker voor de visliefhebbers! Het lijkt 1 grote productiehal van vis: Via het water zie je de klassieke vissersboten binnenkomen en de vis wordt direct naar de verschillende tentjes gereden en zo goed als direct bereid. Het is een gezellige plek met tientallen vistentjes op een rij en meters aan terras. Het is ook de plek waar je bijvoorbeeld een hele kreeft voor 12 dollar kan krijgen, dus een echt paradijs voor visliefhebbers! Diezelfde dag wilde ik nog meer de toerist uit hangen door naar de hoogste verdieping van het Hard Rock hotel te gaan voor een prachtig uitzicht over de gehele stad in de avonduren, maar daar werd ik vriendelijk geweigerd door mijn korte broek aangezien het een zaterdag was…..Ik had me in ieder geval al genoeg toerist gevoeld vandaag en het werd nog maar eens bevestigd…..

Onderdeel van de geschiedenis

De opvolgende 2 dagen heb ik opgevuld met verschillende activiteiten. Ik hoorde pas die dag zelf dat de opening van de nieuwe Panama sluizen/kanalen zou plaatsvinden en uiteraard is dit voor de mensen in Panama, maar ook voor de hele wereld een ultieme mijlpaal. Er werd gebruik gemaakt van een nieuwe techniek met bassins en nieuwe sluizen en de hoeveelheden extra die nu per dag doorgevoerd kunnen worden zijn gigantisch. Helaas waren de 16.000 tickets om het bij het kanaal zelf bij te wonen al uitverkocht, dus beleefde ik het samen met tienduizenden lokale mensen op de boulevard van Panama in de vroege morgen. Er waren grote schermen, juichende mensen en vanaf de boulevard zag je het eerste schip aankomen en richting het kanaal varen, waarna je op de schermen dit live kon volgen. Het was fantastisch om precies op die dag in Panama stad te zijn!. Met het heerlijke weer heb ik de middag vertoefd op de boulevard, waar je een super uitzicht hebt op de skyline en je heerlijk kan relaxen. Ik genoot van de middag en heb wat filmpjes geschoten voor een afscheidsfilm voor Nazanin, die de afdeling zou verlaten waar ik ook jaren gewerkt had. De film staat online en is achteraf erg gewaardeerd gelukkig!

De dag erna was het tijd voor de briefing voor de 4-daagse reis naar Colombia met San Blas adventures en was het tijd om de groep te ontmoeten. We gingen in totaal met 26 man en de gids vertelde ons alles wat we moesten weten. De key: Bescherm je spullen tegen het water!! Als hij dit 10 keer zegt weet je dat het serieus is haha. Met een deel van de groep gingen we een drankje doen om elkaar beter te leren kennen. Je zat tenslotte haast 5 dagen met elkaar opgescheept! Om het gevoel alvast te creëren deden wie die avond een tweede poging om het Hard Rock Hotel binnen te komen en toen het lukte was het uitzicht fenomenaal. Een drankje hier maakte het tot een ultieme avond en we besloten in een gekke bui ook nog hetzelfde te doen op de hoogste verdieping van de Trump tower. De gehele stad is verlicht en het geeft een bizar en onwerkelijk uitzicht. Uiteraard werd het weer iets te laat, maar het beloofde een leuke groep te worden!

Let’s go San Blas!!

Na enkele uurtjes slaap werd ik opgepikt om 5 uur in de ochtend. We reden in totaal met 3 jeeps volledig volgepakt en stopten bij de supermarkt om je volledige inkopen te doen voor de 4/5 dagen. Enig idee hoe moeilijk het is om 5.30 uur te beslissen wat je nodig hebt voor 5 dagen? Alles zou voorzien worden: 3 maaltijden per dag en alles zou bereid worden, maar daarnaast moest je zelf voor zorgen. Ik heb maar 2 tassen volgeduwd met alles wat ik zag en hopen dat het genoeg was!

Daar gingen we dan met de spullen tot hoog opgestapeld op het dak van de jeeps, door de San Blas Hills op weg naar de startplek waar de boot op stapten. De San Blas eilanden zijn ca. 360 eilanden in de oceaan en zijn allemaal volledig eigendom van de nog altijd bestaande Kuna mensen. Het is de beste en mooiste manier om Colombia te bereiken en de Darian Gap over land te vermijden! Het stuk over land tussen Panama en Colombia is ook wel het drugscentrum van de wereld. Supermooi dat de Kuna beschaving nog altijd bestaat en de eilanden zijn ofwel volledig onbewoond met letterlijk niets meer dan witte stranden en palmbomen, ofwel met enkele hutjes erop en de familie die op het eiland zelf woont. In tegenstelling tot de zeiltochten zouden wij in totaal rond de 10 uur op het water zijn al deze dagen en volop van de eilanden kunnen genieten! Wij zouden iedere dag naar twee verschillende eilanden varen en op het tweede eiland overnachten. Eigenlijk wil ik verder de foto’s voor zichzelf laten spreken en was dit mijn ultieme paradijselijke ervaring van deze trip! Een kort verslagje ziet er als volgt uit:

Dagje 1 was het even verwerken hoe mooi het was en na alle Oeh’s en ahhh’s ging ik met slechts 3 anderen op ontdekking en zwommen we naar 3 andere eilanden van het eiland waar we overnachtten. De terugweg tegen de stroom in was slopend en midden op zee zwemmen is dodelijk tegen de stroom in. Het werd goedgemaakt door de ultieme onbewoonde eilandervaring en het zwemmend bereiken van de eilanden, potjes volleybal en voetbal met zonsondergang en een kampvuur in de avond.

Dagje 2 heb ik de gehele ochtend in het heerlijke water gechilled met een groepje, elkaars levensverhalen vertellen met goede afwisselende gesprekken onder het genot van biertjes…..Het was de dag dat ik tot een nieuw niveau verbrand was. We overnachten op een ander eiland, het grootste eiland met een Kuna dorp, bij een Kuna familie en kregen hier een rondleiding voor Marcos (onze gids en held). Ze spreken hun eigen taal en Spaans en de kinderen zijn dol op foto’s. Wellicht één van de mooiste ervaringen op deze trip qua lokale levenswijzen en de Kuna mensen zijn geweldig gastvrij! Wederom sliepen we simpelweg in een hangmatje op een tropisch eiland.

Dagje 3 hebben we niets anders gedaan dan genoten op 2 verschillende eilanden van het paradijselijke gevoel en dobberde iedereen een beetje in het water of ging op verkenning tussen de palmbomen en rondom de eilanden. Op het tweede eiland sloten we de laatste avond af in een kring met wat mooie lokale spelletjes en uiteraard veel lachen!

Dagje 4 werd een hectische met de laatste boottrip naar Sapzurro, de laatste plek in Panama. Een lange boottocht langs de Darian Gap en de machtige rotsen en 3 uur lang over het uitstempelen bij de douane. Marcos moest onderhandelen met de douane zoals het hier gaat en na 3 uur voor een allerlaatste boottocht naar Capurgena. Marcos had hier een restaurant aan het water en ik heb hier mijn beste lasagne ever gegeten. Met zijn allen zaten we buiten aan het water te genieten van de laatste maaltijd en de ultieme paradijsbeleving. We maakten de avond af in een strandclub in het prachtige Capurgena en het was het moment om afscheid te nemen van sommige mensen. We konden het haast niet geloven na alle belevingen, maar terwijl we aan het genieten waren was het gewoon Colombia waar we waren aangekomen!! Een land waar iedereen van houdt! Ik zou zeggen: pak de foto’s erbij en ik hoop dat het paradijselijke gevoel en alle ervaringen in deze blog enigszins overkomen!

Pura Vida vrienden!!

Dag 65 t/m 78: NICA-time!

Ondanks mijn ongeplande tweede bezoek aan Utila was het alsnog de ideale afsluiting voor mijn reis door Honduras Afsluiten met een goede daad door te helpen als vrijwilliger met de beach cleanuo en lachen met Dr. John! Vanaf nu ging ik ook meer mijn eigen weg, want als je alle verhalen van iedereen moet geloven onderweg is het een wonder om levend uit Honduras te komen....Ik heb werkelijk geen enkel moment een probleem gehad en ik leef nog mensen! Het kan dus gewoon, reizen door Honduras.

Aangezien Utila ten noorden van Honduras ligt en ik op weg was naar Nicaragua vanaf dit moment, werd het een shuttle All the way van La Ceiba naar Leon in Nicaragua. Het was direct mijn langste busrit tot nu toe: 16 uur je beentjes proberen in leven te houden.... Bij de grens tussen Honduras en Nicaragua zou onze lieftallige chauffeur alles regelen: 12 dollar per persoon en onze paspoorten afgeven en klaar was Kees.....best eng om je paspoort zo af te geven bij een grensovergang in de nacht en als de chauffeur ruim 45 minuten weg blijft....dit keer geen stempel omdat Nicaragua een eenheid vormt met Honduras, El Salvador en Costa Rica. In totaal mag je 90 dagen in deze landen gecombineerd zijn. Blijkbaar reis ik dus niet lang genoeg, want ik zat nog volledig safe!

Tranquilo

Dit keer deed ik het rustig aan de volgende dag en had ik niet direct een volle of actieve dag gepland. Het was tijd om de volgende dag op mijn gemakje volop van de stad Leon te genieten. Dit was tenminste een stad die het waard was en na Antigua in Guatemala was dit een tijd geleden. Ik had er veel goede dingen over gehoord en dit was een stad met een lange historie door de revolutie en de Spanjaarden die hier kwamen en vrijwel alles vernietigd hadden. Door heel de stad heen zie je de verdeeldheid van ruïnes van oude kerken die bewust in stand worden gehouden en de nieuwe gedeeltes van de stad. Overal wordt je aan de revolutie herinnerd door muurschilderingen of Street Art. Op een of andere manier zijn de mensen hier trots op de geschiedenis van de stad. Dit werd me volledig duidelijk toen ik op het centrale park zat te genieten van het uitzicht op de grote kathedraal en ik in gesprek kwam met een lokaal vrouwtje. Haast 2 uur heeft ze me alles langzaam in het Spaans uitgelegd over de geschiedenis van de stad, heeft ze me alles rondom het centrale park laten zien en werd ik uitgenodigd voor op de koffie in het lokale winkeltje van haar familie. Wonder boven wonder had ik zowaar voor het eerst iets wat op een gesprek leek in het Spaans en er was niets mooiers dan op deze manier meer over de stad te weten te komen. In de avond wat streetfood scoren en terwijl je dit opeet genieten van de sfeer in de parken terwijl jongeren aan het dansen zijn. De stad leeft en de sfeer dat is wat je altijd bij blijft.

Plankend de vulkaan af!

Het werd toch weer tijd voor een beetje actie! Al voordat ik op reis ging en ik wat research had gepleegd wist ik dat je in de buurt van Leon als 1 van de weinige plekken ter wereld, zo niet de enige plek, kon vulcano boarden. Met een noodgang de vulkaan af op het oude lava: ik kon me er nog niet echt een voorstelling van maken maar uiteraard ging El Mango Picker dit doen!! De volgende morgen om 6 uur werd iedereen bij de hostels opgepikt en daar zaten we dan: met een groep van 10 man sterk op 2 bankjes tegenover elkaar achter in de pickup, op weg naar de vulkaan Cerro Negro! Uiteraard werd het ijs al snel gebroken met wat grapjes en had ik uit het niets weer een nieuwe bijnaam: Bigfoot.....ik kon mijn benen niet kwijt en zat constant met andere voeten in de knoop. Onze gids was jong en had net een nieuwe camera en sprak in iedere taal wel iets. De sfeer beloofde een mooie dag!! Eenmaal aangekomen bij de vulkaan schrokken we allemaal van hoe stijl de helling was en als je een rugtas met je handschoenen, bril en overall in je handen gedrukt krijgt weet je dat het voor het echie is! Bleek dat we ook onze eigen boards de vulkaan op moesten tillen.....dit was een stuk zwaarder dan we dachten. Het is eigenlijk niet meer dan een zware houten plank en onhandig groot, maar eenmaal op de top moest de ervaring van het boarden zou alles goedmaken. De hike duurde maar 2 uurtjes naar de top, maar het sjouwen en de wind maakte het zwaar! Op de weg naar de top werden we verwend met prachtige vergezichten over Nicaragua en onze gids maakte wat mooie filmpjes de gehele tocht. We liepen langs de oude krater omhoog en voordat we onze angst gingen overwinnen liepen we naar de rand van de huidige krater. Het zicht van de krater en het vergezicht van het landschap is adembenemend. Toen we naar de helling liepen waar het ging gebeuren besef je pas hoe stijl 45 graden of meer eigenlijk is!! Voor je gevoel veel te stijl en gekkenwerk om op een simpel houten plankje naar beneden te storten. Toen de uitleg kwam werd het nog enger....de enige mogelijkheid was om rechtop te gaan zitten en je voeten naast de plank te zetten. Zo moest je ook proberen te sturen mocht je uit richting raken.... als je eenmaal meerdere mensen het ziet doen schijnt het dus te kunnen.... we trokken onze felblauwe overall aan alsof we in de bouw werkten, handschoentjes aan, brilletje op en Ready to go....met ons Board liepen we naar de rand en het moment dat je klaar zit en je weet dat je enkele honderden meters naar beneden glijdt zonder rem is toch een momentje angst overwinnen. Eenmaal de tocht in gang gezet te hebben gaat het sneller dan je denkt....het vulkaangesteente vliegt van alle kanten in je gezicht en met een simpele voetbeweging dacht ik mooi te driften, maar het werd een nog betere crash.... midden op de helling was het een kwestie van de plank goed leggen en opnieuw de berg af stormen. Het tweede gedeelte was nog een stuk stijler en het ging zo snel dat zelfs de gopro het niet kon handelen. Als je beneden aan komt voel je niets anders dan een mega kick. Volledig zwart van top tot teen en letterlijk happende op stenen was het lachen hoe iedereen zwart en gehavend naar beneden kwam. Het heeft 3 dagen geduurd om me volledig Clean te wassen en geen steentjes meer tegen te komen, maar het was het volledig waard!

“Coffee treehugger”

Na het nodige portie actie was het weer tijd voor culturele daagjes waar ik stiekem al langer naar uit keek. Het zou allemaal plaatsvinden in de hooglanden van Nicaragua in Matagalpa. Het is een bestemming waar niet veel backpackers naartoe gaan, maar daar krijg je zeker spijt van als koffieliefhebber! Een busreisje door de bergen bracht me in Matagalpa en liet de eigenaar van het hostel nou net Nederlands zijn....ik was weer gered door iemand die me wilde helpen met geld en uiteraard ging het iets makkelijker om de beste tips te vragen.

De volgende dag werd het alleen maar beter. Om 10 uur had ik een koffietour gepland staan in een award winning koffieplantage "selva negra" voor al hun sustainable efforts bij de productie van hun koffie. Het werd een volledig verzorgde privé tour waarin het volledige proces van vrucht tot uiteindelijk het verpakken en verschepen van de bonen aan de beurt kwam. Vrucht?? Ja, het was voor mij de eerste keer om te horen dat de koffieboon omringd is door een 3-laagse vrucht, ondanks dat ik al jaren koffieliefhebber ben.....het is fascinerend om te horen hoe iedere soort van afval weer gebruikt wordt in het proces en ze zo de duurzaamheidsprijzen in de wacht slepen. Zo word de ene laag van de vrucht afgepeld en gebruikt voor het koken van de maaltijden voor de werkers, de andere laag voor het stoken....wauw. De Tour eindigde in een kamer waar ik alle soorten koffie kon proeven en ze live werden bereid. Het verschil tussen de bonen is bizar en pas als je ze na elkaar proeft merk je dit verschil. Bij sommige proeft het zo zoet alsof je frisdrank drinkt en anderen zijn zo sterk dat je haast achterover valt...Kortom, Selva Negra het koffieparadijs! Het wordt nog mooier toen ik daarna gratis bij een groep mocht aansluiten voor de farm tour, over het lokale boeren en de interessante processen die hierbij komen kijken, zoals de wormen in de compost. Het mooiste was dat ik hier voor het eerst een luiaard van dichtbij konzien, midden in de landen van de boerderij lag hij ernstig in een boom te chillen. In deze landen is het voor iedereen een droom om een luiaard van dichtbij te kunnen spotten en die dag was het mijn beurt!! Dat alles op 1 dag maakte het tot een zeer geslaagde!

Stoeien met mieren

Terug in het hostel kwam ik een Nederlandse moeder met haar dochter tegen die samen door Nicaragua reisden. Alsof alle Nederlanders zich in dit hostel verzamelden!! Na wat goede gesprekken over de verschillen in de landen en ervaringen waren zij van plan om de volgende dag ook de koffietour in het prachtige Selva Negra te doen. Dit keer kon ik nuttig zijn en de volgende ochtend gingen we met dezelfde chickenbus op weg naar het Nationaal park. De koffie plantages zijn namelijk gelegen midden in het prachtige El Arenal natural reserve. Terwijl mijn Nederlandse medemensen de koffietour gingen doen was ik klaar voor een uitdagende hike in het cloud Forest van dit park. De plattegrond gaf verschillende paden met hun moeilijkheden en afstand aan. Deze dag maakte ik een kleine inschattingsfout.....de afstanden per trail leken heel kort, maar uiteindelijk bij elkaar opgeteld was het afzien en heb je niet door dat het totaal aardig ver is...uiteraard ging ik ook voor de langste trail en eenmaal op het verste punt aangekomen bleek dit ook veruit de zwaarste was qua stijgen. Het besef dat ik nog terug moest op deze stijle en gladde paden was beangstigend. Het werd me fataal toen ik even rustte op een ander pad naar beneden en ik midden in een mierennest stond zonder dat ik het door had....de angst sloeg toen nog meer toe want in no-time zaten mijn schoenen letterlijk vol en ook mijn benen. Niet voor niets de sterkste dieren ter wereld relatief gezien dus…..Al snel merkte ik dat het niet de mieren als bij ons zijn want mijn benen begonnen te tintelen.....na snel mijn schoenen uit te doen en proberen elke mier met de nodige agressie te verzoeken mijn benen en schoenen te verlaten werd het tintelen steeds erger... ik besloot zo snel mogelijk af te dalen naar het beginpunt. Lopen ging nog prima alleen het voelde als een soort verdoving. Ik was wat angstig of het kwaad kon, maar in enigszins lichte paniek bleek het volgens het personeel geen kwaad te kunnen en moest het overgaan in een dag....het bleek uiteindelijk ook zo te zijn, maar toch een eng gevoel! Heb hier ook in levende lijven de Bullet Ant mogen zien....zoek deze maar even op, dan wordt je niet vrolijk als dit gebeurd, maar we leven nog! De hike daarentegen was lang, uitputtend, uitdagend maar supermooi. Wederom had ik een heel gebied uitgespeeld! De volgende dag zou ik uit Matagalpa vertrekken , dus deze laatste avond gebruikte ik om de stad te bekijken en een goede maaltijd te scoren.

Chocoladekastelen

De reis zou zich vervolgen naar Managua, de hoofdstad van Nicaragua. Aangezien de afstanden in Nicaragua meevallen was de ochtend nog vrij.Ik heb me bij de Nederlandse dames aangesloten om een lokale chocoladefabriek te bezoeken, aangezien chocola naast koffie in deze gebieden veel wordt geproduceerd. Met de taxi naar El Castillo de Cacao, waarvan de eigenaar een Nederlander is. In het Spaans kregen we een privérondleiding door één van de medewerkers en bij een chocoladefabriek denken wij aan iets heel anders. Hier werd werkelijk iedere stap met de hand gedaan, tot aan het verpakken van iedere individuele chocoladereep. Het was verbazingwekkend om te zien hoe deze mensen zo getraind zijn om iedere taak zonder geautomatiseerde machines op zich te nemen. Het werd tijd om het Spaans ook weer wat op te schroeven. Elke stap van de productie van de lokale chocola werd ons live getoond en het is verbazingwekkend om te zien hoe schoon deze mensen werken. Elke kamer en machine was brandschoon terwijl er voor onze ogen chocolade werd gemaakt en dit alles met de hand, enkele kleinere en simpele machines daar gelaten. Zelfs het een voor een verpakken van de repen in verschillende groottes en percentages gebeurde met de hand. Het mooiste was te zien dat de mensen die hier werken dit met een grote smile op hun gezicht doen. Uiteraard hebben we ook meerdere keren kunnen proeven tijdens de rondleiding en ik moet zeggen: hier maken ze pas echte chocolade!! 80% cacao is hier normaal en man man man, het lijkt wel doping zo sterk is de chocolade hier!!

Lava!!

Na deze ochtend wel besteed te hebben ging ik op weg naar Managua. Het was eigenlijk niet het plan om in de hoofdstad te vertoeven, maar het was de enige plek waar ik een poging kon doen mijn telefoon te repareren...de reis was prima te doen en nog geen 15 minuten na aankomst in het hostel boden de eigenaren me al een lift aan naar het Samsung Service Center in de stad....inmiddels ben ik er wel achter dat we in Nederland een hoop kunnen leren van de gastvrijheid en behulpzaamheid van de mensen hier. Na het afgeven van mijn telefoon was het uitzoeken hoe ik mijn tijd in Managua goed kon besteden. Met een simpele lokale bus kon ik de volgende ochtend de vulkaan Masaya bereiken. Het zou de eerste keer in mijn leven zijn dat ik echt lava zou zien. Vanaf de ingang van het nationale park tot het visitor's Center van de Masaya was er transport per busje. Eenmaal daar aangekomen en me te hebben ingeschreven kreeg ik te horen dat het niet mogelijk was de vulkaan te beklimmen....Erg balen want ik had me erg verheugd op een mooie hike naar de top. De vulkaan bleek erg actief en kon theoretisch ieder moment uitbarsten. Het zou te gevaarlijk zijn om alle wandelaars te moeten evacueren. De enige optie was nu om per pickup naar de top gebracht te worden en daar maximaal 15 minuten te vertoeven. Het bleek dus een serieus actieve vulkaan te zijn! Ik realiseerde me wel dat dit echie was en dat veiligheid altijd het belangrijkste is... Uiteraard wilde ik alsnog de krater met lava zien, ook al was ik teleurgesteld over het mislopen van de wandeling....ik sprong achterin de pickup en na een lange klim kwamen we aan bij de krater. Terwijl je naar de krater loopt zie je de rookpluimen al ver boven de krater uit stijgen en langzaam zie je een enorme krater en rotspartijen verschijnen. Eenmaal bij de rand aangekomen kan je ongeveer 80 meter naar beneden in de krater kijken. De krater van de Masaya is immens groot en onder in de krater kan je het lava letterlijk zien koken en tegen de wanden zien opspatten. Het is en bleef onwerkelijk voor mij! Het lava is fel oranje en om het zo in levende lijven zo te zien koken in een vulkaankrater....even vergeet je hoe gevaarlijk het eigenlijk wel niet is. Het is als een kind die iets voor het eerst ziet in zijn leven en mega enthousiast is. Zo stond deze jongen dus ook bij deze krater....het besef dat je echt lava voor je ziet voor het eerst werd na 20 minuten verbroken door het personeel van het Nationaal park. Wegens het gevaar werden we vriendelijk verzocht de jeep in te stappen om terug naar beneden vervoerd te worden. Ondanks de korte tijd heeft het een grote indruk op me achter gelaten: de grootte van de krater, de kleur van het lava, lava zien koken, het besef van op een zeer actieve vulkaan te staan.... ik had al een uitbarsting meegemaakt maar dit was toch weer heel speciaal! Terug onder aan de vulkaan nog een bezoekje aan het museum om meer te weten te komen over het ontstaan van de vulkanen en de geschiedenis hiervan in Nicaragua.

ManaguAAN

Mijn bezoek aan Managua maakte ik af met een eigen verzorgde City Tour te voet. Een plattegrond liet me zien waar de belangrijkste bezienswaardigheden waren en waarom niet de stad te voet verkennen....? ik merk dat de mensen hier niet graag lopen want telkens wordt me verteld dat het onmogelijk is om het lopend te doen. Aan het einde van de dag had ik er weer rond de 20K opzitten volgens de stappenteller! Waar hoofdsteden vaak niet de plekken zijn waarvoor je deze reis maakt had Managua me positief verrast. Het Nationaal paleis, de monumenten, delen van de stad aan het water....en dan sta je zomaar volledig alleen op het grootste plein van de stad! Geen idee wat er die dag aan de hand was, maar alleen op een groot plein staan in een hoofdstad voelde heel raar haha! De stad liet een goede indruk achter van de geschiedenis tijdens de revolutie en waar deze stad doorheen is gegaan tijdens de macht van de Spanjaarden.

Hoofstad nummer 2?

Het werd tijd voor een stad die Nicaragua echt typeert: Granada! Ik had veel goede verhalen gehoord over Granada en ik verbleef in een nieuw hostel aan de rand van de stad. De eerste middag bij aankomst werd ik direct mega vriendelijk ontvangen door de eigenaren van het hostel. 3 uur lang heb ik met dit stel gelounged en gepraat over waarom ze hier naartoe zijn gekomen, het land, de mensen, de cultuur, de verschillen met amerika en Europa etc. Dit is me nog altijd bijgebleven! Ze gaven me allerlei tips voor de omgeving en die heb ik de volgende dagen braaf opgevolgd en wederom werd ik niet teleurgesteld! Dit soort steden staan bekend om het leven rondom de pleinen en vooral in de avonden kan je hier echt de lokale cultuur proeven: jongeren aan het dansen, verlichte klassieke gebouwen, streetfood, chillende locals op bankjes etc. etc. Het was een aangename eerste ontmoeting met Granada...

