prettyricky.reismee.nl

Dag 38 t/m 64: Surviving Guatemala and Honduras

Daar zijn we weer! Wederom later dan gepland, maar ik ga graag mee in de lokale levensstijl waar op tijd zijn niet in het woordenboek voor komt. Inmiddels begroet ik jullie kersvers vanuit Managua in Nicaragua, land 5 inmiddels! In deze blog vinden jullie wat verhalen over mijn avonturen in Guatemala en Honduras. Aangezien mijn telefoon het o.a. heeft begeven in deze periode en ik hier alles in bijhield zullen sommige sappige verhalen ontbreken in deze blog waar ik later waarschijnlijk weer op kom! Die houden de echte fans dan tegoed als ik terug ben!!

Momentjes om bij stil te staan

Na het zien van de uitbarstende vulkaan Santa Maria als serieus top 3 materiaal van deze reis: Kon het nog wel mooier worden? Hoe dan ook, na het bijkomen in de lokale hot springs in de bergen rondom Xela had ik op dezelfde dag nog ergens de energie vandaan gehaald om naar het lokale uitzichtpunt te klimmen. Het was maar een klim van 30 minuten, maar ik kan iedere stap nog steeds terug voelen als de dag van gisteren! De spierpijn na de vulkaan heeft me nog zeker 5 dagen bezig gehouden, maar uiteindelijk was het uitzicht over de gehele stad Quetzaltenango geniaal om te zien. Het is altijd afwachten en dit keer was het deels mistig, maar het deed niets af aan het uitzicht over de stad, omringd door bergen en vulkanen. En dat te denken dat ik de dag ervoor misschien weggevaagd had kunnen worden door de uitbarsting als we naast de krater hadden overnacht……Dit heeft me nog lang bezig gehouden moet ik zeggen. Verschillende mensen die in de stad waren vroegen me of ik op de top was bij de uitbarsting omdat het in de gehele stad as regende en de rookwolk de stad in volledige schaduw legde! Een mooi momentje om dit op het uitzichtpunt nog eens allemaal te overdenken terwijl je over de stad uit kijkt!!

De volgende dag Xela verlaten om richting Lago de Atitlan te rijden per shuttle. Het was een hobbelig reisje waarvan het laatste deel offroad in de bergen om zo San Pedro la Laguna te bereiken aan het meer. Als je hier aan komt is het de eerste keer even slikken. Het is een klassieke plaats voor hippies en soms lijken het net zombies die letterlijk van muur naar muur door de straten lopen. Dat Amsterdam jaloers is op hoeveel drugs er hier doorheen gaat is een heel groot feit, maar het deed niets af aan de prachtige locatie direct aan het meer waar ik vanaf mijn balkon over een groot deel van het meer heen keek. Het is het hoogst gelegen meer van Centraal-Amerika en het duurt bijna een uur om van het ene uiterste naar het andere uiterste punt te varen! Ik kan jullie 1 ding vertellen: het ontbijt en de koffie met zo een uitzicht smaken 10 keer zo lekker!!

Wanneer de harde realiteit toeslaat: Emotie overload

Vol goede moed gingen we de volgende ochtend om 4 uur in de ochtend op pad om te klimmen naar de Indian Nose, een punt op 1 van de bergen rondom het meer zodat het gehele meer en de omringende dorpjes te zien is bij zonsopgang. Wat een prachtige dag zou moeten worden verliep het iets anders dan gepland….

Een ritje van 45 minuten bracht mij en een Zwitsers koppel bij de voet van de berg, waar een lokale jonge gids stond te wachten om ons de berg op te begeleiden. Wat deze mensen eten en hoe ze trainen weet ik nog steeds niet, maar het moment dat wij zweten alsof 10 Grizzly beren ons achtervolgen en hijgen als een paard en deze gidsen je verbaasd aan kijken als je even stopt om op adem te komen kan dat soms best frustrerend zijn…..Wat doen wij verkeerd?? Eenmaal de top bereikt te hebben was het nog donker en konden we genieten van de volle maan die het meer enigszins verlichtte en de lichten in de dorpjes die om het meer liggen. Langzaam zie je de lucht verkleuren en komt de zon recht voor ons op achter de bergen aan de andere kant van het meer. Terwijl we optimaal genoten van de zonsopkomst kwam er een groep van ongeveer 70 man uit Israël ook de berg op gewandeld. Het waren allemaal jongeren die werkelijk niets geven om andere mensen en hun plezier. Alle plekken werden ingepikt, de muziek ging luid aan en de nodige grammetjes wiet werden opgebrand……Het was nogal frustrerend. Onze gids bood aan om nog een kleine klim van 15 minuten te maken naar een nog hoger gelegen punt en zo ook de drukte en chaos te vermijden…..Uiteindelijk een ZEER slecht idee. Toen we op dit punt aan kwamen was het uiteraard tijd voor de nodige mooie foto’s en selfies tijdens de zonsopkomst. Na het foto’s maken van het stel waar ik mee op stap was boden ze aan ook mij vast te leggen…..Aangezien je niet op iedere foto met een tas op je rug geplakt wil staan had ik deze even aan de kant gezet. Na het nemen van de foto’s draaide ik me om en bleek iemand mijn tas toch heel mooi te vinden. Het moment dat je tas weg is en je beseft dat deze gestolen is hoop ik dat jullie allen bespaard blijft!! De paniek sloeg direct in en de gidsen waren naar mijn mening iets TE behulpzaam. Iedereen zou worden tegengehouden onder aan de berg en ik hoefde me geen zorgen te maken…..

De klim was aardig stijl en uitputtend, maar door alle emotie heb ik deze letterlijk 2 keer op en neer gelopen om zeker te zijn dat hij echt nergens meer te vinden was……Op zo een moment vergeet je alle pijn en moeite die het kost om zo een klim te maken en al badend in het zweet kwam ik tevergeefs beneden. Dan komt het moment dat je toch met de shuttle terug gaat naar je hostel en je weet dat je je tas definitief kwijt bent. Al mijn passen, mijn camera, mijn harde schijf met foto’s!!, mijn zonnebril, opladers en noem het maar op, alles foetsie…..Hoe vaak hoor je deze verhalen niet, maar 30 seconde je tas niet in het zicht hebben is dus genoeg!! Het zijn de lessen voor later en laten we het erop houden dat het onderdeel van zo een reis is.

De wereld op zijn kop

Eenmaal teruggekomen in San Pedro la Laguna ben ik alle tourbedrijven langs gegaan, alle hostels en ook mensen random aangesproken met mijn naam en waar ik verbleef…..Mensen vertelden mij dat een tourbedrijf in zo een geval aansprakelijk is, maarja daar wilden ze uiteraard niets van weten en snapten ze opeens niets meer….. Om een lang verhaal kort te maken begon hier het drama om bankpassen te blokkeren e.d. en mijn hele mood was volledig omgeslagen: De tijd van mijn leven sloeg in één keer om naar niets anders willen dan de eerste vlucht naar huis. Ik had omgeboekt naar een privekamer en de rest van de dag op bed gelegen om alles te laten bezinken en wellicht in rust een beslissing te gaan nemen hoe nu verder.