Plannen zijn er alleen voor de vorm…

Het was 1 van de vele keren dat het niet helemaal loopt zoals je wilt...het is onderdeel van de grote reis! Mijn originele plan was te verblijven in een mega chill hostel aan het meer Lago de Apoyo. Het is slechts 45 minuten van Granada verwijderd maar een wereld van verschil! Niets tegen Granada want die stad wilde ik sowieso bezoeken, maar deze jongen verblijft toch veel liever in de natuur....alles was hier voor het eerst deze reis volledig volgeboekt, dus zat er niets anders op dan in Granada te verblijven. Vanuit Granada had ik direct de volgende dag gepland om vroeg richting Lago de Apoyo te vertrekken. Rond 8 uur kom je aan en je mag de hele dag gebruik maken van de faciliteiten van het hostel waarin ik zou verblijven. Het was een hostel met verschillende levels vanaf de weg tot aan het water met verschillende chillplekken met hangmatten, tafeltennis, cocktailbars, pooltafels etc. etc. Allemaal leuk en aardig maar het mooiste was het privéstrand aan het meer met een strandbar, loungestoelen, hangmatten en gratis kayakken/banden en sta-surfboards om het meer op te gaan. Ongeveer 40 meter het water op lag er een ponton waar je ook nog op kon chillen en bruinen. Even zwemmen en daarna met een groep chillen op het ponton was geniaal!! Ik wilde eigenlijk rondom het meer wandelen, maar dat was qua afstand niet te doen in 1 dag....Maar de rest van de dag in een band op het meer drijven dat omringd is door bergen was ook niet vervelend...helder water, bos en bergen overal waar je kijkt....terwijl je op het strand lag kwamen de spidermonkeys tot heel dichtbij en hoefde je eigenlijk niet aan de wandel om de beesten te spotten! Kortom, een perfect dagje al zeg ik het zelf!

Hoe vulkanen kunnen blijven verbazen

Ik had wat mensen leren kennen deze dag aan het meer en ze hadden me overtuigd om hen volgende dag te joinen voor een hike op de Mombacho vulkaan. Het is 1 van de weinige vulkanen die volop begroeid is en dus niet het typische vulkaanlandschap heeft. Het is eigenlijk een must see als je in Granada bent...ik had echter al redelijk wat vulkanen gezien en beklommen dus na lang twijfelen heb ik me toch laten overtuigen om de volgende dag te joinen. We werden vroeg opgepikt bij onze hostels en het werd een 1.5 uur lange massagerit naar het beginpunt op de vulkaan. We zaten achterin een jeep gepropt en de weg was soms zo stijl dat het onmogelijk leek. Als er dan ook nog een andere Jeep je tegemoet komt op een helling van meer dan 20 procent, is het alleen elkaar aankijken en vasthouden en hopen op het beste! Opgelucht dat we waren kwamen we bij het beginstation aan en kregen we door middel van een schaalmodel van de vulkaan wat uitleg over de vulkaan en de route die we gingen lopen. Ik was een beetje bang dat het meer van hetzelfde zou worden....je spreekt met veel andere mensen tijdens zo een reis en meerderen zeggen hetzelfde als wat ik soms heb: omdat je zoveel moois in korte tijd ziet waardeer je sommige dingen niet meer zoals je eigenlijk wilt.....als je zoiets op een aparte reis zou doen of op National Geographic zou zien, dan zou je uit je plaat gaan, maar nu ga je het soms "normaal" vinden en loop je er snel doorheen. Het is iets om voor op te passen, maar als pure natuurliefhebber had ik er nog niet heel veel last van....je merkt wel dat het WAUW effect een stuk minder wordt na drie maanden.

Toen we echter weer naar buiten gingen was het WAUW effect er alweer heel snel, maar op een hele andere manier! Ik besefte me dat dit een ander soort vulkaan was, want de stank was haast ondraaglijk! Afhankelijk van de wind etc. heb ik nog nooit zo een sterke zwavellucht geroken. Het kwam rechtstreeks uit de vulkaan en hoe sterk deze geur was, was verbazingwekkend. Eenmaal afdalend naar de krater verdween de lucht gelukkig snel en verdwenen we in prachtige jungle/ bos. Het was vreemd dit te zien terwijl je weet dat je op een vulkaan loopt. De gids vertelde ons alles over de planten, bomen, beesten en geschiedenis van de vulkaan terwijl we afdaalden naar de krater en er omheen liepen. Eenmaal aan de andere kant van de vulkaan aangekomen liepen we naar de rand toe.. we zouden hier een prachtig uitzicht moeten hebben op Granada, andere vulkanen en Lago Nicaragua. Wij bevonden ons echter letterlijk in de wolken en ondervonden hoe snel het weer om kon slaan. We konden heel even genieten van het uitzicht op Granada en het meer, maar al snel bevond ik me in de wolken. Het was voor mij weer iets magisch om mee te maken, want je zag de wolken letterlijk aan de vulkaantop voorbij gaan en wij gingen er dwars doorheen lopen. Op de terugweg konden we nog ons hoofd in een gat steken om de hitte van de vulkaan te voelen. mijn bril was direct beslagen en de hitte was intens! Samen met de begroeide vulkaanwanden maakte het ook deze vulkaanwandeling weer tot iets speciaals. Eenmaal terug in Granada aangekomen gingen we met zijn allen in een lokaal restaurant eten terwijl de we de Champions League finale konden zien. Voetbal is hier haast belangrijker dan eten, dus ook hier konden we de finale zien. Ondertussen genoot ik van mijn veel te grote bord Nacho's con Pollo. Wat heb ik er hier al veel van op!

Ometepe

Voor mij was het echter tijd om de volgende dag vroeg te vertrekken naar Ometepe, het hoogtepunt van Nicaragua! Allereerst een kort reisje van 3 kwartier en daarna met de boot naar Ometepe. Ometepe is een eiland in het reusachtige meer "Lago Nicaragua" en alles op het eiland bevindt zich rondom 2 vulkanen. Vanaf ver zie je dan ook al de 2 vulkanen ver boven het water uitstijgen. Eenmaal aangekomen om een ticket te kopen voor de boot was het 1 grote mensenmassa....het ticket was verbazingwekkend goedkoop en eigenlijk beland je op een groot drijvend dek wat je niet eens een boot kan noemen. Alles werd op de "boot" gestald: lokalen, backpackers, Auto's, paarden....noem het maar op. Op een of andere manier verzamelden alle backpackers zich op het bovenste deel en zag je werkelijk de grond niet meer. Mensen zaten op de grond, op hun tassen, op de railing....en dat met 34 graden en de brandende zon op je hoofd. Er was op dit moment geen ontkomen aan.....het zweten werd weer tot een nieuw level getild en iedereen was constant aan het smeren om niet levend verbrand te worden. Het werd uiteindelijk een anderhalf uur durende boottocht. Vanaf het moment dat je vertrekt zie je het eiland al heel goed, maar omdat de vulkanen zo groot zijn is het de schijn die bedriegt. Anderhalf uur varen maar het eiland lijkt geen moment dichterbij te komen. Misschien heb je vanaf het water wel het mooiste zicht op het eiland en de vulkanen…Ondanks de bloedhitte was het nog steeds genieten!

Even met beide benen op de grond gezet worden

De afstanden op het eiland lijken niet zo groot, maar bij aankomst wist ik dat de rit met de bus 3 uur zou duren. Als je aankomt en de wegen ziet, dan weet je direct waarom. Slechts een klein deel op het eiland is geasfalteerd en de rest zijn zandwegen of wegen van modder en keien…. Ik had besloten om op het “rustige” gedeelte van het eiland te verblijven rondom de kleinere vulkaan in Hacienda Merida. Merida was direct het laatste plaatsje waar nog mensen woonden en de rest rondom deze vulkaan was een weg met keien en verder geen huizen of iets dergelijks. Gelukkig kon ik vanaf de boot aansluiten bij 3 jongens die dezelfde richting op gingen, maar iets eerder hun bestemming bereikten. We namen een taxi wat ook mijn reis verkortte tot anderhalf uur. Ik had nog nooit zo een gepassioneerde eigenaar gezien als die van Hacienda Merida. Voor de geïnteresseerden: Bezoek zijn website of bekijk de Youtube video’s. Deze man zet zich in voor Nicaragua en vooral Ometepe eiland. Er worden hier geen taxes betaald, wat betekent dat het hier vol zit met Amerikanen en Canadezen met restaurants en hotels, waarvan geen euro terecht komt in Nicaragua of Ometepe. Waar is al dit toerisme dan goed voor? Het was enigszins in mijn straatje qua duurzame projecten voor zowel natuur als de lokale mensen. De man zet zich dag en nacht in voor reducering van afval, educatie, taxering en reist stad en land of om bedrijven en overheidsinstellingen te confronteren met de video’s die hij maakt. Hij verzameld afval, laat lokale mensen dit doen en geeft ze hierdoor werk, vult flessen met het afval en hiermee maakt hij uiteindelijk klaslokalen. Op deze manier heeft hij een tweetalige school gecreëerd voor kinderen t/m 12 jaar. Op deze manier kunnen kinderen op Ometepe gratis naar school en krijgen ze hier ook nog eens tweetalig onderwijs en educatie over hoe het eiland te beschermen in de toekomst. De man nam me mee op een privérondleiding en liet me zijn video’s zijn, de school, hoe ze de lokalen bouwen etc….Machtig mooi! Dit zijn de dingen die we als reizigers op moeten pakken en ons aan het werk moeten zetten. Dat inderdaad op vele plekken geen euro bij de mensen of in het land zelf terecht komt is zwaar triest. De lokale regeringen doen er echter zelf niets aan! We zullen zien waar het schip strand, maar het was een mooie plek om 4 dagen door te brengen!

Alles in het kwadraat

De eerste avond was ik vrijwel alleen en begon het serieus te onweren. Qua weer lijkt hier alles net wat sneller te gaan en 10 tandjes heftiger. De plek had een ideale buitenplaats met hangmatten en uitzicht over het water. Over het water was er een privédock waar ik de avond op vertoefde. Aan de ene kant uitzicht op de andere helft van het eiland met de grotere vulkaan, voor je uitzicht op een adembenemende zonsondergang en aan de andere kant “Monkey Island” waar je de howler monkeys hoort brullen. Ik had dus op zeker de juiste kant van het eiland gekozen! Waarom ben ik daar eigenlijk weg gegaan?? Na wat geniale plaatjes te kunnen maken met de zonsondergang en uitzicht op de vulkaan begon het in de verte te onweren, en dit was serieuze onweer. Nog nooit had ik zoveel flitsen achter elkaar gezien. Ik kon lekker op de dock blijven loungen terwijl het in de verte tekeer ging en het gehele eiland verlicht werd. Het gaf prachtige beelden en dat nadat ik nog geen halve dag op het eiland was. Ik was direct verkocht!

Taking my inner cowboy out

De vulkaan beklimmen liet ik dit keer aan me voorbij gaan, aangezien ik genoeg vulkanen had beklommen. Ik hoorde dat het zicht de dag ervoor zeer slecht was op de top, dus ik vond het ‘t risico niet waard. Alsof ik op deze trip nog niet genoeg dingen voor het eerst meemaak of onderneem was het weer tijd voor iets nieuws: Paardrijden rondom het eiland voor 5 uur! Ooit in een ver ver verleden had ik 10 seconden op een paard gezeten, maar dit was de ultieme omgeving om te paard te verkennen! De tocht te paard op zichzelf was geniaal en voor uren lang reed ik zij aan zij met mijn gids langs de waterkant met prachtige uitzichten. Het werd praten in het Spaans en zowaar had ik mooie gesprekken met mijn gids die opgegroeid was op het eiland. Met langzaam praten, herhalen en gebarentaal kwamen we een heel eind! We vertrokken vanuit Merida en het plan was het halve eiland rond te gaan en te stoppen bij de San Ramon watervallen voor een hike naar de waterval.

Het paardrijden op zich ging bizar makkelijk en of dit nu aan het getrainde paard lag of dat ik een natuurtalent ben....geen idee! We vertrokken met prachtig weer, maar al snel begon het serieus te regenen. Nog even probeerden we het, maar al snel besloten we onder een boom te schuilen. De hoeveelheden regen die hier in korte tijd naar beneden komen zijn ongekend...zelfs schuilen hielp niet meer. We probeerden nog mijn gloednieuwe camera te redden en te beschermen in 4 verschillende tassen over elkaar, maar alles was compleet doorweekt. Uiteindelijk bleek het tevergeefs...een tropisch regenbuitje heeft mijn camera de das om gedaan...na mijn tas kon ik me ook hier weer enigszins sneller dan verwacht overheen zetten...ik was alleen tot nu toe een telefoon en camera lichter! We vervolgden te paard naar het begin van het pad naar de watervallen, maar daar bleek al snel dat de watervallen het niet gingen worden....het water kwam letterlijk over het pad naar beneden stromen en je kon het eerder een beek noemen. We besloten om nog bij de ingang een koffie te nemen en af te wachten. Na een uur bleef het regenen en hebben we de terugweg te paard in gezet. Het paardrijden had mooier kunnen zijn met mooi weer en de tocht naar de waterval, maar desondanks kon het in deze omgeving niet falen en had ik er zeker van genoten en misschien voor herhaling vatbaar op deze reis! Terug in het hostel was het nog even de klap van de overleden camera verwerken, maar al snel kwam ik in gesprek met Todd, een iets oudere kerel van Hawaii. Hij had net ingecheckt en al snel merkte ik dat aan deze kant van het eiland zich de mensen verzamelen die het eiland waarderen en volledig willen verkennen. We hadden direct een klik en waren van plan er flink op uit te trekken.

Wat is erger? Billenkoek of paardrijden + mountainbiken?

Vanuit het hostel konden we mountainbikes huren voor een vaste prijs voor je gehele verblijf. Een mooie deal en de volgende ochtend stonden ze voor ons klaar. Dit was de ochtend dat ik opstond en ondervond dat paardrijden niet zomaar iets is: ik kon haast niet meer zitten en mijn kont had nog nooit zo pijn gedaan!! Dat was deel 1...maar deel 2 was dat we een lange tocht gingen mountainbiken op wegen met keien, op een te kleine fiets en een veel te klein zadel...uiteraard liet ik me niet kennen en gingen we vroeg van start. Het plan was om het halve eiland rond te fietsen en sowieso Playa Santa Domingo te bereiken, het grootste strand dat de twee vulkanen met elkaar verbind aan de kust. Daarna naar Ojo de Agua wat natuurlijke bronnen zijn in het midden van de vulkanen en verder zien we wel!

Na wat stevige hellingen en afdalingen waren we sneller op het strand aangekomen dan we dachten. Daar fietsten we dan....compleet alleen op een magisch strand met aan je rechterhand het water en omringd door het uitzicht op beide vulkanen. Dit was een momentje puur genieten en stilletjes fietsten we over het zand naar de andere kant van het strand. Na nog eens een klein uurtje kwamen we aan bij het middelpunt van het eiland met de natuurlijke bronnen. Wat wil je nog meer na een zware fietstocht in de brandende zon?! Op een of andere manier moet je voor alles wat de natuur ons te bieden heeft hier entree betalen, maar goed...Nadat we dat gedaan hadden werd ons gevraagd of 1 van ons wilde stier rijden, maar na alles wat mijn kont te verduren heeft gehad paste ik vriendelijk! Paardrijden en offroad mountainbiken na elkaar....GEEN aanrader mensen! Des te beter voelde het om de kleertjes uit te trekken en een duik te nemen in de natuurlijke bronnen in deze prachtige omgeving. Na wat rond te dobberen en onze kunsten te vertonen op een rope Swing en te balanceren op touwen over het water was het tijd voor verfrissende lokale biertjes en een goede maaltijd. We kwamen in gesprek met 2 Duitse dames die al anderhalf jaar een wereldreis aan het maken waren en nog eens anderhalf jaar gepland hadden! Er is altijd baas boven baas! Ze hadden werkelijk ieder continent op het lijstje en wij waren zo geïnteresseerd dat we ze vriendelijk uitnodigden om in de avond in Merida langs te komen voor een drankje. Todd en ik moesten namelijk nog de gehele terugweg inzetten met een zere kont op de fiets en de dames hadden uiteraard voor het gemak van een scooter gekozen!

Na de billetjes nog enigszins wat te ontzien door wederom voor het strand te kiezen en daarna flink door te trappen, kwamen we na anderhalf uur terug bij ons hostel. De volgende 3 avonden hebben we iedere avond lekker ongezond genoten van een zelfgemaakte banaan en kaneel ijscoupe wat haast een emmer was. Het kon ons niets schelen 3 dagen op rij! De hangmatten lagen die avond extra lekker en met zonsondergang ouderwetse mannenpraat in de ligstoelen op ons privedock! Wederom in de boeken als een gouden dagje!

Ik had nergens last van!

De dag erna voelde het stiekem toch wel goed dat ook ons übermens Todd met enige pijn aan de ontbijttafel verscheen. Maar zoals wij mannen zijn was het weer echte stoere mannenpraat, hadden we nergens last van en was het tijd voor een nieuwe ontdekkingsreis op het eiland. Beiden hadden we nog de San Ramon watervallen op ons lijstje staan. Het zou een hike van ongeveer 3 uur omhoog zijn met een gedeelte op de vulkaan en een gedeelte dwars door het regenwoud om hier middenin de watervallen te bereiken. Het was tijd om het fietsje met een getraind Pokerface op te pakken en en de zand- en keienwegen weer aan te vallen. Eenmaal bij de entree aangekomen was het op goede hoop de fietsen daar achterlaten, shirtje uit om met Todd mee te doen en gaan! Het uitzicht was wederom adembenemend met het meer op de achtergrond, naast je de vulkaantop en lopend door het regenwoud.

Onderweg kom je van alles tegen: verschillende soorten apen, hagedissen, leguanen en als klap op de vuurpijl Killer Crabs!! We hadden een super wandeling en de wandeling was waarschijnlijk het mooiste.... maar als je bergop in een regenwoud loopt en je opeens monsterlijk grote krabben tegen het lijf loopt, dan sta je wel even gek te kijken. Todd liep voorop en ik hoorde hem opeens luid schreeuwen toen er een krab van ongeveer 30 cm rechtop midden op het pad stond met zijn scharen in de lucht. Het was schrikken en Mega lachen om onze reacties tegelijk! Het zullen waarschijnlijk boomkrabben zijn geweest maar het blijft onwerkelijk. Deels blauw en midden in het regenwoud! De reactie van Todd blijft goud en hebben we nog vaak terug horen komen haha. Verder op de hike werd het serieus stijl en loop je over oude rivierbeddingen van de waterval naar boven/klimmen. Het was prachtig en zwaarder dan we dachten toen we eindelijk de waterval hadden bereikt. Op zich was de waterval totaal niet speciaal en een beetje een bammer, maar de locatie en de wandeling er naartoe maakte alles goed.

Terug naar beneden hadden we nog wat woorden met de lokale howler Monkeys die met van alles beginnen te gooien als je te lang blijft kijken of wachten onder hun boom. Takken en van alles kregen we naar ons hoofd, maar lachen was het wederom! Terug in Hacienda Merida besloot Todd onder het genot van onze bizarre ijs milkshake om de volgende dag met mij richting Costa Rica te vertrekken. Altijd prettiger om de grensovergang samen te doen! We wilden de vroege bus pakken naar de andere kant van het eiland waar de boot vertrekt en dit zou wederom ruim 3 uur gaan duren. Er was echter een Duitse vriend die 1 nacht in Hacienda Merida verbleef en de boot van 1 uur zou nemen met zijn huurauto. Hij deed het duidelijk niet op de backpack manier en had aardig wat te besteden. We konden met hem Meerijden, 2 uur later vertrekken en alsnog op dezelfde boot stappen! Het was direct een gratis Tour vanuit de pickup op de rest van het eiland en zo reden we nog opeens dwars over de landingsbaan op het eiland! Het is hier normaal, maar uiteraard was het even tijd om dat vast te leggen! Met de boot terug naar het vaste land was het een definitief afscheid van Nicaragua en Ometepe en hadden we voor 2 dollar per persoon een taxi naar de grens!

Ook dit avontuur en land was weer mega geslaagd en kon het nog mooier worden was de vraag vanaf dit moment?! Het was tijd voor Costa Rica, wat vanuit Nederland al het land was waar ik het meest naar uitkeek in Centraal-Amerika. Eindelijk was het zover en het zou de start worden van het nieuwe PURA VIDA motto! Hoe het daadwerkelijk is geweest vinden jullie in mijn volgende blog over de nieuwe avonturen in Costa Rica en Panama. Voor nu, wie dit nog leest....El Mango Picker checks out!!

Dag 38 t/m 64: Surviving Guatemala and Honduras

Daar zijn we weer! Wederom later dan gepland, maar ik ga graag mee in de lokale levensstijl waar op tijd zijn niet in het woordenboek voor komt. Inmiddels begroet ik jullie kersvers vanuit Managua in Nicaragua, land 5 inmiddels! In deze blog vinden jullie wat verhalen over mijn avonturen in Guatemala en Honduras. Aangezien mijn telefoon het o.a. heeft begeven in deze periode en ik hier alles in bijhield zullen sommige sappige verhalen ontbreken in deze blog waar ik later waarschijnlijk weer op kom! Die houden de echte fans dan tegoed als ik terug ben!!

Momentjes om bij stil te staan

Na het zien van de uitbarstende vulkaan Santa Maria als serieus top 3 materiaal van deze reis: Kon het nog wel mooier worden? Hoe dan ook, na het bijkomen in de lokale hot springs in de bergen rondom Xela had ik op dezelfde dag nog ergens de energie vandaan gehaald om naar het lokale uitzichtpunt te klimmen. Het was maar een klim van 30 minuten, maar ik kan iedere stap nog steeds terug voelen als de dag van gisteren! De spierpijn na de vulkaan heeft me nog zeker 5 dagen bezig gehouden, maar uiteindelijk was het uitzicht over de gehele stad Quetzaltenango geniaal om te zien. Het is altijd afwachten en dit keer was het deels mistig, maar het deed niets af aan het uitzicht over de stad, omringd door bergen en vulkanen. En dat te denken dat ik de dag ervoor misschien weggevaagd had kunnen worden door de uitbarsting als we naast de krater hadden overnacht……Dit heeft me nog lang bezig gehouden moet ik zeggen. Verschillende mensen die in de stad waren vroegen me of ik op de top was bij de uitbarsting omdat het in de gehele stad as regende en de rookwolk de stad in volledige schaduw legde! Een mooi momentje om dit op het uitzichtpunt nog eens allemaal te overdenken terwijl je over de stad uit kijkt!!

De volgende dag Xela verlaten om richting Lago de Atitlan te rijden per shuttle. Het was een hobbelig reisje waarvan het laatste deel offroad in de bergen om zo San Pedro la Laguna te bereiken aan het meer. Als je hier aan komt is het de eerste keer even slikken. Het is een klassieke plaats voor hippies en soms lijken het net zombies die letterlijk van muur naar muur door de straten lopen. Dat Amsterdam jaloers is op hoeveel drugs er hier doorheen gaat is een heel groot feit, maar het deed niets af aan de prachtige locatie direct aan het meer waar ik vanaf mijn balkon over een groot deel van het meer heen keek. Het is het hoogst gelegen meer van Centraal-Amerika en het duurt bijna een uur om van het ene uiterste naar het andere uiterste punt te varen! Ik kan jullie 1 ding vertellen: het ontbijt en de koffie met zo een uitzicht smaken 10 keer zo lekker!!

Wanneer de harde realiteit toeslaat: Emotie overload

Vol goede moed gingen we de volgende ochtend om 4 uur in de ochtend op pad om te klimmen naar de Indian Nose, een punt op 1 van de bergen rondom het meer zodat het gehele meer en de omringende dorpjes te zien is bij zonsopgang. Wat een prachtige dag zou moeten worden verliep het iets anders dan gepland….

Een ritje van 45 minuten bracht mij en een Zwitsers koppel bij de voet van de berg, waar een lokale jonge gids stond te wachten om ons de berg op te begeleiden. Wat deze mensen eten en hoe ze trainen weet ik nog steeds niet, maar het moment dat wij zweten alsof 10 Grizzly beren ons achtervolgen en hijgen als een paard en deze gidsen je verbaasd aan kijken als je even stopt om op adem te komen kan dat soms best frustrerend zijn…..Wat doen wij verkeerd?? Eenmaal de top bereikt te hebben was het nog donker en konden we genieten van de volle maan die het meer enigszins verlichtte en de lichten in de dorpjes die om het meer liggen. Langzaam zie je de lucht verkleuren en komt de zon recht voor ons op achter de bergen aan de andere kant van het meer. Terwijl we optimaal genoten van de zonsopkomst kwam er een groep van ongeveer 70 man uit Israël ook de berg op gewandeld. Het waren allemaal jongeren die werkelijk niets geven om andere mensen en hun plezier. Alle plekken werden ingepikt, de muziek ging luid aan en de nodige grammetjes wiet werden opgebrand……Het was nogal frustrerend. Onze gids bood aan om nog een kleine klim van 15 minuten te maken naar een nog hoger gelegen punt en zo ook de drukte en chaos te vermijden…..Uiteindelijk een ZEER slecht idee. Toen we op dit punt aan kwamen was het uiteraard tijd voor de nodige mooie foto’s en selfies tijdens de zonsopkomst. Na het foto’s maken van het stel waar ik mee op stap was boden ze aan ook mij vast te leggen…..Aangezien je niet op iedere foto met een tas op je rug geplakt wil staan had ik deze even aan de kant gezet. Na het nemen van de foto’s draaide ik me om en bleek iemand mijn tas toch heel mooi te vinden. Het moment dat je tas weg is en je beseft dat deze gestolen is hoop ik dat jullie allen bespaard blijft!! De paniek sloeg direct in en de gidsen waren naar mijn mening iets TE behulpzaam. Iedereen zou worden tegengehouden onder aan de berg en ik hoefde me geen zorgen te maken…..