Toen gebeurde het: Alsof ik nog altijd aan het dromen was werd er ongeveer 12 uur nadat ik die vroege ochtend mijn tas niet meer terug heb gezien op mijn deur geklopt. Ik schrok wakker en de dame vroeg mij vriendelijk of ik Rick was en dat er iemand beneden stond met een gevonden tas…Geloof het of niet, maar ik heb nog net uit beleefdheid mijn broek aan getrokken en ben naar beneden gerend……Vanuit mijn slaap word je wakker gemaakt met dit nieuws, het was allemaal te onwerkelijk. Eenmaal beneden aangekomen stond daar de gids met zijn tuctuc die als enige wat engels sprak op de top en erg behulpzaam was….Daar stond ie, blij met mijn tas te zwaaien! Ik kon het niet geloven en automatisch denk je dat alles uit je tas is gehaald. Ik deed mijn tas open en wat denk je?? ALLES zat er nog in. Tot aan mijn camera en harde schijf etc. toe. Ik kan het nu nog steeds niet geloven, maar ik heb de man letterlijk gezoend en een ontelbaar keer bedankt. Ik gaf hem een stapel geld wat hij persoonlijk veel te veel vond, maar dat kon mij niets meer schelen!! De emoties die zich die dag in mijn hoofd hebben afgespeeld…..WAUW!! Eigenlijk is het helemaal niet onder woorden te brengen.

Voor even in de wolken

De rompslomp die ik nog steeds heb met geblockte bankpassen en het niet zelf kunnen opnemen van geld is nog altijd de situatie waarin ik zit. Hoe iedereen je ook aanmoedigt door te gaan, het heeft even geduurd om het goede gevoel terug te krijgen.

De volgende dag was ik trouwens wel heel erg blij en had ik een afspraak staan met Nina die ik in het hostel in Xela had leren kennen. Haar droom was ooit te paragliden en laat Lago Atitlan nou Ă©Ă©n van de mooiste locaties ter wereld zijn om dit te doen. Ik was nu wel in de stemming om even te vliegen en alles te vergeten, dus we hadden afgesproken bij het kantoor van de organisatie in Panajachel. Vanuit San Pedro was dit net geen uur met de boot naar precies de andere kant van het meer. Het was een supertochtje om zo vroeg in de ochtend aan te komen in Panajachel. Realworld Paragliding zou ons de dag van ons leven moeten bezorgen. Eenmaal verzameld met alle toeristen en begeleidende springers gingen we in een busje met alle bepakking de berg op. Het was een unieke sfeer met perfecte muziek, elkaar leren kennen en veel lachen om zo in de perfecte stemming te komen. Eenmaal aangekomen op de top was het even slikken voor ons allemaal: Je kijkt uit over het gehele meer dat omringt is door vulkanen en bergen en je ziet een groot grasveld dat letterlijk stopt waarna er een ravijn volgt. Dit was de plek waar we letterlijk van de berg af dienen te rennen.

Tijdens de reis in het busje kwam ik in gesprek met Ben en Jennifer uit Australië die hier op huwelijksreis waren. Een superstel waar ik nu nog contact mee heb! Toen ze Ben en mij vertelden dat wij de “big boys’ waren en wij de tweede ronde aan de beurt waren samen met 4 anderen ging de angst toch wel even overheersen. Maakt het uit dan dat je groter of zwaarder bent?? Nee dat niet, maar het is wel even anders…..We moesten maar gewoon op onze professionals vertrouwen. Nina was de gelukkige die 2 keer mocht springen omdat er precies vandaag een professionele filmcrew met drones en de hele mikmak kwam filmen voor een project. Supercool om te zien hoe dit in zijn werk gaat en wordt voorbereid en geregisseerd. Toen ik eenmaal aan de beurt was, was mijn leven toevertrouwd aan Leo, een topgozer waar ik onwijs mee heb gelachen!! Zelfs ver in de lucht. Na alles in gereedheid gebracht te hebben vertelde hij mij naar mijn mening iets te vaak hoe belangrijk het wel niet was om bij het laten opstijgen van het grote zijl kracht tegen te geven, maar wel mee terug te lopen…..Er was maar één ding wat ik niet moest doen en dat was vallen……Dan kwam het verder helemaal goed. Hoe vaak hij gezegd heeft dat ik niet moest vallen weet ik niet meer, maar het maakt je echt bloednerveus! Eenmaal het zijl laten opstijgen, dan voel je hoeveel kracht er wel niet achter zo een zijl zit. Toen het zijl volledig in de lucht was en we een aardig stuk naar achter werden getrokken stond ik gelukkig nog en was het richting de afgrond rennen! Op zo een moment is het totaal niet nadenken en gewoon gaan. Je rent letterlijk tot de rand van de berg en springt er vanaf. Het was een magisch moment! Je wordt direct enkele tientallen meters omhoog geblazen door de wind en voor je het weet vlieg je gewoon over het meer, terwijl je zittend geniet van het onwerkelijke uitzicht. Al vliegend zie je het immense meer, de dorpjes die aan het meer liggen, de omringende vulkanen en bergen, en als je je dat enigszins beseft bedenk je je opeens weer dat je gewoon echt aan het vliegen bent! Het was onbeschrijfelijk en uiteindelijk heb ik bijna een uur in de lucht gehangen. Leo vroeg of ik in was voor wat actie en G krachten om het nog leuker te maken….”Is de Paus katholiek?!” was mijn antwoord, waarna we bizar hard in een spiraal rond gingen dwalen. Van boven naar beneden en al stijgend haast horizontaal rondtollen boven het meer. De G krachten waren enorm en de kick was er niet minder om! Zoals op de foto’s te zien is was de big smile niet meer van mijn gezicht te toveren de rest van de dag. Maar we waren nog niet geland!! Het enige wat ik hoefde te doen was benen uit te strekken en op het juiste moment op de grond neer te zetten en proberen te blijven staan. Op zo een moment gaan wederom alle doomscenario’s door je hoofd, maar het was deze jongen gewoon met een perfecte landing gelukt! Ik was Leo heel wat dikke knuffels schuldig en mijn bucketlist was weer een vinkje rijker! In tegenstelling tot anderen die hard vallend de grond bereikten of een meisje die in haar eigen braaksel de grond bereikte was ik best trots op mezelf! Mijn dag kon niet meer stuk!

Mensen maken de reis

Het is onmogelijk om altijd iedereen te noemen waar ik mee om ga aangezien je zoveel mensen leert kennen, maar Ben en Jennifer waren degenen die mij vanaf moment 1 gered hebben! Na het paragliden hebben ze mij geholpen met het krijgen van contant geld en hebben we dit en deze mooie dag gevierd met lekker lokaal eten en zijn we ’s avonds in club Sublime, direct aan het meer gelegen, onder het genot van wat drankjes deze dag en nieuwe vriendschap gaan vieren. Het werd een geweldige avond wanneer je pas echt merkt dat de mensen de reis maken. Vooral Ben mocht ik wel omdat hij net zoals ik 2 maaltijden bestelde bij de lunch, omdat één maaltijd altijd te weinig is….Om het goed te doen ook maar gelijk 2 drankjes bestellen. Dat zijn de mensen waar ik van houd! Eindelijk iemand die ook wist wat eten was.