De klim was aardig stijl en uitputtend, maar door alle emotie heb ik deze letterlijk 2 keer op en neer gelopen om zeker te zijn dat hij echt nergens meer te vinden was……Op zo een moment vergeet je alle pijn en moeite die het kost om zo een klim te maken en al badend in het zweet kwam ik tevergeefs beneden. Dan komt het moment dat je toch met de shuttle terug gaat naar je hostel en je weet dat je je tas definitief kwijt bent. Al mijn passen, mijn camera, mijn harde schijf met foto’s!!, mijn zonnebril, opladers en noem het maar op, alles foetsie…..Hoe vaak hoor je deze verhalen niet, maar 30 seconde je tas niet in het zicht hebben is dus genoeg!! Het zijn de lessen voor later en laten we het erop houden dat het onderdeel van zo een reis is.

De wereld op zijn kop

Eenmaal teruggekomen in San Pedro la Laguna ben ik alle tourbedrijven langs gegaan, alle hostels en ook mensen random aangesproken met mijn naam en waar ik verbleef…..Mensen vertelden mij dat een tourbedrijf in zo een geval aansprakelijk is, maarja daar wilden ze uiteraard niets van weten en snapten ze opeens niets meer….. Om een lang verhaal kort te maken begon hier het drama om bankpassen te blokkeren e.d. en mijn hele mood was volledig omgeslagen: De tijd van mijn leven sloeg in één keer om naar niets anders willen dan de eerste vlucht naar huis. Ik had omgeboekt naar een privekamer en de rest van de dag op bed gelegen om alles te laten bezinken en wellicht in rust een beslissing te gaan nemen hoe nu verder.

Toen gebeurde het: Alsof ik nog altijd aan het dromen was werd er ongeveer 12 uur nadat ik die vroege ochtend mijn tas niet meer terug heb gezien op mijn deur geklopt. Ik schrok wakker en de dame vroeg mij vriendelijk of ik Rick was en dat er iemand beneden stond met een gevonden tas…Geloof het of niet, maar ik heb nog net uit beleefdheid mijn broek aan getrokken en ben naar beneden gerend……Vanuit mijn slaap word je wakker gemaakt met dit nieuws, het was allemaal te onwerkelijk. Eenmaal beneden aangekomen stond daar de gids met zijn tuctuc die als enige wat engels sprak op de top en erg behulpzaam was….Daar stond ie, blij met mijn tas te zwaaien! Ik kon het niet geloven en automatisch denk je dat alles uit je tas is gehaald. Ik deed mijn tas open en wat denk je?? ALLES zat er nog in. Tot aan mijn camera en harde schijf etc. toe. Ik kan het nu nog steeds niet geloven, maar ik heb de man letterlijk gezoend en een ontelbaar keer bedankt. Ik gaf hem een stapel geld wat hij persoonlijk veel te veel vond, maar dat kon mij niets meer schelen!! De emoties die zich die dag in mijn hoofd hebben afgespeeld…..WAUW!! Eigenlijk is het helemaal niet onder woorden te brengen.

Voor even in de wolken

De rompslomp die ik nog steeds heb met geblockte bankpassen en het niet zelf kunnen opnemen van geld is nog altijd de situatie waarin ik zit. Hoe iedereen je ook aanmoedigt door te gaan, het heeft even geduurd om het goede gevoel terug te krijgen.

De volgende dag was ik trouwens wel heel erg blij en had ik een afspraak staan met Nina die ik in het hostel in Xela had leren kennen. Haar droom was ooit te paragliden en laat Lago Atitlan nou één van de mooiste locaties ter wereld zijn om dit te doen. Ik was nu wel in de stemming om even te vliegen en alles te vergeten, dus we hadden afgesproken bij het kantoor van de organisatie in Panajachel. Vanuit San Pedro was dit net geen uur met de boot naar precies de andere kant van het meer. Het was een supertochtje om zo vroeg in de ochtend aan te komen in Panajachel. Realworld Paragliding zou ons de dag van ons leven moeten bezorgen. Eenmaal verzameld met alle toeristen en begeleidende springers gingen we in een busje met alle bepakking de berg op. Het was een unieke sfeer met perfecte muziek, elkaar leren kennen en veel lachen om zo in de perfecte stemming te komen. Eenmaal aangekomen op de top was het even slikken voor ons allemaal: Je kijkt uit over het gehele meer dat omringt is door vulkanen en bergen en je ziet een groot grasveld dat letterlijk stopt waarna er een ravijn volgt. Dit was de plek waar we letterlijk van de berg af dienen te rennen.

Tijdens de reis in het busje kwam ik in gesprek met Ben en Jennifer uit Australië die hier op huwelijksreis waren. Een superstel waar ik nu nog contact mee heb! Toen ze Ben en mij vertelden dat wij de “big boys’ waren en wij de tweede ronde aan de beurt waren samen met 4 anderen ging de angst toch wel even overheersen. Maakt het uit dan dat je groter of zwaarder bent?? Nee dat niet, maar het is wel even anders…..We moesten maar gewoon op onze professionals vertrouwen. Nina was de gelukkige die 2 keer mocht springen omdat er precies vandaag een professionele filmcrew met drones en de hele mikmak kwam filmen voor een project. Supercool om te zien hoe dit in zijn werk gaat en wordt voorbereid en geregisseerd. Toen ik eenmaal aan de beurt was, was mijn leven toevertrouwd aan Leo, een topgozer waar ik onwijs mee heb gelachen!! Zelfs ver in de lucht. Na alles in gereedheid gebracht te hebben vertelde hij mij naar mijn mening iets te vaak hoe belangrijk het wel niet was om bij het laten opstijgen van het grote zijl kracht tegen te geven, maar wel mee terug te lopen…..Er was maar één ding wat ik niet moest doen en dat was vallen……Dan kwam het verder helemaal goed. Hoe vaak hij gezegd heeft dat ik niet moest vallen weet ik niet meer, maar het maakt je echt bloednerveus! Eenmaal het zijl laten opstijgen, dan voel je hoeveel kracht er wel niet achter zo een zijl zit. Toen het zijl volledig in de lucht was en we een aardig stuk naar achter werden getrokken stond ik gelukkig nog en was het richting de afgrond rennen! Op zo een moment is het totaal niet nadenken en gewoon gaan. Je rent letterlijk tot de rand van de berg en springt er vanaf. Het was een magisch moment! Je wordt direct enkele tientallen meters omhoog geblazen door de wind en voor je het weet vlieg je gewoon over het meer, terwijl je zittend geniet van het onwerkelijke uitzicht. Al vliegend zie je het immense meer, de dorpjes die aan het meer liggen, de omringende vulkanen en bergen, en als je je dat enigszins beseft bedenk je je opeens weer dat je gewoon echt aan het vliegen bent! Het was onbeschrijfelijk en uiteindelijk heb ik bijna een uur in de lucht gehangen. Leo vroeg of ik in was voor wat actie en G krachten om het nog leuker te maken….”Is de Paus katholiek?!” was mijn antwoord, waarna we bizar hard in een spiraal rond gingen dwalen. Van boven naar beneden en al stijgend haast horizontaal rondtollen boven het meer. De G krachten waren enorm en de kick was er niet minder om! Zoals op de foto’s te zien is was de big smile niet meer van mijn gezicht te toveren de rest van de dag. Maar we waren nog niet geland!! Het enige wat ik hoefde te doen was benen uit te strekken en op het juiste moment op de grond neer te zetten en proberen te blijven staan. Op zo een moment gaan wederom alle doomscenario’s door je hoofd, maar het was deze jongen gewoon met een perfecte landing gelukt! Ik was Leo heel wat dikke knuffels schuldig en mijn bucketlist was weer een vinkje rijker! In tegenstelling tot anderen die hard vallend de grond bereikten of een meisje die in haar eigen braaksel de grond bereikte was ik best trots op mezelf! Mijn dag kon niet meer stuk!

Mensen maken de reis

Het is onmogelijk om altijd iedereen te noemen waar ik mee om ga aangezien je zoveel mensen leert kennen, maar Ben en Jennifer waren degenen die mij vanaf moment 1 gered hebben! Na het paragliden hebben ze mij geholpen met het krijgen van contant geld en hebben we dit en deze mooie dag gevierd met lekker lokaal eten en zijn we ’s avonds in club Sublime, direct aan het meer gelegen, onder het genot van wat drankjes deze dag en nieuwe vriendschap gaan vieren. Het werd een geweldige avond wanneer je pas echt merkt dat de mensen de reis maken. Vooral Ben mocht ik wel omdat hij net zoals ik 2 maaltijden bestelde bij de lunch, omdat één maaltijd altijd te weinig is….Om het goed te doen ook maar gelijk 2 drankjes bestellen. Dat zijn de mensen waar ik van houd! Eindelijk iemand die ook wist wat eten was.

Survivalmodus aan

Nadat ik voor even financieel was geholpen kon ik weer de wijde wereld in trekken en werd het vanaf nu goed rekenen en overleven. De volgende bestemming was Antigua: De oude hoofdstad van Centraal- Amerika die nog bekend staat om zijn historische kerken en straatbeeld met straten van grote stenen en de gekleurde huizen. Het was een reisje waar de klassieke “lange mensen problemen” tot een hoger niveau werden getild. Een reis van 9 uur waar een man voor je haast letterlijk op schoot zit en naast je een vrouw alle ruimte in neemt en haar kind half bij mij op schoot legde….Het is onderdeel van de reis laten we maar zeggen, maar interessant genoeg dat ik het me 3 weken later nog maar al te goed herinner. Interessante gesprekken met de chauffeur lieten me inzien hoe blij we eigenlijk moeten zijn met de controles en dergelijke in Nederland. Tijdens deze busreis regende het serieus hard en heb ik 2 auto’s op hun kant half in het ravijn zien liggen en ook een vrachtwagen die op zijn kant lag…..Het schijnt dat ze hier dezelfde regels hebben als bij ons, maar er simpelweg niet gehandhaafd wordt….Er is alleen geen APK, dus iedereen rijdt op slicks waar de Formule 1 jaloers op is in de bergen op nat wegdek…..Als iedereen dan ook nog als Formule 1 coureurs rijdt omdat er nergens gehandhaafd wordt schijnt het niet meer dan normaal te zijn om af en toe wat auto’s in het ravijn te zien liggen.

Het laatste deel van de rit raakte iedereen geïrriteerd omdat de chauffeur heel langzaam en in hoge toeren de berg afdaalde, terwijl je niets liever wil dan na ruim 8 uur snel bij het hostel aan te komen. Toen hij het busje midden in de stad stop zette wilde hij pas vertellen wat er aan de hand was: Zijn remmen waren kapot, dus hij had het laatste deel van de rit alleen maar op de motor geremd…..Dat was de reden waarom hij het niet eerder wilde vertellen, want het is niet zo leuk om de berg af te dalen zonder goed werkende remmen…..Terwijl het onderdeel van de afspraak is wilde hij ons niet afzetten bij de hostels, dus het werd nog een heel karwei om in de hitte van rond de 40 graden met backpack en al het hostel te bereiken.

Energie teveel

Eenmaal aangekomen in hartje Antigua had ik direct een tour geboekt voor de volgende dag om de vulkaan Pacaya te beklimmen. Op dat moment hoorde ik dat dit betekende dat je om 6 uur in de ochtend zou vertrekken, maar op één of andere manier had ik alle energie om dit direct de volgende dag te gaan doen. Aangezien het hier zo vroeg donker wordt veranderd je hele ritme en zit ik de gehele dag vol energie. Had ik dit energielevel maar tijdens al die trainingen en studiedagen!

De volgende dag gingen we met een groep van 15 man sterk op weg naar de voet van de Pacaya. Eenmaal bij de voet aangekomen was het maar anderhalf uur stijgen om het punt te bereiken waar we moesten zijn. Het was een perfecte klim waarna je de oude krater bereikt waar je een enorme stroom aan oud lava en gesteente ziet van voorgaande uitbarstingen van de oude krater. Met de vulkaan Pacaya op de achtergrond zie je één grote zwarte massa dat het hele dal bekleed en dan besef je je pas wat zo een uitbarsting tot gevolg heeft. Helaas konden we niet naar de huidige krater lopen, omdat deze op dit moment zeer actief is en het te gevaarlijk was. Na het bereiken van dit punt daalden we af naar de oude krater en liepen we letterlijk over het oude lava en gesteende van voorgaande uitbarstingen. Midden op de oude krater was een klein winkeltje te vinden met de naam “Lava store” wat door National Geographic is erkend als enige officiële shop op een actieve vulkaan. Heel speciaal om te zien wat voor producten ze verkopen, allemaal gemaakt van hout, kokosnoot en oud lava en gesteente afkomstig van de Pacaya. We maakte een route rondom de oude krater en kwamen bij een punt terecht waar het mogelijk was om marshmallows te roosteren omdat de oude krater nog altijd een enorme hitte afgeeft. Op sommige punten vind je grote gaten tussen de gesteentes door en de hitte die hieruit komt is ongekend. Zo zit je nog geen 5 minuten later je marshmallows te roosteren op een natuurlijke krater van een vulkaan! En ze smaakten nog perfect ook moet ik zeggen!

Een grote rond of kleine rond?

Aangezien Antigua overal geprezen werd als stad en het nog een klassieke Centraal-Amerikaanse stad is met een klassieke uitstraling wilde ik graag de stad beter verkennen. Vaak loop je snel door een stad heen om gericht een supermarkt of iets anders te vinden, maar Antigua staat bomvol met prachtige kerken, mooie pleinen en klassieke straatbeelden. De volgende dag was het dan ook tijd om deze oude hoofdstad van Centraal-Amerika eens te gaan verkennen. Er restte op dit moment nog maar één vraag: Ging ik voor de grote rond of voor de kleine rond? Zoals mijn vader vroeger altijd zou vragen als we erop uit gingen. Het enige verschil is dat ik nu niet achterop de fiets kon bij mijn vader maar zelf moest lopen……Ik had er een dag voor uit getrokken, dus uiteraard ging ik voor de grote rond om deze prachtstad te verkennen!

Op zo een dag heb je al snel 15 kilometer in de beentjes, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Het zien van de kerken, zowel als van binnen en van buiten, geeft een speciaal gevoel en de één is nog mooier dan de ander. De dag sloot ik af met een tocht naar Cerro de la Cruz, wat een uitzichtpunt ten noorden van de stad is met een groot kruis op de heuvel. Een ideale plek om even te rusten en terwijl het begon te miezeren maakte dat het eigenlijk helemaal perfect! Iedere vorm van afkoeling is in deze steden een gevoel van puur geluk.

Jungle Madness

Een groter contrast met mijn volgende bestemming kon je haast niet bedenken: een echte jungle beleving midden in Semuc Champey. Het is gelegen in het midden van Guatemala en veel mensen overnachten in Lanquin, wat nog enigszins een dorpje genoemd kan worden ongeveer 30 minuten van Semuc Champey vandaan. Ik ging voor de volledige jungle ervaring en sliep in het Utopia hostel in de middle of nowhere. Vanuit Lanquin werden we opgepikt met een pick-up truck waar we ongeveer met 15 man en al onze bagage in de laadbak moesten om zo 30 minuten door elkaar geschud te worden om Utopia te bereiken. Ondanks de pijn en uiteindelijk ook blauwe plekken hebben we vreselijk gelachen om met zijn allen proberen in de laadbak te blijven staan, maar konden we niet wachten om uit te stappen toen we het hostel bereikten.

Het hostel was volledig van hout gemaakt en was aan alle kanten open met een prachtig uitzicht op de omringende bergen, de jungle en de rivier die enkele meters lager langs het hostel liep. Vanuit mijn bed werd ik wakker met een direct uitzicht op de jungle en de bergen! Omdat het hostel zo ver verwijderd ligt van alles werden alle maaltijden door hen zelf geserveerd en was je hier aan overgeleverd. De sfeer was hierdoor wel uniek vergeleken met anders hostels. Waar normaal iedereen zijn eigen gang gaat in de hostels door eigen maaltijden te bereiden of erop uit te gaan, zat iedereen hier aan lange houten tafels en aten we met zijn allen dezelfde maaltijd. Het was de ideale setting om elkaar beter te leren kennen en voor geniaal gezellige avonden! Tijdens de eerste avond hadden we besloten om met een groep van 16 man sterk de volgende dag Semuc Champey op zijn best te ervaren!! Dit alles begon de volgende ochtend met een wandeltocht naar de grotten van Semuc Champey. Al snel werden we geconfronteerd met de hitte en luchtvochtigheid in de echte jungle en het is werkelijk het meest bizarre wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Het is van een ander niveau……We wilden dus snel de grotten in duiken om even te ontsnappen aan de zon en de hitte.

In Belize had ik al wat cave tubing gedaan en al wandelend heb ik wat grotten bezocht op deze trip, maar dit konden we voor het eerst echt “caving noemen”. Iedereen diende enkel in zwemkleding de grot te betreden en we kregen allemaal een kaars mee in ons hand, that’s it!! We zouden 900 meter door de grotten klauteren, zwemmen, lopen en springen om zo het verste punt te bereiken. Het grootste gedeelte loop je tot aan je middel in het water terwijl je je kaars boven je hoofd houdt om enigszins te kunnen zien waar je bent. Als je met zijn allen achter elkaar loopt en je alleen kaarslicht ziet wat de grot verlicht is dat een hele coole ervaring! Dit was één van de weinige momenten tot nu toe dat mijn lengte echt een rol ging spelen……Terwijl de rest op sommige punten moest zwemmen kon ik rustig doorlopen door het water. Dit waren mijn lachmomentjes…..die helaas al snel stopten als we ons door een klein gat in de rots moesten wringen. Ik was soms echt bang hoe ik hier ooit doorheen zou moeten komen……De rotsen zijn superglad en lenigheid is ook al niet mijn sterkste punt…… Het zorgde ervoor dat op deze momenten de anderen weer konden lachen om mij, maar het maakte de “caving” ervaring alleen maar compleet. Naast kleine doorgangen en zwemmen waren ook trappen, touwen en sprongen onderdeel van het “caven”. Eenmaal het verste punt bereikt te hebben waren we 900 meter verder en zaten we 400 meter onder de berg. Dit was het punt waar we omhoog konden klimmen om zo van een rots af te springen in het kleine poeltje wat hier was. Het enge was dat je niet zag waar je heen sprong, dus je moest het op aanwijzingen en kaarslicht doen! Het duurde even voordat iedereen dit ook echt durfde en als ik eraan terug denk is dat logisch ook!

Op dit moment moesten we af en toe wat kaarsen uit doen om te zorgen dat ze niet allemaal op waren halverwege de terugweg. Het is toch even slikken als je gids dit heel kalm zegt en je met een kaarsje wat bijna volledig is opgebrand in je hand staat…….Stel je voor dat je in het pikkedonker verder moet! Het werd dus nog moeilijker door soms je voorganger te moeten volgen die wel een kaars had en te zorgen dat je op de been bleef en geen rotsen probeerde terug te koppen die je over het hoofd zag. Het laatste deel was spectaculair met een punt waar je niet zag waar je heen ging, maar waar je moest gaan hangen aan rots, je lichaam 90 graden moest draaien en door een kleine opening moest laten vallen om zo ongeveer 3 meter naar beneden in het water te vallen. De kick was werkelijk enorm en je krijgt een soort overlevingsvibe door iedereen aan te moedigen die niet durft of twijfelt. Uiteindelijk hebben we het allemaal gehaald en was het een unieke ervaring voor ons allemaal! Na het caven gingen we direct door naar het uitzichtpunt boven op één van de bergen gelegen, om alvorens eerst te stoppen bij een lokale vrouw die een barbecue voor ons verzorgde. Voor nog geen 4 euro konden we onbeperkt genieten van al het vlees en lokale gerechten terwijl je in je zwembroek midden in de jungle zit! Het was het ideale oplaadmoment voor de klim naar het uitzichtpunt. Het is een klassiek punt dat je op iedere website over Semuc Champey zal vinden……maar man wat hadden wij deze klim onderschat. Als je eenmaal een vulkaan beklommen hebt denk je alles te hebben gehad, maar het tegendeel werd keihard bewezen.

Ongeveer 40 minuten gingen we recht omhoog en samen met 2 andere Nederlandse gozers liep ik voorop. Mijn enige doel was zo snel mogelijk de top bereiken om van deze pijn en moeite af te zijn. In één rechte lijn liepen we met zijn drieën zonder stoppen naar boven en eenmaal boven aangekomen heb ik voor het eerst in mijn leven hartkloppingen gevoeld. Ik dacht werkelijk dat ik out ging…….Je kon ons zweet letterlijk horen druppen op het houten uitzichtpunt dat half over de afgrond hangt. Gelukkig duurde het even voordat de rest aan kwam, dus konden we net doen alsof het ons gemakkelijk af ging…..NOT! Vanaf het uitzichtpunt had je een geweldig uitzicht op de canyon en de helderblauwe meren die gelaagd overliepen in elkaar. Ondanks dat iedereen enorm van het uitzicht genoot en onze gids ons van de nodige foto’s voorzag, hadden we het na 10 minuten al wel gezien om zo snel mogelijk in het water te kunnen springen. Op de weg naar beneden voelde ik nog steeds mijn hart tekeer gaan en iedere ademhaling deed pijn. Dan pas merk je dat dit soort inspanningen met 40 graden toch niet echt iets is wat ons lichaam fijn vindt. Wat mijn lichaam daarentegen wel heel fijn vond was de sprong in het water nadat we voor ons gevoel oneindig lang moesten lopen voordat we beneden waren. Een directe duik in het eerste beste water wat ik zag was het enige wat ik op dat moment wilde.

Na de eerste verfrissende duik werd het wederom nog mooier: Vanuit het eerste bassin/meer gingen we al glijdend/springend en buikschuivend van het ene naar het andere meer die steeds lager lagen dan de vorige. Het gaf weer wat grappige momenten als de 2 meter lange Hollander een buikschuiver over de gladde rotsen maakt en ondersteboven in het water terecht komt. Ik doe alles voor mijn fans! Nadat we tot het laatste meer waren gekomen gingen we al lopend terug naar het punt waar we met de pick-up opgepikt zouden worden. Vlak voordat we terug bij de pick-up zouden zijn hing daar de legendarische ropeswing over de rivier. Het is iets waar we nog altijd over napraten met elkaar op Facebook en dergelijke. Nadat sommigen het sowieso af lieten weten en vier die-hards allen een pijnlijke landing tentoon stelden legde onze gids nog één keer heel simpel uit dat je de ropeswing onder je vandaan moet duwen op het juiste moment……that’s it. Toen dacht ik dat ik het wel even voor kon doen, maar het filmpje dat ik had gepost zegt waarschijnlijk genoeg…Toen de gids riep om te springen dacht ik heel bijdehand dat hij het veel te vroeg zei en wachtte nog heel even. Had ik dat maar nooit gedaan en zoals mama altijd zegt: Luisteren he!! Na 3 dagen de pijn te moeten voelen kunnen we nu terug kijken op een epische en ongeëvenaarde belly flop en heb ik toch weer een groep mensen oneindig kunnen laten lachen! De dag hebben we met zijn allen afgesloten in het hostel en iedereen was het erover eens: één van de meest toffe dagen van onze reizen waarin alles naar voren kwam! Toen er welgeteld 2 minuten lang een keiharde regenbui over de jungle heen kwam heb ik nog nooit zoveel volwassenen tegelijk zo blij zien springen!

Leven op het water

De volgende dag stond me een reis van ongeveer 6 uur per shuttle te wachten naar Rio Dulce, ver in het oosten van Guatemala. Het was een reis enkel over onverharde slingerwegen, maar ondanks dit was het weer een andere reiservaring. Aangekomen bij de waterkant van Rio Dulce werd ik opgepikt door de hosteleigenaar in zijn bootje. In Rio Dulce kan je in de stad zelf blijven of verder de mangroves en de rivier op. Kangeroo hostel lag verder op de rivier en alleen te bereiken per boot. Een kort boottochtje bracht ons bij het hostel dat volledig over het water is gebouwd. Het deed me denken aan één van de slechtste films ooit: Anaconda. Het is een Amazone omgeving en je gaat met een bootje een kleine zijtak van de rivier in waar je opeens achter de bomen het hostel ziet verschijnen.

Je leeft op zo een moment letterlijk boven het water en de eigenaar was heel behulpzaam om de mooiste plekjes te kunnen zien. Kayaks waren vrij te gebruiken en vlak na aankomst heb ik een kayak gepakt om zo terug naar de rivier te kayakken en de rivier over te steken om zo het San Filipe fort te bereiken. Het ligt op een hoek van het land aan de rivier en werd vroeger gebruikt tijdens de oorlogen als perfect uitzichtpunt. Als je in je kayakje zo naar een fort peddelt is het net alsof je in het midden van een film zit. Een kort bezoekje aan het fort en de tuinen bracht me uiteindelijk weer terug naar het hostel waar ik volledig uitgeput aan kwam. Het originele plan was om in Livingston te verblijven: Een klein vissersdorpje als uiterste punt van Guatemala. Om hier te komen moest je vanaf Rio Dulce een boottocht van 45 minuten plannen. Livingston is zoals de naam al doet vermoeden andere koek dan de rest van Guatemala. Je vindt hier veel Amerikaanse invloeden en de lokale bewoners zijn echte rasta’s. Overal wordt reggae gedraaid en iedereen leeft van de visserij en het toerisme. Het stadje is echter zo klein dat je in anderhalf uur alles volledig kan hebben gezien, dus ik had dit bewaard als dagtrip voor de volgende dag. Voor iedereen die hier ooit van plan is heen te gaan en van seafood houdt: Bestel Tapado bij 1 van de lokale restaurants en je weet niet wat je meemaakt! Het was vooral de tocht naar Livingston zelf wat het hoogtepunt van de dag was. Onderweg stopten we op wat plekken voor natuurlijke hotsprings, vogeleilanden en lokale huizen aan het water te bewonderen, maar het laatste stuk op de Rio Dulce voordat je in Livingston aankomt vaar je door een enorme canyon die volledig bedekt is met jungle. De tocht was het meer dan waard en de sfeer in Livingston zie ik graag.