Survivalmodus aan

Nadat ik voor even financieel was geholpen kon ik weer de wijde wereld in trekken en werd het vanaf nu goed rekenen en overleven. De volgende bestemming was Antigua: De oude hoofdstad van Centraal- Amerika die nog bekend staat om zijn historische kerken en straatbeeld met straten van grote stenen en de gekleurde huizen. Het was een reisje waar de klassieke “lange mensen problemen” tot een hoger niveau werden getild. Een reis van 9 uur waar een man voor je haast letterlijk op schoot zit en naast je een vrouw alle ruimte in neemt en haar kind half bij mij op schoot legde….Het is onderdeel van de reis laten we maar zeggen, maar interessant genoeg dat ik het me 3 weken later nog maar al te goed herinner. Interessante gesprekken met de chauffeur lieten me inzien hoe blij we eigenlijk moeten zijn met de controles en dergelijke in Nederland. Tijdens deze busreis regende het serieus hard en heb ik 2 auto’s op hun kant half in het ravijn zien liggen en ook een vrachtwagen die op zijn kant lag…..Het schijnt dat ze hier dezelfde regels hebben als bij ons, maar er simpelweg niet gehandhaafd wordt….Er is alleen geen APK, dus iedereen rijdt op slicks waar de Formule 1 jaloers op is in de bergen op nat wegdek…..Als iedereen dan ook nog als Formule 1 coureurs rijdt omdat er nergens gehandhaafd wordt schijnt het niet meer dan normaal te zijn om af en toe wat auto’s in het ravijn te zien liggen.

Het laatste deel van de rit raakte iedereen geïrriteerd omdat de chauffeur heel langzaam en in hoge toeren de berg afdaalde, terwijl je niets liever wil dan na ruim 8 uur snel bij het hostel aan te komen. Toen hij het busje midden in de stad stop zette wilde hij pas vertellen wat er aan de hand was: Zijn remmen waren kapot, dus hij had het laatste deel van de rit alleen maar op de motor geremd…..Dat was de reden waarom hij het niet eerder wilde vertellen, want het is niet zo leuk om de berg af te dalen zonder goed werkende remmen…..Terwijl het onderdeel van de afspraak is wilde hij ons niet afzetten bij de hostels, dus het werd nog een heel karwei om in de hitte van rond de 40 graden met backpack en al het hostel te bereiken.

Energie teveel

Eenmaal aangekomen in hartje Antigua had ik direct een tour geboekt voor de volgende dag om de vulkaan Pacaya te beklimmen. Op dat moment hoorde ik dat dit betekende dat je om 6 uur in de ochtend zou vertrekken, maar op Ă©Ă©n of andere manier had ik alle energie om dit direct de volgende dag te gaan doen. Aangezien het hier zo vroeg donker wordt veranderd je hele ritme en zit ik de gehele dag vol energie. Had ik dit energielevel maar tijdens al die trainingen en studiedagen!

De volgende dag gingen we met een groep van 15 man sterk op weg naar de voet van de Pacaya. Eenmaal bij de voet aangekomen was het maar anderhalf uur stijgen om het punt te bereiken waar we moesten zijn. Het was een perfecte klim waarna je de oude krater bereikt waar je een enorme stroom aan oud lava en gesteente ziet van voorgaande uitbarstingen van de oude krater. Met de vulkaan Pacaya op de achtergrond zie je één grote zwarte massa dat het hele dal bekleed en dan besef je je pas wat zo een uitbarsting tot gevolg heeft. Helaas konden we niet naar de huidige krater lopen, omdat deze op dit moment zeer actief is en het te gevaarlijk was. Na het bereiken van dit punt daalden we af naar de oude krater en liepen we letterlijk over het oude lava en gesteende van voorgaande uitbarstingen. Midden op de oude krater was een klein winkeltje te vinden met de naam “Lava store” wat door National Geographic is erkend als enige officiële shop op een actieve vulkaan. Heel speciaal om te zien wat voor producten ze verkopen, allemaal gemaakt van hout, kokosnoot en oud lava en gesteente afkomstig van de Pacaya. We maakte een route rondom de oude krater en kwamen bij een punt terecht waar het mogelijk was om marshmallows te roosteren omdat de oude krater nog altijd een enorme hitte afgeeft. Op sommige punten vind je grote gaten tussen de gesteentes door en de hitte die hieruit komt is ongekend. Zo zit je nog geen 5 minuten later je marshmallows te roosteren op een natuurlijke krater van een vulkaan! En ze smaakten nog perfect ook moet ik zeggen!

Een grote rond of kleine rond?

Aangezien Antigua overal geprezen werd als stad en het nog een klassieke Centraal-Amerikaanse stad is met een klassieke uitstraling wilde ik graag de stad beter verkennen. Vaak loop je snel door een stad heen om gericht een supermarkt of iets anders te vinden, maar Antigua staat bomvol met prachtige kerken, mooie pleinen en klassieke straatbeelden. De volgende dag was het dan ook tijd om deze oude hoofdstad van Centraal-Amerika eens te gaan verkennen. Er restte op dit moment nog maar één vraag: Ging ik voor de grote rond of voor de kleine rond? Zoals mijn vader vroeger altijd zou vragen als we erop uit gingen. Het enige verschil is dat ik nu niet achterop de fiets kon bij mijn vader maar zelf moest lopen……Ik had er een dag voor uit getrokken, dus uiteraard ging ik voor de grote rond om deze prachtstad te verkennen!

Op zo een dag heb je al snel 15 kilometer in de beentjes, maar ik heb er geen moment spijt van gehad. Het zien van de kerken, zowel als van binnen en van buiten, geeft een speciaal gevoel en de Ă©Ă©n is nog mooier dan de ander. De dag sloot ik af met een tocht naar Cerro de la Cruz, wat een uitzichtpunt ten noorden van de stad is met een groot kruis op de heuvel. Een ideale plek om even te rusten en terwijl het begon te miezeren maakte dat het eigenlijk helemaal perfect! Iedere vorm van afkoeling is in deze steden een gevoel van puur geluk.

Jungle Madness

Een groter contrast met mijn volgende bestemming kon je haast niet bedenken: een echte jungle beleving midden in Semuc Champey. Het is gelegen in het midden van Guatemala en veel mensen overnachten in Lanquin, wat nog enigszins een dorpje genoemd kan worden ongeveer 30 minuten van Semuc Champey vandaan. Ik ging voor de volledige jungle ervaring en sliep in het Utopia hostel in de middle of nowhere. Vanuit Lanquin werden we opgepikt met een pick-up truck waar we ongeveer met 15 man en al onze bagage in de laadbak moesten om zo 30 minuten door elkaar geschud te worden om Utopia te bereiken. Ondanks de pijn en uiteindelijk ook blauwe plekken hebben we vreselijk gelachen om met zijn allen proberen in de laadbak te blijven staan, maar konden we niet wachten om uit te stappen toen we het hostel bereikten.

Het hostel was volledig van hout gemaakt en was aan alle kanten open met een prachtig uitzicht op de omringende bergen, de jungle en de rivier die enkele meters lager langs het hostel liep. Vanuit mijn bed werd ik wakker met een direct uitzicht op de jungle en de bergen! Omdat het hostel zo ver verwijderd ligt van alles werden alle maaltijden door hen zelf geserveerd en was je hier aan overgeleverd. De sfeer was hierdoor wel uniek vergeleken met anders hostels. Waar normaal iedereen zijn eigen gang gaat in de hostels door eigen maaltijden te bereiden of erop uit te gaan, zat iedereen hier aan lange houten tafels en aten we met zijn allen dezelfde maaltijd. Het was de ideale setting om elkaar beter te leren kennen en voor geniaal gezellige avonden! Tijdens de eerste avond hadden we besloten om met een groep van 16 man sterk de volgende dag Semuc Champey op zijn best te ervaren!! Dit alles begon de volgende ochtend met een wandeltocht naar de grotten van Semuc Champey. Al snel werden we geconfronteerd met de hitte en luchtvochtigheid in de echte jungle en het is werkelijk het meest bizarre wat ik tot nu toe heb meegemaakt. Het is van een ander niveau……We wilden dus snel de grotten in duiken om even te ontsnappen aan de zon en de hitte.

In Belize had ik al wat cave tubing gedaan en al wandelend heb ik wat grotten bezocht op deze trip, maar dit konden we voor het eerst echt “caving noemen”. Iedereen diende enkel in zwemkleding de grot te betreden en we kregen allemaal een kaars mee in ons hand, that’s it!! We zouden 900 meter door de grotten klauteren, zwemmen, lopen en springen om zo het verste punt te bereiken. Het grootste gedeelte loop je tot aan je middel in het water terwijl je je kaars boven je hoofd houdt om enigszins te kunnen zien waar je bent. Als je met zijn allen achter elkaar loopt en je alleen kaarslicht ziet wat de grot verlicht is dat een hele coole ervaring! Dit was één van de weinige momenten tot nu toe dat mijn lengte echt een rol ging spelen……Terwijl de rest op sommige punten moest zwemmen kon ik rustig doorlopen door het water. Dit waren mijn lachmomentjes…..die helaas al snel stopten als we ons door een klein gat in de rots moesten wringen. Ik was soms echt bang hoe ik hier ooit doorheen zou moeten komen……De rotsen zijn superglad en lenigheid is ook al niet mijn sterkste punt…… Het zorgde ervoor dat op deze momenten de anderen weer konden lachen om mij, maar het maakte de “caving” ervaring alleen maar compleet. Naast kleine doorgangen en zwemmen waren ook trappen, touwen en sprongen onderdeel van het “caven”. Eenmaal het verste punt bereikt te hebben waren we 900 meter verder en zaten we 400 meter onder de berg. Dit was het punt waar we omhoog konden klimmen om zo van een rots af te springen in het kleine poeltje wat hier was. Het enge was dat je niet zag waar je heen sprong, dus je moest het op aanwijzingen en kaarslicht doen! Het duurde even voordat iedereen dit ook echt durfde en als ik eraan terug denk is dat logisch ook!

Op dit moment moesten we af en toe wat kaarsen uit doen om te zorgen dat ze niet allemaal op waren halverwege de terugweg. Het is toch even slikken als je gids dit heel kalm zegt en je met een kaarsje wat bijna volledig is opgebrand in je hand staat…….Stel je voor dat je in het pikkedonker verder moet! Het werd dus nog moeilijker door soms je voorganger te moeten volgen die wel een kaars had en te zorgen dat je op de been bleef en geen rotsen probeerde terug te koppen die je over het hoofd zag. Het laatste deel was spectaculair met een punt waar je niet zag waar je heen ging, maar waar je moest gaan hangen aan rots, je lichaam 90 graden moest draaien en door een kleine opening moest laten vallen om zo ongeveer 3 meter naar beneden in het water te vallen. De kick was werkelijk enorm en je krijgt een soort overlevingsvibe door iedereen aan te moedigen die niet durft of twijfelt. Uiteindelijk hebben we het allemaal gehaald en was het een unieke ervaring voor ons allemaal! Na het caven gingen we direct door naar het uitzichtpunt boven op één van de bergen gelegen, om alvorens eerst te stoppen bij een lokale vrouw die een barbecue voor ons verzorgde. Voor nog geen 4 euro konden we onbeperkt genieten van al het vlees en lokale gerechten terwijl je in je zwembroek midden in de jungle zit! Het was het ideale oplaadmoment voor de klim naar het uitzichtpunt. Het is een klassiek punt dat je op iedere website over Semuc Champey zal vinden……maar man wat hadden wij deze klim onderschat. Als je eenmaal een vulkaan beklommen hebt denk je alles te hebben gehad, maar het tegendeel werd keihard bewezen.

Ongeveer 40 minuten gingen we recht omhoog en samen met 2 andere Nederlandse gozers liep ik voorop. Mijn enige doel was zo snel mogelijk de top bereiken om van deze pijn en moeite af te zijn. In één rechte lijn liepen we met zijn drieën zonder stoppen naar boven en eenmaal boven aangekomen heb ik voor het eerst in mijn leven hartkloppingen gevoeld. Ik dacht werkelijk dat ik out ging…….Je kon ons zweet letterlijk horen druppen op het houten uitzichtpunt dat half over de afgrond hangt. Gelukkig duurde het even voordat de rest aan kwam, dus konden we net doen alsof het ons gemakkelijk af ging…..NOT! Vanaf het uitzichtpunt had je een geweldig uitzicht op de canyon en de helderblauwe meren die gelaagd overliepen in elkaar. Ondanks dat iedereen enorm van het uitzicht genoot en onze gids ons van de nodige foto’s voorzag, hadden we het na 10 minuten al wel gezien om zo snel mogelijk in het water te kunnen springen. Op de weg naar beneden voelde ik nog steeds mijn hart tekeer gaan en iedere ademhaling deed pijn. Dan pas merk je dat dit soort inspanningen met 40 graden toch niet echt iets is wat ons lichaam fijn vindt. Wat mijn lichaam daarentegen wel heel fijn vond was de sprong in het water nadat we voor ons gevoel oneindig lang moesten lopen voordat we beneden waren. Een directe duik in het eerste beste water wat ik zag was het enige wat ik op dat moment wilde.

Na de eerste verfrissende duik werd het wederom nog mooier: Vanuit het eerste bassin/meer gingen we al glijdend/springend en buikschuivend van het ene naar het andere meer die steeds lager lagen dan de vorige. Het gaf weer wat grappige momenten als de 2 meter lange Hollander een buikschuiver over de gladde rotsen maakt en ondersteboven in het water terecht komt. Ik doe alles voor mijn fans! Nadat we tot het laatste meer waren gekomen gingen we al lopend terug naar het punt waar we met de pick-up opgepikt zouden worden. Vlak voordat we terug bij de pick-up zouden zijn hing daar de legendarische ropeswing over de rivier. Het is iets waar we nog altijd over napraten met elkaar op Facebook en dergelijke. Nadat sommigen het sowieso af lieten weten en vier die-hards allen een pijnlijke landing tentoon stelden legde onze gids nog één keer heel simpel uit dat je de ropeswing onder je vandaan moet duwen op het juiste moment……that’s it. Toen dacht ik dat ik het wel even voor kon doen, maar het filmpje dat ik had gepost zegt waarschijnlijk genoeg…Toen de gids riep om te springen dacht ik heel bijdehand dat hij het veel te vroeg zei en wachtte nog heel even. Had ik dat maar nooit gedaan en zoals mama altijd zegt: Luisteren he!! Na 3 dagen de pijn te moeten voelen kunnen we nu terug kijken op een epische en ongeëvenaarde belly flop en heb ik toch weer een groep mensen oneindig kunnen laten lachen! De dag hebben we met zijn allen afgesloten in het hostel en iedereen was het erover eens: één van de meest toffe dagen van onze reizen waarin alles naar voren kwam! Toen er welgeteld 2 minuten lang een keiharde regenbui over de jungle heen kwam heb ik nog nooit zoveel volwassenen tegelijk zo blij zien springen!

Leven op het water

De volgende dag stond me een reis van ongeveer 6 uur per shuttle te wachten naar Rio Dulce, ver in het oosten van Guatemala. Het was een reis enkel over onverharde slingerwegen, maar ondanks dit was het weer een andere reiservaring. Aangekomen bij de waterkant van Rio Dulce werd ik opgepikt door de hosteleigenaar in zijn bootje. In Rio Dulce kan je in de stad zelf blijven of verder de mangroves en de rivier op. Kangeroo hostel lag verder op de rivier en alleen te bereiken per boot. Een kort boottochtje bracht ons bij het hostel dat volledig over het water is gebouwd. Het deed me denken aan Ă©Ă©n van de slechtste films ooit: Anaconda. Het is een Amazone omgeving en je gaat met een bootje een kleine zijtak van de rivier in waar je opeens achter de bomen het hostel ziet verschijnen.