Verborgen plekjes

Op aangeven van onze Aussie die het hostel runt ging ik de volgende dag samen met een Israelisch koppel op zoek naar een lokale waterval en een enigszins verborgen canyon richting El Estor. Nadat we per boot afgezet werden in Rio Dulce namen we een plaatselijke collectivo om ergens in langs de weg afgezet te worden om vanaf daar naar de waterval te lopen. De waterval op zichzelf was niet zo speciaal, maar het speciale was dat je onder de waterval door kon en onder de rotsen door kon zwemmen om daar ook grotten te ontdekken. Achter de waterval kon je onder grote rotsen hangen wat letterlijk als een sauna aanvoelde. Aangezien het een hotspring is en de warmte zich onder de rotsen verzameld was het warmer dan elke sauna die ik in Nederland heb meegemaakt. Het bizarre is dat je in hetzelfde water nog geen 5 meter verderop een verschil van 50 graden voelt! Het was een ochtendje badderen samen met de locals. Waar dit soort plekken normaal volgepakt zijn met toeristen waren we hier één met de lokalen die met families tegelijk langs de rivier en bij de waterval relaxen met hun klassieke boxen met lokaal zelfgemaakt eten, kortom: Genieten!

Het vervolg werd iets lastiger toen we geen collectivo konden vinden. Het vervolg hebben we gelift achterin een pick-up om zo Cañon del Boqueron te bereiken, vlak voor het plaatsje El Estor. Bij het begin van de canyon stonden lokale jongetjes aan de oever te wachten om ons voor nog geen euro het eerste gedeelte door de canyon te varen. Het was een plek waar vrijwel geen hond te vinden was, maar de canyon werd mooier en mooier hoe verder je kwam! Op een gegeven moment wordt de rivier geblokkeerd door mega grote rotsen, waarna we te voet verder gingen. De Canyon gaat oneindig door en op advies gingen we te voet verder. Je loopt en zwemt door het water, klimt over rotsen en ziet ondertussen aan weerszijden prachtige rotswanden en hoort de apen ver boven je schreeuwen. Vooral het avontuurtje om door de rivier te klauteren om zo steeds verder te komen gaf een enorme kick. Op de terugweg stond onze kleine vriend ons ook weer op te wachten om ons per boot terug te brengen waar we vandaan kwamen.

Ten dode opgeschreven

Als je iedereen mag geloven ben je van tevoren ten dode opgeschreven als je afreist naar Honduras. Ik kan 1 ding zeggen: Het was tot nu toe mijn beste ervaring qua mensen en behulpzaamheid van mijn hele reis tot nu toe! Ik ben er nu wel achter dat je niet moet geloven wat anderen zeggen en gezond verstand ons nog altijd het verst brengt. Nou weet ik dat sommigen van jullie nu denken: Hoe kan hij dan nog steeds leven dan?? Maar ik weet precies wie dit op dit moment denken;)

De eerste bestemming in Honduras was Copan Ruinas. Copan is een provincie in Honduras en de stad zelf heet Copan Ruinas, mede omdat het bekend staat om zijn ruines. Ondanks dat ik al vele ruines had gezien ging ik de volgende dag vroeg te voet naar de plek toe net buiten de stad. De ingang zag er super deluxe uit met een net gebouwd museum, tentoonstellingen, sculpturen en video’s etc. Totaal niet wat ik had verwacht…… Voordat je daadwerkelijk de ruines bereikt loop je een kwartiertje door het nationaal park waar de papegaaien je om de oren vliegen. Voor het eerst zag ik papegaaien in het wild! Ondanks dat Copan zich niet de “koningin”, “koning” of “keizer” etc. van de ruines mag noemen kon je een goede 3 tot 4 uur rondlopen op de plek om alles te kunnen zien. Omdat ik vroeg in de ochtend was kon ik de plek vrijwel de gehele tijd zien zonder enig andere toerist aanwezig op de gehele site: het was WAUWIE! Die sfeer die er dan heerst op deze plekken is onbeschrijfelijk. Ik kwam even in gesprek met een lokale man die de bladeren van sommige bouwwerken aan het vegen was. Hij genoot nog er nog iedere dag van om hier te mogen werken en ik snapte waarom! Op deze plek kon je veel goed bewaarde inscripties zien in zowel stenen als de gebouwen en trappen die de Maya’s gebouwd hebben. De een nog indrukwekkender dan de andere. Eenmaal aangekomen bij de grootste tempel boven op de heuvel kon je de gehele plek in oogopslag zien met op de achtergrond de bergen van Honduras die het gebied omringen. Als je dan ook nog de papegaaien rond ziet vliegen en deze hoort in de bomen maakt dit alles compleet. Terug bij de uitgang kwam ik een stel uit mijn hostel tegen waarmee ik nog een tocht door het nationaal park heb gemaakt. We sloten de middag af terug in Copan Ruins door een biertje te doen bij een echte Duitser die hier zijn eigen bier brouwt in zijn cafeetje. Ongelofelijk dat die Duitsers ook overal zitten! Maar het bier smaakte wel perfectJ

Het Canadese stel had me geholpen om Honduras te overleven door me aan geld te helpen, waardoor ik vanaf dat moment weer even adem kon halen.

Niet ver van de stad lag boven op een nabijgelegen berg “Macaw mountain”. Het was een park waar vrijwel alle vogels die voorkomen in Honduras rondvliegen en waar je deze allemaal van dichtbij kan bekijken. Uiteraard regeren hier de papegaaien! Je loopt een bepaalde route langs de bergwand en ziet alleen maar schitterende vogels aan alle kanten: Tucans in verschillende soorten, papegaaien in alle soorten en maten, uilen…..noem maar op. Vooral de Tucans en papegaaien van zo dichtbij zien is heel speciaal. Ik heb nooit geweten dat Tucans zo mooi zijn! Als klappertje op de vuurpijl kon ik ook nog een papegaai op mijn arm krijgen. De nagels klamt zo een beest lekker vast in je arm en het weegt nog aardig wat! Op de foto kon ik dan ook niet echt blij kijken want toen hij zijn vleugels spreidde is zo een beest serieus groot! De angst was toch even serieus aanwezig, ook al weet je dat ze niets zullen doen.

Een tweede thuis

Mijn tweede thuis werd vanaf de volgende dag La Ceiba in het noorden van Honduras. In het 1877 Hostel werd ik prima ontvangen en van alle hulp voorzien na alle rompslomp en drama. Het is een nieuw hostel en modern opgezet wat even een verademing is na alle lokale invloeden op een rij. Wat nog wel steeds bizar is, is dat je in iets grotere steden als deze werkelijk alle Amerikaanse ketens op een rij hebt in één straat: Burger King, KFC, Wendy’s, Pizza Hut, Walmart etc. etc. Als ik dus wat zwaarder terug kom kan ik er niets aan doen!

Wederom was er geen tijd voor rust en ging werd ik de volgende dag opgehaald door George in zijn pick-up om af te reizen naar de Rio Cangrejal. Het is een immense rivier die 2 nationale parken van elkaar scheidt, waaronder het Pico Bonito National Park. Nog geen 2 maanden geleden is hier een deel van de weg volledig weggespoeld door de kracht van de rivier na één dag zware regen. Het geeft maar weer eens aan hoe groots de natuur is! Gelukkig was de weg nu weer enigszins toegankelijk met een goedde 4x4 en was het tijd om te gaan wild-water raften op deze rivier! George vertelde me alles over de rivier, de nationale parken en hoe hij zich inzet voor de natuur in Honduras. Hij was meerdere malen op de tv te vinden om te voorkomen dat nationale parken en de natuur wordt gesloopt door lokalen die ongestoord alles omhakken etc. Er is geen bescherming voor deze gebieden en het gaat zelfs zo ver dat in het gebied La Moskitia in het oosten soldaten de bossen in gaan om in gevecht te gaan met deze mensen as we speak! Gelukkig was dit hier niet aan de hand op dit moment…..

Na de nodige omkleedpartijtjes was ik met reddingsvest klaar voor deze adrenalinekick. Als je eenmaal bij de rivier aankomt en de kracht ziet waarmee het tekeer gaat word je serieus even bang! Omdat je het nog nooit gedaan hebt denk je serieus dat het niet mogelijk is om in die stroomversnellingen in een raft te blijven zitten. Als de professional dan ook nog aan de kant al uitlegt dat het best gevaarlijk kan zijn, je eruit kan vallen en wat je vooral niet moet doen is het even flink slikken…….Gelukkig staat veiligheid bij hen ook op 1 en zijn ze hier niet zo laks. Voordat we van start gingen liepen we naar een deel van de rivier zonder stroming om daar in de raft de verschillende commando’s te oefenen en zodat ze konden zien hoe we reageerden op situaties. Pas als het vertrouwen er was en de commando’s erin geprent zaten gingen we echt van start. Je zit op de rand van de raft en in het begin beef je haast van de angst. We zouden categorie 1 tot en met 4 stroomversnellingen doen, wat dus ook sommige delen betekende waar het de op één na hoogste categorie is. In totaal hebben we haast anderhalf uur op de rivier gezeten en zijn we zo goed als de hele rivier raftend afgegaan. We werden begeleid door 2 kajakkers die constant keken of de kust veilig was. Sommige delen waren intens en ik zat de gehele rit vooraan op de raft! Soms betekende dit de volle laag qua water, maar het gaf naar mijn mening een extra kick! Vooral als je stijl naar beneden gaat en je op commando laag in de raft moet gaan zitten is het hopen dat je het overleefd! Als een klein kind zit je stuiteren in de raft door de kick die het geeft! Zonder een enkele keer uit de raft te vallen hebben we de eindstreep gehaald en wat was ik trots op mezelf. De bucketlist wordt alsmaar korter!!

Tijd om los te gaan

Alsof ik niet genoeg angst had gehad deze dag had ik al besloten om bij terugkomst te gaan hiken in het nabijgelegen Pico Bonito National Park. Het raften was uitputtend, maar de beentjes waren nog op volle sterkte! Na deze hike merk ik pas echt het verschil tussen wat de mensen hier gewend zijn en wat wij gewend zijn. Bij de ingang werd gelukkig alles geregistreerd om te weten wie ik ben als ik niet terugkeerde. Ik vroeg meerdere malen of de route gemakkelijk te vinden was aangezien ik alleen ging hiken en het serieuze jungle is. Het zou geen probleem zijn en ik hoefde me geen zorgen te maken…..Nadat hij deze zin had uitgesproken en wel vertelde dat het aardig glad kon zijn terwijl je soms stijl omhoog moet klimmen, toverde hij ook nog eens een levensechte machete uit de kast. Het was allemaal heel gewoontjes en ik wist niet wat ik meemaakte. Had ik deze echt nodig?? Dan was het wel even een iets serieuzere hike dan ik had gedacht. Ik wilde de hike toch per se doen omdat je eindigt, tenminste als je dat punt haalt, bij de grootste waterval uit dit nationale park die je van overal van boven aan de berg kon zien vallen. Deze hike zou uitkomen bij de voet van de waterval zodat je ruim 70 meter omhoog kon kijken hoe de waterval naar beneden stort.

Ik ging ervoor en al snel kwam ik erachter dat we hier in serieuze jungle terecht kwamen. Wat paden moeten zijn, zijn eigenlijk geen paden en je moet je inderdaad een weg slaan door de takken met je machete. Het gaf me het gevoel van een oermens! Het begon al snel keihard te regenen, wat op zich overheerlijk is met deze temperaturen, maar een groot deel van de hike was klimmen op natuursteen wat op zulke momenten spekglad wordt. Het was dus extra voorzichtig zijn! Na een kwartier kwam ik op een punt dat ik haast de stappen van steen naar steen niet meer kon maken met mijn lange benen en ik me af ging vragen of dit wel goed was……..Na nog 10 minuten doorploeteren sloeg de angst er serieus in en bleek ik achteraf de weg in geslagen te zijn van een oude waterval. Gelukkig hielp mijn gezonde verstand me wederom en ook al was ik 25 minuten verloren, ik ging dezelfde weg terug! Eenmaal op een punt aangekomen zag ik rechtsboven me het pad vervolgen de berg op, wat ik in eerste instantie volledig over het hoofd had gezien! Man man man, wat was ik even bang! Met mijn machete kon ik me even goed uitleven op mijn eigen domheid en kwam ik onderweg verschillende watervallen tegen alvorens bij het laatste deel van puur natuursteen terecht te komen. Vanuit de verte hoor je de duizenden liters water al neerkletteren op de stenen en vanaf dat moment wil je maar één ding: Zo snel mogelijk daar zien te komen. Na wat klauterwerk zie je de immense waterval verschijnen en besef je dat deze zo hoog is dat je het begin boven aan de berg niet eens kan zien. Het water wat vlak naast je neer komt geeft een geluid dat bizar hard is. En dit was nog wel na het droogseizoen wanneer er minder water naar beneden komt dan normaal! Ik had een tijd afgesproken om terug te zijn bij de ingang en ik wist op dat moment al zeker dat niet te gaan halen. Voor de niet hikers onder ons: In deze omstandigheden met gladde stenen en regenbuien is afdalen 100 keer moeilijker dan stijgen! Ik heb het geweten door 2 keer keihard onderuit te gaan, maar afgezien van wat mijn in me pols kan ik het nog navertellen. George had me aan het begin zelfs uitgelegd hoe om te gaan met je machete als je valt en hoe je deze dus dient te dragen. Als je valt is er één ding wat je niet wilt en dat is met je lijf in de machete vallen!

Bijna een uur na afspraak kwam ik aan bij de brug die over de Rio Cangrejal hangt en zag ik George nog altijd op me wachten. Wat was ik blij deze man op dat moment te omhelzen, want het voelde als een echte overlevingstocht in deze omstandigheden en alleen erop uit gaan was misschien niet zo verstandig….

Afrikaanse invloeden

De ferry richting de eilanden ten noorden van Honduras zou de volgende dag om 4 uur vertrekken. In de ochtend was ik toe aan wat cultuur snuiven sinds lange tijd. Op aanraden van Julio in het hostel pakte ik al vroeg de lokale chickenbus om naar Sambo Creek af te reizen. De naam komt al anders over en het is een heel arm dorpje gelegen aan het water met veel Afrikaanse invloeden. Je vindt hier vooral bruine mensen, echte krotjes van beton of spaanplaat en het lijkt net of je je even in Afrika waant. De realiteit is er niet minder erg om en je voelt je soms schuldig om als toerist hier rond te lopen. Al snel stroomden van alle kanten de mensen naar me toe om foto’s te maken en dingen te vragen. Wie is er nu eigenlijk de toerist als mensen altijd foto’s met mij willen maken?? Een aantal kleine jongetjes die op straat speelden bepalen hier het klassieke straatbeeld en het was prachtig om te zien. Nadat ik ze wat geld had gegeven en ze superblij waren kwamen er een aantal typische en sprekende foto’s. Deze jongens zijn geweldig! Het blijven wel mixed feelings als je door dit soort dorpjes loopt. Aan de ene kant is de sfeer en de gekleurde huizen en het straatbeeld geweldig om te zien, maar de standaarden waar deze mensen in leven zijn echt bedroevend helaas.

Utila Dreamin’

Na 2 uurtjes maximaal relaxen was het die middag tijd voor één van de grootste duikparadijzen ter wereld: Het eiland Utila ten noorden van Honduras, oftewel de Bay Islands. Ik kon mijn grote backpack in het hostel in La Ceiba laten liggen, want ik zou hier weer terugkomen na Utila. Voor het eerst kon ik lekker licht reizen en man wat was dat lekker zeg.

De ferrytocht vanuit La Ceiba was een tochtje om te herinneren! Uiteindelijk heb ik hem 4 keer mogen meemaken, maar het uitdelen van kotszakjes is hier dagelijkse kost voor het personeel. Terwijl je volledig door elkaar geschud wordt hoor je overal om je heen kotsgeluiden, waarna het personeel weer rustig met nieuwe zakjes aan komt…..De golven op de Carribische Zee zijn naar mijn mening ook wel echt next level. Na 5 kwartiertjes kom je aan op Utila en er hangt direct een volledig andere sfeer. Van het stadse leven in La Ceiba naar paradijs in 5 kwartiertjes! Voor één van de zeldzame keren had ik niet van tevoren geboekt en ging ik op goed geluk het eiland op. Alles gebeurd hier rondom de main strip direct als je van de ferry af komt, waarna je 2 kanten op kan. Ik ging informeren bij sommige hotels en hostels en kwam bij een Amerikaans stel die nog een privekamer over hadden die ik kon krijgen voor de prijs van een dorm room, 5 dollar!! Het was ideaal en alles was compleet met een eigen dock op het water met loungestoelen, gratis gebruik van kajaks en snorkelspullen.

Aangezien deze jongen niet duikt vanwege mijn verleden met mijn oren, was het voor mij de taak om mooie alternatieven te vinden op dit eiland. Dag 1 ging ik het eiland te voet verkennen naar de Noordkant. Ik had de dag ervoor een tocht geboekt naar één van de omringende onbewoonde eilanden voor een echte tropische ervaring in de Carribische Zee, maar op de afgesproken tijd was er niemand te bekennen bij het kantoor van de maatschappij. We raken er inmiddels aan gewend! Het alternatief was dus om het eiland te verkennen en in de middag zette ik de pas erin om naar Pumpkin Hill te wandelen. Het is de enige berg op het eiland die je al van ver ziet liggen als je met de ferry aan komt en vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over het gehele eiland en de Carribische zee. De weg hier naartoe waan je jezelf in een heel ander Utila dan de meeste mensen denk ik kennen. Je loopt dwars door bossen waar de krabben je om de oren vliegen en overal zijn er mooie boerderijen en ranches. Eenmaal Pumpkin Hill te hebben beklommen begon ook de zonsondergang in te zetten wat het nog mooier maakte! Ik ging zitten op de top en genoot van het uitzicht over het gehele eiland en de Carribische Zee terwijl de valken en arenden boven mijn hoofd rondcirkelden bij zonsondergang. Soms snap ik serieus niet dat ik op dit soort magische plekken alleen zit……Mooier dan dit wordt het niet mensen!!! En wat doen deze mensen hier dan? Je raadt het al: dronken worden totdat je niet meer kan praten. Ik hou van een feestje, maar dit soort momenten verslaan werkelijk ieder normaal feestje. Vrijwel de gehele zonsondergang heb ik op de top gezeten en het gevoel en uitzicht betoverd je bijna, zo mooi!

De volgende dag was het weer tijd voor serieus top 3 materiaal van deze reis: Zwemmen met walvishaaien (whalesharks). Onze gids Danny deed dit al 15 jaar en is bekend bij iedereen op het eiland. Mijn vertrouwen in hem was groot, maar als hij meerdere malen verteld dat het niet zeker zal zijn of we uberhaupt een walvishaai gaan zien dan ga je al snel van het slechtste uit. Veel mensen komen terug aan land zonder ook maar iets gezien te hebben. In totaal waren we ongeveer 4 uur op het water en het eiland vanaf het water zien is ook wederom supermooi! Het vinden van walvishaaien was 4 uur lang één groot spel. Constant zit je klaar vol adrenaline met je zwembroek aan en snorkel op je hoofd, wachtend op dat ene moment. Op sommige plekken zie je honderden of wel duizenden tonijnen uit het water springen en vliegen de vogels in het rond. Dit wijst op kleinere vissen en ook plankton waar de walvishaaien zich dus vaak bevinden. Het is geen garantie en het kan soms maar enkele secondes duren dat je deze beesten ziet, omdat ze ook weer snel de diepte in verdwijnen.

Wij hadden het ultieme geluk om 2 verschillende walvishaaien van dichtbij te kunnen zien! Het moment dat Danny roept “JUMP” en je ziet dat je recht boven een walvishaai springt midden in de Carribische zee waar het 300-400 meter diep is met mega hoge golven: De kick die je dan krijgt is van een andere planeet. Normaal ben ik geen grote held in diep water waar het pikkedonker is onder je….Ik heb daar teveel slechte films voor gezien, maar opeens zwem je boven of naast een reusachtig beest dat er ook nog eens prachtig uitziet. Het zijn inderdaad maar enkele secondes, maar wat waren die secondes het meer dan waard zeg! Hoe Danny deze beesten spot weten we nog steeds niet, want 8 keer hebben we ze vanuit de boot kunnen zien terwijl wij ze in eerste instantie nooit zagen. De overige keren waren ze helaas alweer de diepte in gedoken toen we met de boot dichtbij konden komen. Het was in ieder geval de dag van mijn leven op dat moment!

Om het tropische en geweldige gevoel vast te houden ging ik de volgende dag per bootje naar Water Cay: een onbewoond eiland midden in de Carribische Zee. Je hangmat werd voor je opgehangen door de kapitein van ons kleine bootje en 4 uur later zouden we weer opgepikt worden. Het was onbeschrijfelijk! Het enige wat je ziet op dit eiland is letterlijk palmbomen en zand! Dat in combinatie met de helderblauwe zee die het hele eiland omringd: Ik wilde hier nooit meer weg! Ik had mijn snorkelspullen meegenomen en het scheen hier 1 van de mooiere plekken te zijn. Ik heb ongeveer een uur in het water rondgedobberd waar je door wanden van koraal kon snorkelen en vissen in alle kleuren en maten kon spotten! Het blijft voor mij onwerkelijk. De dag afmaken met een cocktail in je hangmat op een onbewoond eiland maakt het er ook niet vervelender op.

El Mango Picker is geboren

Na 4 dagen zou ik Utila verlaten om in La Ceiba het een en ander te regelen voor mijn geblokkeerde bankpassen, bellen en langsgaan bij postkantoren en douanes etc. en proberen mijn telefoon te laten repareren. Het 1877 hostel werd mijn tweede huis en zo voelde het ook echt. Helaas ging alles nogal moeizaam en wacht ik nog steeds op mijn bankpassen…..Het zou wellicht binnen 5 dagen in La Ceiba aankomen, dus ik nam genoegen met een week op mijn schema te verliezen. It’s part of the journey laten we maar zeggen!

Ik had besloten om wederom terug te komen in La Ceiba en voor 3 dagen af te reizen naar Lago de Yojoa in D&D Brewery. Het is het enige hostel dat ook tegelijk een bierbrouwerij is en dit eigen bier schenkt. Ik heb me hier 2 volle dagen vermaakt met een hike in het Eco & Archeological Park Los Naranjos en het nabijgelegen plantation reserve waar ik met 2 meiden uit het hostel een volle dag heb gehiked. Overal waar je komt is de natuur weer verschillend en zie je nieuwe soorten planten en dieren. De hike in het Eco Park ging gedeeltelijk over half in elkaar stortende houten vlonders over het moeras en oevers van Lago de Yajoa. Het meer is immens groot en over het moeras lopen met het meer op de achtergrond was een mooie ervaring. De wandeling door het plantation reserve bracht ons door één van de mooiste bossen tot nu toe, waar bamboe werkelijk overal groeide. De combinatie met felgekleurde bloemen en beekjes maakte dit tot een prachtige wandeling. Na 3 dagen had ik in het hostel al een nederlands stel leren kennen die wonder boven wonder afreisden naar La Ceiba met hun huurauto! Dit betekende dat ik eindelijk weer eens een meevaller had en met hun mee kon rijden all the way back to La Ceiba! Daar zat ik weer in mijn vertrouwde hostel……..Hoe zou het met mijn passen zijn? Nog altijd niets van gehoord.

Aangezien Utila maar één ferrytocht verwijderd was: Wat was er nou mooier dan hier deze 5 extra dagen door te brengen dan in de stad in La Ceiba. Uiteindelijk heb ik dus 5 dagen extra op Utila doorgebracht om hier maximaal te genieten van de tropische stranden en het eiland. Ik heb hier nog meegeholpen met de beach-cleanups van het Whaleshark and diving research center op dit eiland. Zij doen prachtwerk voor het behoud van de stranden, de diversiteit van dieren en koraal en proberen de oceaan en het eiland schoon te houden. Het afval wat hier overal ligt is ongekend! Misschien ben ik gek om in mijn “vakantie” vrijwillig de stranden op te gaan ruimen met de hand, maar het is en blijft mijn studieachtergrond. Duurzaamheid is de toekomst en als we nu niets doen is het sowieso binnen enkele jaren over met al deze mooie gebieden! Een ander hoogtepuntje was het bezoek aan Casa Dr. John. Ik ging er random naartoe op een middag en daar zat hij op zijn vlonder voor zijn felroze huis: Dr. John. Deze man wordt zowel op de eilanden als op het vaste land van Honduras als held gezien. Hij is 16 jaar geleden vrijwillig als echte arts hier naartoe gekomen, omdat hij het niet kon aanzien hoe mensen hier stierven op het eiland omdat er geen enkele vorm van zorg aanwezig was. Jarenlang was hij de enige arts op het eiland en zorgde hij voor alles op zorggebied voor deze mensen in zijn eentje. Het zijn dit soort mensen die het verschil moeten maken! Zijn motto is nu om te leven in “good vibes” en dit ook uit te stralen. Hij is nu misschien een beetje apart, maar als je met deze man praat heb je inderdaad mega respect en hij wil serieus het goede gevoel uitstralen op dit eiland. Zijn huis is volledig roze geverfd met van alles en nog wat aan de muren etc., maar alles klopt en het hoort bij deze man! De hele middag heb ik met hem zitten chillen op zijn vlonder onder het genot van wat drankjes! Het werd een legendarische middag met serieuze gesprekken en uiteraard ook veel lol! Dit is hoe “El Mango Picker” als bijnaam is ontstaan toen we eindeloos zaten te filosoferen voor welke baan mijn lengte een 100% voordeel zou moeten zijn. Geniaal!! Deze mensen laten me inzien dat genieten en passie/roeping op een gegeven moment belangrijker is dan een goede baan als bijvoorbeeld arts te hebben in Amerika. Het was Utila dat we haast voor 2 weken volledig in zijn greep had en ik eigenlijk niet meer wilde vertrekken! Het waren mijn laatste momenten in Honduras om vanuit La Ceiba de volgende dag 16 uur te reizen naar Leon in Nicaragua. Land nummer 5 zou een feit worden!