Je leeft op zo een moment letterlijk boven het water en de eigenaar was heel behulpzaam om de mooiste plekjes te kunnen zien. Kayaks waren vrij te gebruiken en vlak na aankomst heb ik een kayak gepakt om zo terug naar de rivier te kayakken en de rivier over te steken om zo het San Filipe fort te bereiken. Het ligt op een hoek van het land aan de rivier en werd vroeger gebruikt tijdens de oorlogen als perfect uitzichtpunt. Als je in je kayakje zo naar een fort peddelt is het net alsof je in het midden van een film zit. Een kort bezoekje aan het fort en de tuinen bracht me uiteindelijk weer terug naar het hostel waar ik volledig uitgeput aan kwam. Het originele plan was om in Livingston te verblijven: Een klein vissersdorpje als uiterste punt van Guatemala. Om hier te komen moest je vanaf Rio Dulce een boottocht van 45 minuten plannen. Livingston is zoals de naam al doet vermoeden andere koek dan de rest van Guatemala. Je vindt hier veel Amerikaanse invloeden en de lokale bewoners zijn echte rasta’s. Overal wordt reggae gedraaid en iedereen leeft van de visserij en het toerisme. Het stadje is echter zo klein dat je in anderhalf uur alles volledig kan hebben gezien, dus ik had dit bewaard als dagtrip voor de volgende dag. Voor iedereen die hier ooit van plan is heen te gaan en van seafood houdt: Bestel Tapado bij 1 van de lokale restaurants en je weet niet wat je meemaakt! Het was vooral de tocht naar Livingston zelf wat het hoogtepunt van de dag was. Onderweg stopten we op wat plekken voor natuurlijke hotsprings, vogeleilanden en lokale huizen aan het water te bewonderen, maar het laatste stuk op de Rio Dulce voordat je in Livingston aankomt vaar je door een enorme canyon die volledig bedekt is met jungle. De tocht was het meer dan waard en de sfeer in Livingston zie ik graag.

Verborgen plekjes

Op aangeven van onze Aussie die het hostel runt ging ik de volgende dag samen met een Israelisch koppel op zoek naar een lokale waterval en een enigszins verborgen canyon richting El Estor. Nadat we per boot afgezet werden in Rio Dulce namen we een plaatselijke collectivo om ergens in langs de weg afgezet te worden om vanaf daar naar de waterval te lopen. De waterval op zichzelf was niet zo speciaal, maar het speciale was dat je onder de waterval door kon en onder de rotsen door kon zwemmen om daar ook grotten te ontdekken. Achter de waterval kon je onder grote rotsen hangen wat letterlijk als een sauna aanvoelde. Aangezien het een hotspring is en de warmte zich onder de rotsen verzameld was het warmer dan elke sauna die ik in Nederland heb meegemaakt. Het bizarre is dat je in hetzelfde water nog geen 5 meter verderop een verschil van 50 graden voelt! Het was een ochtendje badderen samen met de locals. Waar dit soort plekken normaal volgepakt zijn met toeristen waren we hier Ă©Ă©n met de lokalen die met families tegelijk langs de rivier en bij de waterval relaxen met hun klassieke boxen met lokaal zelfgemaakt eten, kortom: Genieten!

Het vervolg werd iets lastiger toen we geen collectivo konden vinden. Het vervolg hebben we gelift achterin een pick-up om zo Cañon del Boqueron te bereiken, vlak voor het plaatsje El Estor. Bij het begin van de canyon stonden lokale jongetjes aan de oever te wachten om ons voor nog geen euro het eerste gedeelte door de canyon te varen. Het was een plek waar vrijwel geen hond te vinden was, maar de canyon werd mooier en mooier hoe verder je kwam! Op een gegeven moment wordt de rivier geblokkeerd door mega grote rotsen, waarna we te voet verder gingen. De Canyon gaat oneindig door en op advies gingen we te voet verder. Je loopt en zwemt door het water, klimt over rotsen en ziet ondertussen aan weerszijden prachtige rotswanden en hoort de apen ver boven je schreeuwen. Vooral het avontuurtje om door de rivier te klauteren om zo steeds verder te komen gaf een enorme kick. Op de terugweg stond onze kleine vriend ons ook weer op te wachten om ons per boot terug te brengen waar we vandaan kwamen.

Ten dode opgeschreven

Als je iedereen mag geloven ben je van tevoren ten dode opgeschreven als je afreist naar Honduras. Ik kan 1 ding zeggen: Het was tot nu toe mijn beste ervaring qua mensen en behulpzaamheid van mijn hele reis tot nu toe! Ik ben er nu wel achter dat je niet moet geloven wat anderen zeggen en gezond verstand ons nog altijd het verst brengt. Nou weet ik dat sommigen van jullie nu denken: Hoe kan hij dan nog steeds leven dan?? Maar ik weet precies wie dit op dit moment denken;)

De eerste bestemming in Honduras was Copan Ruinas. Copan is een provincie in Honduras en de stad zelf heet Copan Ruinas, mede omdat het bekend staat om zijn ruines. Ondanks dat ik al vele ruines had gezien ging ik de volgende dag vroeg te voet naar de plek toe net buiten de stad. De ingang zag er super deluxe uit met een net gebouwd museum, tentoonstellingen, sculpturen en video’s etc. Totaal niet wat ik had verwacht…… Voordat je daadwerkelijk de ruines bereikt loop je een kwartiertje door het nationaal park waar de papegaaien je om de oren vliegen. Voor het eerst zag ik papegaaien in het wild! Ondanks dat Copan zich niet de “koningin”, “koning” of “keizer” etc. van de ruines mag noemen kon je een goede 3 tot 4 uur rondlopen op de plek om alles te kunnen zien. Omdat ik vroeg in de ochtend was kon ik de plek vrijwel de gehele tijd zien zonder enig andere toerist aanwezig op de gehele site: het was WAUWIE! Die sfeer die er dan heerst op deze plekken is onbeschrijfelijk. Ik kwam even in gesprek met een lokale man die de bladeren van sommige bouwwerken aan het vegen was. Hij genoot nog er nog iedere dag van om hier te mogen werken en ik snapte waarom! Op deze plek kon je veel goed bewaarde inscripties zien in zowel stenen als de gebouwen en trappen die de Maya’s gebouwd hebben. De een nog indrukwekkender dan de andere. Eenmaal aangekomen bij de grootste tempel boven op de heuvel kon je de gehele plek in oogopslag zien met op de achtergrond de bergen van Honduras die het gebied omringen. Als je dan ook nog de papegaaien rond ziet vliegen en deze hoort in de bomen maakt dit alles compleet. Terug bij de uitgang kwam ik een stel uit mijn hostel tegen waarmee ik nog een tocht door het nationaal park heb gemaakt. We sloten de middag af terug in Copan Ruins door een biertje te doen bij een echte Duitser die hier zijn eigen bier brouwt in zijn cafeetje. Ongelofelijk dat die Duitsers ook overal zitten! Maar het bier smaakte wel perfectJ

Het Canadese stel had me geholpen om Honduras te overleven door me aan geld te helpen, waardoor ik vanaf dat moment weer even adem kon halen.