Next up: What’s up my Nica?!

Inmiddels ben ik alweer ver in Nicaragua beland en wachten wenog altijd op de bankpassen en wordt het avontuur daarom alleen maar groter! We gaan vol goede moed door en man wat heeft de volgende blog alweer een mooie inhoud ook qua foto’s voor jullie in petto!! El mango picker checks out for now!

PS: Nicaragua is het land waar in ieder willekeurig park de mangobomen staan en waar je helemaal los kan gaan op gratis mango’s die de natuur ons schenkt. El Mango Picker loves Nicaragua!!

Dag 22 t/m 37: Belize, Chiapas en Guatemala

Unbelizeable

Daar zijn we weer! Inmiddels alweer een aardige verzameling dagen verder en dus tijd voor een nieuwe blog. Voor de oplettende lezer had ik in blog 2 al een tipje van de sluier opgelicht over hoe het einde in Belize eruit zou zien. Niets is minder waar, het werd nog veel mooier dan dat toen ik onderdeel werd van de legendarische San Ignacio squad.

Vooraf had ik niet verwacht dat San Ignacio me zo zou trekken, maar het culturele dagje was er inderdaad van gekomen met een verzameling aan bezienswaardigheden. Te voet de plaatselijke rivier oversteken, wel via een brug dit keer, om zo allereerst bij de San Ignacio market uit te komen. Alle steden kennen hier hun veel te drukken markten in veel te kleine straatjes, maar deze markt staat bekend als de grootste van Belize. Helaas was ik er niet op een zaterdag wanneer er echt geen einde schijnt te komen aan de kraampjes en wanneer je getuige kan zijn van de onderhandelingen van de lokale boeren (Farmer’s market). Toch mooi om de lokale bevolking met alle passie hun handgemaakte souvenirs, groenten en fruit, zelfgemaakt streetfood etc. zien te verkopen. Het onderhandelen met deze mensen is trouwens echt geniaal en begin ik nu onder de knie te krijgen: een tegenbod doen en daarna weglopen en je krijgt het soms voor een tiende van de prijs met een goeie handdruk en je bent weer een nieuwe Amigo rijker!

Omdat het Green Iguana project als nummer 1 activiteit in San Ignacio door Tripadvisor werd neergezet was ik best benieuwd wat dit precies in hield! Vroeg in de middag naar het Resort toe, waar het Iguana project zich bevindt in de achtertuin van een mega luxe resort. De gids nam ons mee de bossen in waar een verzameling aan terrariums verschijnt. De gids legde ons uit dat door het openlijk jagen en het eten van de leguanen door de plaatselijke bevolking ze hiermee proberen voornamelijk de groene leguanen te beschermen en opnieuw uit te zetten na enkele maanden. Tijdens alle info wisten we niet dat deze beesten je van alle kanten beklimmen met hun klauwen die iets scherper zijn de gemiddelde nagel! Op een gegeven moment heb je 3 leguanen op je hoofd en 2 op je rug dat je geen idee meer hebt wat de gids nu net gezegd had. Het leverde wel geniale lachmomenten en foto’s op en mijn duurzame hartje kreeg ook weer een boost! Alsof we geen genoeg kunnen krijgen van de ruïnes en tempels deed ik gelijk een all-in poging om de plaatselijke ruïnes van “Cahal Pech” boven op de berg te bekijken om zo de dag compleet te maken. Zoals gewoonlijk schatte ik de afstand en de berg weer iets te kort en lager in waardoor de zweetdruppeltjes in de brandende zon weer rijkelijk tevoorschijn kwamen. Het mooie aan deze ruïnes is dat je er van kan genieten zonder over de toeristen te struikelen. Het beklimmen van de hoogste tempel leverde wederom een prachtig uitzicht op, wat weer ideaal was om uit te waaien en af te koelen terwijl je geen genoeg kan krijgen van het uitzicht. Al met al een vol laatste dagje in Belize! Bij het terugkomen in het hostel was het plan om te relaxen en goed uit te rusten voor de volgende dag om af te reizen naar Flores in Guatemala. Hoe anders kunnen 2 dagen lopen dan gepland!

The San Ignacio squad

De eigenaren van het hostel zijn een 25-jarig koppel dat is opgegroeid in San Ignacio. Bijzonder op zo een jonge leeftijd een hostel runnen maar beter dan hen heb ik het zelden gezien! Aan het einde van de middag kwam de vraag wie het leuk vond om een duik te nemen in de lokale rivier, zoals het hier heel normaal is. Natuurlijk wilde deze jongen dat meemaken! Met enige lenigheid, die bij mij ver te zoeken is, hadden we ons met 11 man in de auto gepropt en was het wachten op de slappe lach. Een geniaal ritje van 20 minuten bracht ons bij een afgelegen stuk van de Mopan rivier. Het geeft een regenwoud gevoel als je hier langs de kant zit en mooi om te zien dat de paarden zwemmend de rivier oversteken en een man met zijn eigen paardenkracht mensen van de ene naar de andere kant loodst.

Vechten met visjes

Voor de mensen onder ons die wel eens een kuur hebben gedaan waar die visjes aan je voeten eten, kunnen die mij uitleggen hoe dit voelt? De duik in de rivier was heerlijk en al snel kwamen de diepgaande gesprekken op gang terwijl we met zijn allen in de rivier lagen te dobberen. Op een gegeven moment schrik je je helemaal kapot als er iets aan je begint te bijten voor je gevoel. Ook ik kan heel hoog schreeuwen weet ik nu! Na het verhaal over de krokodillen en piranha’s die verder op in de rivier leven en het dus geen kwaad kon, was deze jongen even van slag. Het bleken visjes te zijn van net een centimeter groot die aan je beginnen te bijten met honderden tegelijk en zo elk haartje of losse huidcel uit je trekken. Eenmaal eraan gewend is het best te doen, maar af en toe hoor je weer iemand schreeuwen midden in een gesprek wat grappige momenten opleverde!

Wat gebeurd er met de Nederlanders?

Met de benen in de nek en gierende banden gingen we met 11 man sterk weer terug naar het hostel. Hier hebben we met ca. 25 man op een grote barbecue van het lokale vlees, groenten en maiskolven genoten terwijl enkele hombres uit het hostel voor de livemuziek zorgden in de bar onder het hostel. Het werd uiteindelijk een perfect avondje! Tijdens de BBQ was het pas de tweede keer dat ik iemand uit Nederland tegen kwam. Iedere keer als ik zeg dat ik uit Hollanda kom hoor ik dat er ZOVEEL nederlanders reizen, maar ik heb geen idee in welke rivier die verdwijnen dan?? Robert was al voor enkele maanden aan het reizen en had mooie verhalen die aansloten bij het vervolg van mijn reis. Cory, ook wel HippieBlackWater genoemd, had samen met Robert het plan om de volgende dag naar de Rio On pools en de Big Rock falls te gaan in het Mountain Pine Ridge Reserve. Onze grote vriend Cory was hier zo enthousiast over dat ik spontaan besloot om de volgende dag mee te gaan. Als ik maar op tijd de grens over zou komen om de bus naar Flores te halen. Uiteindelijk hebben we 2 SUV’s gehuurd om de volgende dag met een 10 man sterke squad aan de roadtrip te beginnen. 2 uur lang hebben we offroad in het nationale park gecruised om zo de Rio On Pools te bereiken. Uiteraard mochten de carselfies en menig meezingpartijtje met Casey en Tonya niet ontbreken!

Waterballet

Bij het zien van de watervallen, de adembenemende meren en rivieren midden in het nationale park heb ik nog nooit zo snel vrouwen hun kleren uit zien doen. Het deed me goed, maar uiteraard kwam ik voor al het moois dat moeder natuur ons te bieden had;) Na enkele balletmanoeuvres en pirouetjes om niet op je plaat te gaan en het springen van rots naar rots zijn we door de meren heen gegaan om zo het einde en de vallei te kunnen bekijken. Soms kon je een kleine waterval meepakken als glijbaan wat werkelijk super is om te doen! De hele ochtend hebben we ons hier vermaakt aan de waterkant en dobberend in het water.

De roadtrip kreeg een vervolg met een kort tripje naar een uitzichtpunt op de meren waar we net in hadden gezwommen. Het blijft onrealistisch om de landschappen hier te zien, zo mooi. Alsof je zo in een schilderij springt. Het laatste deel van de trip bracht ons bij de Big Rock Waterfall. Je moet je voorstellen dat je na een hike van ongeveer 20 minuten in een nationaal park van achter de bomen een rivier ziet verschijnen met in de verte een magische waterval die zorgt voor al het water en de stroming in de rivier. Wederom de kleertjes uit en via het water het eerste plateau proberen te bereiken voordat we de poel naar de waterval konden betreden. Het zwemmen met 1 hand om je telefoon niet nat te laten worden hebben we hierdoor trouwens ook weer geoefend! De waterpartij die naar beneden komt is echt gigantisch en de stroming die de waterval creëert is ongekend. Na vele mislukte pogingen van mensen om de waterval te bereiken moest en zou deze jongen het natuurlijk ook proberen. Met enige aanmoediging zwem je met al je kracht in één rechte lijn naar de waterval, maar wordt je ongeveer 5 meter ervoor gewoon teruggeblazen door de stroming ook al zwem je met al je kracht. Nou is al mijn kracht niet bewonderenswaardig, maar ik kon het niet laten om na het uithijgen 1 ultieme alles of niets poging te wagen, ofwel een “HOLD MY GLASSES” momentje. Met de adem in en een sexy borstkrol bereikte ik langs de kant de waterval tot op 3 meter, waar de stroming om 1 of andere magische reden veel minder werd. Ik had het als enige van iedereen gehaald! Op dat moment zat ik als een extreme hijger direct onder de Big Rock waterval en kon al het neerkomende water op mijn kale bolletje me even niets schelen. Het voelde als een echte overwinning! De terugrit van onze roadtrip was net zo gezellig totdat er een felgroene, iets te grote slang de weg over stak en deze plotseling verdwenen was na het remmen! We weten nog steeds niet wat er mee is gebeurd, maar toen Cory zweerde dat hij onder de motorkop gekropen moet zijn, omdat hij verdween sloeg even de paniek in de auto toe! Gelukkig voelden we niets bij onze voeten kruipen, maar het leverde wel wat geniale schrikmomentjes op!

GuetemalAAN

En nog geen 2 uur later zaten we op dezelfde dag nog in de auto waarmee Robert 2 chica’s en mij naar de grens bracht 15 minuten van het hostel vandaan. Hoe anders kan een dag lopen dan je eigenlijk tijdens het opstaan dacht! Na het afscheid van Robert lopend de grens over en na een simpel stempeltje in het paspoort en verder niets stonden we opeens in Guatemala en was GuetemalAAN.

Om een of andere reden hadden we het geluk om precies de laatste bus naar Flores op ons te zien wachten en lag ik diezelfde avond nog op een heerlijk bedje in San Miguel, aan de overkant van Isla Flores. Mijn eerste kennismaking met Guatemala was dan ook direct typisch voor dit land, toen de hosteleigenaar mij met alle blijheid verwelkomde en vroeg hoe ik hier was gekomen. Toen ik zei dat ik 150 Quetzal had betaald voor een taxi omdat de bootjes niet meer zouden varen volgens de taxichauffeur zag ik al aan zijn hoofd dat deze jongen weer eens ernstig was afgezet. De bootjes bleken dus gewoon tot 10 uur te varen, alleen minder frequent! Achja, het uitzicht op Flores bij nacht vanaf het terras van het hostel maakte alles goed en het besef was er: We zijn in Guatemala!

De volgende dag heb ik het bootje gepakt om zo Isla Flores en Flores zelf op mijn gemakje te ontdekken. De plaatselijke kerk hoog gelegen op het eiland, het uitzicht van de andere kant op San Miguel, de foodmarket in de straten van Flores, het water: Alles hebben we van genoten. Flores heeft me 1 ding wel heel duidelijk laten in zien: Ga nooit meer te ver de plaatselijke markt op! Ik heb geen idee hoeveel fruit en kippetjes ze hier kwijt moeten maar op een gegeven moment loop je in een doolhof van straatjes waar de doeken over de paden en kraampjes op 1.80 meter max hangen en iedereen onder elkaar door loopt en over elkaar heen springt. Ik voelde me echt opgesloten en kon met geen mogelijkheid de uitgang vinden! Na ongeveer 7 blokken verder te kruipen en geen avocado meer te kunnen zien zag ik eindelijk weer licht en kon ik weer rechtop lopen! Super om te zien hoe groot de plaatselijke markten hier wel niet zijn, maar man man man: Voortaan koop ik mijn fruit bij het allereerste kraampje!

Magic in the jungle

Dezelfde avond heb ik lekker in het hangmatje doorgebracht in het hostel met het uitzicht op Isla Flores. Dit om alvast wat rust te pakken en vroeg het mandje in te gaan. De volgende dag stond de wekker om 2.00 uur om zo om 2.30 paraat te staan voor de sunrise tour naar Tikal! De tempels en archeologische site in Tikal staat ook wel bekend als de “Queen van de Maya tempels” en met zonsopgang zou dit een onvergetelijke ervaring moeten worden.

Rond 4 uur kwamen we aan bij Tikal en stonden we eigenlijk direct midden in de jungle. Tikal staat bekend om de tempels die boven de jungle uitkomen en de hoogste tempel waarop je je “on top of the jungle” bevindt. Aangezien de aapjes hier geen lantaarnpalen nodig hebben was het echt pikkedonker en moesten we met onze eigen hoofdlampjes of mobieltjes de gids zien bij te houden op de griezelige jungle paden. Het horen van de honderden verschillende soorten vogels is even iets anders dan de plaatselijke OEHOEH duiven in Nederland en geeft de wandeling iets speciaals. Het moment dat dan opeens howler monkeys uit hun slaap ontwaken en hun bek open trekken schrik je je werkelijk kapot. Voor degenen die deze lieve aapjes nog nooit gezien of gehoord hebben: 1. Zoek ze even op en vooral filmpjes met geluid! 2: Deze aapjes produceren het op één na hardste geluid van alle dieren op aarde na de walvis en 3: Het geluid van deze lieve aapjes is gebruikt voor de T-Rex en Jurrasic Park. Ik weet nu waarom! Zeker in het pikke donker in de jungle was dit een grappige ervaring! De gids nam ons eerst mee naar het Gran Plaza als eerste stop en zonder het echt goed te kunnen zien begon hij hier zijn verhaal over de geschiedenis van Tikal. Er zouden rond de 200.000 Maya’s hebben geleefd terug in de tijd en de tempels op het Gran Plaza waren enigszins te bewonderen door het maanlicht. Een stuk verder lopen en inmiddels rond een uur of 5 – 5.30 kwamen we aan bij de trappen van de grote tempel. Het enige wat de gids ons hier vertelde is dat we rond 6.45 uur weer beneden moesten zijn en daarna: “Go up and just enjoy!”. Het trotseren van de zoveelste trappen in deze weken kostte weer wat moeite, totdat dit volledig vergeten was toen we boven op de tempel aan kwamen. Je staat letterlijk op het dak van de jungle en ziet overal verschillende tempels boven de jungle uit steken. Het leverde daarna misschien wel één van de mooiste momenten tot nu toe op van mijn trip: Met ongeveer 50 man zaten we op de top van de tempel anderhalf uur lang naar de zonsopkomst te kijken van begin tot eind. Niemand zei ook maar een enkel woord voor anderhalf uur en het leek of iedereen in dezelfde maar een andere dimensie was beland van puur genieten. Het was heel speciaal en iedereen voelde hetzelfde met het perfect heldere zicht als klapper op de vuurpijl. Zou het zijn omdat deze tempel in Tikal gebruikt is voor het filmen van Star Wars 1? Who knows! Maar het was wederom een leuk feitje om te weten over iets waar je net zelf bent geweest.

Na dit prachtige moment gingen we verschillende plaza’s langs met totaal verschillende ruïnes en hoe anders kan iets eruit zien met licht! De laatste stop was wederom het Gran Plaza om dit ook met licht te kunnen bewonderen. Het zag er opeens heel anders uit en een uurtje vrije tijd op deze plek gaf ons de kans om alle tempels rustig te beklimmen en te bekijken. Uiteraard mochten de nodige fotootjes van onszelf niet ontbreken en hoe frustrerend is het als je 2 dagen later op Facebook ziet dat Morgan Freeman, mijn grootste held!!, de dag na jou precies hetzelfde shot met zichzelf heeft gemaakt bij dezelfde tempel voor zijn National Geographic programma. Hoe graag had ik deze man daar willen zien zeg! En ik weet zeker dat hij er ook zo over dacht.

Moonwalks en skywalks

Omdat we nog in de kracht van ons leven zitten ging ik de volgende dag direct vrolijk door met een trip naar het nationaal park Ixpanpajul. Hier kon ik zien of de speciaal gekochte wandelschoentjes voor deze trip mij ook echt konden weerstaan. Een privéchauffeur die me bij het hostel kwam oppikken en me voor de ingang van het reservaat afzette was een goed begin en ik was ook even toe een avontuur in mijn eentje! Niets mooier om 1 te zijn met de natuur en vrij rond te lopen in een nationaal park met ongerepte natuur!

Ik had een wandeling van ongeveer 3-4 uur in de planning en tijdens deze wandeling zou ik een stuk of 10 skywalks tegen komen die je van de ene berg naar de andere berg brengt. De gehele wandeling ben ik werkelijk niemand tegen gekomen en ik moet zeggen: Ik heb me zelden zo vrij gevoeld. Het vervelende om over lucht te kunnen lopen is dat je altijd eerst flink moet stijgen. De beentjes werden hier voor het eerst serieus voor langere tijd getest. Het zien van de langste skywalk van ruim 130 meter is al supermooi en je vraagt je af hoe zo een brug kan blijven hangen . Eenmaal in het midden van de brug aangekomen sta je recht boven de jungle en een immens dal en had ik de eerste keer niet verwacht dat de brug met iedere stap naar mijn mening iets te ver overhelt naar de zijkant. Misschien komt het omdat er de afgelopen weken iets teveel tortilla’s naar binnen zijn gegaan, maar als ook de leuningen maar tot onder heuphoogte komen is het soms een spastische aanval om je evenwicht te bewaren. Eenmaal bij de zesde á zevende skywalk aangekomen deden we deze natuurlijk moonwalkend en deden we tegelijk vrolijk meefluiten met de vogeltjes. Waarschijnlijk val ik in herhaling, maar het uitzicht was ook dit keer weer prachtig en toch weer heel verschillend dan de andere belevenissen.

Van zonsopkomst naar zonsondergang

Het één zijn met de natuur die ochtend en vroege middag gaf me zoveel energie dat ik op één of andere manier zin had om bij terugkeer in San Miguel (Flores) het plaatselijke uitzichtpunt (el mirador) op te zoeken om een compleet uitzicht te hebben op Isla Flores en het water rondom Flores en San Miguel. Het zou volgens de hosteleigenaar maar 30 minuten wandelen zijn, maar inmiddels weten we wel beter. 30 minuten in Guatemala bleken ook dit keer weer ruim een uur! Het beklimmen van de laatste trappen gaf een geniaal uitzicht op Flores stad, het eiland van Flores en San Miguel zelf bij zonsondergang. Een intensieve maar perfecte dag om mijn tijd in Flores af te sluiten!

Om niet te vergeten dat we nog altijd wel in Guatemala waren riep de hosteleigenaar mij om 10 uur in de avond half slapend uit mijn hangmatje. Het bleek dat mijn geboekte shuttle naar Palenque in Mexico de volgende dag niet zou rijden! Leuk om dit te horen om 10 uur de avond van tevoren….Ik had expres voor de shuttle gekozen die je als toerist direct naar je bestemming brengen aangezien het een reis van ca. 7-8 uur met de shuttle zou zijn en er alleen maar horrorverhalen naar voren kwamen op internet over het lokale vervoer. Het zou dus toch het horrorscenario worden…. De hosteleigenaar deed alsof er niets aan de hand was en zei dat ik gewoon een dag extra moest blijven en de dag erna de shuttle kon pakken. Toen ik vroeg wie mij kon verzekeren dat deze dan wel reed bleef het alleen akelig stil. Het uitzoeken van de reis naar Palenque was een hels karwei, maar zonder internet onderweg was dit van groots belang. Op hoop van zegen was ik de volgende dag om 5.30 uur in vol ornaat klaar voor vertrek. Het bleek een 10-uur durende reis te worden die er als volgt uit zag: Een boottocht van 20 minuten, een tuctuc naar het busstation, een volgepropte collectivo (minivan) voor een grotendeels offroad tocht van 4 uur naar de grens van Mexico, 15 minuten lopen in de bloedhitte en een 85L backpack naar de rivier, met een boottocht de rivier over naar Guatemala met alle paspoortperikelen, een taxirit naar een plaatselijke snelweg waar een nieuwe collectivo langs de kant stopte voor een vervolg van net geen 3 uur naar Palenque. Bij het bereiken van het hostel mist op zo een moment alleen nog maar de passende filmmuziek van een grote overwinning. Wat was ik blij dat ik dit gered had en dat het ook gelukt was dit uit te zoeken en het op 1 dag te halen naar Palenque.

Rusten doen alleen voetballers

Voor het eerst waren we in de bergen/hooglanden beland na enkele weekjes laag te hebben gezeten. Terug in Mexico, maar een totaal ander gezicht met alle bergen en dalen aan weerszijden van de stad. Palenque is een beroemde stad in de deelstaat Chiapas in Mexico en persoonlijk was ik erg nieuwsgierig naar de archeologische site van Palenque. Tot nu toe had iedereen me hier op gewezen dat ik dit MOEST zien.

Vol goede moed stond de volgende dag dan ook direct in het teken van het bezoeken van de Palenque ruins, de prachtig blauwe meren van Aqua Azul en nog meer water bij de waterval Mosil-Ha. Na het langsgaan van alle plaatselijke hotels en hostels hadden we de groep compleet en heb ik direct Verna en een Amerikaans koppel uit Delaware leren kennen waar ik de komende 2 dagen mee zou optrekken. De groep was nogal verdeeld qua fitheid en leeftijd, waardoor Verna en ik onze eigen weg gingen bij aankomst bij de Palenque Ruins. We hebben de gehele site verkend met als hoogtepunt de tempel te beklimmen die het hoogst tegen de bergen is aan gebouwd. Vanaf hier heb je een perfect zicht op de gehele archeologische site met op de achtergrond een vergezicht naar de hooglanden van Chiapas. Een ontbijtje op deze plek was dan ook precies wat ik nodig had en terwijl ik genoot van mijn appeltje wordt de gehele site vol verlicht in de zon terwijl de verdere omgeving verder in de schaduw ligt door de omringende bergen. Meer geluk en mooier dan dit konden we het niet krijgen! Terwijl de rest van de groep met het busje terug ging naar de ingang van het nationale park beneden aan de berg gingen Verna en ik voor het meer avontuurlijke alternatief met een afdaling door het bos. Tijdens deze afdaling kom je beekjes, vogels, bospaden uit sprookjes etc. tegen om na 45 minuten weer terug bij de ingang te komen. Beiden houden we niet zo van musea, maar de gids raadde ons aan om nog een half uurtje tijd die we hadden in het museum te besteden. Hier kon je werkelijk van alles bewonderen wat in Palenque is opgegraven in de afgelopen jaren: de ongelofelijk grote maskers van de Maya’s, een recent opgegraven grafkist, tafels en standbeelden met bewaarde inscripties. Al met al, sommige musea zijn het toch waard om niet zomaar voorbij te lopen! Uiteindelijk kwam ik nog een mooi souvenirtje tegen voor thuis, maar die heb ik helaas moeten laten liggen. Toen ik vroeg om met creditcard te betalen was dit geen probleem, maar toen de man met mijn kaart naar buiten rende keek ik even gek op. Het bleek normaal te zijn omdat er buiten meer signaal was en hij geen goed signaal kon krijgen. Na springend elke hoek van het plein voor het museum te hebben gehad kwam er helaas geen signaal over de bergen heen dus hebben we de souvenir moeten laten leggen en naar de bus moeten rennen.

Water en nog meer water

Met gierende banden vertrokken we naar Misol-Ha, wat één van de grootste watervallen van Chiapas is. Het nadeel van de tour is dat je op een bepaalde tijd terug moet zijn en dit keer was het na een half uur! Na wat beklimmen van de rotsen voor de waterval voor het ultieme shot moesten we uiteraard ook de mogelijkheid benutten om onder de waterval door te lopen. Dit zorgde ervoor dat Verna en ik uiteindelijk letterlijk moesten rennen naar de bus en de boze chauffeur in ons beste Spaans lachend moesten verontschuldigen. Precies wanneer het niet moet gaat alles wel stipt op tijd in deze landen, dat zal je altijd zien!

De laatste stop van de dag was bij de prachtige watervallen en kraakhelder blauwe wateren van Aqua Azul. De fotootjes hiervan zullen ergens verdwaald aan de muur komen in mijn vrijstaande villa later, want wat levert dit een plaatjes op zeg! Het water is letterlijk lichtblauw en de watervallen lopen in ontelbare niveau’s van de berg naar beneden. Ongeveer iedere 200 meter heb je een officieel gebied waar je het water in kan om lekker in te relaxen en te zwemmen, maar de ultieme spot was de groter watervallen beneden aan de berg. Na het beklimmen van de berg langs de wateren had je werkelijk een superuitzicht op alle watervallen en de rivier midden in de bossen. Door de hitte en luchtvochtigheid wilde ik na deze klim niets liever dan een duik nemen in dit water. Dit water nodigt gewoon uit om een duik in te nemen. Het zwembroekie ging aan en uiteindelijk heb ik ruim een uur van het water genoten met de watervallen op de achtergrond. Het maakte de overvolle en lange dag compleet met een ideaal einde. Het maagje rommelt na zo een dag enorm en deze avond heb ik werkelijk heerlijk gegeten met Verna in een lokaal Mexicaans restaurant. Als je 2 gerechten besteld kijken ze je vaak raar aan, maar deze jongen eet het met plezier allemaal op! Vooral de plaatselijke ceviches in Mexico zijn goud! Waar je in Nederland de stukjes vis moet zoeken in je vissoep, krijg je hier een kom met seafood, waar je eigenlijk de soep zelf moet zoeken. Dat is hoe we het graag zien!

Volwaardig Maya expert

Inmiddels voel ik mij een volwaardig Maya expert geworden. Het gevoel wat je krijgt bij het zien van die ruïnes is niet te beschrijven. Telkens denk je: Hoe zou het op deze plek zijn als ik nu letterlijk terug naar die tijd kan? Het Amerikaanse koppel en Verna hadden me eigenlijk overgehaald om de volgende dag bij hen aan te sluiten voor het bezoeken van Yaxchilan en Bonampak.

Om 6 uur in de ochtend vertrokken we voor de reis naar de Mexicaanse/Guatemala grens. Met enige trauma’s aan de reis naar Flores en Palenque enkele dagen terug kwam ik terug bij de rivier die de grens vormt tussen Mexico en Guatemala. De eerste stop voor de rivier was bij de ruïnes van Yaxchilan. Het Amerikaanse koppel was zo aardig om een Engelstalige gids te betalen waar Verna en ik ook van mee mochten genieten. De ruïnes liggen hier in tegenstelling tot andere plekken vlak langs het water en ook heel erg verspreid in plaats van rond plaza’s. Voor het eerst konden we ook daadwerkelijk de gebouwen en ruïnes in om deze te bekijken. Ieder met een zaklamp en de vleermuizen ontwijkend kreeg je voor het eerst echt een beeld van hoe deze gebouwen er van binnen uitzagen. Als je toch de hele jungle en honderden kilometers ruimte heb, waarom maak je dan kamertjes van 3 bij 2 meter voor 6 man? Het zal de nuchtere Nederlander wel weer zijn die dit zich nog altijd afvraagt. Bijzonder was dat deze plek nog heel recent pas is ontdekt, namelijk in de jaren 80. Het geeft net wat extra’s aan alles wat je ziet. Een selfie bij de koninklijke tempel boven op de berg met zijn vieren mocht niet ontbreken. Volledig in de houding van de koning die boven op de tempel geprojecteerd staat en het fotootje was helemaal af.

Na een wandeling terug kwamen we terug bij de rivier voor een boottochtje van 45 minuten op de rivier voordat we Bonampak zouden bereiken. Helaas was de gids op de boot wederom alleen Spaans sprekend en waren wij 4 weer de verdwaalde Gringo’s in Guatemala. De rivier zorgt voor een mooie tocht met een weerszijden mooie rots- en boompartijen en onderweg wederom wat krokodillen gespot met dank aan onze Spaanse baas die de boot bestuurde.

Eenmaal aangekomen bij Bonampak was het eigenlijk de eerste anti-climax van deze tocht. Na enige tijd verschijnt er een gigantische ruine die tegen de berg is opgebouwd. Het formaat van de ruine was spectaculair, maar dit was werkelijke de enige ruine die er op deze plek was. Hetgeen wat het nog enigszins speciaal maakte waren de echte Maya mensen die 3 deuren/ingangen bewaakten. Hier binnen kon je 1 van de weinige plekken in Mexico zien waar de inscripties nog volledig in kleur en goed bewaard gebleven op de muren en plafonds staan getekend. Na het afdoen van het petje, zonnebril en de rugtas mocht je voor enige tijd met max 5 personen naar binnen. Dan pas besef je dat het toch iets speciaals is. Omdat de ruine in zijn geheel zo groot was had je vanaf de top een mooi uitzicht over de bossen, maar wilde je met 38 graden snel weer uit de brandende zon. De weg naar beneden is altijd lastig omdat de Maya’s geen rekening hebben gehouden met schoenmaat 47…Gelukkig zijn er geen bewegende beelden van mij op de trappen, want dat had comedy kevers zeker gehaald!

De hoogte in

De volgende dag stond een 9-uur durende reis naar San Cristobal de las Casas in de totaal niet strakke planning. Voor de verandering was dit een prima bus die met een enkele stop direct naar San Cristobal afreisde. Vanaf dit moment gingen we serieus de hoogte in, dus het is soms best wennen om 120 km op de bordjes te zien staan en de chauffeur horen zeggen dat het nog ruim 3 uur duurt. Door de iets meer comfortabele reis kwam ik fit aan in San Cristobal en deed een Chicken burrito met een live muziekje me heel goed die avond!

Zo goed, dat ik de volgende dag direct de tocht naar de Cañon del Sumidero had gepland. Het was eigenlijk voor het eerst dat het een activiteit was waar het puur zitten en genieten was. Het zou een 2 uur durende boottocht door de enorme canyon zijn waar ik eigenlijk al lange tijd naar uit keek. Met het busje bij de boot aangekomen moest iedereen een reddingsvest om en werd de boot vol geladen. De rivier waar we op zouden varen stroomt dwars door de canyon en op het hoogste punt hebben we hier rotspartijen gezien van ruim 900 meter aan weerszijden van je bootje. Op dat moment voel je je wel heel klein! En ja: ook ik voel me klein op dat moment. Omdat de kapitein serieus ervaren was spotte hij ieder beest wat er ook maar te zien was. Hierdoor hebben we apen, gieren, vele vogels en ook voor het eerst in mijn leven echt serieus grote krokodillen in het wild gezien. Sommige doken snel onder als we met de boot ze benaderden, maar bij een paar konden we heel dichtbij komen terwijl ze op de kant lagen. Voor mij was het de jackpot aangezien het 1 van mijn favoriete beesten is en om ze zo in het wild te zien, nog groter dan in de dierentuinen, was echt super! De tocht door de canyon was helaas wat mistig, maar de rotspartijen van enkele honderden meters hoog geven een machtig mooi gezicht. Vooral als de toppen in de zon komen te liggen is het echt schitterend om te zien.

Bij de terugreis naar San Cristobal stopten we nog bij het plaatsje Chiapa de Corzo om daar de cultuur van Chiapas te kunnen proeven. De straten, de pleinen, de streetfood kraampjes: Alles geeft een hele gemoedelijke sfeer welke ook typisch in San Cristobal naar voren komt. Aangezien we hier redelijk vroeg van terug kwamen in San Cristobal ben ik nog op pad gegaan naar het plaatselijke Maya Medicine museum en heb de stad nog enigszins verkend. Het Maya museum laat als 1 van de weinig bewaarde plekken nog zien hoe de Maya’s ziekten bestreden, hoe zij planten gebruiken en heeft een tuin waar al deze planten op klassieke wijze worden gehouden. Het is heel simpel opgezet, maar bijzonder om te zien dat het nog steeds bestaat en bewaard blijft. De stad zelf is omringd door de bergen en aan weerszijden zie je kerkjes boven op de heuvels. Ik kon het niet laten om toch beide kanten te beklimmen om de kerkjes te bezichtigen en gelijk het uitzicht op de hele stad mee te pakken. De beentjes waren weer aardig op de proef gesteld!

Op zoek naar de Mammoet

De volgende dag had ik mijn eigen trip in elkaar geflanst en was ik er aan toe om weer even zelf er op uit te trekken. De eerste stop was in het Arcotete Park via lokaal vervoer. Het is een nationaal park dat vrije looppaden heeft en bekend staat om zijn grotten. Allereerst zijn we via een rustgevend pad naar het hoogste punt gelopen om vanaf daar een prachtig zicht te hebben op de opening van de grot. De rivier die door het park stroomt heeft zich letterlijk een weg gevormd dwars door de rotsen heen.

Al snel daalde ik af naar de grotten waar ik kruipend en sluipend daadwerkelijk in de grotten terecht kwam. De grotten stonden bommetje vol met stalactieten en stalagmieten en soms was het een weg zoeken door alle stalagmieten heen. Met wat kunstjes en kruipen kom je uiteindelijk boven in de grot uit waar je de hele grot kan overzien en ver beneden de rivier door de grot ziet stromen.

Al lopend ben ik doorgelopen naar de Bishop Ranch waar één van de oudste tempels/kerkjes van Chiapas nog bewaard is gebleven en voor je het weet loop je op een echte ranch in de bergen, waar lokale mensen hun paarden en ezels aan het verzorgen zijn. Al snel moest ik rennen om de Mahmut grotten te bereiken aangezien de lucht steeds donkerder werd. Toen meerdere mensen mij verzekerden dat het nog even rechtdoor was wist ik al dat dit iets langer dan “even” zou duren. De gehele ranch af leggende zag ik uiteindelijk bordjes verschijnen naar de Mahmut caves en was dit mijn laatste stop van de dag. Deze grotten waren echt compleet donker en op sommige plekken verlicht door kleine lampjes. Op verschillende plekken in de grot kon je vormen zien van bepaalde dieren of objecten, waaronder dus een mega grote mammoet waar de grotten naar vernoemd zijn. De bordjes gaven de route zeer goed aan, maar op het eind ging ik even gigantisch onderuit…..Terwijl ik onderuit ging was het mooi om het laatste bordje te zien staan: Be careful, the floor is slippery! Go back from this point. Het was heel lachwekkend en frustrerend tegelijk! Door de regen bracht een lokale taxichauffeur me terug naar mijn hostel waarmee ik mijn beste Spaans weer heb mogen oefenen!

Het land van de vulkanen

De volgende dag reisde ik opnieuw af naar Guatemala en zou ik Mexico definitief gedag zeggen. Quetzaltenango ofwel Xela was de bestemming. Rond 4 uur kwam ik aan in het werkelijk geniale hostel Casa Seibel. Een hele relaxte sfeer en direct wat uitrusten in de hangmat. Al snel kwam ik in gesprek met een Amerikaans jong stel die van plan waren één van de vulkanen te beklimmen in de omgeving. Het was mijn droom om dit ook een keer te doen, maar vroeg me af of het verstandig was dit direct morgen te doen. Het stel was van plan de Santa Maria te beklimmen de volgende dag met een overnachting op de top. Overal las ik dat je de Santa Maria niet zomaar moest beklimmen aangezien het een zware beklimming was en je aardig fit moest zijn. Het bracht me aan het twijfelen of ik het wel aan kon, maar wederom heb ik me over laten halen door het enthousiasme! Het ging dan echt gebeuren: We gingen een vulkaan beklimmen en overnachten op de top!

Voor dat ik wist stonden we de volgende morgen dus klaar voor de tocht naar het kantoor van de organisatie om onze gids te ontmoeten. Voor degenen die op dit moment denken dat ik vroeg opstaan als nieuwe hobby heb: Het is hier vaak in de ochtend kraakhelder en prachtig weer, waarna het rond 2-3 uur in de middag dicht trekt en de regen vaak om het hoekje komt kijken. Voor het eerst ging ik ook op stap met mijn grote backpack wat het nog spannender maakte. Het bleek nodig, want iedereen moest minimaal 4 liter water meenemen, een eigen mat, een eigen slaapzak, een deel van de maaltijden, de gasbranders etc., delen van de tent en uiteraard je eigen onderbroeken en kleren! Bij het kantoor hebben we dit allemaal ingeladen en ontmoetten we onze achteraf gezien legendarische gids Carlos! Een 1.52 meter sterke geboren vulkaanbeklimmer uit Xela.

Na het inladen werden we met zijn drieën + Carlos afgezet bij de voet van de vulkaan. Bij het omdoen van de volgeladen backpack en het zien van de vulkaan recht voor je denk je maar 1 ding: Kan ik nog terug?! Vanaf seconde 1 klikte het echter perfect met onze gids en begonnen we aan onze tocht. Voordat Carlos ook maar een woord met me had gedeeld kwam de beroemde vraag hier: “How tall are you?! You are really tall!! Het scheelde letterlijk een halve meter tussen ons en het schepte gelijk een band met grappen en niets anders dan lachen en mooie verhalen. Het eerste deel begon in de open vlakte en ging van rots- tot zandpaden geleidelijk omhoog. Al snel voel je dat het gewicht van je backpack je bij iedere krachtsinspanning om omhoog te komen weer terug wil trekken. Na een half uurtje zwetend als een gek e hijgend als een paard ga je al snel terugdenken aan de tijden als klein kind: Hoe lang duurt dit nog?!! En ga ik dit overleven? Carlos zorgde voor de rustmomenten en deze voelde echt als een Godsgeschenk, keer op keer. De banaantjes en meegenomen chocoladekoekjes vlogen keer op keer naar binnen. Al snel veranderen de paden in steile zandpaden en lijkt het net een droom waarin je vooruit wil rennen, maar je geen stap verder komt. Wat heb ik afgezien zeg! De laatste stop zetten we zeiknat van het zweet onze backpacks aan de kant en verzamelden we beetje bij beetje onze laatste krachten voor het laatste deel. Carlos zat vol grappen en zei een laatste 45 minuten tot de top. Vanaf de laatste stop zag je dat het niets anders dan stijl omhoog was met enkel rotsen en gesteente waar je je weg in moest vinden. Lauren zorgde hier nog voor een ultiem schrikmomentje door haar backpack weg te zetten waarna deze van de berg af rolde! Met het grootste geluk kwam deze ongeveer 50 meter lager tot stilstand en was iedereen sprakeloos van de schrik. We hebben hem terug kunnen krijgen, maar deze schrikmomentjes zijn ook niet goed voor je!

Het laatste deel kan ik eigenlijk niet beschrijven. Bij iedere stap denk je: Ik ga stoppen, ik trek dit niet terwijl je op hetzelfde moment denkt: Nog even, en dan heb je het uitzicht en de ervaring van je leven door de top te bereiken. Het werd een welbekend mentaal spelletje! Het laatste deel was letterlijk met handen en voeten de juiste steen of rots vinden om je aan op te trekken of je voet te plaatsen wat energie vreet! Maar dan was het echt zo ver: Na het op elkaar wachten bereikten we gezamenlijk de top wat werkelijk onbeschrijfelijk is. Op dat moment waren we compleet in de wolken begeven en kon je werkelijk niets zien. Het maakte ons niets uit op dat moment, want het gevoel van de top bereiken was onbeschrijfelijk. In 1 rechte lijn zochten we de hoogste steen op en hebben we met zijn drieën een goeie kreet losgelaten. Wat een gevoel zeg!

Innige knuffel- en zoenpartijen

We hebben onze zitmatjes gepakt en 2 uur lang languit boven op de vulkaan gelegen om van alle emoties en de klim bij te komen. Na een zelf gemaakte lunch boven op de vulkaan was het tijd om de tent op te zetten. Het was een normale kampeertent waar we met zijn vieren in zouden overnachten. Carlos gaf ons de keuze: Wilden we op het hoogste punt van de Santa Maria de tent opzetten of iets afdalen naar de krater Santiaguito en daar de tent plaatsen. Uiteindelijk hadden wij besloten om bij de krater te willen overnachten en dat wel heel tof zou zijn. Carlos gaf aan dat hij een bepaald gevoel en connectie heeft bij het beklimmen van de vulkanen en nam ons hier in mee. Hij zei dat we toch op het hoogste punt de tent zouden moeten opzetten. Wat was dit een speciaal moment als ik hier later aan terug denk! Op dat moment vonden wij het vreemd omdat hij ons net nog vroeg wat wij wilden en zijn “gevoel” opeens anders zei. Carlos doet dit al ruim 15 jaar, dus wij waren de moeilijksten niet en stemden in met de tent op te zetten op de hoogste top. De tent was met enig teamwork zo opgezet met de opening naar de krater toe. Na het volladen met de slaapmatjes en slaapzakken en het overige spul was het tijd om de tent te testen. We lagen letterlijk tegen elkaar aan, maar het maakte ons allemaal niets uit, het gevoel was magisch.

Aangezien het zicht letterlijk niets was en net zo goed een witte muur had kunnen zijn hebben we de middag en avond grotendeels in de tent doorgebracht. We maakten ons enigszins zorgen of we wel iets gingen zien boven op de vulkaan, maar Carlos verzekerde ons ervan dat het morgen sowieso helder zou zijn….Op hoop van zegen!! Ondanks dat we beneden startten met 32 graden koelde het in de nacht of tot -5,-6 graden! De middag hebben we ons bizar vermaakt met de verhalen van Carlos! We vroegen hem terwijl hij het avondeten en de koffie al aan het bereiden was naar zijn meest bizarre verhalen en griezelverhalen van al die jaren vulkanen beklimmen. Carlos kwam met verhalen over verdwenen meisjes en geluiden die hij hoorde in de nachten en schimmen die hij zag op de paden. Het was geniaal en serieus griezelig om te horen en Carlos lag soms dubbel om onze reacties en hoofden. De tijd ging zo snel door zijn verhalen dat we binnen no-time enkele uren verder waren. Na het bereiden van de pasta in de tent heb ik mijn buik vol gegeten aan 3 borden en was het al snel tijd om te gaan tukken. Het plan was om rond 0.00 uur op te staan om te kijken hoe het zicht was en daarna rond 5 uur om de zonsopgang te zien. Rond 0.00 uur was het ijskoud en nog altijd een grote witte muur aan wolken. Al snel keerden we terug naar de tent waar ik met een korte- en lange broek, 2 shirts en 2 truien in mijn slaapzak dook. Wat was het koud zeg! Eigenlijk doe je geen oog dicht en duurde het voor mijn gevoel bizar lang voordat Carlos ons om 5 uur wekte om op te staan. Hij klonk super enthousiast en bij het verlaten van de tent werd duidelijk waarom: Het zicht was kraakhelder en voor het eerst zagen we waar we eigenlijk beland waren! De maan verlichtte op dat moment nog alles en na het tevoorschijn toveren van mijn handschoentjes en epische Unox muts gingen we naar de rand van de vulkaan. Carlos kon geen genoeg krijgen van mijn “gekke” muts, maar zijn muts was werkelijk geniaal en een eng masker in één.

We gingen zitten op enkele rotsen en wachtten totdat de zonsopkomst zou starten. Langzaamaan zie je de lucht verkleuren naar oranje en rood en zie je de andere vulkaantoppen verschijnen in het licht. Een mooiere zonsopkomst had ik bij lange na nog nooit gezien!! Op een gegeven moment zie je de zon zelf verschijnen in de oranje lucht en dat was het moment dat de OEH’s en AHH’s weer om de hoek kwamen kijken. Onze Carlos bleek ook nog eens een professioneel fotograaf te zijn en heeft ons voorzien van geniale plaatjes! Na ruim een uur van de zonsopkomst te genieten konden we het nog steeds niet geloven en ging Carlos het ontbijt uit de tent halen. We zaten op de rand van de vulkaan en begonnen aan onze granola, fruit, havermout, yoghurt combo terwijl de schaduw van de vulkaan zelf over de andere vulkanen en kraters heen viel. Het leverede keer op keer een nieuw magisch moment op! We keken elkaar aan en alle 3 waren we volledig en ook letterlijk in de wolken van wat we zojuist hadden gezien. Langzaamaan bereidden we ons voor op de wandeling naar de tent om deze af te gaan bouwen. Vanaf dit moment doen alle woorden tekort aan wat ik toen beleefd, gevoeld, gehoord en gezien heb.

De grond begon te trillen en we hoorden knal die harder was dan alles wat ik ooit heb gehoord. Op dat moment denk je echt in een film te zitten en weet je niet wat er gebeurd. Het is iets wat je nog nooit gevoeld of ervaren hebt, dus het is angst en een opgewonden gevoel in één. We bleken live getuigen te mogen zijn van één van grootste erupties in de afgelopen tijd van deze vulkaan. Dit was ook het moment dat Carlos me letterlijk in de armen vloog en me begon te zoenen en 100 keer vertelde hoe speciaal dit wel niet was. Hij rende naar mijn camera en heeft mij direct vastgelegd met de ongekend grote rookpluim die uit de vulkaan kwam zetten. Als je je eigen gids ziet springen en je in de armen vliegt weet je dat je getuige bent van iets heel moois. Hoe moesten wij ons wel niet voelen als hij het al zo beleefde. Er kwam eigenlijk geen zinnig woord uit ons zoals ook op de video’s is te zien en we hebben het vol ongeloof bekeken. Wat een kracht zit er achter zo een uitbarsting, het is werkelijk ongekend! Wij bevonden ons op 3772 meter, maar op ten duur lag de hele stad en alle vulkanen in de schaduw en kwam de as en rook ver boven ons over ons heen zetten. Puur ongeloof en enthousiasme doen nog zwaar tekort aan wat je op zo een moment echt voelt. We hebben elkaar tientallen keren omhelst en gezoend en voor ons drie was het letterlijk de ervaring van ons leven! Ik kan niets anders zeggen. Dit is ook het moment dat ik jullie even terug neem naar het moment dat Carlos ons corrigeerde en verzekerde dat het beter was om vandaag op de top te overnachten, ook al was de tent bij de krater opzetten avontuurlijker geweest en had dit onze voorkeur. Als onze tent dus daar had gestaan was onze enige hoop geweest om alles achter te laten en te rennen voor ons leven verzekerde Carlos ons. Het gevoel en kippenvel wat je dan krijgt toen we dit beseften is niet onder woorden te brengen. Op dat moment ga je het “ gevoel” en “connectie” van Carlos opeens veel serieuzer nemen en gingen we deze man nog meer waarderen. Hoe speciaal dat je nog geen 2 dagen met mensen optrekt en zulke waardering en ervaringen kan delen terwijl je de dag ervoor nog geen idee had! Na alle emoties gingen we terug naar de tent om deze in alle vreugde af te bouwen samen met de overige spullen. Opnieuw de spullen verdeeld en we waren klaar voor de afdaling. Ook al was deze in 2 uur gedaan, wat heb ik hier een spierpijn van gehad zeg! Tot en met de dag van vandaag (5 dagen later) voel ik het nog steeds bij iedere stap. Het afdalen is werkelijk killing en 3 keer heb ik het zand, as en stenen van dichterbij mogen bekijken omdat mijn schoenen het even niet meer snapten. Bij het bereiken van ons busje is het eerste wat je doet je backpack af gooien en terugkijken naar de top waar je net vandaan komt. Het cirkeltje is rond…. maar het gevoel lijkt een hele andere wereld op de top dan terug in de bewoonde wereld. Het was echt even wennen om terug te zijn, hoe raar dit ook klinkt. De middag en avond zelf hebben we genoten van het niets doen, de verhalen, de foto’s en de video’s.

Verwennerij

Alsof alles op zijn plek viel hoorde ik al meerdere malen over de nabij gelegen hot springs in de bergen. Wat is er nou lekkerder dan de dag na dit vulkaanavontuur te chillen in natuurlijke hot springs in de bergen?! Dat is dan ook precies wat deze jongen heeft gedaan. Na het opstaan de volgende ochtend zou een shuttle me brengen naar de ingang van de hot springs hoog gelegen in de bergen. Daar eenmaal aangekomen zie je de stoom boven de verschillende baden uitkomen in een tropische omgeving hoog in de bergen. Wat heb ik hier genoten zeg! De pijnlijke beentjes in het hete water en met een muziekje in letterlijk uren achterover leunen. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Het af en toe van bad verwisselen zorgde voor een herbeleving van de kou op de vulkaan, maar des te warmer voelde het water weer aan daarna! Alles klopte: Mijn pijnlijke beentjes in het hete water, het relax gevoel, het uitzicht op de bergen en tropische planten en de herinneringen aan gisteren…..

Dit is waar we een einde breien aan blog 3. Voor nu blijven we nog even in Guatemala en zijn we inmiddels al 5 dagen verder dan deze blog en veilig in Antigua beland! Ook daarna zal ik nog wat daagjes doorbrengen in Guatemala alvorens af te reizen naar Honduras. De belofte is om mijn volgende blog eerder te posten dan dat deze blog heeft geduurd, want wat waren deze 5 dagen ook al weer een rollercoaster aan belevenissen en emoties! Waarschijnlijk moet het geen probleem zijn aangezien ik in Honduras de avonden vooral in de hangmatjes van de hostels zal doorbrengen. Waarom? Omdat het ontwijken van Machetes niet mijn sterkste punt is denk ik en ik ook erg uit kijk naar Nicaragua en Costa Rica in de weken hierna. Dus voor nu: Hasta la vista baby! Ricky is still going strong! XX Pretty Ricky

Dag 10 t/m 21: You gotta Belize it!