Niet ver van de stad lag boven op een nabijgelegen berg “Macaw mountain”. Het was een park waar vrijwel alle vogels die voorkomen in Honduras rondvliegen en waar je deze allemaal van dichtbij kan bekijken. Uiteraard regeren hier de papegaaien! Je loopt een bepaalde route langs de bergwand en ziet alleen maar schitterende vogels aan alle kanten: Tucans in verschillende soorten, papegaaien in alle soorten en maten, uilen…..noem maar op. Vooral de Tucans en papegaaien van zo dichtbij zien is heel speciaal. Ik heb nooit geweten dat Tucans zo mooi zijn! Als klappertje op de vuurpijl kon ik ook nog een papegaai op mijn arm krijgen. De nagels klamt zo een beest lekker vast in je arm en het weegt nog aardig wat! Op de foto kon ik dan ook niet echt blij kijken want toen hij zijn vleugels spreidde is zo een beest serieus groot! De angst was toch even serieus aanwezig, ook al weet je dat ze niets zullen doen.

Een tweede thuis

Mijn tweede thuis werd vanaf de volgende dag La Ceiba in het noorden van Honduras. In het 1877 Hostel werd ik prima ontvangen en van alle hulp voorzien na alle rompslomp en drama. Het is een nieuw hostel en modern opgezet wat even een verademing is na alle lokale invloeden op een rij. Wat nog wel steeds bizar is, is dat je in iets grotere steden als deze werkelijk alle Amerikaanse ketens op een rij hebt in één straat: Burger King, KFC, Wendy’s, Pizza Hut, Walmart etc. etc. Als ik dus wat zwaarder terug kom kan ik er niets aan doen!

Wederom was er geen tijd voor rust en ging werd ik de volgende dag opgehaald door George in zijn pick-up om af te reizen naar de Rio Cangrejal. Het is een immense rivier die 2 nationale parken van elkaar scheidt, waaronder het Pico Bonito National Park. Nog geen 2 maanden geleden is hier een deel van de weg volledig weggespoeld door de kracht van de rivier na één dag zware regen. Het geeft maar weer eens aan hoe groots de natuur is! Gelukkig was de weg nu weer enigszins toegankelijk met een goedde 4x4 en was het tijd om te gaan wild-water raften op deze rivier! George vertelde me alles over de rivier, de nationale parken en hoe hij zich inzet voor de natuur in Honduras. Hij was meerdere malen op de tv te vinden om te voorkomen dat nationale parken en de natuur wordt gesloopt door lokalen die ongestoord alles omhakken etc. Er is geen bescherming voor deze gebieden en het gaat zelfs zo ver dat in het gebied La Moskitia in het oosten soldaten de bossen in gaan om in gevecht te gaan met deze mensen as we speak! Gelukkig was dit hier niet aan de hand op dit moment…..

Na de nodige omkleedpartijtjes was ik met reddingsvest klaar voor deze adrenalinekick. Als je eenmaal bij de rivier aankomt en de kracht ziet waarmee het tekeer gaat word je serieus even bang! Omdat je het nog nooit gedaan hebt denk je serieus dat het niet mogelijk is om in die stroomversnellingen in een raft te blijven zitten. Als de professional dan ook nog aan de kant al uitlegt dat het best gevaarlijk kan zijn, je eruit kan vallen en wat je vooral niet moet doen is het even flink slikken…….Gelukkig staat veiligheid bij hen ook op 1 en zijn ze hier niet zo laks. Voordat we van start gingen liepen we naar een deel van de rivier zonder stroming om daar in de raft de verschillende commando’s te oefenen en zodat ze konden zien hoe we reageerden op situaties. Pas als het vertrouwen er was en de commando’s erin geprent zaten gingen we echt van start. Je zit op de rand van de raft en in het begin beef je haast van de angst. We zouden categorie 1 tot en met 4 stroomversnellingen doen, wat dus ook sommige delen betekende waar het de op één na hoogste categorie is. In totaal hebben we haast anderhalf uur op de rivier gezeten en zijn we zo goed als de hele rivier raftend afgegaan. We werden begeleid door 2 kajakkers die constant keken of de kust veilig was. Sommige delen waren intens en ik zat de gehele rit vooraan op de raft! Soms betekende dit de volle laag qua water, maar het gaf naar mijn mening een extra kick! Vooral als je stijl naar beneden gaat en je op commando laag in de raft moet gaan zitten is het hopen dat je het overleefd! Als een klein kind zit je stuiteren in de raft door de kick die het geeft! Zonder een enkele keer uit de raft te vallen hebben we de eindstreep gehaald en wat was ik trots op mezelf. De bucketlist wordt alsmaar korter!!

Tijd om los te gaan

Alsof ik niet genoeg angst had gehad deze dag had ik al besloten om bij terugkomst te gaan hiken in het nabijgelegen Pico Bonito National Park. Het raften was uitputtend, maar de beentjes waren nog op volle sterkte! Na deze hike merk ik pas echt het verschil tussen wat de mensen hier gewend zijn en wat wij gewend zijn. Bij de ingang werd gelukkig alles geregistreerd om te weten wie ik ben als ik niet terugkeerde. Ik vroeg meerdere malen of de route gemakkelijk te vinden was aangezien ik alleen ging hiken en het serieuze jungle is. Het zou geen probleem zijn en ik hoefde me geen zorgen te maken…..Nadat hij deze zin had uitgesproken en wel vertelde dat het aardig glad kon zijn terwijl je soms stijl omhoog moet klimmen, toverde hij ook nog eens een levensechte machete uit de kast. Het was allemaal heel gewoontjes en ik wist niet wat ik meemaakte. Had ik deze echt nodig?? Dan was het wel even een iets serieuzere hike dan ik had gedacht. Ik wilde de hike toch per se doen omdat je eindigt, tenminste als je dat punt haalt, bij de grootste waterval uit dit nationale park die je van overal van boven aan de berg kon zien vallen. Deze hike zou uitkomen bij de voet van de waterval zodat je ruim 70 meter omhoog kon kijken hoe de waterval naar beneden stort.

Ik ging ervoor en al snel kwam ik erachter dat we hier in serieuze jungle terecht kwamen. Wat paden moeten zijn, zijn eigenlijk geen paden en je moet je inderdaad een weg slaan door de takken met je machete. Het gaf me het gevoel van een oermens! Het begon al snel keihard te regenen, wat op zich overheerlijk is met deze temperaturen, maar een groot deel van de hike was klimmen op natuursteen wat op zulke momenten spekglad wordt. Het was dus extra voorzichtig zijn! Na een kwartier kwam ik op een punt dat ik haast de stappen van steen naar steen niet meer kon maken met mijn lange benen en ik me af ging vragen of dit wel goed was……..Na nog 10 minuten doorploeteren sloeg de angst er serieus in en bleek ik achteraf de weg in geslagen te zijn van een oude waterval. Gelukkig hielp mijn gezonde verstand me wederom en ook al was ik 25 minuten verloren, ik ging dezelfde weg terug! Eenmaal op een punt aangekomen zag ik rechtsboven me het pad vervolgen de berg op, wat ik in eerste instantie volledig over het hoofd had gezien! Man man man, wat was ik even bang! Met mijn machete kon ik me even goed uitleven op mijn eigen domheid en kwam ik onderweg verschillende watervallen tegen alvorens bij het laatste deel van puur natuursteen terecht te komen. Vanuit de verte hoor je de duizenden liters water al neerkletteren op de stenen en vanaf dat moment wil je maar één ding: Zo snel mogelijk daar zien te komen. Na wat klauterwerk zie je de immense waterval verschijnen en besef je dat deze zo hoog is dat je het begin boven aan de berg niet eens kan zien. Het water wat vlak naast je neer komt geeft een geluid dat bizar hard is. En dit was nog wel na het droogseizoen wanneer er minder water naar beneden komt dan normaal! Ik had een tijd afgesproken om terug te zijn bij de ingang en ik wist op dat moment al zeker dat niet te gaan halen. Voor de niet hikers onder ons: In deze omstandigheden met gladde stenen en regenbuien is afdalen 100 keer moeilijker dan stijgen! Ik heb het geweten door 2 keer keihard onderuit te gaan, maar afgezien van wat mijn in me pols kan ik het nog navertellen. George had me aan het begin zelfs uitgelegd hoe om te gaan met je machete als je valt en hoe je deze dus dient te dragen. Als je valt is er één ding wat je niet wilt en dat is met je lijf in de machete vallen!