Van Tranquilo naar Ya man!!

En daar zijn we alweer!! Inmiddels zit dagje 21 er alweer zo goed als op en hebben we Mexico na precies 14 dagen even gedag gezegd en ben ik van Belize aan het genieten. De vibe verschild weinig, alhoewel de mensen op Belize nog meer relaxed zijn en altijd een praatje met je maken. Van tranquilo naar “Ya man!” kon ik best snel aan wennen!! Origineel had ik 3 weken Mexico gepland, dus degenen die na mijn eerste video rekenwonders zijn geworden, met dank aan de Maya's, zullen vast denken: 3 weken is toch 21 dagen?? Scherp! Route technisch zal ik eerst Belize onveilig maken, waarna ik Guatemala in zal duiken (nee dit is 1 van de mooiste landen in Centraal-Amerika en geen tropische zee) om vervolgens nog een side-trip van een 7-8 dagen naar Mexico te maken. Waarom? Behalve route technisch houd ik dat nog even geheim en komen jullie daar later achter!

Na jullie verlaten te hebben met een cultureel dagje in Valladolid, heb ik met een Fransman uit mijn hostel tortilla’s gegeten in een lokaal restaurant waarna we het centrale plein op zijn gaan zoeken in de avonduren. Pasen wordt hier groots gevierd met optochten, podia en preken op alle pleinen en rondom alle kerken in de stad. Vrijwel iedereen is hier dan ook te vinden en indrukwekkend om te zien met hoeveel passie mensen van alle leeftijden hier Pasen vieren in christelijke stijl. Tot in de late uurtjes hebben we de cultuur opgesnoven en genoten van de optochten. De volgende dag zouden de mensen die ik heb leren kennen in het hostel Chitzen Itza gaan bezoeken, waardoor ik besloot mijn eigen weg te gaan. Vol goede moed had ik het strakke plan gemaakt om vroeg te vertrekken voor de ruïnes van Ek-Balam om dezelfde dag de bus te pakken naar Cobá om daar de ruïnes in de bossen te gaan bezichtigen. Wat een dag zou dit worden!

Magische momenten

Na een collectivo te hebben gevonden en ons met 5 man in de auto gepropt te hebben vertrok ik in de vroege morgen naar Ek-Balam. Na 45 minuten ben je nog nooit zo blij geweest een auto uit te mogen en werden we voor de ingang afgezet. Voor al deze archeologische vondsten betaal je één prijs, waarna je vrij bent het hele gebied zelf te verkennen. De ruïnes liggen hier vrij dicht bij elkaar, maar voor het eerst zag ik ruïnes in een jungle-achtige omgeving, wat iets magisch heeft! Daarnaast mag je deze, net zoals die in Cobá ook nog eens beklimmen! Elke archeologische plek heeft iedere keer zijn eigen unieke ontwerp, geschiedenis, verhalen, ligging etc. waardoor je keer op keer denkt: WAUW! Eenmaal bij de grootste ruïne terecht gekomen spreekt eigenlijk alles je tegen om de trap te gaan beklimmen: De tropische zon boven op je hoofd waardoor je zo erg zweet dat je gewoon verbaasd bent, de mensen die in de meest vreemde standjes de trap beklimmen (kruipend, op de knieën, liggend, achterstevoren), de treden die niet gemaakt zijn voor maatje 47 zonder leuningen en ga zo maar door! Als je dan ook nog een gids zijn groep hoort vertellen dat bij veel van dit soort ruïnes er vroeger standaard ambulances klaar stonden om mensen af te voeren wordt het alleen maar leuker!! Uiteraard ben ik in 1 sprint naar boven gegaan, omdat het uitzicht wat je daar krijgt in 1 woord adembenemend is! Je moet aan sommige kanten wel even de petjes en hoedjes in de bomen wegdenken……Het bleek dat ze hier niet in de bomen groeien, maar afkomstig zijn van de mensen die niet door hebben dat het iets harder waait als je boven de bomen uit komt. Als de zon op de andere ruïnes valt en je die vanaf deze plek bekijkt is het werkelijk onbeschrijfelijk. Na een korte wandeling door de omliggende jungle en wat aanvaringen met leguanen waar ik te dichtbij kwam waren we helemaal klaar voor Cobá.

Om naar Cobá af te reizen moest ik eerst weer terug zien te komen naar Valladolid om vervolgens de bus te pakken naar Cobá. Daar eenmaal rond 4 uur aangekomen was ik bang dat het park ieder moment zou gaan sluiten omdat iedereen terugliep naar de bus waar ik net uit stapte. Gelukkig bleek het voor een iets hogere prijs open te zijn tot half 7, waardoor het niet alleen veel rustiger was maar het met zonsondergang nog mooier zou zijn. Toen ik de plattegrond van de omgeving zag schrok ik even, aangezien het nog 3 kilometer lopen zou zijn naar de Nohoch Mul Pyramid dwars door het regenwoud heen. Nou vind ik een stukje lopen door de natuur totaal geen straf, maar man wat was ik blij toen ik de pyramide bereikt had met deze temperaturen en luchtvochtigheid. Die Maya’s denken ook niet na om deze het verst van de ingang te zetten! Ook hier zag ik mensen kruipend de trap af komen en in het midden was een touw gespannen om je aan vast te houden. Na de top bereikt te hebben hoopte ik dat mijn gezweet geen waterval van de trappen had gemaakt. Normaal loop ik met een backpack van 85 liter op mijn rug, maar ook nu liep er 85 liter langs mijn rug! Man man man…..Na ongeveer 20 minuten uitwaaien was het zo ver: De zon ging onder en verrassend genoeg bleef ik als enige over op de pyramide. Na wat foto’s te hebben genomen heb ik letterlijk anderhalf uur op de rand gezeten en genoten van het uitzicht en van de kilometers jungle aan alle kanten waar je je boven bevindt. Dat alles terwijl de zonder onder gaat en met een heerlijk briesje: Jullie hadden erbij moeten zijn!

Saved by the Maya’s

Rond half 7 liep ik terug richting de bushalte. Nou gaat het hier allemaal niet zo officieel, dus er stond groot aangegeven dat tickets en informatie gekocht konden worden aan de kant van de straat wat dus gewoon een huis van iemand bleek te zijn. Mij werd verzekerd dat de bus om 7 uur zou komen, dus dat ik rustig kon wachten. Om half 8 had ik de Mexicaanse stijl al enigszins ingecalculeerd en begon ik hem toch wel enigszins te knijpen. Na opnieuw vragen bleek het vakantie te zijn en Pasen, maar dat hij dan om 8 uur zou komen dus nog even geduld…….Om 10 voor half 9 begon ik toch weer te zweten zoals bij het beklimmen van de Pyramides en kreeg ik te horen dat door de vakantie de bussen misschien niet rijden….Er zat dus niets anders op dan een kamer in Cobá te vinden…..Tijdens mijn zoektocht kwam ik bij een hotel, restaurant aan waar de familie mij vertelde dat de laatste bus van een andere maatschappij om half 10 zou komen. Uiteraard geloofde ik helemaal niets meer, maar vol goede moed had ik wat te eten besteld omdat ik inmiddels haast omviel na deze dag. Tijdens het eten heb ik verhalen gedeeld met de zoon van de familie die me vertelde dat ze een echte Maya familie zijn en hier het hotel/restaurant runnen. Dit werd een superervaring waarin hij me veel uitlegde over de cultuur en me enkele zinnen in Maya heeft geleerd. Ik vond dit gesprek zo geweldig dat ik opeens alle frustratie en stress was vergeten. Na een afscheid op de Maya manier kwam er om half 10 echt een bus de hoek om zetten en was mijn dag alsnog gered om terug in Valladolid te komen! Helden zijn het die Maya’s! Hier eenmaal aangekomen ben ik met Will en Erin uit mijn hostel de stad in gegaan omdat er wederom van alles te doen en te zien was. Hier hebben we op het lokale plein een Mexicaan leren kennen die ons naar een leuke tent zou brengen per taxi. Volgens mij hebben ze hier nog nooit zo een raar stel bij elkaar gezien: een 52-jarige Amerikaan, een 2-meter lange Nederlander, een Canadese student vol tattoo’s en een lokale Mexicaan compleet met sombrero, tasje en alles erop en eraan. Na een half uur rond te rijden en het hele levensverhaal van onze Mexicaanse vriend gehoord te hebben bleek dat hij de chauffeur gewoon had gezegd wat rond te rijden. Rondrijden of niet: Gelachen hebben we en wij vonden de hele ervaring geweldig! Wat kunnen Mexicanen toch vol passie over het leven en hun ervaringen praten. Al deze ritjes, ook in gewone bussen, moet je je Bob Marley stijl muziek voorstellen dat wordt afgespeeld terwijl je van de omgeving geniet, i like the vibe!

In 1 dag van Noord naar Zuid, wat maakt het uit!

De volgende dag heb ik een trip gemaakt naar Rio Lagartos wat helemaal in de top ligt van Yucatan. Het was een haast 3-uur lange busrit via een overstap in Tizimin. Het laatste stuk rijd je 5 kwartier lang op 1 rechte weg door niets anders dan open velden met hier en daar een verdwaalde palmboom. Alsof je op een eigen ontdekkingsreis bent waar nog nooit iemand geweest is, dat gevoel krijg je hier constant. Daar eenmaal aangekomen ben ik compleet met boot en gids de mangroves, zee en rivieren op gegaan om hier als enige plek o.a. flamingo’s in het wild te spotten. Als je deze beesten met die felle roze/oranje kleuren in het wild ziet geeft dat een beeld wat je niet vaak ergens anders zal zien. Uiteindelijk hebben we 2 uur lang door de mangroves gevaren en hier krokodillen en allerlei soorten vogels gespot. In dit soort omgevingen waar alles klopt lijkt iedere vogel nog mooier dan de anderen.

Na een enigszins vermoeiende terugreis die langer duurde dan ik dacht ben ik vroeg gaan slapen om de volgende dag juist af te reizen naar het verre zuiden van Yucatan. Om 5.30 stond ik klaar voor mijn eerste echte langere doorreis om vanuit Valladolid te vertrekken naar Chetumal: een 5 en half uur durende busrit. Ik had besloten om te verblijven in Mahahual, een plaatsje wat op de kaart dichtbij Chetumal ligt maar nog eens 2,5 uur duurde om er te komen. Eenmaal aangekomen in hostel Bluekay was het direct genieten: Het hostel ligt direct aan de kust en het strand van de Caribische zee en in alles is voorzien: strandstoelen, hangmatten, een strandbar, je bed op nog geen 50 meter van het strand en noem het maar op! Ook deze stranden zijn wederom prachtig en nog geen half uur na het inchecken kwam ik in contact met een Pools stel dat sinds gisteren was aangekomen om hier voor enkele maanden vrijwilligerswerk te doen. Ik met mijn sustainability hartje dacht natuurlijk gelijk aan bescherming van het koraal, de stranden, de dieren en hun leefgebied in de omgeving……Blijkt dat ze voor hun hulp in het hostel, de strandclub en op de stranden etc. gratis onderdak, eten, vervoer etc. op deze locatie krijgen. Vervelend en gewaagd! Het bleek dat ze hetzelfde al in Miami en Colombia hadden gedaan, dus voor al die mensen die nog niet weten wat met hun toekomst te doen: je kan gratis op dit soort oorden vertoeven voor meerdere maanden! All you have to do is een beetje helpen met de dagelijkse gang van zaken. Na een tijd met hen gepraat te hebben wilde ik graag nog even van de vroege avond gebruik maken om langs het water het dorpje te verkennen. Geheel Mahahual strekt zich uit langs de stranden aan 1 grote straat….Een stuk van de kust vandaan vind je downtown Mahahual, maar dit lijkt in tegenstelling tot de kust net een spookstad. Een grotere tegenstelling bestaat er haast niet.

Samen met het Poolse stel besloten we, sportief als we alle 3 zijn, in een gekke bui langs het strand te gaan hardlopen om zo het dorp te verkennen. Supertof om dit met mensen te doen die je net hebt leren kennen! Opeens vond ik hardlopen een stuk minder erg dan normaal. Na deze uitputtende dag was het vroeg opzoeken van een bedje nog mijn enige doel!

Even de temperatuur wat verhogen!

De volgende dag moest ik er dan echt aan geloven: na enige dagen wat hoesten en proesten werd ik dan echt ziek! Koorts, hoofdpijn, snotteren en oorpijn: het hele pakket hebben we mogen ervaren. Met 30-35 graden heb ik nog nooit van mijn leven het ziek zijn zo beleefd. Alsof je bij iedere keer hoesten een half uur lucht moet happen…… Kun je je voorstellen het met 30 graden soms ineens ijskoud te hebben? Ik ook niet, maar mijn lange broek en maart liefst 2 truien zijn voor het eerst deze dag mijn tas uit gekomen omdat ik voor mijn gevoel bevroor! Ambitieus als we toch zijn kan ik geen dag voorbij laten gaan door niets te doen, maar wilde ik het wel in eigen hand houden. Overal werd geadverteerd met fietsverhuur en in de morgen heb ik een fiets gehuurd om de gehele boulevard af te fietsen en downtown Mahahual te verkennen. Het contrast is werkelijk onbeschrijfelijk en je ziet hier straten en straten na elkaar met vervallen gebouwen waar niets maar dan ook niets gebeurd. Het heeft een soort filmsfeer en onwerkelijk gevoel op hetzelfde moment, maar heel cool om te zien in contrast met Mahahual aan het strand nog geen 2 kilometer verderop. De rest van de dag heb ik geprobeerd rustig aan te doen en van een hangmat aan het strand mijn grootste vriend gemaakt. Dit was het ideale moment om ook even serieus aandacht te besteden aan mijn Spaans. Ik zou jullie graag mee willen laten lachen in de situaties waarin ik in mijn beste Spaans dingen probeer te vragen, maar enige bijspijkering was zeker gewenst:) Uiteindelijk werd ik om half 11 wakker in mijn hangmat op het strand, in mijn 2 truien…..Die hangmatten liggen eigenlijk prima en zo aan het strand is dit gemakkelijk uren vol te houden.

Ik moet er toch aan geloven!

Voor wie dacht dat de Mexicanen zich alleen aan de stranden bevinden: de meren hier zijn ook absoluut schitterend. Nog half ziek besloot ik toch mijn laatste dag in Mahahual te benutten en per bus af te reizen naar Bacalar. Hier bevindt zich één van de mooiste meren van Centraal-Amerika en wordt ook wel het meer van de 7 kleuren genoemd: Laguna de Bacalar. Waarom het zo heet laat ik graag aan de foto’s over die hopelijk de helft kunnen weergeven van hoe mooi het zien van al deze verschillende kleuren water werkelijk is. Een aardige wandeling naar het meer toe, een bezoek aan Fuerte San Filipe en een laatste wandeling naar een pier in het vrije zwemgedeelte maakte de dag compleet. Ik heb me er niet aan gewaagd om met mijn zieke hoofd het water in te gaan, dus heb hier op de rand van de pier genoten van hoe mooi dit meer daadwerkelijk is.

Mahahual en Bacalar waren de eerste kleinere dorpjes waar ik er dan echt aan moest geloven: Schreeuwende en springende mensen die koste wat het kost met me op de foto wilden. Tot nu toe waren het gek genoeg alleen de Amerikanen of Europeanen in de hostels die me vertelden dat ik erg lang was. Altijd goed hier toch even aan herinnerd te worden voor het geval dat ik het vergeet! Of het simpelweg fans waren in deze kleinere dorpjes of omdat ze daadwerkelijk nog nooit zo een lang iemand hadden gezien heb ik niet aan iedereen gevraagd, maar wat een gekte! De mensen bleven komen en zelf heb ik er ook maar wat leuke momenten van gemaakt. Zolang ik dan maar met de vrouwen op de foto mocht vonden we al snel een overeenkomst, dus zoals onze vriend Johan ons al zei: Elk nadeel heb ze voordeel! Vooral in de kleinere dorpjes weten mensen echt niet wat ze zien als je langs loopt. Niet zo gek dat de mensen in de kleinere (Maya) dorpjes vaak nog niet eens 1.50 meter zijn. Dus ik een toptijd in hun land, dan gun ik hun ook graag een momentje! Tijd hebben we genoegJ

Next stop: Belize

De volgende dag heb ik vroeg mijn spullen gepakt om anderhalf uur af te reizen naar Chetumal. Dit is een grotere stad in dit gedeelte van Mexico, vlak tegen de grens van Belize. Ik had hier één overnachting geboekt zodat ik deze dag nog kon zien wat Chetumal de backpackers te bieden heeft. Ik had al gelezen dat er in Chetumal zelf weinig te zien is, maar heb toch bij aankomst mijn ronde door de stad gedaan. Het is een typisch Mexicaanse stad met het vierkante straatbeeld en de vele pleintjes waar iedereen samenkomt, maar als backpacker wil je hier niet langer dan 1 dag zijn. Alhoewel ik het leuk vind om in iedere stad altijd even op ontdekkingsreis te gaan, kunnen we niet altijd de jackpot hebben en zijn we hier puur beland voor de doorreis naar Belize.

De reis en dus ook grensovergang naar Belize ging per boot en alvorens af te reizen naar San Pedro was dit mijn eerste bizarre douane ervaring op deze reis. Er zullen er ongetwijfeld nog vele volgen, maar na de immigratie overtuigd te hebben dat ik geen 40 euro ging betalen als fee om het land simpelweg te verlaten werden we in 1 lijn opgesteld bij de boot. Hier kwamen 3 mannen van het Mexicaanse leger inclusief honden en machinegeweren op ons af lopen en keken iedereen recht in de ogen aan. Iedereen moest voor zijn eigen tassen gaan staan en na een epische staredown contest gingen de honden aan de slag terwijl de mannen ijsberend met machinegeweren voor je langs liepen. Nou is het meest shockerende wat ik bij me heb een roze shirt, maar het was toch wel even een ander gevoel dan op Schiphol!

Eenmaal in de boot kwam ik na anderhalf uur stuiteren op het water aan in Belize, San Pedro ofwel Ambergris Caye. Eerlijk gezegd wist ik weinig van Belize af en vanaf het inchecken liet ik graag alles op me afkomen! Ik kan voor de honderdste keer weer gaan beginnen over de stranden ( wat ik nu dus ook weer doe), maar Belize staat bekend als duikland en wil je ooit genieten van serieus mooie stranden en zee/beschermde koralen etc. : Belize is jouw land!

Kennismaking met Belize: Rum punch en chicken drop!

Dezelfde middag was Nina, een Amerikaanse, ingecheckt in het hostel en hebben we samen plannen gemaakt voor de dagen dat ik in San Pedro zou zijn. Een betere introductie in de cultuur van Belize konden we niet krijgen met de gratis rum punch iedere avond in het hostel en de chicken drop die dezelfde avond in het park voor ons hostel plaatsvond! Rum wordt hier de hele dag door gedronken en chicken drop is een evenement waar iedereen zich op een plein verzameld en je een dollar inzet op een bepaald vlak op de grond en ze een chicken van hoog laten vallen. Valt de kip op jouw nummer dan win je een aanzienlijk bedrag! Geniaal om te zien, het lijkt net de aandelenbeurs hoe fanatiek iedereen hier staat te springen. Dat gezien te hebben in het park vlak voor ons hostel en genoten te hebben van de rum konden we goed gaan slapen.

De volgende dag moesten Nina en ik volledig gereed ons om 8.30 uur bij onze vrienden van Searious Adventures op het strand melden om te snorkelen in het Hol-chan Marine Reserve en in Shark and Stingray alley. Het gebied is alleen begaanbaar met gidsen en onze vrienden James en Frank namen ons mee op hun catamaran voor een tour van een hele dag. Alles was aanwezig: de Bahama seats voorop het dek om in te lounchen, de strandstoelen achter op het dek, de “Ya man” chillmuziek en de drankjes in de vorm van een nieuw rum en lokaal bier. De 2 uur zeilen naar onze eerste bestemming waren dan ook totaal niet vervelend en ondertussen vertelde James ons verschillende feitjes over de eilanden die we passeerden. Zo is het eiland Caye Caulker volledig in tweeen gesplitst door een orkaan en heeft Harrisson Ford op een deel van het eiland zijn film The Musquito Coast gemaakt .Eenmaal aangekomen in het Hol-Chan reserve was ik erg opgewonden: Eindelijk ging ik dan snorkelen in één van de mooiste gebieden ter wereld om zo metershoog koraal, zeeschildpadden, vele tropische vissen, barracuda’s, roggen en haaien van dichtbij te kunnen zien. Een uur lang hebben we samen met onze gids het hele gebied door gezwommen wat trouwens best uitputtend is! Toen James naar de bodem dook en daar een grote groene murene onder een rots vandaan toverde schrok ik wel even toen deze recht mijn kant op kwam! Supercool om deze in het wild te zien, maar ik weet niet of jullie deze beesten wel eens goed bekeken hebben? Zelfs in Blijdorp vind ik dit veruit de engste beesten die er zijn. Wat was ik blij toen ik een echte zeeschildpad van heel dichtbij kon zien! Geweldig hoe deze beesten genieten van hun omgeving en zich nergens wat van aantrekken.

“Verdwalen is onmogelijk”

Na wat uithijgen op de catamaran kwamen na een half uur aan bij Shark en stingray alley. Dit gebied van het Reef zit bomvol verschillende soorten haaien en grote roggen. Nadat we deze vriendjes even de tijd hadden gegeven onze boot op te komen zoeken ben ik met de helft van de groep het water in gesprongen. Dit was het moment dat er toch een paar afhakers waren die vanaf de boot toekeken. Als je grote roggen en haaien aan alle kanten je omcirkelen is het geweldig en een eng gevoel tegelijk. Het was in ieder geval top om te kunnen doen! Na het snorkelgedeelte gingen we daar naar Caye Caulker, waar we 2 uurtjes kregen om het eiland te bekijken. We hebben hier aan het strand een perfecte Burrito naar binnen zitten werken en de boulevard verkend. Het mooie aan de steden op deze eilanden is dat ze allemaal bestaan uit 2 of hooguit 3 straten: Front street, Middle street en Back Street. Meer is er niet! Dit bevalt mij wel moet ik zeggen, aangezien ik nu zelfs zonder kaart de weg terug wist te vinden! Slimme gasten die mensen in Belize. Overal op straat spreken mensen je aan alsof je hun beste vriend bent en willen je graag helpen, daar zouden we in Nederland wat van kunnen leren! Tijdens het teruglopen naar de boot vroeg een man op een bankje ons om wat geld, waarop Nina hem onze rum aanbood….Niet erbij nadenkende dat deze man waarschijnlijk alcoholist wis en daarom om geld vroeg……..Eenmaal terug bij de catamaran hadden we een terugreis van 2 en half uur voor de boeg. De terugreis hebben we puur en alleen gezeild, de perfecte muziek op de achtergrond en al liggende op het dek genieten van de omgeving. Dit zijn de momenten dat je denk hoe mooi het is om een eigen boot of catamaran te hebben en dit soort tochten te kunnen maken. Die 2 en half uur hadden van mijn part nog veel langer mogen duren! Bij terugkomst hebben we avond perfect afgesloten door met een groepje van ons hostel, inclusief de 2 eigenaren wat supertof was, te eten in een lokaal restaurantje. Het mooie is dat je hier vrijwel overal een goede maaltijd kan krijgen voor 7-10 euro en tegelijk een topavond hebt in lokale sferen. Voor de kaasliefhebbers: Het blijkt dat alles hier met kaas geserveerd wordt, dus toen ik een soort tortilla met kaas bestelde vroeg de vrouw mij ongeveer 5 keer dat ik dus “cheese on cheese” wilde. Het was hier heel normaal, maar rice en beans schijnt hier ook iets heel anders te zijn dan beans en rice, dus dat verklaarde misschien waarom ik het niet helemaal snapte en nog steeds niet! Maar zo lang deze jongen lekker eten voorgeschoteld krijgt is het al snel goed!

Ik dacht dat ik thuis veel deed op 1 dag

Mijn plan was om Belize in een week te verkennen en vanaf de eilanden naar het vaste land af te reizen om daar ook nog wat activiteiten te doen. Aangezien Nina de volgende dag eigenlijk weer een activiteit wilde doen heb ik de plannen gewijzigd en me aangesloten. Dit betekende dat we om 5.30 uur paraat moesten staan om af te reizen naar het vaste land per boot en auto om daar een topdag te beleven met het zien van één van de mooiste Maya sites in Belize, een zipline tour dwars door het echte regenwoud en cave tubing. We hadden een groep van 6 met twee Amerikanen van rond de 50, een net getrouwd stel en Nina en ik. Wat een topgroep! De gehele dag zijn we met elkaar opgetrokken en het leek net 1 grote vriendengroep zoveel hebben we gelachen. Voor iedereen die dit ooit van plan is: Brown Sugar is your man! Deze man heeft ons de hele dag vermaakt met zijn verhalen en wist werkelijk alles te vertellen over wat we tegen kwamen. Over de Maya ruïnes in Xunantunich wist hij precies te vertellen welk gebouw waar voor gebruikt werd, wie op welke plek sliep en waarom en hoe het er destijds uit zag en aan toe ging. Deze man doet al 34 jaar dit soort tours en is werkelijk een legende. Iedere minuut raak je nog meer geïnteresseerd in de verhalen rondom deze plekken. Vanaf de top had je een geweldig uitzicht en kon je zelfs Guatemala zien liggen: een plek waar normaal alleen de koning mocht komen om dit uitzicht te hebben. Na een korte tour sprongen we weer in de bus om naar Xibalba af te reizen. Hier gingen we de adrenaline wat opkrikken en ziplinen door het echte regenwoud. In totaal hebben we 9 verschillende ziplines gedaan waaronder één van 300 meter dwars door de jungle en over de rivier. Gelukkig horen jullie mij niet schreeuwen op foto’s, ook al was het puur door de adrenaline natuurlijk! Er was niets lekkerder dan na het geheel doorzweten tijdens het ziplinen de grotten en het water in te duiken voor het cave tuben. Hier zit je in een opblaasband aan elkaar vast en ga je door de stroming de grotten door en sleurt de gids je mee als de stroming het even af laat weten. Dit waren de originele grotten waar de Maya’s al hun rituelen deden en ik denk dat dit wel het meest indrukwekkend was om te zien! Het heeft iets magisch als je door die gigantische grotten drijft en hoort wat hier vroeger precies plaatsvond. Het bizarre is dat Brown Sugar, een man van 56, de hele weg 6 man meesleurt terwijl hij op zijn rug in het water zwemt. Over fit zijn gesproken! Het bleek dat hier ook een deel van de eerste Indiana Jones film is opgenomen wat het helemaal bijzonder maakte om te zien! Een uur lang hebben we door de grotten en de jungle rivier gedreven en eigenlijk hebben we vrijwel geen woord gezegd met zijn allen, behalve WAUW!. Dit zegt volgens mij al meer dan genoeg! Zodra je de grot uit komt zie je ook nog eens aan beide kanten rotspartijen en niets anders dan puur regenwoud. Het lijkt net 1 grote film en schilderij in één.

Onverwachte doodsangst!

Maar toen kwam het! We moesten de laatste boot van 17.30 uur halen om terug naar San Pedro te kunnen, anders zaten we vast op het vaste land. Brown Sugar was bekend om zijn tours en kon ervoor zorgen dat je al deze dingen op één dag kon zien en je weer op tijd bij de boot bracht. Nu houd ik wel van stevig doorrijden, maar dit was letterlijk doodsangst bij ons allen……Op een tweebaans weg reed onze vriend Brown Sugar constant 90-95 mijl per uur (145 km/h) met een 15-persoons busje. Met deze snelheid rechts inhalen, links inhalen, voor bochten nog snel even inhalen, keihard afremmen voor de hobbels….Alles zat in deze rit. Wij werden serieus steeds stiller, keken elkaar aan en hadden zoiets nog nooit meegemaakt. Onverantwoord was het wel, want op het moment dat Brown Sugar een hond niet meer kon ontwijken en deze helaas dood reed sloeg de sfeer in de bus wat om….De meiden barsten in tranen uit en wij begonnen toch serieus bang te worden of dit het wel waard was. Op één of andere manier hebben we ons overgegeven aan Brown Sugar en erop vertrouwd dat hij dit al jaren doet om zo de boot te halen. Uiteindelijk kwamen we 5 minuten voordat de boot vertrok aan en tot op de dag vandaag hebben we het nog steeds over deze bizarre rit….Na nog eens een boottocht van anderhalf uur kwamen we na een slopende dag terug aan in San Pedro. Hier hebben we ultiem gechillt in de Sand Bar om de dag nog eens goed door te nemen en tegelijk goed af te sluiten.

Entering paradise

De volgende dag had ik 1 nacht geboekt op Caye Caulker. De vorige dag hadden we dit eiland 2 uurtjes bezocht, waarvan anderhalf uur de lunch was dus ik wilde het nog altijd graag zien. Daar aangekomen was ik werkelijk doodmoe van de afgelopen dagen….Wat me heeft doen besluiten de kayak te pakken weet ik niet, maar het leek me leuk het eiland dit keer van de andere kant te bekijken. Omdat het eiland gesplitst is door een orkaan in de jaren 70 is er nu 1 groot gedeelte met ongerepte natuur welke alleen per boot of Kayak te bereiken is. Vol goede moed en vertrouwende op mijn kayak skills ben ik in mijn gewone zomerkleren de kayak in gestapt en ruim 2 en half uur het eiland verkend per kayak. Caye Caulker is een eiland waar ik al veel over gelezen had, maar de stranden en het water zijn werkelijk prachtig. Soms heb ik de kayak even stilgelegd en puur genoten van de omgeving als je op het superheldere water dobbert. Na enige tijd kwam ik er wel achter dat kayakken een serieuze workout is en mijn buikspieren en schouders gingen serieus protesteren waarom ik hier eigenlijk aan begonnen was. Altijd leuk als je dit begint te voelen als je net op het verste punt bent! Ik denk dat ik thuis in ieder geval alleen maar ga kayakken als workout!

De volgende dag zou ik afreizen naar Belize City, maar in de vroege morgen had ik nog een tour geboekt naar het Crocodile and nature reserve op het noordelijkste puntje van Caye Caulker. Dit is puur ongerepte beschermde natuur waar je in de vroege morgen de mooiste tropische vogels en wilde krokodillen ging spotten. Helaas hebben hier ook een stuk of 200 muggen mij gespot, maar vooral het zien van de krokodillen in het wild is iets wat ik altijd al wilde. Geen hokken, geen dierentuin, maar krokodillen die je ziet zwemmen in hun echte leefomgeving. Bij dit soort tours is het altijd maar afwachten of je ook echt deze beesten gaat zien, dus ik was superblij toen we toch 4 krokodillen in totaal hebben kunnen spotten.

Terug naar de werkelijkheid

Na al deze schitterende belevenissen, activiteiten en mooie natuur zou ik afreizen naar Belize City om daar 1 nacht te blijven en daarna door te reizen. Ik had voor mezelf besloten dat de aankomende 3 dagen in Belize City en San Ignacio wat rustiger aan ging doen en over ging op de culturele tour. Belize City staat bekend omdat het niet zo veilig is, dus bij aankomst in de middag heb ik direct de kaart gepakt om overdag nog wat van de stad te kunnen zien. Naast dat het direct aan het water ligt en dus altijd mooie plaatjes oplevert staat de stad vol van de geschiedenis en heeft het verschillende historische punten. Aan de hand van deze punten zoals Memorial parks, Tourism village, cathedralen uit de jaren 1300 en musea ben ik de stad gaan verkennen en leren kennen. Weer even heel wat anders, maar daarom niet minder leuk om te doen! De host in het Seaside Guesthouse waar ik deze nacht verbleef was zo onder de indruk van mijn lengte dat ze na een fotoshoot met mij, van voor mijn gevoel een half uur, me een privekamer aanbood zonder bijbetaling. Alsof alles samen kwam na de afgelopen slopende dagen!

Vanuit Belize City heb ik de volgende dag mijn eerste echte Chickenbus ervaring gehad om richting San Ignacio af te reizen. Dit ligt tegen de grens van Guatemala en via een busreis van net geen 3 uur ben je hier vanuit Belize City. De chickenbussen zijn bekend voor backpackers, maar dit zijn de klassieke oude vaak gele bussen met bankjes, waar iedereen in gepropt wordt, de bagage overal tussen wordt gestopt of op het dak wordt gebonden en je zo al hobbelend op reis gaat. Het viel me eigenlijk reuze mee en zo reis je voor net 3 euro toch bijna 3 uur lang naar je volgende bestemming. Volgens mij haal ik daar thuis niet eens het Zuidplein mee……dus kan iemand even de RET en NS inlichten?? Eenmaal in San Ignacio aangekomen was het tijd voor een serieuze break en zijn we aan de blog begonnen om jullie te vriend te houden! Het was de tweede keer in deze 3 weken dat het vanuit het niets ook echt keihard begon te regenen, dus dit kwam ideaal uit!

Vandaag blijven we nog 1 dag in San Ignacio om hier nog even wat cultuur te snuiven: De San Ignacio (farmer’s) Market ( de grootste markt van Belize), Het Iguana conservation project (voor de bescherming van de leguanen) en de plaatselijke ruïnes. Met mijn achtergrond vind ik het cool om te zien dat hier ook dit soort projecten als het Iguana project lopen en het schijnt de nummer 1 activiteit in San Ignacio zelf te zijn volgens Tripadvisor, dus ik ben benieuwd! Waarschijnlijk zijn we morgen weer volledig opgeladen om af te reizen naar Guatemala! Wat heb ik hier een zin in!

Voor nu: Take care man, ya man!!

Dag 1 t/m 9: The Big Yucatán and Mexico Experience

Ola amigo’s!

Inmiddels ben ik alweer 9 dagen, 3 hostels, tig kilometers te voet en verbrand tot op het bot een dag verder op mijn 3^e verblijfsbestemming in Yucatán. Na alle laatste afspraakjes met dierbaren, vrienden en fans tijdens afgelopen weken is het avontuur na uitzwaaien door moeder en broeder afgelopen woensdag dan echt begonnen! Ik kan jullie direct mededelen dat als deze dagen de toon zetten voor de overige maanden dit daadwerkelijk een tijd om nooit te vergeten gaat worden! Het is eigenlijk nu al teveel om op te noemen wat ik beleefd heb!

Direct vol gas!

Na bijna 12 uur vliegen naar Mexico City en een anderhalf uur durend drama zien te doorstaan bij de douane, kwam ik na nog een vlucht van ruim 2 en half uur midden in de nacht aan in Cancun. De tussenstop heb ik overleefd door deel 1 van 6 van het cadeautje van mijn Profource vrienden (ex-collega’s klinkt zo eng) uit te pakken en wat deed dit me goed! Koos is nu namelijk echt werkloos en had al gepland om deze nacht op het vliegveld door te brengen, maar werd vriendelijk verzocht een taxi te nemen naar mijn hostel. Eenmaal in hostel Mundo Joven aangekomen in downtown Cancun, heb ik de rest van de nacht direct in stijl doorgebracht in een hangmat op het dakterras. Voordat ik erachter kwam dat een hangmat eigenlijk perfect ligt, heb ik midden in de nacht nog hele verhalen gewisseld met de eigenaresse van het hostel, over mijn plannen en haar tips die ze mij kon geven.

Uitgeput als ik was hebben we er toch diezelfde dag nog direct een mooie dag van gemaakt, door na het ontbijt mee te pakken per ferry af te reizen naar Isla Mujeres. Dit is een eilandje gelegen in de Caribische Zee dat bekend staat om haar verbazingwekkend mooie stranden. Ik heb het eiland te voet verkend en allereerst direct genoten van al het moois dat de stranden op dit eiland te bieden hebben. En dan bedoel ik natuurlijk de palmbomen, de zee, de strandtenten met livemuziek, de parelwitte stranden…..Een betere kennismaking met het tropische gevoel is haast niet voor te stellen. Alles klopt en het gevoel dat je krijgt op deze stranden is onbeschrijfelijk. Aangezien we niet vies zijn van een fikse wandeling, heb ik de gehele kustlijn langs de Caribische Zee in de vorm van een 12 km lange “ocean walk”. En dat voor een dag waarop ik eigenlijk gepland had niets te gaan doen en bij te komen van de vlucht…. Achja, rusten doen we als we met pensioen zijn!

Meet the Maya's

Dag 2 stond volledig in het teken van een eerste kennismaking met de cultuur van de Maya’s. En niet zomaar een eerste kennismaking, maar om 7.15 uur moest ik klaarstaan voor een, volgens de eigenaresse van het hostel, tour om nooit te vergeten naar Chitzen Itza. Nou worden er hier letterlijk op nagenoeg iedere straathoek tours verkocht voor zijnde het nog net niet het bezichtigen van iedere palmboom in de omgeving, dus ik was hier al enigszins oplettend in. Chitzen Itza als 1 van de 7 wereldwonderen wilde ik graag alles van meekrijgen en dus werd ik om 7.15 uur opgepikt bij de voordeur van mijn hostel. Na alle verhalen van de mensen die ik inmiddels ontmoet heb en ook latere ervaringen is dit trouwens echt een unicum in Mexico om zo precies op tijd te zijn! De tour overtrof uiteindelijk al mijn verwachtingen! In totaal zijn we 14 uur onderweg geweest en bestond de tour uit 5 verschillende activiteiten rondom Chitzen Itza. Tijdens de haast 3-uur durende heenreis per comfortabele touringbus zijn we allereerst door drie echte Maya dorpjes gereden. Best tweezijdig eigenlijk als je met een luxe touringbus over onverharde wegen door deze dorpjes rijdt terwijl de tourguide in de bus ons wijst op een 96-jarige echte Maya die nog altijd hard aan het werk is in zijn tuintje om zijn eten te verbouwen. Je staat daadwerkelijk oog in oog met een nog altijd levensechte Maya stam, wat wij normaal alleen in films of musea zien. De tourguide in de bus was zelf ook afstammeling van een Maya familie en vermaakte ons tijdens de reis met heel veel interessante weetjes over hoe de Maya’s leven, het passeren van echte Agave plantages waar likeur van gemaakt wordt, hoe ze rekenen, hoe ze gezondheidsproblemen aanpakken, dat tequila eigenlijk helemaal niet de echte Mexicaanse likeur is maar dit zo wordt gepresenteerd om er geld aan te verdienen over de rug van de Maya’s en hoe ze genegeerd worden door de overheden etc. Omdat hij het met zoveel passie vertelde omdat het over zijn eigen volk ging zette je dit echt aan het denken over hoe de wereld tegenwoordig en elkaar zit en was alles extra indrukwekkend om te zien. Dit was dan ook de reden waarom we door echte Maya dorpjes reden, aangezien alles wat je rond Chitzen Itza zelf koopt of besteed, er geen enkele cent bij de echte Maya’s terecht zal komen. Bizar eigenlijk! Gelukkig gingen wij hier wel voor zorgen en heb ik enkele souvenirs en een eigen likeur van de echte Maya stammen gekocht.

Tijdens de heenreis heb ik Jazmine leren kennen, een Mexicaanse die nu in Chicago woont. De verhalen over hoe de Maya’s door de overheid genegeerd worden sloten volledig aan bij het beeld dat wij krijgen van Amerika in de media, maar wat zij daadwerkelijk meemaakt of hoe het daar echt is. Het was heel interessant om te horen hoe zij in Amerika leeft en wat er allemaal speelt en hoe mijn beeld rondom de USA is gevormd. Een wereld van verschil! Uiteindelijk ging het al snel onder het intense genot van een Coronaatje over reizen, de aankomende plannen, springbreak en van alles en nog wat en was zij net als vele duizenden andere Amerikaanse studenten hier gekomen voor Springbreak.

Na het passeren van de Maya dorpjes hadden we een volledig verzorgde Maya lunch in het kleine dorpje Piste, 3 kilometer weg van Chitzen Itza. Hier werden we allereerst ontvangen door een echt stamhoofd die met looprek aan kwam lopen en zijn rituelen begon te doen. Ondanks dat ik zelf vrij afstandelijk ben van alle rituelen is het toch zeer indrukwekkend om te zien dat een stam als de Maya’s inclusief hun eigen cultuur nog altijd gewoon bestaat en het dit keer geen film of nep is. De confrontatie met een echt Maya stamhoofd was stapje 1, maar toen onze guide vertelde dat er tijdens de lunch ook de mogelijkheid is om aap te eten net zoals de echte Maya’s, werd het wel heel spannend! Zoals alles vaak wordt beschreven smaakt het haast hetzelfde als kip, in dit geval 10 tandjes pittiger en met een vreemde nasmaak die ik niet kan beschrijven. Echt smakelijk zag het er ook niet uit, maar ik moest het uiteraard wel proberen! Een broodje aap bestellen zit er voorlopig denk ik niet in.

Ik denk dat ik jullie alle verhalen over de verschillende Maya ruïnes rondom Chitzen Itza voor nu maar ga besparen en de foto’s het werk moet laten doen! Het is indrukwekkend, mooi en onwerkelijk tegelijk. De tour bij Chitzen Itza begon met een rondleiding van een uur, waarna we een uur vrij spel hadden om vrijuit (crazy) foto’s te maken en de overige ruïnes rondom de Pyramide te bekijken. Feitje was wel dat er een aantal dagen in Maart zijn waarbij je 1 keer in het jaar op een bepaald tijdstip en zonlicht op de Pyramide de illusie van een slang kan zien genaamd Kukulcán.. De 4 zijden van de Pyramide tellen allen 91 treden en met het top platform meegerekend maakt dit niet zonder enige toeval 365….Laat deze jongen nou net 2 dagen te vroeg zijn voor dit jaarlijks spektakel, maar dit maakte het niet minder indrukwekkend! Met 33 graden op het kale hoofdje, open veld en een huid die alleen maar standje Nederlandse winter gewend is, was dit tevens ook de dag dat ik maar aan mijn nek hoefde te denken en het al pijn deed.

Alsof dat nog niet alles was hebben we de tour afgesloten naar een van de mooiste “cenotes”, wat ondergrondse meren zijn in grotten. Heel Yucatan ligt hier vol mee aangezien dit het vlakke gebied van Mexico is en het water zich onder de grond bevindt. Na een snelle duik uiteindekijk laat in de avond moe en voldaan teruggekomen in het hostel met een bak aan mooie ervaringen!

Once in a lifetime

Onwetend en onschuldig als ik altijd ben kwam ik er dus rond dag 3 pas achter dat het volop Springbreak tijd is in Cancún door ook te praten over de plannen van aankomende dagen met wat Franse meiden uit het hostel en eerder op de dag met een paar gasten van een prof basketbalteam uit Miami toen ik het strand op ben gaan zoeken. Of ze me zo mochten om mijn lengte of iets anders, geen idee maar uiteindelijk heb ik de hele middag met deze gasten gechilled op de stranden van Cancún en hebben we uiteindelijk gegevens uitgewisseld om een keer in Miami te meeten (die staat alvastJ). Oscar die van origine uit Puerto Rico komt en vrijwel heel zijn leven de stranden van Miami gewend is kon mij vertellen dat je geen mooiere stranden gaat vinden dan die in Cancun aan de Caribische Zee en hij bij de zesde keer het nog steeds geweldig vindt. Nou vond ik het beeld van de stranden zelf al bizar mooi en de tropische sfeer proef je overal, maar als een toffe gozer uit Miami dit ook nog eens beaamd weet je dat het echt zo is. Helaas kon ik het alleen maar vergelijken met het strand van Ouddorp en Hoek van Holland en die strijd was aardig snel gestreden.

Onder het mom van “once in a lifetime” heb ik teruggekomen in het hostel een uurtje van tevoren nog toegezegd om mee te gaan naar een echte springbreak party in hotel Palazzo aan het strand van Cancún in Zona Hotelaria. Samen met de 4 Franse meiden en een Mexicaan uit het hostel gingen we vol goede moed op pad en was het voor iedereen de eerste keer echt springbreak meemaken. Voor degenen die niet weten wat Springbreak inhoudt, laat ik dit graag aan hun eigen verbeelding of Google skills over en zal ik de foto’s niet allemaal in deze blog zetten. We houden het op een geslaagd feestje…..Vrijwel alle Amerikaanse studenten komen in deze periode richting steden als Cancún om de komst van de lente te vieren in hun vakantie. Aangezien Cancun bekend staat om een van de mooiste kustlijnen ter wereld en er zich een zone bevindt van ca. 15 km met alleen maar exclusieve resorts, hotels en stranden is Cancun zeer geliefd om springbreak te vieren. Dit heb ik geweten! Wat een topavond en zeker een ervaring om voor altijd mee te nemen.

Belize, Guatemala en Honduras: Here we come!

Alsof alles samenviel was ik de volgende ochtend, of eigenlijk 3 uurtjes later, iets minder fit dan de andere dagen en begon het na 4 dagen volle zon en 30-33 graden ineens bizar hard te regenen. Ik weet nu ook wat echte regen is en ik kon er nog van genieten ook! Deze laatste dag in Cancun heb ik dan ook gebruikt om even mijn rust te pakken na deze dagen en ook direct mijn reis verder te plannen! Ik had alleen Cancun voor 4 dagen vaststaan dus dit was hard nodig ook, aangezien alles in de omgeving bommetje vol was geboekt door Springbreak. Het ziet er nu naar uit dat ik mijn reis door de rest van Mexico, Belize, Guatemala, tot aan mijn eerste stop in Honduras helemaal heb uitgestippeld. Wat krijg je een zin om door te reizen als je dit doet zeg! Uiteraard hebben we alleen het hostel in de volgende bestemming geboekt, maar wat gaan de aankomende weken mooi worden!

Oog in oog met Jack Sparrow

Dag 6 zijn we per bus afgereisd naar Tulum, een kleiner plaatsje ten Zuiden van Cancun maar ook aan de kust gelegen. Daar vroeg in de middag aangekomen per bus heb ik het er direct van genomen en heb ik een 12 kilometer lange wandeling gecombineerd met het bezoeken van de Maya ruïnes van Tulum. Sommigen vinden deze nog mooier dan Chitzen Itza omdat ze direct aan de kust liggen en dit echt een sprookje oplevert. Voor wie Pirates of the Carribean heeft gezien: het lijkt net of Jack Sparrow ieder moment met zijn schip aan kan komen varen. Laat het nou ook net toevallig de kust van de Caribische zee zijn. Een feit is dat dit echt bizar mooie plaatjes heeft opgeleverd! Aangezien het de dag van mijn doorreis was kwam ik hier aan rond zonsondergang. De prijs ligt dan heel slim ook een stuk hoger, maar dat had ik er graag voor over.

De Caribische Zee van een andere kant bekijken

Dag 7 en 8 stonden in het teken van het bezoeken van het plaatsje Playa del Carmen en het eiland San Miguel de Cozumel. Playa del Carmen is een plaats dat eigenlijk buiten de boot valt vergeleken met alle andere bestemmingen en het staat hier volledig in het teken van luxe, winkelstraten en luxe stranden en strandtenten. De stranden daarentegen zijn weer adembenemend en na Playa del Carmen te voet verkend te hebben, hebben we de dag afgemaakt op het strand en met een eerste echte Mexicaanse versnapering in een goed restaurant in de vorm van een Chicken Burrito. Ik merk nu al dat ik verslaafd raak aan het Mexicaanse eten, terwijl dit een wereld van verschil is met hoe ik gewend was te eten. Laten we nou ook aan de andere kant van de wereld zitten, dus we nemen het er van!! Als jullie me bij thuiskomst niet meer herkennen geven we gewoon het eten de schuld!

Dag 8 ben ik vanuit Tulum, waar ik nog altijd in het hostel zat, wederom afgereisd naar Playa del Carmen om daar de ferry te pakken naar het eiland Cozumel. Dit had niet zomaar een reden, maar deze dag heb ik voor het eerst in mijn leven gesnorkeld en op wat voor een plek!! Ik had nu meerdere dagen van de stranden en de mooie zee genoten, maar zoals Bassie ons geleerd heeft: Dan zie je alleen nog maar het oppervlak! Op 3 verschillende plekken in de Caribische Zee hebben we gesnorkeld om zo tropische vissen, koraal, maar ook verlaten en verloren Maya standbeelden te spotten. Het was iets wat ik altijd al wilde doen en op deze locatie was het de ideale kans! Nacho, onze grappige Mexicaanse amigo voer ons in zijn bootje met glazen bodem naar de meest mooie plekjes rondom het eiland. Voldaan en wel kwam ik hier van terug om weer 2 uurtjes terug te moeten reizen naar Tulum.

De tropen doen me goed!

Inmiddels uitgecheckt en wel grotendeels deze blog geschreven in de bus op weg naar Valladolid, waar ik maar 2 nachtjes zal blijven om Valladolid zelf, de bezienswaardigheid Ek-Balam en het stadje Cobá te gaan bekijken. Inmiddels heb ik de blog afgeschreven op de avond na aankomst in Valladolid en heb ik deze dag besteed om er een cultureel dagje van te maken. Valladolid staat bommetje vol van de musea, pleintjes en culturele kerkjes die zeker rond nu rond Pasen volledig tot zijn recht komen. Op alle pleinen worden er rond deze tijd evenementen georganiseerd en ik moet zeggen dat Pasen er hier toch wel wat anders aan toe gaat dan bij ons. Geen eieren, geen chocolade, geen paashaas, maar kinderen die elkaarmet een kruis op de rug met touwen op de rug slaan tijdens oefeningen voor podiumoptredens die overal in de buurt van kerken worden gehouden. Een aardig crazy beeld als je het vergelijkt wat het grote gros in Nederland gewend is met Pasen. Zo een cultureel dagje breekt in ieder geval lekker de week en is ook deze doorreis dag toch weer nuttig besteed!

Op deze manier heb ik Yucatan al aardig eer aan gedaan en zal ik daarna een grotere afstand naar het zuiden afreizen richting Chetumal. In de bus ben ik er trouwens achter gekomen hoe het mogelijk is om met non-stop 30+ graden toch kou te hebben gevat. Een vrouw had namelijk al kuchend en proestend ruzie met de bestuurder over de airco waar de ijsberen nog van weg zullen rennen. Uiteraard zit iedere toerist gewoon in zijn korte broek en shirtje in de bus…….Ik dacht dat het aan mij lag om kou te vatten in Mexico, maar 1 van de truien zit nu in ieder geval ook weer bovenin de backpack! Van gezond en wel naar hoofdpijn, kou gevat te hebben, verbrand te zijn tot op het bot, muggenbeten waar je bang van wordt in slechts 8 dagen…… We hebben het nu al allemaal uitgespeeld, maar het betekent wel één ding: Het avontuur is begonnen en we are in Mexico amigoooooo’s!

Voor nu ga ik jullie verlaten en hoop over een weekje weer bij jullie terug te zijn met de volgende avonturen. Voor degenen die me missen: je kan altijd een berichtje sturen of extra foto's aanvragen, dan zal ik laten weten of ik je ook mis (afhankelijk van de afzender ;) Voor nu op naar de rest van Yucatán en Mexico en bij mijn volgende blog waarschijnlijk in Belize aangekomen!

Xx Pretty Ricky