Bijna een uur na afspraak kwam ik aan bij de brug die over de Rio Cangrejal hangt en zag ik George nog altijd op me wachten. Wat was ik blij deze man op dat moment te omhelzen, want het voelde als een echte overlevingstocht in deze omstandigheden en alleen erop uit gaan was misschien niet zo verstandig….

Afrikaanse invloeden

De ferry richting de eilanden ten noorden van Honduras zou de volgende dag om 4 uur vertrekken. In de ochtend was ik toe aan wat cultuur snuiven sinds lange tijd. Op aanraden van Julio in het hostel pakte ik al vroeg de lokale chickenbus om naar Sambo Creek af te reizen. De naam komt al anders over en het is een heel arm dorpje gelegen aan het water met veel Afrikaanse invloeden. Je vindt hier vooral bruine mensen, echte krotjes van beton of spaanplaat en het lijkt net of je je even in Afrika waant. De realiteit is er niet minder erg om en je voelt je soms schuldig om als toerist hier rond te lopen. Al snel stroomden van alle kanten de mensen naar me toe om foto’s te maken en dingen te vragen. Wie is er nu eigenlijk de toerist als mensen altijd foto’s met mij willen maken?? Een aantal kleine jongetjes die op straat speelden bepalen hier het klassieke straatbeeld en het was prachtig om te zien. Nadat ik ze wat geld had gegeven en ze superblij waren kwamen er een aantal typische en sprekende foto’s. Deze jongens zijn geweldig! Het blijven wel mixed feelings als je door dit soort dorpjes loopt. Aan de ene kant is de sfeer en de gekleurde huizen en het straatbeeld geweldig om te zien, maar de standaarden waar deze mensen in leven zijn echt bedroevend helaas.

Utila Dreamin’

Na 2 uurtjes maximaal relaxen was het die middag tijd voor Ă©Ă©n van de grootste duikparadijzen ter wereld: Het eiland Utila ten noorden van Honduras, oftewel de Bay Islands. Ik kon mijn grote backpack in het hostel in La Ceiba laten liggen, want ik zou hier weer terugkomen na Utila. Voor het eerst kon ik lekker licht reizen en man wat was dat lekker zeg.

De ferrytocht vanuit La Ceiba was een tochtje om te herinneren! Uiteindelijk heb ik hem 4 keer mogen meemaken, maar het uitdelen van kotszakjes is hier dagelijkse kost voor het personeel. Terwijl je volledig door elkaar geschud wordt hoor je overal om je heen kotsgeluiden, waarna het personeel weer rustig met nieuwe zakjes aan komt…..De golven op de Carribische Zee zijn naar mijn mening ook wel echt next level. Na 5 kwartiertjes kom je aan op Utila en er hangt direct een volledig andere sfeer. Van het stadse leven in La Ceiba naar paradijs in 5 kwartiertjes! Voor één van de zeldzame keren had ik niet van tevoren geboekt en ging ik op goed geluk het eiland op. Alles gebeurd hier rondom de main strip direct als je van de ferry af komt, waarna je 2 kanten op kan. Ik ging informeren bij sommige hotels en hostels en kwam bij een Amerikaans stel die nog een privekamer over hadden die ik kon krijgen voor de prijs van een dorm room, 5 dollar!! Het was ideaal en alles was compleet met een eigen dock op het water met loungestoelen, gratis gebruik van kajaks en snorkelspullen.

Aangezien deze jongen niet duikt vanwege mijn verleden met mijn oren, was het voor mij de taak om mooie alternatieven te vinden op dit eiland. Dag 1 ging ik het eiland te voet verkennen naar de Noordkant. Ik had de dag ervoor een tocht geboekt naar één van de omringende onbewoonde eilanden voor een echte tropische ervaring in de Carribische Zee, maar op de afgesproken tijd was er niemand te bekennen bij het kantoor van de maatschappij. We raken er inmiddels aan gewend! Het alternatief was dus om het eiland te verkennen en in de middag zette ik de pas erin om naar Pumpkin Hill te wandelen. Het is de enige berg op het eiland die je al van ver ziet liggen als je met de ferry aan komt en vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over het gehele eiland en de Carribische zee. De weg hier naartoe waan je jezelf in een heel ander Utila dan de meeste mensen denk ik kennen. Je loopt dwars door bossen waar de krabben je om de oren vliegen en overal zijn er mooie boerderijen en ranches. Eenmaal Pumpkin Hill te hebben beklommen begon ook de zonsondergang in te zetten wat het nog mooier maakte! Ik ging zitten op de top en genoot van het uitzicht over het gehele eiland en de Carribische Zee terwijl de valken en arenden boven mijn hoofd rondcirkelden bij zonsondergang. Soms snap ik serieus niet dat ik op dit soort magische plekken alleen zit……Mooier dan dit wordt het niet mensen!!! En wat doen deze mensen hier dan? Je raadt het al: dronken worden totdat je niet meer kan praten. Ik hou van een feestje, maar dit soort momenten verslaan werkelijk ieder normaal feestje. Vrijwel de gehele zonsondergang heb ik op de top gezeten en het gevoel en uitzicht betoverd je bijna, zo mooi!

De volgende dag was het weer tijd voor serieus top 3 materiaal van deze reis: Zwemmen met walvishaaien (whalesharks). Onze gids Danny deed dit al 15 jaar en is bekend bij iedereen op het eiland. Mijn vertrouwen in hem was groot, maar als hij meerdere malen verteld dat het niet zeker zal zijn of we uberhaupt een walvishaai gaan zien dan ga je al snel van het slechtste uit. Veel mensen komen terug aan land zonder ook maar iets gezien te hebben. In totaal waren we ongeveer 4 uur op het water en het eiland vanaf het water zien is ook wederom supermooi! Het vinden van walvishaaien was 4 uur lang Ă©Ă©n groot spel. Constant zit je klaar vol adrenaline met je zwembroek aan en snorkel op je hoofd, wachtend op dat ene moment. Op sommige plekken zie je honderden of wel duizenden tonijnen uit het water springen en vliegen de vogels in het rond. Dit wijst op kleinere vissen en ook plankton waar de walvishaaien zich dus vaak bevinden. Het is geen garantie en het kan soms maar enkele secondes duren dat je deze beesten ziet, omdat ze ook weer snel de diepte in verdwijnen.

Wij hadden het ultieme geluk om 2 verschillende walvishaaien van dichtbij te kunnen zien! Het moment dat Danny roept “JUMP” en je ziet dat je recht boven een walvishaai springt midden in de Carribische zee waar het 300-400 meter diep is met mega hoge golven: De kick die je dan krijgt is van een andere planeet. Normaal ben ik geen grote held in diep water waar het pikkedonker is onder je….Ik heb daar teveel slechte films voor gezien, maar opeens zwem je boven of naast een reusachtig beest dat er ook nog eens prachtig uitziet. Het zijn inderdaad maar enkele secondes, maar wat waren die secondes het meer dan waard zeg! Hoe Danny deze beesten spot weten we nog steeds niet, want 8 keer hebben we ze vanuit de boot kunnen zien terwijl wij ze in eerste instantie nooit zagen. De overige keren waren ze helaas alweer de diepte in gedoken toen we met de boot dichtbij konden komen. Het was in ieder geval de dag van mijn leven op dat moment!

Om het tropische en geweldige gevoel vast te houden ging ik de volgende dag per bootje naar Water Cay: een onbewoond eiland midden in de Carribische Zee. Je hangmat werd voor je opgehangen door de kapitein van ons kleine bootje en 4 uur later zouden we weer opgepikt worden. Het was onbeschrijfelijk! Het enige wat je ziet op dit eiland is letterlijk palmbomen en zand! Dat in combinatie met de helderblauwe zee die het hele eiland omringd: Ik wilde hier nooit meer weg! Ik had mijn snorkelspullen meegenomen en het scheen hier 1 van de mooiere plekken te zijn. Ik heb ongeveer een uur in het water rondgedobberd waar je door wanden van koraal kon snorkelen en vissen in alle kleuren en maten kon spotten! Het blijft voor mij onwerkelijk. De dag afmaken met een cocktail in je hangmat op een onbewoond eiland maakt het er ook niet vervelender op.

El Mango Picker is geboren

Na 4 dagen zou ik Utila verlaten om in La Ceiba het een en ander te regelen voor mijn geblokkeerde bankpassen, bellen en langsgaan bij postkantoren en douanes etc. en proberen mijn telefoon te laten repareren. Het 1877 hostel werd mijn tweede huis en zo voelde het ook echt. Helaas ging alles nogal moeizaam en wacht ik nog steeds op mijn bankpassen…..Het zou wellicht binnen 5 dagen in La Ceiba aankomen, dus ik nam genoegen met een week op mijn schema te verliezen. It’s part of the journey laten we maar zeggen!

Ik had besloten om wederom terug te komen in La Ceiba en voor 3 dagen af te reizen naar Lago de Yojoa in D&D Brewery. Het is het enige hostel dat ook tegelijk een bierbrouwerij is en dit eigen bier schenkt. Ik heb me hier 2 volle dagen vermaakt met een hike in het Eco & Archeological Park Los Naranjos en het nabijgelegen plantation reserve waar ik met 2 meiden uit het hostel een volle dag heb gehiked. Overal waar je komt is de natuur weer verschillend en zie je nieuwe soorten planten en dieren. De hike in het Eco Park ging gedeeltelijk over half in elkaar stortende houten vlonders over het moeras en oevers van Lago de Yajoa. Het meer is immens groot en over het moeras lopen met het meer op de achtergrond was een mooie ervaring. De wandeling door het plantation reserve bracht ons door één van de mooiste bossen tot nu toe, waar bamboe werkelijk overal groeide. De combinatie met felgekleurde bloemen en beekjes maakte dit tot een prachtige wandeling. Na 3 dagen had ik in het hostel al een nederlands stel leren kennen die wonder boven wonder afreisden naar La Ceiba met hun huurauto! Dit betekende dat ik eindelijk weer eens een meevaller had en met hun mee kon rijden all the way back to La Ceiba! Daar zat ik weer in mijn vertrouwde hostel……..Hoe zou het met mijn passen zijn? Nog altijd niets van gehoord.

Aangezien Utila maar één ferrytocht verwijderd was: Wat was er nou mooier dan hier deze 5 extra dagen door te brengen dan in de stad in La Ceiba. Uiteindelijk heb ik dus 5 dagen extra op Utila doorgebracht om hier maximaal te genieten van de tropische stranden en het eiland. Ik heb hier nog meegeholpen met de beach-cleanups van het Whaleshark and diving research center op dit eiland. Zij doen prachtwerk voor het behoud van de stranden, de diversiteit van dieren en koraal en proberen de oceaan en het eiland schoon te houden. Het afval wat hier overal ligt is ongekend! Misschien ben ik gek om in mijn “vakantie” vrijwillig de stranden op te gaan ruimen met de hand, maar het is en blijft mijn studieachtergrond. Duurzaamheid is de toekomst en als we nu niets doen is het sowieso binnen enkele jaren over met al deze mooie gebieden! Een ander hoogtepuntje was het bezoek aan Casa Dr. John. Ik ging er random naartoe op een middag en daar zat hij op zijn vlonder voor zijn felroze huis: Dr. John. Deze man wordt zowel op de eilanden als op het vaste land van Honduras als held gezien. Hij is 16 jaar geleden vrijwillig als echte arts hier naartoe gekomen, omdat hij het niet kon aanzien hoe mensen hier stierven op het eiland omdat er geen enkele vorm van zorg aanwezig was. Jarenlang was hij de enige arts op het eiland en zorgde hij voor alles op zorggebied voor deze mensen in zijn eentje. Het zijn dit soort mensen die het verschil moeten maken! Zijn motto is nu om te leven in “good vibes” en dit ook uit te stralen. Hij is nu misschien een beetje apart, maar als je met deze man praat heb je inderdaad mega respect en hij wil serieus het goede gevoel uitstralen op dit eiland. Zijn huis is volledig roze geverfd met van alles en nog wat aan de muren etc., maar alles klopt en het hoort bij deze man! De hele middag heb ik met hem zitten chillen op zijn vlonder onder het genot van wat drankjes! Het werd een legendarische middag met serieuze gesprekken en uiteraard ook veel lol! Dit is hoe “El Mango Picker” als bijnaam is ontstaan toen we eindeloos zaten te filosoferen voor welke baan mijn lengte een 100% voordeel zou moeten zijn. Geniaal!! Deze mensen laten me inzien dat genieten en passie/roeping op een gegeven moment belangrijker is dan een goede baan als bijvoorbeeld arts te hebben in Amerika. Het was Utila dat we haast voor 2 weken volledig in zijn greep had en ik eigenlijk niet meer wilde vertrekken! Het waren mijn laatste momenten in Honduras om vanuit La Ceiba de volgende dag 16 uur te reizen naar Leon in Nicaragua. Land nummer 5 zou een feit worden!

Next up: What’s up my Nica?!

Inmiddels ben ik alweer ver in Nicaragua beland en wachten wenog altijd op de bankpassen en wordt het avontuur daarom alleen maar groter! We gaan vol goede moed door en man wat heeft de volgende blog alweer een mooie inhoud ook qua foto’s voor jullie in petto!! El mango picker checks out for now!

PS: Nicaragua is het land waar in ieder willekeurig park de mangobomen staan en waar je helemaal los kan gaan op gratis mango’s die de natuur ons schenkt. El Mango Picker loves Nicaragua!!

Reacties

Reacties

Birgitte

Super om in je verhalen meegesleept te worden Rick. Wat een avonturen! Fijn dat je spullen terug zijn. Met je passen gaat het ook wel lukken... Blijf verder genieten van je reis!! Have fun.

Ingeborg

Even lekker een paar dagen chillen tussendoor is ook wel een aanrader als het niet opgelegd wordt door de omstandigheden. Gewoon even bijkomen en alle belevenissen laten bezinken en verwerken.
Veel plezier en blijf vooral genieten!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!